Ο 52χρονος Φρ. Ρούσσος έκοψε τα πάντα για να μπορεί να στέλνει χρήματα και στο φοιτητή γιο του
Είμαι 56, ζω με το επίδομα
 | κάποιοι βιώνουν στο μέγιστο βαθμό τις συνέπειες, γιατί δεν έχασαν μόνο τη δουλειά τους, αλλά τα μέτρα τούς έριξαν στο τέλμα της μακροχρόνιας ανεργίας. Το ότι δεν ευθύνονται οι ίδιοι, μικρή λεπτομέρεια... Το ότι είναι πτυχιούχοι με πολυετή προϋπηρεσία είναι μειονέκτημα στους σημερινούς καιρούς. Η άλλοτε προτροπή «μάθε παιδί μου γράμματα, να προκόψεις», δεν βρίσκει καμιά απήχηση στις μέρες μας... Στην εποχή της «εξειδίκευσης» και των «αμέτρητων ευκαιριών», κάποιοι ζουν με το επίδομα ανεργίας, ενώ οι πόρτες που χτυπούν είναι πάντα ερμητικά κλειστές και οι απαντήσεις, όταν δίνονται, στερεότυπες: «Οι θέσεις είναι καλυμμένες», «δεν κάνουμε προσλήψεις, προσπαθούμε να μειώσουμε τις δαπάνες». Αντί προσλήψεων, οι απολύσεις. Η «Ε» μίλησε με κάποιους από αυτούς που - στην κυριολεξία- έχουν πει το ψωμί ψωμάκι και πλέον είναι σίγουροι μόνο για ένα πράγμα: ότι σύντομα θα χάσουν -εκτός από τη δουλειά τους- και το επίδομα ανεργίας! Ο 52χρονος Φραγκίσκος Ρούσσος είναι άνεργος από τον περασμένο Απρίλιο, όταν η εταιρεία όπου εργαζόταν κήρυξε πτώχευση ύστερα από 18 χρόνια: «Είμαι από τους τυχερούς που έχω κήπο και καλλιεργώ λαχανικά. Για ψάρι, πάω για ψάρεμα, το κρέας το έχουμε σχεδόν καταργήσει και αγοράζουμε όσπρια, ζυμαρικά και τα απολύτως απαραίτητα: χαρτί υγείας, σαπούνι και οδοντόκρεμα. Μόνο για τους λογαριασμούς θέλουμε το μήνα -με μεγάλες στερήσεις- 150 ευρώ. Νοέμβριος μήνας και δεν έχουμε ανάψει ούτε μια φορά καλοριφέρ· αν δεν είχαμε τζάκι, θα παίρναμε σόμπα. Εχω καταργήσει το αυτοκίνητο και κυκλοφορώ με μηχανάκι γιατί καίει μόνο 5 ευρώ βενζίνη. Ο,τι περισσεύει τα στέλνουμε στον 18χρονο γιο μας που σπουδάζει στο ΤΕΙ Κρήτης». Η οικογένειά του πρέπει να τα βγάλει πέρα με το μηνιαίο επίδομα ανεργίας των 499,75 ευρώ που θα παίρνει από τον ΟΑΕΔ μέχρι τις 5 Μαΐου, και την πρόωρη σύνταξη των 500 ευρώ της γυναίκας του από τον Νοέμβριο του 2009. «Τότε δεν περιμέναμε ότι ύστερα από 5 μήνες εγώ θα έμενα άνεργος», μας λέει, τονίζοντας ότι είναι «και προνομιούχος γιατί δεν πληρώνει ενοίκιο, διαφορετικά, δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν». Εχασε δουλειά 18 χρόνων Ο κ. Ρούσσος δεν βρίσκει δουλειά λόγω ηλικίας. «Οι περισσότερες αγγελίες ζητούν έως 35 ετών. Εχασα τη δουλειά μου όπου μετά από 18 χρόνια η αμοιβή μου ήταν 1.400 ευρώ καθαρά. Παρ' όλα αυτά, είμαι διατεθειμένος να δουλέψω για 800 ευρώ, 300 ευρώ δηλαδή παραπάνω από το επίδομα ανεργίας, αλλά κανείς δεν με παίρνει ούτε με 800 ευρώ». Και ο 56χρονος Μίλτος