Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΝΑΥΠΗΓΟΕΠΙΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΝΗΣ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ
Κατ’ αρχήν πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή είναι πρώτα ατομικό και μετά κοινωνικό. Εδώ και αρκετό καιρό τα θεμελιώδη ανθρώπινα και επαγγελματικά δικαιώματα των εργατών της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης καταπατούνται διαρκώς, και ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε ένα κοινό σημείο πλεύσης για να διορθώσουμε την κατάσταση. Κάτι το οποίο είναι ανεπίτρεπτο για ανθρώπους σαν και εμάς που έχουν μάθει να επιβιώνουν στα δύσκολα. Είναι φανερό ότι αν συνεχίσουμε τη συγκεκριμένη πορεία το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να καταδικάσουμε το μέλλον το δικό μας και των οικογενειών μας.
Έχουμε αναφαίρετο δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή και διαβίωση. Δεν παρακαλούμε κανένα, ούτε απλά το ζητάμε. Απαιτούμε αυτά που μας ανήκουν και πρέπει να τα πάρουμε.
Όμως, πρέπει να αναλογιστούμε ότι η στάση και οι πράξεις μας είναι αυτές που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση και μόνο εμείς μπορούμε να την αλλάξουμε.
Αύριο θα είμαστε η αιτία που τα παιδιά μας θα ντρέπονται για τους εαυτούς τους, για την οικογένεια τους, για τους γονείς τους και που είναι έλληνες. Καθόμαστε άπραγοι, αδρανείς και από τώρα η πλειοψηφία από εμάς έχει πετάξει το μπαλάκι στα δικά του παιδιά, για αυτά που ο ίδιος δεν ήταν ικανός να κάνει. Για την ανικανότητα του να διεκδικήσει και να απαιτήσει αυτά που του ανήκουν και αυτά που δικαιούται. Η πορεία που ακολουθούμε έχει ήδη καταδικάσει εμάς και την οικογένεια μας σε ένα εξευτελιστικό τρόπο ζωής. Αλήθεια, για το τόσο χαμηλά κοστολογείτε τους εαυτούς σας και την οικογένεια σας;
Το πρόβλημα για να επιλυθεί απαιτεί τη συμμετοχή όλων μας, με την προϋπόθεση να παραμεριστούν κομματικές και οποιεσδήποτε άλλες διαφορές και διαφωνίες. Το θέμα απαιτεί τη συσπείρωση όλων μας ανεξαιρέτως. Πρέπει να κινητοποιηθούμε ενωμένοι σαν συνδικάτο μετάλλου και μόνο, και να εκπροσωπήσουμε με κάθε τρόπο το ποιοι είμαστε και το τι δικαιούμαστε.
Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί έχει δείξει εδώ και πολύ καιρό ότι το πρόβλημα είναι πλέον πρόβλημα επιβίωσης.
Έχει αναρωτηθεί κανείς τι θα απαντήσει στα παιδιά του και στην οικογένεια του αύριο, όταν τον ρωτήσουν ‘’μπαμπά εσύ τι έκανες για εμάς και για το πρόβλημα που μας κληροδότησες όταν ήταν η σειρά σου να αγωνιστείς για μια αξιοπρεπή ζωή;’’
Θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα τη δύναμη και τις επιλογές που έχουν στα χέρια τους, και όχι ότι έχουν παραδώσει τα όπλα και έχουν γίνει έρμαια της μοίρας τους.
Η πλειοψηφία των νέων παιδιών έχει ήδη αρχίσει να εγκαταλείπει την Ελλάδα και να αναζητεί μια καλύτερη και αξιοπρεπή ζωή στο εξωτερικό. Έχετε αναρωτηθεί γιατί συμβαίνει αυτό και ποιοι ευθύνονται; Εμείς ευθυνόμαστε για αυτήν την κατάντια και μόνο εμείς. Έχετε σκεφτεί τι θα γίνει σε λίγα χρόνια όταν η πλειοψηφία της νεολαίας θα έχει φύγει στο εξωτερικό, με όλους εμάς να έχουν παραιτηθεί από τα θεμελιώδη δικαιώματα τους και να δέχονται την εκμετάλλευση των ‘’λίγων’’; Η Ελλάδα θα χαθεί. Για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα ή δεν θέλουν να το συνειδητοποιήσουν τα πράγματα έχουν πάρει πολύ άσχημη τροπή και θα γίνουν ακόμα χειρότερα αν δεν δραστηριοποιηθούμε άμεσα. Πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας τώρα, πριν να είναι πολύ αργά. Το πρόβλημα μας αφορά άμεσα τόσο τον καθένα ξεχωριστά όσο και σαν σύνολο, σαν συνδικάτο μετάλλου.
Δεν πρέπει απλώς να κινητοποιηθούμε για να βελτιωθεί η ζωή μας και να καταφέρουμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς.
Οφείλουμε και είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι στους ίδιους τους εαυτούς μας και στην οικογένεια μας.
