«Η χρεοκοπία της Ελλάδας είναι αναπόφευκτη» -είπε ο Ρόγκοφ, συμπληρώνοντας: «Υπάρχει πιθανότητα 95% να χρεοκοπήσει και η Ισπανία, ενώ στο χείλος βρίσκεται η Ουγγαρία. Η κατάσταση θα επιδεινωθεί πολύ σοβαρά στην Ανατολική Ευρώπη. Θα έχουμε έναν αριθμό μελών της Ευρωζώνης, που θα κάνουν διάλειμμα για ένα χρόνο στη συμμετοχή τους στο ευρώ. Πολύ ανησυχητική είναι και η κατάσταση στις ΗΠΑ. Οι αγορές θα αρνηθούν να ανεχθούν τόσο υψηλά επίπεδα χρέους».
Λόγια που υπηρετούν το κερδοσκοπικό παιχνίδι με τα ομόλογα, θα πουν κάποιοι. Μήπως, όμως, οι δηλώσεις του κινέζου πρωθυπουργού δεν ήταν λόγια; Τι είπε ο κινέζος; Οτι η Κίνα θα κρατήσει τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που έχει και θα αγοράσει νέα, όταν η Ελλάδα ξαναβγεί στις «αγορές». Δεν μας είπε, όμως, ο Γουέν Τζιαμπάο, ούτε τον ρώτησε κανένας, τι ποσότητα ελληνικών ομολόγων κατέχει η Κίνα; Το ποσό πρέπει να είναι ασήμαντο, όχι μόνο για το κινέζικο χαρτοφυλάκιο, αλλά και ως ποσοστό του ελληνικού κρατικού χρέους.
Δεν τον ρώτησε, όμως, κανένας το πιο ουσιαστικό: αφού τόσο «μας αγαπάει» η Κίνα, γιατί δεν παρενέβη στις διεθνείς αγορές, αγοράζοντας ελληνικά ομόλογα, ώστε να αποτρέψει την κατρακύλα τους και την εκρηκτική άνοδο των spreads, την εποχή που γινόταν το χοντρό παιχνίδι;
Τα λόγια είναι τζάμπα, ενώ η πράξη αποτελεί το μόνο ασφαλές κριτήριο σ" αυτές τις περιπτώσεις. Και η πράξη δείχνει ότι ο κινέζικος ιμπεριαλισμός δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για το ελληνικό χρέος. Αντίθετα, επωφελείται από τα παιχνίδια με το χρέος, για να κάνει με μεγαλύτερη άνεση και προπαντός με μεγαλύτερο κέρδος τις όποιες μπίζνες του σην Ελλάδα.
Οι διεθνείς οικονομικές σχέσεις είναι σχέσεις εκμετάλλευσης και ο κινέζικος ιμπεριαλισμός δεν έχει καμιά σχέση με το «Στρατό της Σωτηρίας». Οι συγκεκριμένες δηλώσεις του Τζιαμπάο έγιναν στο πλαίσιο του συνολικού πάρε-δώσε με την ελληνική κυβέρνηση. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα αποθέωσε τον κινέζο πρωθυπουργό, φτιάχνοντας του μια θριαμβευτική αψίδα κατά την είσοδο του στην Ευρώπη, κι αυτός έπρεπε να ανταποδώσει έστω με μερικά καλά λόγια, που τόσο ανάγκη τα έχει η κυβέρνηση Παπανδρέου ενόψει των τοπικών εκλογών.
Η κυβέρνηση ζήτησε από τον Τζιαμπάο και επικρότηση της πολιτικής της. Κι αυτός, ο μέγας... κομμουνιστής, δεν είχε κανένα πρόβλημα να πει ότι «η κινεζική κυβέρνηση στηρίζει τα μέτρα που υιοθετήθηκαν από την ΕΕ και το ΔΝΤ». Αλλωστε, αυτά τα μέτρα δικαιώνουν και τη μεσαιωνική εκμετάλλευση του κινέζικου προλεταριάτου, που αποτελεί πλέον πρότυπο για τον παγκόσμιο καπιταλισμό.
