Να ψηφίσει κανείς ή να μην ψηφίσει; Ιδού η απορία

Επειδή όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές το ερώτημα μπαίνει ολοένα και πιο σοβαρά στον κόσμο, αναδημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα από προηγούμενη ανάρτηση μας, το οποίο παίρνει θέση επί του θέματος, και εξηγεί και το γιατί:

----

...Και τώρα

Μένουν μερικές μέρες πριν τις κάλπες. Σύσσωμη η αναρχία και ο αντιεξουσιαστικός χώρος αλλά και ορισμένοι αριστεροί αντιμετωπίζουν τις εκλογές σαν μια ευκαιρία για παντός καιρού ιδεολογικές διαπιστώσεις. Μαζί με την αποχή, το λευκό και το άκυρο μας υπενθυμίζουν, παραβιάζοντας ανοιχτές πόρτες, ότι το σύστημα δεν αλλάζει με τις κάλπες, ότι χρειάζεται αγώνας από τα κάτω, λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, άμεση δημοκρατία κλπ κλπ. Μάλιστα, τώρα μας άνοιξαν τα μάτια. Το ότι με τις εκλογές δεν αλλάζει το σύστημα, δεν συνεπάγεται ότι δεν συμμετέχεις σ’ αυτές. Γιατί μήπως αλλάζει με τη συζήτηση; παρόλα αυτά συζητάμε και πολλές φορές συζητάμε και με ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Καλό είναι κι αυτό γιατί έτσι θα απαλλαχτούμε από την αυταπάτη του καλού ανθρώπου του Ρουσσώ. Επίσης συμμετέχουμε σε συνδικαλιστικούς αγώνες για να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας εντός καπιταλισμού για να μην ξεχνιόμαστε. Μήπως ο συνδικαλισμός αλλάξει το σύστημα; Άλλες φορές μπορεί να καταλάβουμε ένα παρκάκι και εκεί να αναπτύξουμε εναλλακτικές δραστηριότητες που επίσης μπορούν να γίνουν και σε ένα καταλυμένο κτήριο. Μήπως έτσι αλλάζει το σύστημα; Το πιστεύει κανείς στα σοβαρά;

Όποιος πιστεύει ότι μπορεί οι “απελευθερωμένοι” χώροι να επεκτείνονται επ’ άπειρον μέχρι να απελευθερωθεί όλος ο κόσμος, έχει τις ίδιες αυταπάτες με όποιον πιστεύει ότι θα πείσει όλον τον κόσμο να αλλάξει ιδέες χωρίς να έχει ανατρέπει την οικονομική και πολιτική εξουσία, αφήνοντας άθικτους τους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς της.

Οποιαδήποτε παρέμβαση εντός του συστήματος είναι θεμιτή στο βαθμό που συγκεντρώνονται δυνάμεις και εμπλουτίζουν τη συλλογική πείρα της μειοψηφίας που συμμετέχει σ’ αυτές. Όμως σε όλα αυτά υπάρχει ένα απόλυτο όριο. Οι μερικές αυτές προσπάθειες τελειώνουν εκεί που τελειώνει ένας ευρύτερος ταξικός, πολιτικός και ιδεολογικός συσχετισμός. Δεν είναι μόνο το πρόβλημα της καταστολής αλλά και το ότι δεν βρίσκονται επιπλέον δυνάμεις για να συνεχιστεί η ειρηνική επέκταση μιας οποιασδήποτε αντισυστημικής διαδικασίας. Είτε αφορά την επέκταση μιας εκλογικής επιρροής, είτε την επέκταση οποιασδήποτε εναλλακτικής μορφής κοινωνικής ζωής δίπλα πάντα στην κυρίαρχη.

Φυσικά δεν αλλάζει το σύστημα με τα ψήφους. Όμως έχει σημασία για τα καθεστωτικά κόμματα πόσα ψήφους θα πάρουν. Έχουν ανάγκη από ένα ποσοστό συναίνεσης. Δεν μπορεί να σταθεί καμία εξουσία χωρίς συναίνεση. Και οι εκλογές είναι το πεδίο που οι αστικές δημοκρατίες προσπαθούν να αποσπάσουν με κάθε μέσο βέβαια αυτή τη συναίνεση. Η αριστερά δεν μπορεί να μένει απαθής σ’ αυτή τη μάχη. Δεν χρειάζεται να έχει κάνεις εκλογικές αυταπάτες για να προβοκάρει τις προσπάθειες συγκρότησης και εκλογικής νομιμοποίησης του αστικού μπλοκ εξουσίας. Και όχι μόνο αυτό. Κάθε μάχη ακόμα κι αν είναι εκ των πρότερων χαμένη πρέπει να δίνεται. Γιατί πάντα θα βρεις δυνάμεις, θα κάνεις γνωστές τις θέσεις σου, θα έρθεις σε επαφή με κόσμο ακόμα κι αν νοιώσεις την εχθρότητα ή την αδιαφορία του (αλλιώς πως θα καταλάβεις που ζεις) και πάνω απ’ όλα θα βγεις πιο σοφός απ’ αυτή τη μάχη. Η γνωστή ναζιστική συμμορία γιατί άραγε συμμετέχει στις εκλογές. Μήπως έχει κοινοβουλευτικές αυταπάτες; Όχι βέβαια, απλά χρησιμοποιεί τις εκλογές για να μαζέψει επιπλέον δυνάμεις για να χτιστεί σε μερικές περιοχές αλλά και αλλού. Είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου που άξονα έχει το δρόμο.

Η συμμετοχή στις εκλογές δεν παθητικοποιεί τον κόσμο γιατί έτσι κι αλλιώς παθητικός είναι στην πλειοψηφία του. Οι εκλογές είναι το πανηγύρι της παθητικότητας. Όμως οι επαναστάτες και η αριστερά πρέπει να είναι εκεί για να χαλάσει αυτό το πανηγύρι. Σιγά που θα τους αφήσουμε και μόνους. Θα τους δυσκολέψουμε όσο μπορούμε παρότι στο τέλος θα κερδίσουν γιατί βασίζονται στην ήδη υπάρχουσα παθητικότητα του κόσμου. Όμως θα κερδίσουν με την ψυχή στο στόμα γεγονός που θα διευκολύνει τις συνειδητές ταξικές δυνάμεις στις επόμενες κινήσεις της εκεί που πραγματικά κρίνεται το παιχνίδι. Παθητική και ανέξοδη στάση είναι η αποχή, και καθόλου δεν είναι τυχαίο ότι οι κάθε είδους μηχανισμοί καθεστωτικής προπαγάνδας προωθούν την αποχή.

----

YΓ: Αλήθεια, φοβερές τρομοκρατικές απειλές σε Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική ρε παιδί μου. Πακέτα για το Σαρκοζί, για τη Μέρκελ, "τα πάντα έχει ο μπαξές". Θυμίζουμε και παλιότερη (06/10) ανάρτηση μας όπου λέγαμε ότι

Αν παραμονές αυτοδιοικητικών εκλογών σκάσει ιστορία κατά την οποία η «αντιτρομοκρατική» θα παρουσιάζετε να έχει εξουδετερώσει οργάνωση ένοπλης μειοψηφικής βίας, θα έχουμε μαντικό κληρονομικό χάρισμα αφού σας το λέμε από τώρα.

Κρατήστε το αυτό που γράφουμε.