Γαλλία: Η πρώτη ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΕΡΓΙΑ στον κόσμο μετά το ξέσπασμα της κρίσης

Απεργοί εργάτες κλείνουν και τον Πύργο του Άιφελ. Σας θυμίζει κάτι;


Μιας και είναι φανερό πλέον ότι η απεργία στη Γαλλία είναι η πρώτη ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΕΡΓΙΑ στον κόσμο μετά το ξέσπασμα της κρίσης, μια συλλογή από άρθρα επί του θέματος:

Ελλάς-Γαλλία-Κοροϊδία
Το λουκέτο στην Ακρόπολη από τους απλήρωτους συμβασιούχους ήταν μία είδηση που έκανε το γύρο του κόσμου και δυσφήμισε τη χώρα μας, κατά τα λεγόμενα των εγχώριων ΜΜΕ. Τα ίδια ΜΜΕ γιατί δεν αναφέρθηκαν στο κλείσιμο του πύργου του Άιφελ από Γάλλους απεργούς;

Την προηγούμενη εβδομάδα όλα τα κανάλια έδειχναν τις σκηνές από τις κινητοποιήσεις των συμβασιούχων του Υπουργείου Πολιτισμού. Το κλείσιμο της Ακρόπολης (η οποία λειτουργεί εδώ και 20 μήνες με απλήρωτο προσωπικό) θεωρήθηκε τεράστιος διασυρμός για τη χώρα. Οι τηλεδημοσιογράφοι λυσσούσαν για τις εικόνες ντροπής με το λουκέτο στην κεντρική πύλη, για τους κακόμοιρους τους τουρίστες που ταξίδεψαν ως την Ελλάδα για να δουν την Ακρόπολη και θα φύγουν άπραγοι, για το παράνομο κλείσιμο ενός δημόσιου χώρου και ενός ιστορικού μνημείου. «Και οι Γάλλοι έκαναν διαδηλώσεις αλλά δεν κατέλαβαν τον πύργο του Άιφελ», ξεσπάθωσε σε κάποιο σημείο ο παρουσιαστής του κεντρικού δελτίου του ΑΝΤ1. Κι όμως, δύο ημέρες πριν, στις 12 Οκτωβρίου, είχε γίνει ακριβώς αυτό: οι εργαζόμενοι στον πύργο του Άιφελ αποφάσισαν να συμμετάσχουν στη γενική απεργία ενάντια στο νέο συνταξιοδοτικό νομοσχέδιο που προσπαθεί να περάσει ο Σαρκοζί και χιλιάδες τουρίστες δεν κατάφεραν να ανέβουν στον πύργο. Είναι σχεδόν απίθανο ο παρουσιαστής να μην ήξερε αυτή τη λεπτομέρεια, μιας και αναφερόταν σε όλα τα ρεπορτάζ των διαδικτυακών media για τις κινητοποιήσεις στο Παρίσι -φυσικά, χωρίς κορώνες του στυλ «διασυρμός της Γαλλίας» ή «τι θα πουν οι Γάλλοι στους τουρίστες». Άρα, μάλλον ο εν λόγω "δημοσιογράφος" πόνταρε στο ότι το κοινό του δεν ενημερώνεται από το διαδίκτυο.

Συνεχίζονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις στη Γαλλία
Απεργοί απέκλεισαν το αεροδρόμιο της Μασσαλίας την αυγή, καθώς οι κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό συνεχίζονται για 10η ημέρα.



Ο Νικολά Σαρκοζί, ο Λουδοβίκος 16ος και το σήμερα
Ο Νικολά Σαρκοζί ονειρευόταν να γίνει ο Γάλλος Κένεντι, αλλά τελικά μοιάζει περισσότερο με τον υπόδικο Λουδοβίκο 16ο το 1793. Ο Σαρκοζί μπορεί να γλιτώσει τη λαιμητόμο, αλλά η προεδρία του βρίσκεται υπό πολιορκία. Οι Γάλλοι έχουν γενικώς βαθύτατα παράπονα με την ηγεσία τους, αλλά το μεγαλύτερο, αυτή τη στιγμή, είναι η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση. Πίσω από τη μεταρρύθμιση βλέπουν ένα κυνικό σχέδιο που θα υποχρεώσει τους απλούς ανθρώπους να δουλεύουν περισσότερο και να εισπράττουν λιγότερα, ενώ οι τραπεζίτες που διασώθηκαν με κρατικά λεφτά και οι πλούσιοι εν γένει συνεχίζουν να απολαμβάνουν φοροαπαλλαγές και μεγάλη ζωή.

