Κι όταν νικιούνται αυτοί που ενάντια στην αδικία παλεύουν ...

«Ψαλίδι αποδοχών 10%-30% για 1 εκατ. εργαζομένους σε Δημόσιο & ΔΕΚΟ», τιτλοφορούσε σχόλιο της η χθεσινή «Ημερησία».

Σήμερα η ίδια φυλλάδα έχει πρωτοσέλιδο άρθρο που πληροφορεί τους αναγνώστες της ότι ήταν «Καλύτερο το γ’ τρίμηνο για τα κέρδη των τραπεζών».

Μόνο αυτούς τους τίτλους να παραθέταμε και χωρίς να κάναμε κανέναν σχολιασμό, τα συμπεράσματα για την ακολουθούμενη πολιτική της δωσίλογης κυβέρνησης του ΓΑΠ-Τσολάκογλου, βγαίνουν μόνα τους.

Αρκεί, όμως, κάποιος να προβληματίζεται μόνο από την αδράνεια της ελληνικής εργαζόμενης κοινωνίας μπροστά στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί; Ή να πετάει δυο "γαλλικά" για εκτόνωση  και να αράζει στον καναπέ του;
Να αναρωτιέται και να μένει μόνο εκεί, στο πόσο έχει συμβάλει σ’ αυτό ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός που είναι έντονος αυτό τον καιρό –αλλά μήπως πριν είχαμε μαζικές και δυναμικές αντιδράσεις- και να πηγαίνει σαν το πρόβατο στο χασάπη; Να σκέπτεται "ε, δεν γίνεται τίποτα ... που να τρέχω στους δρόμους...";

Χαμένος αγώνας είναι μόνο αυτός που δεν γίνεται.

"Κι όταν νικιούνται αυτοί που ενάντια στην αδικία παλεύουν

Πάλι δεν έχει η αδικία δίκιο!

Η ήττα μας δεν αποδείχνει τίποτ' άλλο, πέρα απ' το ό,τι

παραείμαστε λίγοι όσοι αγωνιζόμαστε ενάντια στην προστυχιά.

Και περιμένουμε απ' τους θεατές, τουλάχιστον να ντρέπονται!"

Μπέρτολ Μπρεχτ

Μέσα στην κοινωνία ζούμε και ξέρουμε ότι υπάρχει μια απογοήτευση στον κόσμο και σε ορισμένους έχει εδραιωθεί η αντίληψη της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, κύρια λόγο της στάσης που κρατάει και του ρόλου που παίζει η ξεπουλημένη εργατική εργατοπατερίας.
Γνωρίζουμε επίσης την τρομοκρατία που υπάρχει στα εργοστάσια και στους τόπους δουλειάς, την απειλή της απόλυσης, την υπερχρέωση των νοικοκυριών που εξαναγκάζει σε δεύτερη και τρίτη δουλειά, το βρώμικο ρόλο των ΜΜΕ στην καλλιέργεια της λεγόμενης «μαζικής συνείδησης» κ.λ.π Όλα αυτά που αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες για να κατεβεί μαζικά ο κόσμος στον δρόμο.

Αυτά δεν υπάρχουν όμως και τον Γαλλικό λαό; Αυτές τις μέρες έχει όμως εκεί τόσο δυναμικές και μαζικές κινητοποιήσεις που μόνο με τις διαδηλώσεις του Μάη του ’68 μπορεί να συγκριθούν. Υπάρχει φυσικά μια σημαντική διαφορά. Οι Γάλλοι συνδικαλιστές δεν είναι τόσο διαβρωμένοι σε σχέση με τους κρατικοδίαιτους δικούς μας εργατοπατέρες. Ξεκίνησαν την ζύμωση απ’ τις αρχές του Ιούνη και όργωσαν τους χώρους δουλειάς. Αντί μιας γενικόλογης ρητορείας –όπως κάνουν οι δικοί μας επιδιώκοντας να εξαργυρώσουν πολιτικά την δράση τους σε κάποιες εκλογές- προσπάθησαν να σταθούν εκεί που τα αιτήματά τους είναι κοινά αποφεύγοντας τις πολυδιασπάσεις. Υπήρξε ενότητα δράσης των συνδικάτων που παραμέρισαν τις μικροκομματικές σκοπιμότητες, κάτι που δυστυχώς σε μας θεωρείται πολυτέλεια.

