Nixon Ends Bretton Woods International Monetary System - το βίντεο από το τηλεοπτικό διάγγελμα του προέδρου της Αμερικής Ρ. Νίξον, όπου ανακοίνωσε την κατάργηση του "κανόνα του χρυσού", καθώς και προσωρινούς δασμούς στις εισαγωγές των ΗΠΑ
Αν δείτε το βίντεο (είναι σύντομο - διαρκεί 4 λεπτά), θα δείτε ότι ο Νίξον καταρχήν προσπαθεί να βγάλει τον εαυτό του, την κυβέρνηση και το κράτος των ΗΠΑ "λάδι". Αυτοπαρουσιάζεται ως το "θύμα" μιας "άνανδρης επίθεσης" των "κακών κερδοσκόπων" εναντίον του δολαρίου.
Δε θα υπερασπιστούμε βέβαια τους κερδοσκόπους - απλά ο ατομικός πλουτισμός είναι η βάση ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος, και είναι μάλλον γελοίο να βλέπει κανείς τους υπερασπιστές του συστήματος αυτού να βοηθούν και να ευχαριστούν τους τραπεζίτες και τους χρηματιστές που δίνουν δάνεια και βοηθούν έτσι "να κινηθεί η αγορά", αλλά όταν ξεσπά κρίση τότε να τα ρίχνουν όλα σε αυτούς, παρουσιάζοντας την κυβέρνηση, τους βιομήχανους και -κυρίως- τον ολιγαρχικό έλεγχο της παραγωγής από τους κεφαλαιοκράτες ως κάτι το "καλό", αν όχι ως κάτι που είναι..."υπεράνω κριτικής"!
Ας γυρίσουμε όμως σε αυτή την ιστορική απόφαση του Νίξον, που την ανακοίνωσε μέσω τηλεόρασης και με το γνωστό λαϊκίστικο στιλ που έχουν όλες οι κυβερνήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις (παρεμπιπτόντως, μην εκπλαγείτε αν κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, ανοίξετε και εσείς μια μέρα την τηλεόραση, το ραδιόφωνο ή το ίντερνετ, κτλ, και δείτε τον αντίστοιχο "Νίξον" ή μια ομάδα από "Νίξον" να σας ανακοινώνουν μερικά νέα διατάγματα σχετικά με το χρυσό).
Στην ομιλία του, ο Νίξον αναφέρει τις έντονες επιθέσεις των κερδοσκόπων εναντίον του δολαρίου που παρατηρούνταν τότε (και παρατηρούνται και σήμερα).
Ο λόγος για τον οποίο οι κερδοσκόποι όντως επιτίθονταν εναντίον του δολαρίου είναι πως, σε αντίθεση με αυτό που ισχυρίζεται ο Νίξον, ότι "η οικονομια των ΗΠΑ ήταν καταπληκτική", η οικονομία των ΗΠΑ ΔΕΝ ήταν "καταπληκτική".
Ήταν βέβαια μια μεγάλη οικονομία, ωστόσο ΔΕΝ ήταν και τόοοσο "καταπληκτική", σε σχέση με αυτό που ήταν όταν υπογράφτηκε η συνθήκη του Μπρέτον Γουντς.
Όταν υπογράφτηκε αυτή η συνθήκη, μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι ΗΠΑ ήταν με διαφορά σε καλύτερη θέση απ' όλον τον δυτικό κόσμο, του οποίου και έγιναν ηγεμόνες.
Από οικονομικής άποψης, είχαν μεγάλη βιομηχανία, που είχε μάλιστα μείνει και σχετικά ανέπαφη από τους φασίστες (σε αντίθεση πχ με την Αγγλία, που ως τότε κυριαρχούσε, αλλά τώρα είχε βομβαρδιστεί άγρια από τις δυνάμεις του Χίτλερ, και ζήτησε μάλιστα δάνειο από τις ΗΠΑ για να βγάλει πέρα, δάνειο το οποίο και έλαβε, με αντάλλαγμα να συμφωνήσει στους όρους των ΗΠΑ για το Μπρέτον Γούντς).
