- Το πρώτο έχει να κάνει με το κράτος, την καταστολή και τους μηχανισμούς της καταστολής. Το γνωστό σύνθημα για τα σκυλιά των αφεντικών με την ανθρώπινη; μορφή, ήταν από τα κυρίαρχα συνθήματα της πορείας.
Φυσικό ήταν άλλωστε. Και από τον χώρο που έκανε την πορεία, αλλά και από το θέμα της πορείας.
Όλο το κέντρο της Αθήνας «φρόντιζε» να επιβεβαιώσει σύνθημα με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Ματ γύρω-γύρω από όλη την πορεία. Ματ περιφερειακά της πορείας. Χιλιάδες ασφαλίτες. Πίσω από την πορεία η μεγάλη λιτανεία. Θωρακισμένα πυροσβεστικά, που τόσα δεν ήταν ούτε στη φωτιά της Πάρνηθας.(Όπως εύστοχα υπογράμμισε μια συντρόφισσα). Δελτάδες, ασφαλίτες, κλπ., κλπ. Πολύ πιθανό να υπήρχε σχέδιο για μεγάλη καταστολή, αλλά η μαζικότητα της πορείας και η περιφρούρησή της μάλλον το απέτρεψαν.
Βγαίνει από ορισμένα περιστατικά αυτό το συμπέρασμα. Π.χ. από την υποχωρητικότητα των ΜΑΤ όταν δέχτηκαν πίεση στο τέλος της πορείας στα Προπύλαια. Το κράτος στέλνει καθαρά μηνύματα. Κάνει συνεχείς «πρόβες». Φοβάται τους «σεισμούς» που προβλέπει ότι θα έρθουν. Παίρνει τα μέτρα του.
- Εμείς πως ετοιμαζόμαστε; Πως αντιμετωπίζουμε το τεράστιο θέμα της καταστολής; Χτες για παράδειγμα υπήρχε εμφανείς απουσία όχι μόνο των περισσότερων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς – καλά για την κοινοβουλευτική δεν χρειάζεται αν μιλήσουμε – αλλά και ανθρώπων-αγωνιστών που και τους ενδιαφέρει το θέμα, που είναι μάχιμοι ενάντια στην καταστολή, όπου αυτή και να εμφανίζεται.
Διατύπωναν – τις προηγούμενες μέρες – δικαιολογημένες ενστάσεις, για το περιεχόμενο που δίνονταν στην καταστολή. Ότι δηλαδή περιορίζονταν στις πολιτικούς κρατούμενους και στους διωκόμενους αγωνιστές, και καθόλου ή ελάχιστα στην καταστολή και στην τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς.
Σωστή ένσταση που όμως έχει δυο τρωτά σημεία. Ότι μπορεί κανείς να αφαιρέσει θέματα από ένα σύνολο για να υπογραμμίσει κάποια άλλα. Λάθος μεν για το συγκεκριμένο ζήτημα της καταστολής, αλλά μπορεί να το κάνει.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι σε πολλές πορείες δεν συμφωνούμε με το περιεχόμενο που τους δίνουν οι διοργανωτές αλλά κατεβαίνουμε, γιατί θεωρούμε ότι είναι σημαντικό το θέμα. Εδώ γιατί δεν ισχύει το ίδιο; Για τις οργανώσεις τις εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που όλες αναγνωρίζουν στα λόγια την ανάγκη του αγώνα ενάντια στην καταστολή, περιμένουμε – αφού χτες έλαμψαν δια της απουσίας τους – τις δικές τους πρωτοβουλίες και το δικό τους «ταξικό» περιεχόμενο για την καταστολή. Το συντομότερο δυνατόν. Διαφορετικά μάλλον κατά λάθος – όπως και η κοινοβουλευτική αριστερά – συγκινούνται από τον γνωστό στίχο του Μπρεχτ που λέει ότι όταν έφτασαν να κάψουν το δικό μου σπίτι δεν υπήρχε κανένας να μου συμπαρασταθεί. Γιατί εγώ δεν είχα συμπαρασταθεί σε κανένα.
Σημ: Την φωτογραφία την πήραμε από το Indymedia
Δημοσίευση σχολίου