Η άρχουσα τάξη σε όλα λίγο-πολύ τα κράτη έχει τρομερό πρόβλημα να πείσει "με το καλό" τους λαούς να δεχτούν μια τρομερή αύξηση της εκμετάλλευσης ("κινεζοποίηση"), προκειμένου οι τραπεζίτες να πάρουν τρις $ σε "πακέτα σωτηρίας", και οι βιομήχανοι να έχουν στη διάθεση τους φτηνούς εργάτες στη δύση ("αλλιώς πάμε και Ασία άμα λάχει..").
Ως εκ τούτου, ολοένα και περισσότεροι εργάτες κινητοποιούνται, και τα κράτη λαμβάνουν το ένα κατασταλτικό μέτρο μετά το άλλο, ώστε να μπορούν να παρακολουθούν και να χτυπούν το λαό, μιας και ξέρουν ότι τον έχουν ρημάξει (και θα τον ρημάξουν κι άλλο), και αυτό ξέρουν ότι οδηγεί το λαό
στο να αντιδράσει.
Πώς θα αντιδράσει όμως;
Είναι φανερό πως όσο περισσότερο χτυπιέται ο λαός, τόσο περισσότερο θα αναζητά το "ποιος φταίει" για αυτή την επίθεση που δέχεται. Θα αναζητά δηλαδή τον εχθρό.
Ποιος λοιπόν είναι αυτός που ρημάζει άραγε το λαό; Όπως έχουμε δει και πάμπολλα άρθρα μας (πχ εδώ), οι ίδιοι οι αξιωματούχοι της άρχουσας τάξης (όπως πχ οι τραπεζίτες της Citigroup) παραδέχονται πως ελέγχουν ολιγοπωλιακά όλον τον κόσμο, και έχοντας κατορθώσει να αρπάξουν ένα τεράστιο μέρος του παγκόσμιου πλούτου και εξουσίας.
Και εννοείται πως όλα αυτά τα "επιτεύματα" τους οι τραπεζίτες/βιομήχανοι/εφοπλιστές/δεσποτάδες, κτλ δεν τα κατάφεραν μόνοι τους. Είναι προφανές πως οι πολιτικοί της άρχουσας τάξης είναι εκείνοι που υπέγραψαν ένα σωρό αντιλαικούς νόμους, προκειμένου να ευνοήσουν τη συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια μιας μικρής ολιγαρχίας.
Όταν λοιπόν ο κόσμος δε φαίνεται πλέον να δέχεται την κυριαρχία αυτής της ολιγαρχίας επάνω του, καθώς η κυριαρχία αυτή γίνεται ολοένα και πιο τυραννική, είναι προφανές πως η άρχουσα τάξη πρέπει εκτός από το να καταστείλει, να δώσει στο λαό ένα θύμα, να τον τον πείσει δηλαδή ότι ο εχθρός που αναζητά δεν είναι η ίδια η κυβέρνηση, οι τραπεζίτες ή οι βιομήχανοι, ούτε βέβαια το καπιταλιστικό σύστημα εν γένει. Αντίθετα, η άρχουσα τάξη προσπαθεί να δώσει στο λαό θύματα όπως οι Εβραίοι επί Χίτλερ, ομάδες δηλαδή στις οποίες φορτώνουν όλο το φταίξιμο, και αποτελούν ένα "σάκο του μποξ" για να ξεσπάσει η[δικαιολογημένη προφανώς] οργή του λαού χωρίς τα "σκάγια" να πάρουν την άρχουσα τάξη.
Έτσι και σήμερα παρατηρούμε μια σειρά ακριδεξιών κομμάτων να ανεβαίνουν σε μια σειρά από χώρες, ή/και τους "απλους δεξιούς" κυβερνώντες να υιοθετούν ακροδεξιές θέσεις, με θύμα τους τους Μουσουλμάνους ή άλλες ομάδες - το πιο τρανταχτό και πρόσφατο παράδειγμα ήταν οι διωγμοί του Σαρκοζί εναντίον...των Ρομά.
Τώρα, η Μέρκελ δήλωσε ότι δε θέλει την "πολυπολυτισμική κοινωνία", και θεωρεί πως "ήταν ψευδαίσθηση η πεποίθηση ότι οι Γερμανοί και οι ξένοι εργάτες μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένοι μαζί". (πηγή: Spiegel)
"Κοινώς, ποιος φταίει για τα προβλήματα σς αγαπητοί εργάτες; Όχι εμείς βέβαια, αλλά οι ξένοι". Αυτό είναι, εν ολίγοις, το νόημα των όσων μας λέει η Μέρκελ.