Αυτό που καθόρισε το Μπρέτον Γούντς για το δυτικό κόσμο (η πρώην ΕΣΣΔ ανέλαβε το "ανατολικό μπλοκ") ήταν πως το δολάριο, ως νέο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, θα είχε μια σταθερή ισοτιμία με το χρυσό, και τα άλλα νομίσματα θα συνδέονταν ΟΧΙ με το χρυσό, αλλά με το δολάριο. Δηλαδή το δολάριο ήταν ουσιαστικά ισοδύναμο του χρυσού!
Το πρόβλημα είναι πως, με την πάροδο του χρόνου, οι άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις άρχισαν να 'ανακτούν έδαφος", ανασυγκροτώντας την κατεστραμμένη παραγωγική τους βάση και μπορούσαν πλέον να κοιτάζουν σχεδόν "στα ίσια" τις ΗΠΑ. Άρα, ναι μεν οι ΗΠΑ στα χρόνια του Νίξον ήταν ακόμα η κραταιά δύναμη, αλλά ΔΕΝ ήταν και τόοοσο κραταιά όσο επί Μπρέτον Γουντς.
Επιεπλέον, όπως είχε παρατηρήσει από το 1960 περίπου ο Τρίφιν, στο γνωστό "δίλημμα του Τρίφιν" όπως ονομάζεται το φαινόμενο, το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα είναι κάτι που το θέλουν όλοι. Γι' αυτό και πρότεινε αντί για το δολάριο να υιοθετηθεί ένα παγκόσμιο νόμισμα, κάτι που είχε προτείνει και ο Κέινς παλιότερα. Ο λόγος είναι το ότι αν όλοι θέλουν το δολάριο, τότε οι ΗΠΑ είχαν το εξής δίλημμα:
Α) θα πρέπει να τυπώνουν διαρκώς νέα δολάρια για να καλύψουν τη ζήτηση και να συνεχίσει έτσι να υπάρχει καπιταλιστική ανάπτυξη (πχ όλοι χρειάζονται δολάρια για να αγοράσουν πετρέλαιο, και αν δεν έχουν πετρέλαιο, δε μπορούν να έχουν ανάπτυξη), κάτι που όμως είναι προφανώς πληθωριστικό, υποτιμά το δολάριο δηλαδή
Β) θα πρέπει να μην τυπώνουν διαρκώς φρέσκο χρήμα, προκειμένου να μην [υπερ]πληθωριστεί "μέχρι τέλους" το δολάριο, κάτι που όμως θα σταματήσει σε τεράστιο βαθμό την παγκόσμια καπιταλιστική ανάπτυξη.
Οι ΗΠΑ συνέχισαν να τυπώνουν χρήμα, φαινόμενο μάλιστα που γιγαντώθηκε και λόγω του πολέμου στο Βιετνάμ στα χρόνια του Νίξον, ο οποίο κόστισε πολύ ακριβά [και] από οικονομικής άποψης.
Όμως, θυμηθείτε αυτό που είπαμε και πιο πριν, ότι δηλαδή το δολάριο ήταν ισοδύναμο του χρυσού, με τον οποίο ήταν συνδεδεμένος με μια σταθερή ισοτιμία.
Όμως, ο χρυσός δεν "εκτυπώνεται", άλλωστε, ένα από τα βασικά του πλεονεκτήματα ως αποθήκη πλούτου εδώ και χιλιάδες χρόνια, ανεξαρτήτως σε πιο "χρηματοποιημένο" σύστημα βρισκόμαστε, είναι ακριβώς το ότι είναι σπάνιος, και εξορύσσεται με "αργό ρυθμό".