Το ελληνικό σύστημα εξουσίας επιδόθηκε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο σ' ένα εμετικό ρεσιτάλ ξενοδουλείας ενώπιον του κορυφαίου κινέζου αξιωματούχου. Ενα ρεσιτάλ ξενοδουλείας που θύμισε μέρες του '50, τότε που προσκυνούσαν σαν ραγιάδες τους Αμερικάνους. Δε δίστασαν τη δική τους ξενοδουλεία να τη μετατρέψουν σε προπαγάνδα και να τη σερβίρουν στον ελληνικό λαό. «Θα μας αγοράσουν οι Κινέζοι» ήταν το μήνυμα που μεταδιδόταν από παντού. Κάθε φορά, κάποιος πρέπει να ρθει για "να μας αγοράσει".
Η θεωρία της ψωροκώσταινας η θεωρία μιας Ελλάδας που δεν μπορεί να ζήσει παρά μόνο κάτω από τη μπότα του χρηματιστικού κεφαλαίου, επανήλθε στο προσκήνο με μοντέρνο περιτύλιγμα.
Βέβαια, οι Κινέζοι, ακόμα και αν το ήθελαν, δεν θα μπορούσαν να αγοράσουν την Ελλάδα, μια χώρα μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με ισχυρούς οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς δεσμούς με το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο της Δύσης. Δεν έχει ακόμα αυτά τα «κιλά» ο κινέζικος καπιταλισμός.
Ομως, και οι μπίζνες που ανακοινώθηκαν, είναι στον αέρα. Δεν αναφερόμαστε στη συμφωνία κινέζικου κράτους - ελλήνων εφοπλιστών, που αφορά μπίζνες στην Κίνα. Αυτή σίγουρα θα εφαρμοστεί. Η Κίνα θέλει να ενισχύσει τη ναυπηγική της βιομηχανία και να εξασφαλίσει τις ευνοϊκότερες συνθήκες μεταφοράς των εμπορευμάτων που εξάγει, γι' αυτό και κλείνει τέτοιου τύπου συμφωνίες με το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο, που θα κατασκευάζει πλοία στην Κίνα (αυτό σημαίνει ότι καταδικάζεται ακόμη περισσότερο η ναυπηγική και ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία στην Ελλάδα) και για όσα απ' αυτά θα υψώσει ελληνική σημαία, θα εισπράττει παχυλότατα φορολογικά και άλλα κίνητρα από το ελληνικό κράτος.
Αναφερόμαστε στις μπίζνες των Κινέζων στην Ελλάδα. Οι Κινέζοι θέλουν διαμετακομιστικούς σταθμούς για τα εμπορεύματα τους προς την Ευρώπη, Δυτική και Ανατολική. Πριν έρθουν στην Ελλάδα "κατέκτησαν" την Ιταλική Νάπολη επομένως καθόλου ορωτότυπο δεν είναι αυτό που συμβαίνει τώρα με την Ελλάδα.
Ομως, η έκταση των επενδύσεων που θα κάνουν εξαρτάται από την έκταση της διείσδυσης των προϊόντων τους στην ευρωπαϊκή αγορά. Κι αυτό είναι που δημιουργεί την αμφιβολία. Ο Γουέν Τζιαμπάο επεδίωξε τον ελληνικό θρίαμβο, πριν δεχτεί την κρυάδα των Βρυξελλών. Τόσο στη σύνοδο κορυφής ΕΕ-Ασίας όσο και στη σύνοδο ΕΕ-Κίνας, που ακολούθησε, εκφράστηκαν με ωμό τρόπο οι απαιτήσεις των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών -πρωτίστως της Γερμανίας-προς τους κινέζους ομογάλακτους τους για ανατίμηση του γουάν, ώστε να μη χάνουν τα ευρωπαϊκά εμπορεύματα έναντι των κινέζικων. Οσο οι Κινέζοι δεν υποχωρούν και δεν αλλάζουν την ισοτιμία του νομίσματος τους με το ευρώ και το δολάριο τόσο θα υψώνονται μπροστά τους φραγμοί με τη μορφή δασμών και ποσοστώσεων.