Ο κόσμος υποστηρίζει το κίνημα. Το 69% τάσσεται υπέρ των απεργιών και των διαδηλώσεων, ενώ το 73% θέλει την απόσυρση της μεταρρύθμισης. Πάνω από 1.000 λύκεια μετέχουν στις κινητοποιήσεις, καθώς η νεολαία διαμαρτύρεται για τη μαζική ανεργία και την άνοδο της ηλικίας συνταξιοδότησης. Η κυβέρνηση είπε ότι οι νέοι «χειραγωγούνται», σχόλια που γύρισαν εις βάρος της, ενισχύοντας τη θέληση των νέων και οξύνοντας το ενδιαφέρον τους για τη μεταρρύθμιση. Στις συνεντεύξεις στα μέσα ενημέρωσης οι μαθητές μιλούν με ευφράδεια και τεκμηρίωση. Οι γονείς ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών τους, οπότε δεν τους αποτρέπουν από το να διαδηλώνουν. Η γαλλική νεολαία πάντα φόβιζε τις κυβερνήσεις εξαιτίας του ριζοσπαστισμού της. Καθώς ετοιμάζονται να μπουν στον χορό και οι φοιτητές, ο Σαρκοζί, όπως και ο Λουδοβίκος 16ος το 1789, δεν δείχνει να κατανοεί πόσο εύθραυστες είναι πλέον οι ισορροπίες. Θα έπρεπε όμως να το ξέρει. Από τον Μάη του ’68 και μετά, όλες οι κυβερνήσεις έχουν έρθει σε τρομερά δύσκολη θέση κάθε φορά που οι νέοι συντάσσονται με κάποιο κοινωνικό κίνημα. Τώρα, οι νέοι μπορεί να γείρουν την πλάστιγγα. Ενώ ώς τώρα ισχυρότερη είναι η κυβέρνηση, μπορεί σε λίγο να είναι ισχυρότεροι οι πολέμιοι της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης. Η εξέγερση υπερβαίνει το ζήτημα των συντάξεων, πυροδοτώντας ένα πλέγμα ταχέως εξαπλούμενων κινητοποιήσεων. Τροφή στη δυσαρέσκεια δίνουν τα χαμηλά εισοδήματα και η ανεργία, αλλά και η επίδραση της κρίσης στην καθημερινότητα, η υπεροψία της κυβέρνησης Σαρκοζί, η διαφθορά και η αστυνομική βία. Εξοργιστική Η επιβολή νεοφιλελεύθερου φαρμάκου για να γιατρευθεί μια ασθένεια που προκλήθηκε από τον νεοφιλελευθερισμό θεωρείται ηθικά εξοργιστική. Οι Γάλλοι δεν είναι εχθροί των μεταρρυθμίσεων. Απλώς, οι μεταρρυθμίσεις που προτιμούν είναι εκείνες που αναδιανέμουν τον πλούτο και προσφέρουν πόρους σε όσους τους έχουν περισσότερη ανάγκη. Η πολιτική κατάσταση είναι δυνητικά εκρηκτική γιατί, σε αντίθεση με τον Μάη του ’68, όταν η Γαλλία βρισκόταν σε περίοδο ευημερίας, σήμερα βρισκόμαστε σε περιβάλλον βαθύτατης ύφεσης. Ακόμη και το άκακο σοσιαλιστικό κόμμα υποσχέθηκε να επαναφέρει την ηλικία συνταξιοδότησης στα 60 σε περίπτωση που έρθει στην εξουσία το 2012. Δύο είναι τα πιθανά σενάρια. Είτε οι αντιδράσεις ενισχύονται και ο Σαρκοζί υποχρεώνεται να αναθεωρήσει ή και να αποσύρει τον νόμο -αυτή θα είναι η πρώτη μεγάλη ευρωπαϊκή νίκη ενάντια στη μετά το 2008 επιβληθείσα νεοφιλελεύθερη τάξη πραγμάτων- είτε ο Σαρκοζί επιμένει και εφαρμόζει μια βαθύτατα αντιδημοφιλή μεταρρύθμιση, πληρώνοντας υψηλότατο πολιτικό τίμημα, αν τυχόν αποφασίσει να είναι υποψήφιος ξανά το 2012.