Αλικαρίδης, που ζει στη Νίκαια και έχασε τη δουλειά του τον περασμένο Φεβρουάριο, επειδή η ασφαλιστική εταιρεία όπου εργαζόταν έβαλε λουκέτο, αισθάνεται «τυχερός και προνομιούχος», γιατί ούτε αυτός πληρώνει ενοίκιο. Ψάχνει απεγνωσμένα δουλειά, μια και το επίδομα των 499,53 ευρώ του ΟΑΕΔ θα σταματήσει σε λίγους μήνες. Δεν γράφει την ημερομηνία γέννησης στο βιογραφικό που στέλνει παντού, «γιατί η 27χρονη εμπειρία μου στον ασφαλιστικό τομέα σε συνδυασμό με το πτυχίο μου μηχανικού πληροφορικής, σημαίνει όχι μισθό πείνας». Επιβιώνει με τα 499,53 ευρώ, την αποζημίωση που πήρε και «κάτι οικονομίες που είχα στην άκρη». Εχει και τα έξοδα του 22χρονου γιου του, τελειόφοιτου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, που ζει μαζί του, αφού με τη μητέρα του έχει χωρίσει. Μετακινείται με το μετρό και το λεωφορείο, το κινητό του είναι με κάρτα, και σκέφτεται να καταργήσει το σταθερό. «Εχουμε γίνει με το γιο μου χορτοφάγοι, σπάνια τρώμε κρέας, ρύζι πού και πού, ενώ στη ΔΕΗ ξοδεύουμε για 4 μήνες μόλις 160 ευρώ», μας λέει ενδεικτικά για την ανέχεια που βιώνουν, σημειώνοντας ότι «υπάρχουν και χειρότερα». Η πρώην σύζυγός του, διευκρινίζει, «έμεινε άνεργη όπως και ο δεύτερος σύζυγός της, μ' ένα μωρό 20 μηνών». Με δύο παιδιά ανήλικα Η 36χρονη Λίνα Μίχου, πρώην συνάδελφος του κ. Αλικαρίδη, που ζει στο Ιλιον, έμεινε χωρίς δουλειά με επίδομα ανεργίας 545 ευρώ, αντί για 499,53, και αυτό γιατί έχει 2 ανήλικα παιδιά -6 χρονώ και 16 μηνών: «Ευτυχώς που έχουμε δικό μας σπίτι, γιατί και ο άντρας μου απολύθηκε από την εταιρεία όπου εργαζόταν ως οδηγός λόγω περικοπών. Τώρα δουλεύει μεροκάματα από εδώ και από εκεί. Τα 545 ευρώ πάνε όλα σε τρόφιμα και λογαριασμούς. Μόνο οι πάνες του μωρού κοστίζουν 60 ευρώ το μήνα. Είμαστε 4μελής οικογένεια και ξοδεύουμε μόλις 200 ευρώ για τρόφιμα. Είμαι πτυχιούχος πανεπιστημίου του Τμήματος Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης, έχω βομβαρδίσει εταιρείες με βιογραφικά, είμαι διατεθειμένη να προσληφθώ με τον κατώτερο μισθό, αν και έχω 10 χρόνια προϋπηρεσία. Και όμως, δεν βρίσκω δουλειά». * |  |
ΗΠΑ: από όνειρο εφιάλτης
| | «Σήμερα, οι ΗΠΑ δεν αποτελούν το όνειρο των μεταναστών, αλλά τον εφιάλτη για εκείνους που προσπαθούν να επιζήσουν σε έναν κόσμο όλο και πιο επικίνδυνο και σε μια χώρα όλο και πιο «τρελή»», λέει ο Αμερικανός συγγραφέας Ντον ΝτεΛίλο, και φαίνεται πως έχει δίκιο, αφού όχι μόνο οι μετανάστες αλλά και πολλοί Αμερικανοί πολίτες έχουν χάσει τις δουλειές τους αλλά και το σπίτι τους και ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Οι άνθρωποι αυτοί, οι «working poors», όπως αποκαλούνται, αποτελούν