Αν όμως οι ΗΠΑ τυπώνουν πολλά δολάρια, και ο χρυσός που έχουν μένει σχετικά σταθερός, πώς γίνεται να διατηρηθεί η μεταξύ τους σταθερή ισοτιμία;
Είναι σα να λέμε ότι βάζω δύο αυτοκίνητα δίπλα-δίπλα στο δρόμο, και ενώ το ένα "ίσα που τσουλάει", το άλλο τρέχει με 100χμλ/ώρα, αλλά παρόλα αυτά εγώ περιμένω να παραμείνουν δίπλα-δίπλα.
Ε αυτό δε γινόταν. Άρα, θα έπρεπε να αλλάξει η μεταξύ τους ισοτιμία, δηλαδή το δολάριο να υποτιμηθεί έναντι του χρυσού (που παραμένει γενικά σταθερός όπως είπαμε). Αφού οι ΗΠΑ ήθελαν να το πληθωρίσουν, θα έπρεπε να δεχτούν και την υποτίμηση του. Αυτό το είχαν προφανώς καταλάβει και οι κερδοσκόποι, εξ ου και οι "επιθέσεις" τους εναντίον του δολαρίου που αναφέρει και ο Νίξον (όλοι αγόραζαν χρυσό και πούλαγαν τα δολάρια, αναμένοντας μια υποτίμηση του δολαρίου έναντι του χρυσού).
Αυτό που έκανε ο Νίξον ήταν να καταργήσει εντελώς τη μεταξύ τους σχέση, τον "κανόνα του χρυσού". Αυτό "του έλυσε τα χέρια", προκειμένου να μπορεί να τυπώσει όσα δολάρια ήθελε.
Επίσης, όπως έχουμε δει και σε παλιότερα άρθρα, οι ΗΠΑ έκαναν μια συμφωνία με τους πετρελαιάδες, ώστε οι χώρες αυτές να δέχονται ως πληρωμή για το πετρέλαιο τους δολάρια και μόνο δολάρια, και οι ΗΠΑ ως αντάλλαγμα τους έχουν αφήσει ανενόχλητους να σχηματίσουν το καρτέλ του (ΟΠΕΚ), καθορίζοντας μονοπωλιακά τις τιμές. Έτσι, οι ΗΠΑ "προστάτευσαν" το δολάριο, καθώς έστω και άτυπα το έχουν συνδέσει με έναν "κανόνα του πετρελαίου", υποχρεώνοντας όλες τις χώρες να εξακολουθούν να χρειάζονται δολάρια, και άρα να το στηρίζουν.
Όμως, καθώς πλέον το δολάριο πληθωρίζεται με ρυθμούς-ρεκόρ, τα "ξεχασμένα" αυτά διλήμματα ξαναέρχονται στη επιφάνεια, και μάλιστα πιο έντονα από ποτέ:
Το δολάριο πληθωρίζεται σε ρυθμούς ρεκόρ, η οικονομία των ΗΠΑ είναι μη ανταγωνιστική σε σχέση πχ με αυτή της Γερμανίας ή της Κίνας (πότε είδατε για τελευταία φορά σε κάτι να αναγράφεται "made in USA";), και σιγα-σιγα δημιουργείται "αντίπαλο δέος" για τις ΗΠΑ με τη συμμαχία Κίνας Ρωσίας, και την Ευρώπη (Γερμανία-Γαλλία) να έλκεται από αυτούς.
Το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα δεν έχει πολύ χρόνο ζωής, διότι οι ΗΠΑ θα το πληθωρίσουν (ήδη έχει αρχίσει) "μέχρι τέλους".