Η αλήθεια είναι βέβαια πως ο κόσμος όντως δε μας χωράει όλους. Ποιοι είμαστε όμως εμείς, και ποιοι είναι αυτοί με τους οποίους όντως οι εργάτες, ανεξαρτήτως εθνικότητας, ΔΕΝ μπορούν να συνειπάρξουν ειρηνικά;
Την απάντηση την έχουν δώσει πολλοί, και η μάχη ανάμεσα στους εκάστοτε εκμεταλλευτές και τους εκάστοτε εκμεταλλευόμενους συνεχίζεται. Εμείς βάζουμε ένα μικρό απόφθεγμα του γνωστού συγγραφέα Στάινμπεκ από το κλασσικό του έργο τα "Σταφύλια της Οργής":
“Κι η Αμερική, μη νομίζεις πως είναι και τόσο μεγάλη. Δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα, για τους όμοιούς μου και για τους όμοιούς σου, δε χωράνε μαζί πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια χώρα, δε χωράνε κλέφτες και τίμιοι άνθρωποι μαζί, ούτε η πείνα μαζί με το πάχος”
...Ένα τέτοιο έγκλημα ξεπερνά κάθε δημόσια καταγγελία. Μια τέτοια πίκρα είναι ανίκανα τα δάκρυα να τη συμβολίσουν. Όλες μας οι επιτυχίες καταρρέουν μπροστά σ' αυτή μας την αποτυχία. Εύφορη γη, ολόισιες αράδες δέντρα, ρωμαλέοι κορμοί, καρποί ωριμασμένοι. Και τα ετοιμοθάνατα παιδιά από πελλάγρα πρέπει να πεθάνουν, γιατί δε βγαίνει κέρδος από τα πορτοκάλια. Και οι γιατροί της δημαρχίας συμπληρώνουν τα πιστοποιητικά -πέθανε από υποσιτισμό- γιατί τα τρόφιμα πρέπει να σαπίσουν, πρέπει να σαπίσουν με το ζόρι.
Οι άνθρωποι έρχονται με δίχτυα να ψαρέψουν πατάτες από το ποτάμι, μα οι φύλακες τους συγκρατούν μακριά· έρχονται με αυτοκίνητα που βροντολογούν για να πάρουν τα πεσμένα πορτοκάλια, μα είναι ποτισμένα με πετρόλαδο. Και στέκονται σιωπηλοί να παρακολουθούν τις πατάτες να πλέουνε μπροστά τους, ακούν τις στριγκλιές των γουρουνιών που τα σφάζουν μέσα σ' ένα λάκκο, και χύνουν πάνω ασβέστη, βλέπουν βουνά πορτοκάλια να λιώνουν σ' ένα σάπιο πολτό· και ο λαός βλέπει τη σημερινή χρεωκοπία· και μες στα μάτια του πεινασμένου λαού η οργή μεστώνει. Μες στην ψυχή του λαού μεστώνουν και βαραίνουν τα σταφύλια της οργής, βαραίνουν για τον τρύγο...
Άραγε να δεχτούμε τη "δαιμονοποίηση" των Μουσουλμάνων (που βολεύει παρεπιπτόντως για να δικαιολογήσουν και τις εκστρατείες για τα πετρέλαια της Μ. Ανατολής, και προκαλεί και τα καραβάνια μεταναστών-φτηνών εργατικών χεριών στην Ευρώπη) από τους Σαρκοζί και τις Μέρκελ αυτού του κόσμου;
Ή μήπως τελικά αυτοί που όντως δε χωρούν στον κόσμο που εμείς θέλουμε είναι...οι Σαρκοζί, οι Μέρκελ και η υπόλοιπη συμμορία των κεφαλαιοκρατών;
+ σχόλια + 1 σχόλια
Να υπενθυμίσω ότι στα δύο τελευταία χρόνια τής θητείας των Εργατικών στο ΗΒ, το πρότυπο τής «πολυπολυτισμικής κοινωνίας» είχε επίσης τεθεί υπό «αμφισβήτηση» στα πλαίσια τού πολέμου κατά τής τρομοκρατίας. Αλλά οι μουσουλμανικές κοινότητες (ο κύριος στόχος τής «αναθεωρήμενης» αντίληψης τού «Βρετανικού» χαρακτήρα) αντέδρασαν έντονα. Για κάποιο μάλιστα διάστημα η κατάσταση στα αγγλικά ΜΜΕ ήταν απελπιστική, και όχι μόνο σε δεξιές εφημερίδες. Όμοια ήταν και είναι επίσης η πολιτική Σαρκοζί.
(πβ. επίσης και την κατάσταση στην Ινδία, όπου υποψήφιος του Shiv Sena-BJP (υπέρ των πολυεθνικών και τού ντόπιου κεφαλαίου), αν δεν απατώμαι, πριν δύο χρόνια, είχε εξαγγείλει προεκλογικά υποχρεωτική στείρωση για γηγενείς μουσουλμάνους και τις σφαγές μουσουλμάνων λόγω του «αμφισβητούμενου» ναού, τόπος «γέννησης» του Ράμα στην Ayodhya).
Δημοσίευση σχολίου