Συγκρούσεις στη Λυών μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας
Ο Γάλλος υπουργός Εσωτερικών Μπρις Ορτεφέ δήλωσε πως οι αστυνομικές δυνάμεις δεν θα αφήσουν «ατιμώρητους τους αλήτες».

Συγκρούσεις στην πόλη της Λυών μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας όταν οι πρώτοι άρχισαν να πετούν πέτρες σε ομάδες ΜΑΤ που ήταν εκεί. Αμέσως οι αστυνομικοί άρχισαν να ρίχνουν δακρυγόνα. Ο Γάλλος υπουργός Εσωτερικών Μπρις Ορτεφέ δήλωσε πως οι αστυνομικές δυνάμεις δεν θα αφήσουν «ατιμώρητους τους αλήτες» για τις βιαιότητες που σημειώθηκαν στο περιθώριο των διαδηλώσεων κατά των μεταρρυθμίσεων στο συνταξιοδοτικό. «Δεν θα αφήσουμε ατιμώρητους τους αλήτες», είπε χαρακτηριστικά ο υπουργός στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που οργανώθηκε μια ημέρα μετά τα νέα επεισόδια ανάμεσα σε νέους και αστυνομικούς σε προάστιο του Παρισιού και στη Λυών. «Μέσα σε μια εβδομάδα, έγιναν συνολικά 1.423 συλλήψεις και 149 από τους συλληφθέντες έχουν ήδη προσαχθεί» ενώπιον της δικαιοσύνης, πρόσθεσε ο γάλλος υπουργός. Ο Ορτεφέ προειδοποίησε «όλους εκείνους που θέλουν να αναζωπυρώσουν το μίσος, να προκαλέσουν τις δυνάμεις ασφαλείας και να εμποδίσουν την έκφραση της δημοκρατίας ότι δεν τους αφήσαμε και δεν θα τους αφήσουμε να το κάνουν».

Οι νέοι της Ελλάδας δείχνουν τον δρόµο, έλεγαν οι νέοι της Γαλλίας τον Δεκέµβριο του 2008. Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν δύο χρόνια ώσπου να ακολουθήσουν κι αυτοί το παράδειγµά τους. Και προκαλούν κι αυτοί τον ίδιο φόβο, όπως και οι δικοί µας συνοµήλικοί τους.

Από τον Μεσαίωνα η κοινωνία στεκόταν πάντα µε φόβο µπροστά στη νεολαία. Ενα τραγούδι, µια κραυγή, ένα παράξενο ντύσιµο, έφτανε για να δαιµονοποιήσει τους νέους. Στη χαραυγή της βιοµηχανικής κοινωνίας, οι βολεµένοι κάτοικοι των πόλεων έβλεπαν σαν κίνδυνο τούς περιπλανώµενους νεαρούς εργάτες που αναζητούσαν δουλειά. Στην παρισινή εξέγερση του 1789, λένε οι ιστορικοί Φρεντερίκ Σοβό και Μπενουά Γκαρνό, αυτοί οι νέοι ήταν µια ανεξέλεγκτη δύναµη. Μα ακόµη και ως µαθητές και φοιτητές, οι νέοι εξεγείρονταν συχνά εναντίον των καθηγητών τους. Ειδικά αποσπάσµατα παιδονόµων είχαν αναλάβει την επιτήρησή τους και τη διατήρηση της τάξης. Στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, ένοπλοι αστυνοµικοί κατέστελλαν τις «ταραχές των µικρών κυρίων», όπως έλεγαν τους µαθητές που διεκδικούσαν µια καλύτερη παιδεία.