Αν ανοίξετε την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας των ευρωπαϊκών κοινοτήτων θα βρείτε σωρεία αποφάσεων για την επιβολή δασμών και ποσοστώσεων σε κινέζικα εμπορεύματα. Κάτι ανάλογο γίνεται αυτή την περίοδο και στην Αμερική, όπου το Κογκρέσο ψήφισε νόμο για την επιβολή υψηλών δασμών στα κινέζικα προϊόντα. Ο εμπορικός πόλεμος βρίσκεται στο φόρτε του και η έκβαση του, βέβαια, δεν εξαρτάται από τα χαρούμενα λογύδρια που αντάλλαξαν ο Παπανδρέου με τον Τζιαμπάο.
Ομως, ακόμα και αν προχωρήσουν κάποιες από τις κινέζικες επενδύσεις (λόγος γίνεται για τα λιμάνια της Θεσσαλονίκης και κάποιο οτη\ Κρήτη, για το εμπορευματικό κέντρο του Θριάσιου και για το αεροδρόμιο του Καστελίου), αυτές δεν έχουν καδένα παραγωγικό χαρακτήρα, αλλά είναι καθαρά μεταπρατικές. Ούτε θέσεις εργασίας θα δημιουργήσουν, ούτε αξίες θα παράξουν. Το ελληνικό κεφάλαιο, βέβαια, θα κερδίσει από το συνεταιρισμό του με τους Κινέζους (ως υπεργολάβος τους θα δράσει), ενώ η χώρα και οι εργαζόμενοι θι βρουν έναν ακόμη εκμεταλευτή δίπλα στους άλλους. Το παράδειγμα της Cosco, με τη ανατροπή των εργασιακώ σχέσεων, δίνει το μέτρο.
+ σχόλια + 2 σχόλια
Τι όπλο διαθέτει ένα κράτος για να εκβιάσει ή να πιέσει τους δανειστές του, ιδίως όταν πρόκειται για διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους;
Μόνο ένα: την άρνηση της πληρωμής του χρέους. Το γεγονός αυτό το ξέρουν πολύ καλά πρώτα και κύρια οι εκπρόσωποι του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Γι’ αυτό και όταν στη δεκαετία του ’80 οι χώρες της Λατινικής Αμερικής είχαν βρεθεί σε μια παρόμοια κρίση χρέους και κινδύνευαν κυρίως οι μεγάλες τράπεζες των ΗΠΑ, αλλά και διεθνώς, να υποστούν μεγάλες ζημιές από μια ενδεχόμενη παύση πληρωμών, ο Κίσινγκερ τότε έτρεξε και ξεκαθάρισε τη στρατηγική που έπρεπε να ακολουθηθεί για να «διασωθεί η παγκόσμια οικονομία» του κεφαλαίου: «Το πρώτο βήμα είναι να αλλάξουμε το πλαίσιο διαπραγμάτευσης, πρέπει να αφαιρεθεί από τους οφειλέτες – στο βαθμό που είναι δυνατό – το όπλο της παύσης των πληρωμών. Οι βιομηχανικές δημοκρατίες χρειάζεται επειγόντως να προσφέρουν κάποιο είδος κρατικής βοήθειας έκτακτης ανάγκης προς τα απειλούμενα πιστωτικά ιδρύματα. Αυτό θα μειώσει τόσο την αίσθηση πανικού, όσο και τη δυνατότητα των οφειλετών να εκβιάζουν.» (Newsweek, 24/1/1983)
Μετά από πολλές πιέσεις όλες οι υπερχρεωμένες χώρες της λατινικής Αμερικής ακολούθησαν τον δρόμο που ήθελε ο Κίσινγκερ. Αποδέχτηκαν δηλαδή τις διάφορες βοήθειες έκτακτης ανάγκης και προχώρησαν σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους αντί να αρνηθούν μονομερώς να το πληρώσουν όπως απαιτούσαν τα λαϊκά κινήματα σ’ αυτές τις χώρες. Το αποτέλεσμα ήταν οι χώρες αυτές μετά από σχεδόν δυο δεκαετίες άγριας λιτότητας, μαζικής εξαθλίωσης του πληθυσμού και καταστροφής βρέθηκαν με υπερδιπλάσια δημόσια χρέη από την εποχή της αναδιαπραγμάτευσης τη δεκαετία του ’80. Αυτό έχει κάνει όλους τους λαούς στη Λατινική Αμερική σήμερα να μην θέλουν ούτε να ακούσουν για διαπραγμάτευση του χρέους. Παραμένουν ασυμβίβαστοι στο βασικό τους αίτημα: εδώ και τώρα μονομερής άρνηση της πληρωμής του χρέους, καμμιά κηδεμονία από το ΔΝΤ.
