Οποιος όμως έχει επαφή με εργατικές μάζες, με λαϊκά στρώματα, ξέρει ότι η οργή και η αγανάκτηση είναι συναισθήματα που κοχλάζουν σε μεγάλες μάζες του πληθυσμού.
Μπορεί η «λογική» της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» να έχει επικρατήσει σε πλατιά εργατικά τμήματα.
Είναι γεγονός επίσης ότι οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν εντελώς απαξιωθεί γ’ αυτό και δεν μπορούν ούτε είναι στις προθέσεις τους να διεξάγουν νικηφόρους αγώνες.
Από την άλλη όμως ο λαός είναι πάντα εκατό χρόνια μπροστά απ τους ηγέτες του όπως έλεγε και ο Λένιν. Και το πνεύμα απαισιοδοξίας που υπάρχει στο κείμενο του Δελαστίκ ίσως να μην δικαιωθεί στο επόμενο χρονικό διάστημα. Ας παρακολουθήσουμε τι γράφει ο αρθρογράφος του «Εθνους»:
"Δεν πέτυχε τον στόχο της η γενική απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Το πλήθος των απεργών που διαδήλωσαν προχθές στην Αθήνα ήταν πολύ μικρότερο από εκείνο της 20ής Μαΐου και φυσικά δεν επιδέχεται σύγκριση κανενός είδους με τη μεγαλειώδη πορεία της 5ης Μαΐου. Αντί λοιπόν να τρομάξει την κυβέρνηση Παπανδρέου και να την υποχρεώσει σε αναδίπλωση, αντιθέτως την ενθαρρύνει να προχωρήσει σε ακόμη πιο επιθετικά μέτρα περαιτέρω λεηλασίας των αποδοχών των εργαζομένων και των συνταξιούχων.
Το Μέγαρο Μαξίμου σίγουρα θα εκμεταλλευθεί την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε. Αλλωστε κινείται ήδη προς αυτή την κατεύθυνση. Το γεγονός ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Πεταλωτής ανακοίνωσε την απόφαση του πρωθυπουργού για τριετές πάγωμα των μισθών του ιδιωτικού τομέα την παραμονή (!) της γενικής απεργίας, χωρίς αυτό να προκαλέσει αυξημένη κινητοποίηση των εργαζομένων, υποδηλώνει με σαφήνεια ότι η κυβέρνηση εκτιμά ως ασήμαντου πολιτικού βάρους τις εργατικές αντιδράσεις, ανίκανες να επηρεάσουν τις πολιτικές της αποφάσεις και επιλογές.
Παράλληλα η υποτονικότητα της προχθεσινής κινητοποίησης αποκαλύπτει ότι οι ευρύτατες μάζες των εργαζομένων και των συνταξιούχων βρίσκονται σε κατάσταση μοιρολατρικής αποδοχής των τετελεσμένων, έλλειψης κατανόησης του πόσο ισχυρό θα είναι το πλήγμα μείωσης των αποδοχών και του βιοτικού τους επιπέδου που θα δεχθούν και αυταπατών περί δήθεν δυνατοτήτων προσωπικής, ατομικής διεξόδου από την καταβαράθρωση της υπόλοιπης ελληνικής κοινωνίας.
Η στάση αυτή οδηγεί αναπότρεπτα σε επιδείνωση της κοινωνικής κατάστασης, γιατί βεβαίως θα ήταν αφελές να περιμένει κανείς ότι η κυβέρνηση, με τη συνδρομή του ΔΝΤ και της ΕΕ, θα δείξει έλεος απέναντι σε έναν πληθυσμό που αποδέχεται παθητικά τέτοια λεηλασία των εισοδημάτων του.
Αντιθέτως θα κυριαρχήσει η νοοτροπία «τα υποζύγια αντέχουν, φορτώστε τα κι άλλο μέχρι να γονατίσουν». Ετσι πολύ λογικά, η κυβέρνηση θα προωθήσει πολύ σύντομα και άλλα μέτρα που αποσκοπούν να καταστήσουν πολύ φτωχότερο ολόκληρο τον πληθυσμό, να φτωχύνουν όλους τους Ελληνες, χωρίς φυσικά να υπάρχει πλέον ανάγκη να χρησιμοποιείται ως πρόσχημα παραπλάνησης του κόσμου το έλλειμμα του προϋπολογισμού ή το δημόσιο χρέος.