Οι δεκαεξάρηδες γονατίζουν τον Σαρκοζί
Χιλιάδες δεκαεξάχρονα παιδιά, «ποελμούν» καθημερινά στο πλάι των γονιών τους την μεταρρύθμιση του Σαρκοζί, αποκαλύπτοντας έτσι και μια βαθύτερη απόγνωση. Οι λεηλασίες δε λείπουν. Αλλά η στήριξη στο κίνημα είναι σαρωτική.

«Μαμά, μπαμπά, θα σας εξασφαλίσω αυτή τη σύνταξη στα 60!». Είναι το κείμενο σε ένα μικρό, αυτοσχέδιο πλακάτ που κρατά μια μικρή γαλλίδα, το πολύ 16 χρόνων. Την λένε Ματίλντ ή Σεσίλ ή Ανέτ. Δεν έχει σημασία. Οπως δεν έχει σημασία αν είναι από το Παρίσι, τη Λυών ή την Τουλούζ. Είναι άλλωσστε χιλιάδες οι μικρές Γαλλίδες κι οι μικροί Γάλλοι που κατακλύζουν τους δρόμους διαδηλώνοντας αυτές τις μέρες. Η αντίσταση στην συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση του Νικολά Σαρκοζί έχει μετατραπεί σε «οικογενειακή υπόθεση» στη Γαλλία. Σε περίπου 3,5 εκατομμύρια υπολογίζει το μεγαλύτερο γαλλικό εργατικό συνδικάτο, η CGT τους διαδηλωτές της χθεσινής, έκτης ημέρας των κινητοποιήσεων. Ελαφρώς...λιγότερους τους μετράει το γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών. Περίπου 1,1 εκατομμύρια.

Η Μαρία Αντουανέτα

Λαγκάρντ: «Ηθικό πλήγμα»
Παράλληλα, η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών, Κριστίν Λαγκάρντ, εξέφρασε σήμερα την ανησυχία της για τη διεθνή εικόνα της Γαλλίας εξαιτίας των βίαιων διαδηλώσεων.
«Οι συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα στο περιθώριο των διαδηλώσεων συνιστούν μια κακή εξέλιξη για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό» δήλωσε στο τηλεοπτικό δίκτυο TF1 η υπουργός, προσθέτοντας ότι η Γαλλία δέχεται «ηθικό πλήγμα».



Κάντο όπως οι Γάλλοι

Σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν εδώ, ο κοινωνικός αυτοματισμός δεν περνά στη Γαλλία. Κι ας μιλάνε και εκεί τα ΜΜΕ για "ανευθυνότητα", "ανωριμότητα", για τη "Γαλλία πρωταθλήτρια των πρόωρων συντάξεων". Οι μεγάλοι δεν θέλουν να γίνουν βαμπίρ και οι νέοι δεν θέλουν να γίνουν κανίβαλοι. Το σύνθημα που δονεί τις διαδηλώσεις των εκατομμυρίων εργαζομενων και ξεσηκώνει δεκάδες γαλλικές πόλεις είναι: "Σύνταξη στα 60, δουλειά για τα παιδιά μας". Οι Γάλλοι εργαζόμενοι και οι νέοι από την πρόσφατη πείρα τους γνωρίζουν ότι οι νόμοι κρίνονται τελικά στην κοινωνία, στις διαδικασίες της, στους δρόμους και δηλώνουν ότι δεν θα σταματήσουν και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου (ήδη έχει αναβληθεί). Θα συνεχίσουν για να πέσει ο νόμος, όπως συνέβη και με το Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης πριν από μερικά χρόνια. Ανάλογη νικηφόρα εμπειρία είχαμε και στην Ελλάδα με το νομοσχέδιο Γιαννίτση. Γι' αυτό οι "οι κεκορεσμένοι" της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που διαπίστωσαν "απεργιακή κόπωση" και ανυπαρξία διακυβεύματος μετά την ψήφιση του Μνημονίου, δεν είναι σε θέση να εμπνεύσουν αγώνες και να εκφράσουν τη λαϊκή αγανάκτηση.