μια σχετικά νέα τάξη Αμερικανών που δείχνει όλο και πιο καθαρά το πρόσωπό της. Πρόκειται για εργαζόμενους που καταφεύγουν στα συσσίτια διάφορων οργανώσεων, αφού με τα χρήματα που κερδίζουν δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε το φαγητό τους. «Δουλεύω σε ένα εργοτάξιο», λέει ένας από αυτούς στον ανταποκριτή της εφημερίδας «Λιμπερασιόν», στην Ουάσιγκτον, «αλλά, καθώς δεν ανήκω σε κάποιο συνδικάτο, κερδίζω μόνο δέκα δολάρια την ώρα, χωρίς όμως να έχω δουλειά κάθε μέρα. Τα λεφτά μου φτάνουν μόνο για το νοίκι, 600 δολάρια (426 ευρώ) το μήνα για μια γκαρσονιέρα». Σύμφωνα με τους υπεύθυνους της οργάνωσης SOME (So Others Might Eat Για να μπορούν να σιτίζονται και άλλοι), την οποία είχε επισκεφτεί μάλιστα και ο Ομπάμα με τη σύζυγό του πριν από μερικούς μήνες, ο αριθμός των φτωχών αυξάνεται συνεχώς (υπολογίζονται επισήμως σε 44 εκατομμύρια που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή αποτελούν το 14% του συνολικού πληθυσμού της χώρας). «Το 2009 σερβίραμε 10.000 περισσότερα γεύματα από το 2008 και όλα δείχνουν πως ο αριθμός θα αυξηθεί περισσότερο στους επόμενους μήνες. Το νέο στοιχείο είναι ότι αυξάνεται και ο αριθμός εκείνων που εργάζονται και έρχονται εδώ για ένα πιάτο φαγητό». ... Οπως όλοι οι υπάλληλοι της εστίας, έτσι και ο Μαρκ είναι άστεγος. «Δεν θα το μαντεύατε αν δεν σας το έλεγα, έτσι δεν είναι; Οπως κι εγώ, πολλοί από τους φιλοξενούμενούς μας έχουν κάποια δουλειά. Αν διασταυρωνόσασταν στο δρόμο, δεν θα μαντεύατε πως είναι άστεγοι. Δεν είναι βρώμικοι, δεν είναι κακοντυμένοι, δεν είναι άρρωστοι ή ναρκομανείς... Εδώ στις ΗΠΑ ο οποιοσδήποτε μπορεί πολύ γρήγορα να μείνει άστεγος και κάποιοι μπορεί να βρεθούν σε αυτή την κατάσταση αν χάσουν αύριο τη δουλειά τους ή αρρωστήσουν...». | |
Με ψυχολογικά προβλήματα 45 εκατ. Αμερικανοί
| | Ένας στους πέντε Αμερικανούς κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους υπέφερε από κάποιου είδους ψυχολογικό πρόβλημα σύμφωνα με έρευνα κυβερνητικών υπηρεσιών που δημοσιεύθηκε σήμερα. Όπως αναφέρεται στην έκθεση της Αμερικανικής Υπηρεσίας για την αντιμετώπιση της κατάχρησης ουσιών και ψυχολογικών προβλημάτων, 45 εκατομμύρια Αμερικανοί αντιμετώπισαν κάποιου είδους ψυχολογικό πρόβλημα μέσα στο 2009 όπως κατάθλιψη, ακόμη και τάσεις αυτοκτονίας. Οι άνεργοι,οι νέοι ενήλικες και οι γυναίκες ήταν οι ομάδες εκείνες στις οποίες εντοπίστηκαν τα σοβαρότερα προβλήματα. Επίσης περισσότεροι από 8 εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες σκέφτηκαν σοβαρά το ενδεχόμενο της αυτοκτονίας και ένα εκατομμύριο προσπάθησε να θέσει τέλος στη ζωή του. | |
Δημοσίευση σχολίου