Όσο περισσότερο το αντιλαμβάνονται αυτό οι ανταγωνιστές τους, τα υπόλοιπα κράτη, διάφοροι "κερδοσκόποι" (ιδιώτες κεφαλαιοκράτες), κτλ, τόσο θα απομακρύνονται από αυτό, προκειμένου να μη χάσουν άλλα λεφτά, και θα πιέζουν για ένα νέο παγκόσμιο νομισματικό σύστημα, που θα αντανακλά τους νέους συσχετισμούς δυνάμεων. Η πίεση αυτή θα είναι "διακριτική", όσο το δυνατόν, ώστε "να μη ξυπνήσουν τα κοιμισμένα πλήθη", και έχουμε μια ανεξέλεγκτη κατάρρευση του δολαρίου, αντί για μια όσο το δυνατόν ελεγχόμενη (απ' αυτούς) και μακρόχρονη κατάρρευση του, ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις απώλειες τους (μιας και οι περισσότεροι "μεγάλοι παίχτες", κεντρικές τράπεζες, κτλ) κατέχουν πολύ μεγάλες ποσότητες δολαρίων).
Όσο για το χρυσό, τα έχουμε πει χίλιες φορές. Είναι, μαζί βέβαια με το ασήμι (σε δεύτερο έστω ρόλο), τα μόνα νομίσματα που θα μείνουν σταθερά, όταν όλα τα άλλα θα πληθωρίζονται (υποτιμούνται).
Άλλωστε, αυτή είναι η "λειτουργία" του χρυσού, είναι αποθήκη του πλούτου.
Η μεταπολεμική περίοδος ήταν μια σχετικά μεγάλη, από ιστορικής άποψης, περίοδος αδιάκοπης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Υπήρξαν βέβαια και εξεγέρσεις, και πόλεμοι, και χούντες, και χίλια δυο άλλα. Γενικά μιλώντας όμως, είχαμε καπιταλιστική ανάπτυξη. Άρα, γιατί να αποθηκεύσει κάποιος το κεφάλαιο του στο χρυσό, όταν μπορεί να το επενδύσει σε βιομηχανίες, στο χρηματιστήριο ή ξέρω και εγώ που αλλού, και να αυγατίσει έτσι τον πλούτο (το κεφάλαιο) του;
Η μεταπολεμική περίοδος τελειώνει όμως - και έως ότου "κινεζοποιηθούν" οι εργάτες στη δύση, ώστε να είναι ανταγωνιστικοί με αυτούς της Κίνας ή έστω της Βουλγαρίας, μην περιμένετε επενδύσεις. Έτσι, όλοι "αποθηκεύουν" το κεφάλαιο τους στο χρυσό, περιμένοντας "καλύτερες μέρες" για επενδύσεις (δηλαδή την "κινεζοποίηση" των εργατών).
Είδαμε ότι ο πρόεδρος της Παγκόσμιας τράπεζες πρότεινε να επανασχεδιαστεί το SDR, το παγκόσμιο νόμισμα του ΔΝΤ, και να συμπεριλάβει μέσα του όχι μόνο το δολάριο, το ευρώ, το γιεν και τη λίρα όπως τώρα, αλλά και το γουάν και το χρυσό.
Χθες, σε κεντρικό άρθρο των New York Τimes, ο Jim Grant δηλώνει υπέρ της επιστροφής στο χρυσό, και μάλιστα με τη μορφή του "κανόνα του χρυσού":
 | BY disclosing a plan to conjure $600 billion to support the sagging economy, the Federal Reserve affirmed the interesting fact that dollars can be conjured. In the digital age, you don’t even need a printing press. This was on Nov. 3. A general uproar ensued, with the dollar exchange rate weakening and the price of gold surging. And when, last Monday, the president of the World Bank suggested, almost diffidently, that there might be a place for gold in today’s international monetary arrangements, you could hear a pin drop. Let the economists gasp: The classical gold standard, the one that was in place from 1880 to 1914, is what the world needs now. In its utility, economy and elegance, there has never been a monetary system like it. It was simplicity itself. National currencies were backed by gold. If you didn’t like the currency you could exchange it for shiny coins (money was “sound” if it rang when dropped on a counter). ... To reinstitute a modern gold standard today would take time, too. The United States would first have to call an international monetary conference. A chastened Ben Bernanke would have to announce that, in fact, he cannot see into the future and needs the information that the convertibility feature of a gold dollar would impart. That humbling chore completed, the delegates could get down to the technical work of proposing a rate of exchange between gold and the dollar (probably it would be even higher than the current price of gold, the better to encourage new exploration and production). Other countries, thunderstruck, would then have to follow suit. The main thing, Mr. Bernanke would emphasize, would be to create a monetary system that synchronizes national economies rather than driving them apart. |  |
Ξεπερνούμε χωρίς σχόλιο το "θαυμασμό" του Grant για το "καταπληκτικό" σύστημα του "κανόνα του χρυσού" (λες και όταν είχαμε "κανόνα του χρυσού" δε δημιουργήθηκε το "Μεγάλο Κράχ", αποδεικνύοντας ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από έναν νομισματικό κανόνα, και αφορά το καπιταλιστικό σύστημα, με τη μισθωτή εργασία και την ατομική ιδιοκτησία).