Μαρτυρία του Dan Tue, συνδικαλιστή σε διυλιστήριο.

Αυτό που μοιάζει απίστευτο είναι ότι, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει διαθέσιμο πετρέλαιο, και ως εκ τούτου οι άνθρωποι είναι αποκλεισμένοι στα σπίτια τους, μια ηχηρή πλειοψηφία 71% του πληθυσμού εγκρίνει την απεργία (σύμφωνα σημερινές δημοσκοπήσεις). Το κίνημα αναμένεται να διαρκέσει τουλάχιστον για μια ακόμη εβδομάδα. Πέρασα όλο το βράδυ της Κυριακής με εργαζόμενους στις μεταφορές (σιδηροδρομικούς και φορτηγατζήδες) παίζοντας χαρτιά και πίνοντας μπύρα. Είχε αρκετό κρύο (2 ° C), γύρω στις 4 το πρωί, αλλά οι σιδηροδρομικοί είχαν φέρει αρκετές ξύλινες παλέτες και ανάψαμε μια μεγάλη φωτιά. Οι εργαζόμενοι από το γειτονικό εργοστάσιο της Renault έφεραν κροτίδες και περάσαμε τις πρώτες πρωινές ώρες ανάβοντάς τες. Οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν μέχρι τέλους. Εργαζόμενοι που επέλεξαν να μην προχωρήσουν σε απεργία ενθαρρύνονται να δωρίσουν μέρος του μισθού τους στους εργαζόμενους των πιο «στρατηγικών» τομέων, ιδιαίτερα του διυλιστηρίου DONGES. Προσωπικά, αυτή είναι η 6η απεργιακή μου ημέρα. Η απεργία είναι αορίστου χρόνου που μπορεί να μην είναι ο καλύτερος τρόπος για να προχωρήσουν τα πράγματα, ωστόσο συμφωνούν όλοι ότι με “εκ περιτροπής” απεργίες (15% του εργατικού δυναμικού σε απεργία την κάθε δεδομένη ημέρα) θα μπορέσουμε να αντέξουμε περισσότερο. Η υποστήριξη από τους «απλούς ανθρώπους» είναι εκπληκτική. Όταν δημιουργούμε μπλόκα σε αυτοκινητόδρομο, οι οδηγοί συχνά φωνάζουν συνθήματα για να μας στηρίξουν, μας δίνουν χρήματα, καθημερινές εφημερίδες, έστω και αν τους κρατάμε αποκλεισμένους στα αυτοκίνητά τους. Έχω αποφασίσει να παραμείνω στην απεργία για τρεις ακόμη ημέρες, αλλά και να περνάω περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου, κάτι που και το Σωματείο συμβουλεύει. Μερικοί σύντροφοι έχουν περάσει 4 ημέρες χωρίς να πάνε σπίτια τους και το Σωματείο ανησυχεί ότι αυτό μπορεί να προκαλέσει οικογενειακά προβλήματα με τις συζύγους, που είναι υποχρεωμένες να φροντίσουν τα παιδιά, κάτι το οποίο θα υπονόμευε την αποφασιστικότητά μας. Και τα 12 γαλλικά διυλιστήρια πετρελαίου βρίσκονται σε απεργία μέχρι την επόμενη Παρασκευή. Πολλές δεξαμενές είναι μπλοκαρισμένες. Οι μισοί σιδηροδρομικοί σταθμοί (συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων) είναι κλειστοί. Φορτηγατζήδες έχουν αποκλείσει τους δρόμους που οδηγούν στις κύριες παραγωγικές περιοχές, και εργοστάσια δεν μπορούν να λειτουργήσουν λόγω έλλειψης πρώτων υλών (δεν έχουν αποθέματα υλικών επειδή η αποθήκευση κοστίζει χρήματα). Σε κάθε περίπτωση, η διάθεση των εργαζομένων είναι απερίγραπτη. Οι εργαζόμενοι από όλους τους τομείς της οικονομίας είναι ενωμένοι και αποφασισμένοι, και για πρώτη φορά, πολλοί εργαζόμενοι μπορούν να συνομιλήσουν με άλλους εργαζόμενους που απασχολούνται σε άλλους κλάδους, γνωρίζοντας ότι μοιράζονται ένα κοινό στόχο. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι θα είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, να επιστρέψουμε στη δουλειά. Αλλά χάρη στην κυβέρνηση, οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να παραμείνουν στην απεργία μέχρι την επόμενη εβδομάδα. Τότε θα δούμε. Πρόκειται για μια γενική απεργία και πολλοί απλοί εργαζόμενοι, με τους οποίους έχω μιλήσει, είναι αποφασισμένοι να μην επιστρέψουν στην εργασία τους μέχρι το όριο συνταξιοδότησης να επανέλθει στα 60 χρόνια.

