Αντιαπεργιακή εκστρατεία: Ο αγώνας για τη σωτηρία μιας ανύπαρκτης ιδιοκτησίας

Του askordoulakos

-Γουίλι: Για όνομα του Θεού, άνοιξε κανένα παράθυρο!

-Λίντα: (με απέραντη υπομονή) Ανοιχτά είναι όλα, καλέ μου…

-Γουίλι: Πως μας στρίμωξαν έτσι εδώ μέσα; Τούβλα και παράθυρα…παράθυρα και τούβλα!

-Λίντα: Έπρεπε να’ χαμε αγοράσει το διπλανό οικόπεδο.

-Γουίλι: Ο δρόμος γέμισε παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Δεν υπάρχει ούτε μια σταλιά καθαρός αέρας σ’ αυτή τη γειτονιά. Το γρασίδι δεν φυτρώνει πια και δεν μπορείς να φυτέψεις ούτε ένα καρότο στην αυλή. Έπρεπε να’ χουν βγάλει νόμο για τις πολυκατοικίες. Θυμάσαι τις δυο όμορφες λεύκες; Τότε που ο Μπιφ κι εγώ κρεμούσαμε την κούνια ανάμεσά τους;

Απόσπασμα απ’ το θεατρικό έργο του Arthur Miller «Ο θάνατος του εμποράκου».

_______________________________________________________________

Με αφορμή τον αγώνα των ναυτεργατών τα κρατικοδίαιτα παράσιτα, που αυτοαποκαλούνται «επιχειρηματική τάξη», έχουν επιδοθεί -δια του δημοσιογραφικού τους αληταριού- σε μια άνευ προηγουμένου (για τα μεταπολεμικά χρόνια) αντιαπεργιακή εκστρατεία. Παρόλα αυτά έως τώρα, η εκστρατεία τους αυτή θυμίζει τον τουρκικό «ΑΤΤΙΛΑ 1» του καλοκαιριού του ’74 στην Κύπρο, όπου ο τουρκικός στρατός απέτυχε παταγωδώς ακόμα και ν’ αποβιβαστεί σ’ ένα έδαφος, το οποίο υπεράσπιζαν τα λίγα ντουφέκια των ηρωικών, πλην δύσμοιρων (κι εγκαταλελειμμένων από τους …λούηδες ΧΟΥΝΤΙΚΟΥΣ αξιωματικούς) ελλήνων οπλιτών της ΕΛ.ΔΥ.Κ. Για το λόγο αυτό άλλωστε ετέθη σ’ εφαρμογή ο «ΑΤΤΙΛΑΣ 2», ο οποίος αντιμετώπισε ουκ ολίγες δυσκολίες…

Ή –για να το πούμε λίγο πιο γλαφυρά- θυμίζει τις Ρωμαϊκές λεγεώνες, οι οποίες ανασυντάσσονταν μάταια για να ξαναεπιτεθούν, κάθε φορά που τις έκαναν «μπαούλο» στο ξύλο ο Αστερίξ κι οι συγχωριανοί του! Κι όσο ανασσυντάσσονταν, τόσο μετρούσαν όλο και περισσότερες κλωτσιές. Αυτό μαρτυρούν οι λογής λογής χοντρόπετσοι μικροιδιοκτήτες εκπρόσωποι των εμπορικών συλλόγων, οι οποίοι αρχίζουν ν’ απειλούν απροσχημάτιστα πλέον τους ναυτεργάτες με…απαντήσεις στην ανομία και το χάος.