Από κει και πέρα όμως εμείς αντιμετωπίζουμε πολύ οξύτερα προβλήματα απ’ ότι ο γαλλικός λαός.
Να ελπίζει κάποιος από μας ότι αυτή είναι μια παροδική κατάσταση και θα ρθούν «καλύτερες μέρες» είναι εντελώς αβάσιμο.
Τα ίδια τα στελέχη της τρόικας ήδη άφησαν να διαφανή ότι το μνημόνιο θα συνεχιστεί και μετά το 2013. (Το είπε με τον τρόπο του ο Λορέντζο Μπίνι Σμάγκι, μέλος του ΔΣ της ΕΚΤ: «Το ΔΝΤ σίγουρα σκέφτεται τα ζητήματα αυτά. Υπάρχουν μηχανισμοί για να πάρουν παράταση τα πακέτα του ΔΝΤ»).

Όταν ακόμα και οι αστικές εφημερίδες κάνουν λόγο για νέα πιο δυσβάσταχτα μέτρα για εργαζόμενους και συνταξιούχους ποιος μπορεί να επικαλείται «φως στο τούνελ»; Όταν μελέτες κάνουν λόγο ότι του χρόνου θα έχουμε 1.000.000 ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα έχουν κάποια αισιόδοξη προοπτική μ αυτή την δωσίλογη κυβέρνηση;

Δεν ξέρουμε αν σύντομα η εργατική τάξη της χώρας μας θα βρεθεί μαζικά και δυναμικά στο πεδίο των ταξικών αγώνων. Αυτό που μπορεί να εκτιμήσουμε όμως με σχετική βεβαιότητα είναι ότι σύντομα θα έχουμε κινήσεις απεγνωσμένων, αυτών που η καπιταλιστική βαρβαρότητα τους έχει ισοπεδώσει εντελώς και δεν έχουν τίποτε να χάσουν. Και τέτοιες κινήσεις απελπισίας κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι μορφή θα έχουν και τι αποτέλεσμα θα επιφέρουν. Όπως μπορεί να εκτιμήσουμε ότι υπάρχει μια οργισμένη νεολαία, που δεν βλέπει μέλλον, που δεν αντικρίζει προοπτική. Κι αυτή θα αντιδράσει. Τον τρόπο θα τον επιλέξει η ίδια.

_______________________

Η έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, που δημοσιεύεται σήμερα στην «Ελευθεροτυπία» είναι αξιόπιστη, αλλά έχει και μια αθέατη πλευρά. Αυτή που κυοφορείται απ’ την ανέχεια και την εξαθλίωση.

Το Μνημόνιο στέλνει έναν στους 11 στο συσσίτιο

Γροθιά στο στομάχι αποτελεί η πρώτη δημοσκόπηση για τις κοινωνικές συνέπειες του Μνημονίου και των σκληρών οικονομικών μέτρων που έλαβε η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την κρίση.

Σχεδόν 7 μήνες μετά τις μαζικές περικοπές αποδοχών και συντάξεων, με την ανεργία να καλπάζει πάνω απ' το 12% και τον φόβο για το αύριο να μεγεθύνεται, από έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών -που βασίστηκε σε απαντήσεις 1.200 κατοίκων της Αττικής- συνάγεται ότι ένας στους 11 κατοίκους του νομού άνω των 18 ετών, ή αναλογικά σχεδόν 400.000 άνθρωποι, ζουν στην ανέχεια και στρέφονται συχνά για βοήθεια σε ιδρύματα κοινωνικής μέριμνας, σε εκκλησίες ή σε δημόσιες υπηρεσίες αλληλεγγύης (σ.σ. συσσίτια δήμων, κοινωνικά παντοπωλεία, δωρεάν παροχές σε είδος, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.ά.)