Το πρόβλημα είναι πανελλαδικό. Υπάρχουν ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και στα πιο απλά υλικά, όπως γάζες, καθετήρες, χειρουργικές μπλούζες, ενώ χιλιάδες γιατροί παραμένουν απλήρωτοι για τις υπερωρίες και τις εφημερίες τους. Από τις χθεσινές ενημερωτικές εκπομπές μάθαμε ότι εκτός από τα συνήθη «επείγοντα περιστατικά», υπάρχουν και τα «άκρως επείγοντα» και, δυστυχώς, τις τελευταίες μέρες, μόνο με αυτά αναγκάζονται να ασχολούνται οι γιατροί.
Φταίει η κυβέρνηση, φταίνε οι προμηθευτές, ποιο είναι το ποσοστό ευθύνης του καθενός; Ποιος πρέπει να ντρέπεται πιο πολύ - αν και υπάρχουν κάποιοι που δεν ντρέπονται καθόλου…
«Σήμερα είναι η πρώτη φορά που ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία», είπε την Παρασκευή στη Βιέννη ο πρωθυπουργός μας, ενώ ο υπουργός Οικονομικών μάς διαβεβαιώνει ότι «μπορούμε να αρχίσουμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι». Μα σε ποια χώρα ζουν, μόνο μέσω των δημοσκοπήσεων επικοινωνούν με τον έξω κόσμο;
«Πώς είναι δυνατό να κοιμάστε;» φώναζε, μια άγρια νύχτα του Νοέμβρη, ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου Δημήτρης Παπαχρήστου. Σήμερα, 37 χρόνια μετά, ένας γιατρός, που μάλλον εκείνη τη νύχτα ήταν παιδί, αναρωτιέται: «Απορούμε πώς η κοινωνία δεν έχει ξεσηκωθεί». Τα νοτιοαφρικανικά στάδια πέφτουν μακριά, επομένως άλλες βουβουζέλες, άλλα πλαστικά χωνιά, σκεπάζουν με τον εκκωφαντικό αχό τους τα σήματα της απόγνωσης που εκπέμπονται από τα δημόσια νοσοκομεία.
Από την "Καθημερινή"
Δημοσίευση σχολίου