Ας αφήσουμε στην άκρη τους δημοσιογραφίσκους, διότι αυτοί παπαγαλίζουν ό,τι σκουπίδια τους πετούν απ’ τα παράθυρα του Μαξίμου και των επιχειρηματικών κονκλάβιων κι είναι πολύ λογική η στάση που κρατούν έναντι κάθε αγωνιζόμενου τμήματος της κοινωνίας. Έτσι κι αλλιώς η πλειοψηφία τους δεν είναι πιο έξυπνοι απ’ την Τατιάνα Στεφανίδου, η οποία κάποτε από το δελτίο του ΑΝΤΕΝΑ παρουσίασε ως δολοφονικό εγχειρίδιο, το βιβλίο της νομικής «Αναγκαστική Εκτέλεση», το οποίο είναι τμήμα του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και σχετίζεται με τα μέσα «εκτέλεσης» των δικαστικών αποφάσεων, όπως πχ κατασχέσεις, πλειστηριασμούς κλπ. Θυμίζω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είχε «ανακαλυφθεί» από τα «λαγωνικά» του Αντένα στο δωμάτιο του φοιτητή της νομικής Κομοτηνής, Σεχίδη, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του ‘ 90, είχε δολοφονήσει μέλη της οικογένειάς του στη Θάσο!

Ωστόσο, τίθεται ένα καίριο και κομβικό ερώτημα για τους εμπόρους και τους εν γένει μικρομεσαίους νοικοκυραίους: Έχουν επίγνωση της θέσης τους, σε περίπτωση που ηττηθούν οι ναυτεργάτες και γενικότερα οι κοινωνικοί αγώνες; Έχουν σκεφτεί οι «μικροεπιχειρηματίες» κάθε λογής κι ιδίως στο χώρο του τουρισμού, οι οποίοι τώρα αλαλάζουν κατά των απεργών ναυτεργατών, τι τους περιμένει σε περίπτωση που περάσουν τα τανκς του ΔΝΤ και οι πολυεθνικές μεραρχίες που τ’ ακολουθούν;

Την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα τους τη δίνει πριν από περίπου 110 χρόνια ο Καρλ Μαρξ στο περίφημο έργο του, «Οι ταξικοί αγώνες στην Γαλλία: 1848-1850». Ιδού:

«Κανένας δεν είχε αγωνιστεί στις μέρες του Ιούνη για την σωτηρία της ιδιοκτησίας και για την αποκατάσταση της πίστης πιο φανατικά από τους Παρισινούς μικροαστούς – τους καφετζήδες, τους εστιάτορες, τους ταβερνιάρηδες τους μικροέμπορους, πραγματευτάδες επαγγελματίες κλπ. Το μαγαζί ανασκουμπώθηκε και βάδισε ενάντια στο οδόφραγμα για να αποκαταστήσει την κυκλοφορία που οδηγεί από το δρόμο στο μαγαζί. Πίσω όμως από το οδόφραγμα στέκονταν οι πελάτες και οι οφειλέτες, μπρος του οι πιστωτές του μαγαζιού. Κι όταν τα οδοφράγματα γκρεμίστηκαν και οι εργάτες συντρίφτηκαν, κι όταν οι μαγαζάτορες, μεθυσμένοι από τη νίκη, έτρεξαν πίσω στα μαγαζιά τους, βρήκαν την είσοδο φραγμένη από ένα σωτήρα της ιδιοκτησίας, έναν επίσημο πράκτορα της πίστης, που τους παρουσίαζε τις απειλητικές επιστολές: ληξιπρόθεσμο γραμμάτιο! ληξιπρόθεσμο νοίκι! ληξιπρόθεσμη τραβηχτική! χρεοκοπημένο μαγαζί ! χρεοκοπημένος μαγαζάτορας!