Πάμε στο δεύτερο μέρος του άρθρο του (μετά τα αποσιωπητικά), όπου μας λέει ουσιαστικά αυτό που λέμε και εμείς:
Ότι δηλαδή για να επιστρέψει ο χρυσός ως ο "ήλιος" του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος, γύρω από τον οποίο κινούνται οι υπόλοιποι "πλανήτες" (τα νομίσματα), θα πρέπει τα νομίσματα να υποτιμηθούν ακόμα περισσότερο απ' ότι τώρα έναντι του χρυσού. Ο Grant βέβαια το παρουσιάζει αντίστροφα, ως "περαιτέρω άνοδο του χρυσού έναντι των νομισμάτων", αλλά τέλος πάντων.
Το βασικό είναι ότι δεν υπάρχει αρκετός χρυσός σε κανένα κράτος ώστε να υλοποιηθεί ο "κανόνας του χρυσού" με βάση της παρούσες ισοτιμίες. Γι' αυτό και οι κερδοσκόποι του Νίξον χτυπούν...όλα τα νομίσματα. Και θα συνεχίσουν να τα χτυπούν, γιατί ξέρουν ότι τα κράτη θα συνεχίσουν να τα πληθωρίζουν. Και ο χρυσός θα συνεχίσει να "ανεβαίνει".
Και όπως ο Νίξον βγήκε στην τηλεόραση και κατήργησε τον "κανόνα του χρυσού", έτσι και στη σημερινή εποχή κάποιος θα βγει στην τηλεόραση και θα πει ότι ο χρυσός από εδώ και πέρα ξαναμπαίνει στη ζωή μας, ως το μοναδικό σταθερό χρήμα, και επειδή θα θέλουν α υποτιμήσουν κι άλλο τα νομίσματα, τυπώνοντας νέο χρήμα για χατήρι των τραπεζών και για να "κινεζοποιήσουν" τους εργάτες που πληρώνονται σε αυτό, θα ορίσουν μια νέα ισοτιμία με το χρυσό. Πόσο;
Άγνωστο, πχ το zerohedge δηλώνει πως οι ΗΠΑ θα πρέπει να θέσουν μια ισοτιμια ανάμεσα σε $5,000 και $35,000/ουγγιά (τώρα είναι 1400$/ουγγιά).
Και αν ένα κράτος θέλει να ξανατυπώσει χρήμα, προφανώς θα υποτιμάται ανάλογα το νόμισμα του έναντι του χρυσού.
Έτσι, όλα τα νομίσματα θα μένουν μεταξύ τους σχετικά σταθερά (διότι όλοι τα πληθωρίζουν ταυτόχρονα - δες και "νομισματικοί πόλεμοι" όπως το λένε), και απλά ο χρυσός θα (ξανα)γίνει ο νομισματικός "ήλιος" στο καπιταλιστικό νομισματικό σύμπαν, το κέντρο του δηλαδή, ως μέτρο σύγκρισης έναντι όλων των άλλων νομισμάτων.
Δημοσίευση σχολίου