Στην γροθιά μας είναι να κάνουμε τους εφιάλτες των αστών πραγματικότητα.

"«Οχι στη λιτότητα» φώναξαν χθες, Πανευρωπαϊκή Ηµέρα Δράσης κατά των οικονοµικών µέτρων, δεκάδες χιλιάδες εργαζόµενοι σε 13 ευρωπαϊκές πόλεις. Η µεγαλύτερη διαδήλωση, µε 100.000 συµµετέχοντες, πραγµατοποιήθηκε στις Βρυξέλλες. Την ίδια ώρα, την ίδια ηµέρα, εκατοµµύρια άνθρωποι πήραν µέρος στην πρώτη γενική απεργία της Ισπανίας από το 2002.

Βρυξέλλες, Δουβλίνο, Λισαβώνα, Ρώµη, Παρίσι, Ρίγα, Βαρσοβία, Λευκωσία, Βουκουρέστι, Πράγα, Βίλνιους, Βελιγράδι, Αθήνα. Μικρότερες ή µεγαλύτερες διαδηλώσεις πραγµατοποιήθηκαν χθες σε όλες αυτές τις πόλεις. Στη Λισαβώνα τα συνδικάτα υπολόγισαν τους συµµετέχοντες σε 50.000, στην Αθήνα από την άλλη πλευρά, δεν ξεπέρασαν τους 1.000".

Το παραπάνω είναι απόσπασμα από δημοσίευμα των σημερινών «Νέων».

Και αναρωτιέται κανείς: Τι διάολο έχουμε πάθει σαν λαός και μπροστά σ’ αυτή την εφιαλτική πραγματικότητα που ζούμε δεν κουνιέται φύλλο;
Η ανεργία τραβάει τα ύψη, όσοι είναι «τυχεροί» και εργάζονται ζουν ένα εργασιακό μεσαίωνα με μισθούς τριτικοσμικούς. Οι συνταξιούχοι έχουν εξαθλιωθεί, στην νεολαία ξεδιπλωνεται μπροστά της ένα μέλλον μαύρο κι άραχνο.

Από την άλλη ότι δημόσια περιουσία έχει απομείνει ξεπουλιέται σε ντόπιους και ξένους καπιταλιστές. «Η "ισχυρή Ελλάδα" προσφέρεται έναντι πινακίου φακής σε … άγριους επενδυτές», όπως γράφει το σημερινό «Ποντίκι».

Και εμείς στον καναπέ μας …

Είναι ελιτισμός φυσικά, να κάνεις κριτική αφ' υψηλού και να μην λαμβάνεις υπ’ όψιν σου μια σειρά παράγοντες που επικρατούν στην ελληνική κοινωνία. Ότι με το παραμύθι της χρεοκοπίας και της «πτώχευσης της χώρας» κατόρθωσαν να φοβίσουν όλη την ελληνική κοινωνία. Να την κάνουν να νιώθει αμήχανη, ανασφαλής τρομοκρατημένη.
Δεν μπορούμε επίσης να παραβλέψουμε την τρομοκρατία που υπάρχει στα εργοστάσια και στους τόπους δουλειάς, την απειλή της απόλυσης, την υπερχρέωση των νοικοκυριών που εξαναγκάζει σε δεύτερη και τρίτη δουλειά, το βρώμικο ρόλο των ΜΜΕ στην καλλιέργεια της λεγόμενης «μαζικής συνείδησης» κ.λ.π.

Από την άλλη πάλι δεν μπορεί να νιώσουμε ενθουσιασμένοι για τον τρόπο που η εργατική τάξη, τα λαϊκά στώματα αντιμετωπίζουν την κατάσταση που έχει προκύψει.

Ποιοι έχουν ευθύνες που δεν πιστεύει στην δύναμη της η εργατική τάξη, ποιοι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι που η αντίληψη της αναποτελεσματικότητας των αγώνων έχει γίνει πεποίθηση σε πλατιά λαϊκά στρώματα είναι μια άλλη συζήτηση.

Αν και εκ πρώτης όψεως τα πράγματα δείχνουν πολύ άσχημα το λαϊκό και εργατικό κίνηματος (η συνδικαλιστιή εργατοπατερία έχει κάνει ότι μπορεί προς αυτή την κατεύθυνση) εν τούτοις τίποτα δεν έχει κριθεί και η σημερινή κατάσταση είναι αναστρέψιμη.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το σημερινό μούδιασμα, το «ζάλισμα» που έχει δεχθεί το λαϊκό κίνημα από τις αλλεπάλληλες κατραπακιές που δέχτηκε, πώς μπορεί να μετατραπεί.
Και πρώτοι αυτό το καταλαβαίνουν οι αστοί. Γι’ αυτό παίρνουν και τα μέτρα τους. «Η κυβέρνηση ετοιμάζεται για σύγκρουση με την κοινωνία» εκτίμησε σε συνέντευξη του ο δικηγόρος Κ. Παπαδάκης. «Σε ασκήσεις ετοιμότητας για την αντιμετώπιση διαδηλώσεων επιδίδονται τις τελευταίες μέρες οι Ειδικές Δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού», έγραφε άλλο δημοσίευμα.

Στην γροθιά μας είναι να κάνουμε τους εφιάλτες των αστών πραγματικότητα. Οσο αργούμε τόσο ο χρόνος δουλεύει σε βάρος μας.