Πάντα οι δοκιμές αρχίζουν με τους πιο ευάλωτους. Αλλά ποτέ δεν μένουν δοκιμές!

Του Θανάση Σκαμνάκη - «Πριν»

Η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων δεν μπορεί για μας να είναι κενό γράμμα. Ενεργοί όταν αφορά στους δικούς μας, παθητικοί ή και αδιάφοροι όταν αφορά άλλους.

Τα θεσμοθετημένα δημοκρατικά δικαιώματα, δεν χαρίστηκαν. Έγιναν σκληρές μάχες για να κατακτηθούν και μάλιστα με πρωτοπόρους εκείνους που θεωρούν πως θα είναι πάντα λίγα και ανεπαρκή και επισφαλή, σε μια κοινωνία που απλώς ανέχεται τη δημοκρατία και καιροφυλακτεί κάθε στιγμή να την αλλάξει. Αποδείξεις δεν χρειάζονται…

Συνεπώς δεν μπορούμε να σωπαίνουμε. Θεωρώ πως πρέπει να παραμείνουμε σε ετοιμότητα σχετικά με τους διωκόμενους για πολιτικά αδικήματα. Η κατάσταση με τους κρατουμένους του «Επαναστατικού Αγώνα» ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία.

Παραθέτω μέρος της δήλωσης του κρατουμένου Σαράντου Νικητόπουλου προς τον ειδικό εφέτη-ανακριτή: «Βρίσκομαι προφυλακισμένος σε ένα υπόγειο με βάση τις εντελώς αυθαίρετες και αστήρικτες κρίσεις και ερμηνείες του μοναδικού μάρτυρα κατηγορίας αστυνομικού Παπαθανασάκη.

Από την πρώτη στιγμή αρνούμαι τις κατηγορίες στο σύνολό τους. Σχεδόν 7 μήνες μετά και ενώ δεν υπάρχουν και δεν έχουν προκύψει (και πώς να γίνει αυτό άλλωστε αφού δεν έχω καμία σχέση με όσα μου αποδίδονται;) στοιχεία –μα ούτε καν ενδείξεις ενοχής- εναντίον μου, με καλείτε για να μου απαγγείλετε συμπληρωματικές κατηγορίες.

Αρνούμαι εκ νέου τις κατηγορίες. Αν και θεωρώ ότι πλέον δεν έχει καμία ουσιαστική σημασία, καθώς όπως αποδείχτηκε περίτρανα στη διαδικασία του εξάμηνου συμβουλίου, απευθύνομαι σε "ώτα μη ακουόντων" και μάλιστα προκατειλημμένων. Έχω πλέον πειστεί ότι στην περίπτωσή μου υπάρχει βιασμός του όποιου "νομικού πολιτισμού", του όποιου "τεκμηρίου αθωότητας", καθώς είμαι εξαρχής στο μυαλό σας «ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου». Ας είναι:

Η δίωξή μου είναι βαθύτατα πολιτική – φρονηματική και έχει σα στόχο τον ευρύτερο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, στον οποίο ανήκω, καθώς και όσα κοινωνικά κομμάτια αντιστέκονται. Η δίωξή μου βασίζεται ακριβώς στην ένταξή μου σʼ αυτόν τον πολιτικό χώρο, στη φιλία μου με το Λάμπρο Φούντα, στην άρνησή μου να δώσω δείγμα DNA, στην άρνησή μου να καταδικάσω εγχειρήματα και μορφές πάλης συνδεδεμένες ιστορικά με τους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες.

Η δίωξή μου εντάσσεται στο πλαίσιο της ευρείας επίθεσης του κράτους στην κονωνία. Αυτού του «ψευδοδημοκρατικού» κράτους που χαρακτηρίζει παράνομη και καταχρηστική κάθε απεργία, που αντιμετωπίζει με τη βία των ΜΑΤ κάθε κινητοποίηση εργαζομένων, που περνάει νύχτα στα θερινά τμήματα της βουλής ειδικές φωτογραφικές διατάξεις που χαρακτηρίζουν "τρομοκρατική" τη συνδικαλιστική δράση, ακόμα και τη συμμετοχή σε μία διαδήλωση…».

Είναι προφανές πως δεν έχει σημασία αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την πολιτική αντίληψη του διωκόμενου. Το να διεκδικούμε δίκαιη μεταχείρηση και τήρηση των κανόνων λειτουργείας της διαιοσύνης είναι όρος ύπαρξης. Πάντα οι δοκιμές αρχίζουν με τους πιο ευάλωτους. Αλλά ποτέ δεν μένουν δοκιμές!