Το στρατηγικό σχέδιο της κυβέρνησης έχει πλέον αποκαλυφθεί πλήρως: Είναι απλούστατα η ακραία νεοφιλελεύθερη αντίληψη «να φτωχύνουν όλοι οι Ελληνες για να γίνουμε ανταγωνιστικοί»!
Οσο αδαής και αν είναι κανείς αντιλαμβάνεται οπωσδήποτε ότι η μείωση των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα με κάθε είδους τεχνάσματα δεν έχει κανένα δημοσιονομικό όφελος για το κράτος. Το αντίθετο. Οσο λιγότερα έχει κανείς τόσο λιγότερα ξοδεύει - πράγμα που σημαίνει ότι το κράτος εισπράττει λιγότερα από τον ΦΠΑ, πολλές επιχειρήσεις υποχρεώνονται να περιορίσουν τον κύκλο των εργασιών τους ή και να κλείσουν απολύοντας και στις δύο περιπτώσεις εργαζόμενους, οι οποίοι ως άνεργοι πλέον επιβαρύνουν τα ταμεία ανεργίας, πέρα φυσικά από το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που προκαλείται.
Η ουσία είναι ότι η κατάσταση που διαμορφώθηκε επιτρέπει στην κυβέρνηση να «λιώσει» τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, τους νέους και τις γυναίκες, περνώντας όποια μέτρα θέλει. Ακόμη και αν υπάρξει κάποια βραδυφλεγής κοινωνική έκρηξη το φθινόπωρο ή τον χειμώνα, θα έχει το πολύ δυσκολότερο καθήκον όλος αυτός ο κόσμος να καταργήσει μέτρα που θα έχουν ήδη γίνει νόμοι και όχι μόνο να αποτρέψει να αποφασιστούν αυτά τα μέτρα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΠΑΣΟΚ θα χάσει εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους εξαιτίας αυτής της πολιτικής του, αλλά αυτό δεν αποτελεί φάρμακο γιατρειάς μιας Ελλάδας που θα έχει βυθίσει η κυβέρνηση Παπανδρέου στη μιζέρια... ".
Ας δούμε τώρα πώς τοποθετείται στο ίδιο θέμα η βδομαδιάτικη εφημερίδα «Κόντρα»:
Το κεφάλαιο σαρώνει τα πάντα με όπλο του τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας. Η κυβέρνηση παίρνει τις αποφάσεις, η αντιπολίτευση κρατάει τα μπόσικα και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία διαλύει κάθε προοπτική ουσιαστικού αγώνα, σκορπώντας απογοήτευση και ηττοπάθεια. Μέσα στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας δεν υπάρχει λύση. Δεν υπάρχουν καν περιθώρια για μικροβελτιώσεις. Είναι τόσα πολλά αυτά που αφαιρούν αυτή την περίοδο, που θα απαιτηθούν δεκαετίες για να παρθεί πίσω ένα μέρος.
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, οι επιλογές δεν είναι πολλές. Για την ακρίβεια, είναι δύο: ή σκύβουμε το κεφάλι υποταγμένοι και κλεινόμαστε στο καβούκι της φτώχειας ή αρχίζουμε να σκεφτόμαστε πώς θ’ αλλάξουν τα πράγματα.
Τα πράγματα σίγουρα δε μπορούν ν’ αλλάξουν με μια πολιτική ουράς στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Σίγουρα δε μπορούν ν’ αλλάξουν με αγωνιστικές εκκλήσεις και επικλήσεις. Δε μπορούν ν’ αλλάξουν με «πολιτικές πρωτοβουλίες» που έχουν σαν «τελικό σκοπό» την κάλπη των θεσμών.
Οι πρωτοπόροι εργάτες πρέπει ν’ αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες. Αυτοί θα σηκώσουν στις πλάτες τους την ευθύνη της ταξικής ανασυγκρότησης. Αυτοί πρέπει να τινάξουν από πάνω τους τη σκόνη των αστικών θεσμών και να προχωρήσουν στην κατεύθυνση της επαναστατικής πολιτικής ανασυγκρότησης. Οχι άλλος χαμένος χρόνος. Οχι άλλος ακολουθητισμός. Την πρωτοβουλία κανένας δεν θα μας τη δώσει, μόνοι μας πρέπει να την πάρουμε.
Δημοσίευση σχολίου