Τα γεγονότα
Αλήθειες
1. Οι εν λόγω εταιρίες είναι κερδοφόρες. Μια απλή περιήγηση στις ιστοσελίδες τους θα αποδείξει του λόγου το αληθές (π.χ. οικονομικές καταστάσεις Α’ εξαμήνου 2010).
2. Το έργο παρουσιάζει όντως προβλήματα (απαλλοτριώσεις, αρχαιολογία, τεχνικά ζητήματα, μετατόπιση χρονοδιαγράμματος κλπ). Η αδυναμία επίλυσης ενός προβλήματος (από τον ορισμό του προβλήματος ως έννοια) συνοψίζεται («χοντρικά») σε τρεις αιτίες: α) στην έλλειψη αντικειμενικά λύσης του προβλήματος, β) στην αδυναμία – ανικανότητα αυτού που διαχειρίζεται το πρόβλημα να βρει τη λύση του και γ) στην έλλειψη βούλησης αυτού που διαχειρίζεται το πρόβλημα να βρει τη λύση του. Προσωπικά έχω άποψη, αλλά αυτό στο συγκεκριμένο σημείο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
3. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση μέρος του προβλήματος. Αλλά δυστυχώς καλούνται να αποτελέσουν μέρος της λύσης του. Με την απώλεια του δικαιώματός τους στην εργασία.
(Ο άνεργος είναι ένα τραγικό πρόσωπο. Φέρει όλα τα βασικά αλληλοσυγκρουόμενα στοιχεία της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Η κάθαρσή του έρχεται με την επιστροφή του στην εργασία. Είναι ένα ενοχικό πρόσωπο. Ενσωματώνει την ενοχή που έχει καλλιεργηθεί από την παραληρηματική ιδεοληψία του καπιταλισμού, όπου το άτομο αν αξίζει θα ανταμοιφθεί, αν όχι αυτό θα οφείλεται στην προσωπική του αδυναμία, ανικανότητα για την οποία αυτό και μόνο αυτό θα είναι υπεύθυνο. Το καλό νέο είναι ότι το ιδεολόγημα της άνευ όρων ταξικής κινητικότητας χάνει ολοένα και περισσότερο έδαφος. Το άτομο που στη ρουλέτα της καπιταλιστικής οικονομίας μπορούσε από το τίποτα να τινάξει την μπάνκα στον αέρα αποτελεί παρελθόν. Ο άνεργος πλέον δεν είναι εν δυνάμει εργαζόμενος. Είναι άνεργος για καιρό και η επιστροφή του στην εργασία είναι επιστροφή συνήθως πρόσκαιρη και κακοπληρωμένη. Τα συμπεράσματα θα βγουν.)
Οι εργαζόμενοι (απολυμένοι και μη)
Οι απολυμένοι εργαζόμενοι δεν αντέδρασαν απέναντι στην απόλυσή τους. Οι λόγοι; Πολλοί.
Οι εργαζόμενοι που δεν απολύθηκαν δεν αντέδρασαν απέναντι στη απόλυση των συναδέλφων τους. Οι λόγοι επίσης πολλοί.
Οργάνωση των εργαζομένων (φετίχ και ταμπού μαζί)
Στην προαιώνια σύγκρουση στη σφαίρα εργασίας – κεφαλαίου, οι εργαζόμενοι αντιλαμβανόμενοι την αναποτελεσματικότητα και αδυναμία των εξατομικευμένων και κατακερματισμένων λύσεων συγκροτούν όλα τα απαραίτητα μορφώματα στη βάση των κοινών τους υλικών συμφερόντων και αναγκών. Σωματεία, συνδικάτα, εργατοϋπαλληλικές ενώσεις, κλαδικές και εθνικές συνομοσπονδίες. Και εργαλειακά αποδεικνύονται ως τα πλέον αποτελεσματικά όσον αφορά στην επίτευξη των στόχων και επιδιώξεων των εργαζομένων. Ας μην ξεχνάμε ότι οποιαδήποτε επίκληση σε εργασιακά κεκτημένα έχει ως αναφορική αφετηρία των αγώνα των εργαζομένων μέσα από τις δομές και μορφές συγκρότησης που οι ίδιοι επέλεξαν. Σήμερα, που η έννοια συνδικαλισμός έχει εκφυλιστεί και ταυτιστεί στη συλλογική κοινωνική συνείδηση με πεδίο μικροκομματικών συμφερόντων και προσωπικής ανέλιξης, με διαπλοκή (πολιτική, ιδεολογική και οικονομική) με την εκάστοτε εξουσία ή στην καλύτερη περίπτωση κρινόμενη εκ των προθέσεων και εκ του αποτελέσματος με ηττημένη και αναποτελεσματική υπόθεση, ο σημερινός εργαζόμενος πέρα από εξατομικευμένος και κατακερματισμένος νιώθει και απογοητευμένος. Αυτοί που μιλάνε στο όνομά του είναι πολύ μακριά από αυτόν.
Παρένθεση (ή αλλιώς το γαμώτο ενός αριστερού).
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν είναι γραφειοκρατική, ξεπουλημένη, υποταγμένη, δεν είναι συνδικαλιστές που ενσωματώθηκαν ή λοξοδρόμησαν.
Δε βαδίσαμε ποτέ στον ίδιο δρόμο. Εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία.Τέλος.
Κλείνει η παρένθεση.
Ο αγώνας (που ποτέ δεν έγινε)
Το έδαφος ήταν πρόσφορο. Οι απολύσεις πραγματοποιήθηκαν στο μεγαλύτερο τεχνικό έργο της Ελλάδας, με ότι συμβολισμούς αυτό ενέχει, σε μια χρονική συγκυρία όπου απόλυση στον κλάδο της κατασκευής μεταφράζεται αυτόματα σε ανεργία για καιρό, όπου το δικαίωμα στα κέρδη κέρδισε για μια ακόμη φορά το δικαίωμα στη ζωή, όπου οι καθ’όλα νόμιμες σύμφωνα με την εκφυλισμένη ισχύουσα εργατική νομοθεσία απολύσεις ήταν απόλυτα απονομιμοποιημένες τόσο στα μάτια των απολυμένων, όσο και των συναδέλφων τους ρητά ή άρρητα.
Ο αγώνας παρ’όλα αυτά δεν έγινε. Δεν πειράζει, θα γίνουν άλλοι. Είτε στο ΜΕΤΡΟ είτε αλλού. Έτσι κι αλλιώς, ο αγώνας, όταν θα προκύπτει όχι ως ιδεολογική επιλογή αλλά ως μονόδρομος υπεράσπισης του δικαιώματος στη ζωή, δεν μπορεί παρά μόνο νίκη να φέρει. Κι αν πάλι νίκη δε φέρει, πάλι δεν πειράζει. Όπως είχε πει κι ο Μπρεχτ: «Κι όταν νικιούνται αυτοί που ενάντια στην αδικία παλεύουν/Πάλι δεν έχει δίκιο η αδικία!»
Υ.Γ: Το κείμενο αφιερώνεται σε όλους τους αγώνες που δεν έγιναν και δε θα γίνουν. Σε όλους τους αγώνες που έχασαν και θα χάσουν. Στη μαγιά του μέλλοντος.
*Μήτσος Αναστασιάδης, πολιτικός μηχανικός
Μέλος του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών Μακεδονίας
Απολυμένος από τις 12/10
Δημοσίευση σχολίου