Σε άλλες χώρες κατάφεραν να το επιβάλουν όπως στη Βενεζουέλα το 2001, την Αργεντινή το 2003, τη Βολιβία το 2004, το Εκουαδόρ το 2008, κ.ο.κ, ενώ αλλού ο αγώνας ακόμη συνεχίζεται. Όπου το κατάφεραν οι χώρες κατόρθωσαν να πατήσουν στα πόδια τους, άρχισαν μια νέα πορεία, έστω κι αν δεν έχουν κατορθώσει να λύσουν ακόμη τα προβλήματά τους, έστω κι αν υπάρχουν κάπου-κάπου πισωγυρίσματα. Σε κάθε περίπτωση όμως γλύτωσαν την οικονομική και κοινωνική καταστροφή στην οποία είχαν καταδικαστεί.
Νέα «πακέτα» υπέρ τραπεζών
Αφού καταβρόχθισαν 1,2 τρισεκατομμύρια στερλίνες μέσα σ΄ ένα χρόνο, οι βρετανικές τράπεζες ζητούν άλλα 750 δισεκατομμύρια για να αντιμετωπίσουν τα άμεσα προβλήματα ρευστότητας!
Χρήματα που προέρχονται από τον κρατικό προϋπολογισμό και τα σκληρά προγράμματα λιτότητας των κυβερνήσεων του Εργατικού και του Συντηρητικού κόμματος.
Σύμφωνα με μελέτη του οικονομικού ινστιτούτου New Economics Foundation, στα τέλη του 2012, όταν πρέπει να επιστρέψουν τα δάνεια που πήραν φέτος, θα χρειαστεί να βρουν πιστώσεις συνολικού ύψους 750 δισ. στερλινών. Προβλέπεται επίσης ότι οι δανειακές τους ανάγκες θα υπερβούν τα 25 δισ. στερλίνες το μήνα, γεγονός που καθιστά αναπόφευκτη μια νέα κρατική παρέμβαση για νέα «διάσωση» του τραπεζικού συστήματος.
Ανάλογο πρόβλημα εμφανίζεται και στην Ιρλανδία όπου η κυβέρνηση ανακοίνωσε, εν μέσω σκληρής λιτότητας για τους εργαζόμενους, τη χορήγηση επιπλέον 50 δισ. ευρώ για τη σωτηρία των ιρλανδικών τραπεζών!
Στα τέλη της περασμένης βδομάδας ανακοινώθηκε η χρηματοδότηση της Anglo Irish Bank με 29,3 δισ. ευρώ, τα οποία μπορεί να γίνουν και 34 δισ. αν επιβεβαιωθεί το δυσμενές σενάριο. Η ίδια τράπεζα είχε λάβει το 2009 ως βοήθεια, 23 δισ. ευρώ.
Ωστόσο, σε ετοιμότητα βρίσκονται οι κυβερνήσεις και των υπόλοιπων κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως και η διοίκηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, να συνδράμουν αναλόγως σε όποια τράπεζα χρειαστεί μια νέα «ένεση» ρευστότητας. Το ίδιο δεν κάνει και η ελληνική κυβέρνηση, η οποία μετά τα 28 δισ. της κυβέρνησης της ΝΔ, έρχεται να προσθέσει άλλα 10 δισ. για τη «σωτηρία» των ελληνικών τραπεζών...
Δημοσίευση σχολίου