Στην Αγγλία, η Guardian αναρωτιέται γιατί στην Αγγλία δε μπορούν να κινητοποιηθούν οι εργάτες όπως στη Γαλλία (μετά τη Θάτσερ, οι Άγγλοι εργάτες, που έτσι και αλλιώς ιστορικά ήταν "πίσω", ειδικά σε σχέση με τους Γάλλους που ήταν οι πιο "μπροστά", έχουν πέσει σε "χειμερία νάρκη":

Why can't we protest against cuts like the French?
Many thousands have protested in France against cuts; we have a proud history of dissent in Britain, so why aren't we on the streets?

A few years ago, the French president Nicolas Sarkozy told an interviewer that he knew the French better than most. Today they were admiring the good looks of his wife; tomorrow they would cut his throat. It hasn't quite come to that just yet, but the French – students and workers, men and women, citizens all – are out on the streets again. A rise in the pension age? Impossible. The barricades are up, oil supplies running out, trains and planes on a skeleton schedule and the protests are still escalating. More than three million people a week ago. Hundreds of thousands out this week and more expected this weekend. And what a joyous sight: school students marching in defence of old people's rights. Were there a Michelin Great Protest guide, France would still be top with three stars, with Greece a close second with two stars. What a contrast with the miserable, measly actions being planned by the lily-livered English trade unions. There is growing anger and bitterness here too, but it is being recuperated by a petrified bureaucracy. A ritual protest has been planned, largely to demonstrate that they are doing something. But is this something better than nothing? Perhaps. I'm not totally sure. But even these mild attempts to rally support against the austerity measures are too much for dear leader Ed Miliband. He won't be seen at them. The rot of Blairism goes deep in the Labour party. A crushing defeat last year might have produced something a bit better than the shower that constitutes the front bench. Balls the bulldog might have gone for the jugular but he has been neutered. Instead, the new front bench is desperate to prove that it could easily be part of the coalition and not just on Afghanistan. There is growing bitterness and growing anger in England, too, but not much else so far. It could change. The French epidemic could spread, but nothing will happen from above. Young and old fought against Thatcher and lost. Her New Labour successors made sure that the defeats she inflicted were institutionalised. This is a country without an official opposition. An extra-parliamentary upheaval is not simply necessary to combat the cuts, but also to enhance democracy that at the moment is designed to further corporate interests and little more. Bailouts for bankers and the rich, an obscene level of defence expenditure to fight Washington's wars, and cuts for the less well off and the poor. A topsy-turvy world produces its own priorities. They need to be contested. These islands have a radical past, after all, that is not being taught in the history modules on offer. Given the inability of the official parliament to meet real needs why not the convocation of regional and national assemblies with a social charter that can be fought for and defended just as Shelley advised just under two centuries ago: Ye who suffer woes untold Or to feel or to behold Your lost country bought and sold With a price of blood and gold. [. . .] Rise like Lions after slumber In unvanquishable number, Shake your chains to earth like dew Which in sleep had fallen on you. Ye are many, they are few.