Ο επαγγελματικός μας κλάδος είναι από τους αρχαιότερους και αν θυμάστε καλά η Ελλάδα ήταν ο πρωτεργάτης στον τομέα αυτό. Τώρα με την στάση που κρατάμε έχουμε επιτρέψει και ταυτόχρονα συμβάλλουμε στον αφανισμό τόσο του κλάδου μας όσο και εμάς των ίδιων. Σε λίγο θα μας αναγκάσουν να παρακαλάμε να εργαστούμε με αντίτιμο εξευτελιστικά μεροκάματα, σαν να βρισκόμαστε σε σκλαβοπάζαρο.
Πρέπει να σταματήσουμε να κοιτάμε μόνο το ‘’τώρα’’, γιατί αυτό το σκεπτικό οδήγησε την κατάσταση σε αυτό το σημείο. Κατ’ αρχήν πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πρώτα ο καθένας ξεχωριστά και μετά όλοι μαζί σαν συνδικάτο μετάλλου ότι η στάση που κρατάμε έφερε τα πράγματα σε αυτό το σημείο. Το να κοιτάμε πως θα εξασφαλίσουμε ένα – δυο μεροκάματα για να περάσουμε το μήνα μας δεν ωφελεί σε τίποτα. Μόνο χειρότερα μπορεί να κάνει τα πράγματα, γιατί κάποιοι επαναπαύονται και βρίσκουν πάτημα σε αυτή την αδυναμίας μας για να μας εκμεταλλευτούν ακόμη περισσότερο. Οι στόχοι μας από εδώ και πέρα πρέπει να στοχεύουν όχι μόνο στο τώρα και στο άμεσο μέλλον, αλλά και μακροπρόθεσμα. Μεγαλώνουμε παιδιά και πολλοί από εμάς δεν έχουμε αναλογιστεί τι θα κάνουμε και τι θα τους απαντήσουμε σε λίγο καιρό όταν θα έχουν αυξηθεί οι ανάγκες τους και ενώ εμείς θα είμαστε υποχρεωμένοι να ανταποκριθούμε, δεν θα έχουμε εξασφαλίσει ούτε τα στοιχειώδη. Με τους πρώτους που θα έρθουμε αντιμέτωποι και θα πρέπει να απολογηθούμε για τις πράξεις μας και την μιζέρια μας θα είναι τα παιδιά και η οικογένεια μας, αν βέβαια αυτό δεν έχει συμβεί ήδη.
Για πόσο ακόμα θα αντέχουμε να ξυπνάμε και να ντρεπόμαστε την ίδια μας την οικογένεια για την αναποφασιστικότητα και την δειλία μας να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν, τα οποία κάποιοι μας τα αφαιρούν με το έτσι θέλω. Γιατί, δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος από εμάς που γυρνάει σπίτι του ή πέφτει το βράδυ για ύπνο και έχει τη συνείδηση του ήσυχη!!!
Αν δεν κινητοποιηθούμε εμείς που αντέχουμε και έχουμε τις δυνατότητες και το κουράγιο ακόμη, ποιος θα το κάνει; Τώρα είναι που πρέπει να δείξουμε τι αξίζουμε, εδώ θα φανεί η μαγκιά μας. Όχι στο καφενείο κάθε μέρα που μαζευόμαστε όλοι, λέμε τα παράπονα μας, κλαίμε τη μοίρα μας και τρωγόμαστε αναμεταξύ μας. Αυτό θέλουν να πετύχουν κάποιοι και εμείς με τη στάση που κρατάμε γινόμαστε τα πιόνια τους και επιτρέπουμε να παίζουν τα παιχνίδια τους εις βάρος εμάς και των οικογενειών μας.
Η μόνη λύση είναι τα δράσουμε ομαδικά, έντονα και άμεσα. Να ακουστούμε. Δικαιούμαστε μια απάντηση για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ζώνη και πρέπει να την απαιτήσουμε με κάθε τρόπο. Πρέπει να μάθουμε ποιο είναι το πλάνο για την κατάσταση που επικρατεί στον κλάδο μας και να δραστηριοποιηθούμε για να την αλλάξουμε με ότι μέσα διαθέτουμε.
Αν θέλουμε να επιβεβαιώσουμε την άποψη ότι η εργατική τάξη στην οποία ανήκουμε αποτελείται από άτομα μίζερα και δειλά να διεκδικήσουν τα προς το ζην, τότε ας συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε και να συμπεριφερόμαστε με αυτόν τον τρόπο, σκύβοντας το κεφάλι σε κάθε απόφαση που λαμβάνετε ερήμην μας. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε τα πράγματα.
Αν ενδιαφερόμαστε για την οικογένεια μας που περιμένει από εμάς να επιβιώσει και αν μας έχει μείνει κάποιο ίχνος αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας πρέπει να συσπειρωθούμε και να δραστηριοποιηθούμε άμεσα. Τουλάχιστον μην ξεπουλήσουμε και αυτά τα λίγα που μας έχουν επιτρέψει να έχουμε!!!
Αν θέλουμε να δούμε βελτίωση πρέπει εμείς οι ίδιοι πρώτα να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε σε αυτήν την κοινωνία.
Δημοσίευση σχολίου