Διάσωση της ιδιοκτησίας! Όμως το σπίτι όπου κατοικούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Το μαγαζί που φυλάγανε δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Τα εμπορεύματα που πουλούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Ούτε το μαγαζί τους, ούτε το πιάτο που τρώγανε, ούτε το κρεβάτι που κοιμούνταν άνηκαν σε αυτούς. Απ’ αυτούς ακριβώς έμπαινε ζήτημα να σωθεί η ιδιοκτησία προς όφελος του ιδιοκτήτη που τους είχε νοικιάσει το σπίτι, του τραπεζίτη που τους είχε προεξοφλήσει το γραμμάτιο, του κεφαλαιούχου που τους είχε δανείσει μετρητά χρήματα, του εργοστασιάρχη που τους είχε εμπιστευθεί σ’ αυτούς τους λιανοπωλητές εμπορεύματα για πώληση, προς όφελος του μεγαλέμπορα που είχε παραδώσει επί πιστώσει τις πρώτες ύλες σ’ αυτούς τους επαγγελματίες. Αποκατάσταση της πίστης! Μα η ξαναδυναμωμένη πίστη αποδείχτηκε ένας ζωηρός και γεμάτος ζήλο θεός, ακριβώς γιατί έδιωξε από τους τέσσερεις τοίχους του τον αναξιόχρεο οφειλέτη μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά του, παραδίνοντας την εικονική ιδιοκτησία του στο κεφάλαιο και ρίχνοντας τον ίδιο στη φυλακή για χρέη, στη φυλακή που υψώθηκε ξανά απειλητικά πάνω από τα πτώματα των εξεγερμένων του Ιούνη

Οι μικροαστοί είδαν με τρόμο, ότι τσακίζοντας τους εργάτες, παρέδωσαν τους εαυτούς τους χωρίς αντίσταση στα χέρια των πιστωτών τους. Η χρεοκοπία τους, που από το Φλεβάρη και ύστερα κέρδιζε χρόνο και που είχε φαινομενικά αγνοηθεί, κηρύχθηκε ανοιχτά ύστερα από τον Ιούνη».

Τους το λέμε ξεκάθαρα από τώρα για να το ξέρουν και να διαλέξουν στρατόπεδο, διότι αύριο θα’ ναι αργά για όλους: Αν νομίζουν ότι- με το να βάλουν πλάτη για να ηττηθούν οι ναυτεργάτες- έτσι θα προστατεύσουν τις ανύπαρκτες (υποθηκευμένες, καταχρεωμένες και κατασχεμένες) ιδιοκτησίες τους, τότε θα δουν με τρόμο αύριο, ότι τσακίζοντας τους εργάτες, παρέδωσαν τους εαυτούς τους χωρίς αντίσταση στα χέρια των πιστωτών τους. Τους το λέμε τώρα, που το βασιλικό ζεύγος του Βελγίου επισκέπτεται –για λογαριασμό άλλων φυσικά-την Ελούντα στην Κρήτη, αναζητώντας υπό κατάρρευση, ή ήδη χρεωκοπημένες τουριστικές επιχειρήσεις…προς αξιοποίηση.

Αν δεν καταλάβουν τώρα οι μικρομεσαίοι, ότι σε λίγο θα ξεκληρίσουν και τους ίδιους με σκοπό, αφενός να τους εξαγοράσουν «μπιρ παρά» κι αφετέρου να τους μετατρέψουν σε υπαλλήλους με το 1/3 του μεροκάματου…

Αν νομίζουν ότι πλήττονται απ’ τους αγώνες και καταπίνουν αμάσητα με ηλίθιο κι επιπόλαιο τρόπο τα λογύδρια των απατεώνων δημοσιογράφων ζητώντας κι αυτοί «κρατική αποφασιστικότητα κατά των παρανομούντων κομμουνιστών του ΠΑΜΕ» και «εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων, που απαγορεύουν τις απεργίες»…

Τότε θα’ χουν την τύχη του γραφικού αντικομμουνιστή ιδιοκτήτη παντοφλάδικου της γειτονιάς, ο οποίος τη δεκαετία του ' 70 έτρεμε μήπως έρθει στην εξουσία το ΚΚΕ και του απαλλοτριώσει το παντοφλάδικο, αλλά πριν προλάβει να' ρθει στην εξουσία το ΚΚΕ, πρόλαβε κι ήρθε η εφορία και του πήρε το παντοφλάδικο για χρέη του προς το Δημόσιο (από το όμορφο κι όλο νοσταλγία βιβλίο του Νίκου Σαραντάκου "Για μια πορεία και άλλα διηγήματα" -εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, 1984).

Θα’ χουν την τύχη των ανόητων αγροτών, που εξοντώνουν τα φίδια επειδή τα φοβούνται και σε λίγες μέρες τους τρώνε τα ποντίκια!