Τα πολύ δύσκολα άρχισαν

Του Β.

Οι «μέρες δημοκρατίας» έλαβαν τέλος. Τα χαμόγελα, οι χειραψίες, οι αβρότητες έλαβαν τέλος. Η παρουσία της τρόικας ακριβώς τούτη τη μέρα, την αμέσως επαύριο δηλαδή των «ημερών δημοκρατίας», υπογραμμίζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι τώρα τα κεφάλια μέσα.

Ο «ελληνικός» καπιταλισμός βυθισμένος στη χειρότερη κρίση της ιστορίας του απαιτεί να ηχήσουν ξανά οι σάλπιγγες της επίθεσης. Θα περάσουμε από σήμερα μια νέα περίοδο ιδεολογικής τρομοκρατίας με αιχμή βέβαια τα ΜΜΕ. Οι εργαζόμενοι πρέπει να προετοιμαστούμε κατάλληλα για τα νέα σκληρά μέτρα. Πρέπει να έρθουμε σε κατάσταση πλήρους καταστολής. Με το «καλό» - ΜΜΕ κλπ, - ή με το άγριο. 

Ήδη το κέντρο της Αθήνας είναι κατειλημμένο και περικυκλωμένο από τις ορδές των μπάτσων. Η κυβέρνηση θα εφαρμόσει την πιο σκληρή καταστολή. «Προληπτικές» προσαγωγές, ΜΑΤ παντού, ασφαλίτες παντού. Και το πρώτο ερώτημα, το πρώτο δίλλημα που τίθεται σε όλους εμάς που πιθανόν να πανηγυρίζουμε για τα αποτελέσματα των εκλογικών συνδυασμών της αριστεράς, που πιθανόν να είμαστε ικανοποιημένοι από την αποχή ή το άκυρο, έρχεται αδυσώπητο μπροστά μας. Θα ανεχτούμε για άλλη μια φορά την επέλαση της καταστολής, ακριβώς δίπλα στο Πολυτεχνείο που «γιορτάζουμε»; Θα αντιδράσουμε με αποφασιστικό τρόπο ή  με τα γνωστά ευχολόγια και τις καταγγελίες; Θα συζητηθεί το τεράστιο αυτό θέμα στις συνελεύσεις, στα μπλόκα των διαδηλωτών, στα σωματεία, στις οργανώσεις; Με έναν απλό στόχο. Να το συζητήσουμε και να αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι ρε παιδί μου. 

Δεν είμαστε αιχμάλωτοι για να μας πάνε συνοδεία τα ΜΑΤ στις πορείες. Θα με ρωτήσετε αν ζω εδώ στην Αθήνα! Θα πείτε ότι μάλλον δεν ξέρω τι γίνεται συνήθως! Θα πείτε, και θα έχετε δίκαιο, ότι πολλές οργανώσεις δεν ενοχλούνται ιδιαίτερα από την παρουσία της αστυνομίας, των ΜΑΤ και των ασφαλιτών. Άλλες δεν τις «ενοχλούν» καν ή τις «ενοχλούν» ελάχιστα οι δυνάμεις καταστολής. Ορισμένοι μάλιστα, ορισμένες οργανώσεις και κόμματα,  μπορεί να είναι μες την καλή χαρά μετά την συσσώρευση χιλιάδων δικών τους χαρτιών-ψηφοδελτίων μέσα στην κάλπη. Δεν είναι θέμα ειρωνείας, ούτε καμιά περισπούδαστη διαπίστωση. Η αστική δικτατορία σε αφήνει αρκετά να παίζεις μέσα στα πλαίσιά της. Πολλές φορές σε χρησιμοποιεί και ως απόδειξη της «δημοκρατικότητάς» της. Τώρα όμως στην εποχή του μνημόνιου, στην πιο σκληρή δικτατορία όχι μόνο του ΔΝΤ αλλά του κεφάλαιου, δεν ανέχεται την παραμικρή διεκδίκηση. Χρησιμοποιεί την γενικευμένη καταστολή για να υποχρεώσει τους εργαζόμενους να μείνουν φυλακισμένοι στον καναπέ τους. 

Οι πολύμηνες φυλακίσεις αγωνιστών, κατά παράβαση από το ίδιο το κράτος των δικών του νόμων, είναι τροχιοδεικτικές βολές προς την σκληρά δοκιμαζόμενη εργαζόμενη κοινωνία. Και δυστυχώς πολλά τμήματα της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη, σφυρίζουν αδιάφορα γι’ αυτού του «είδους» την αδυσώπητη καταστολή. Πιστεύουν μήπως ότι δεν θα την γευτούν ποτέ; Πίστευαν; Γιατί τώρα τα πράγματα αλλάζουν ραγδαία. Τα μέτρα που θα έρθουν είναι ακόμα πιο σκληρά. Η ζωή των εργαζόμενων και των νέων γίνεται κόλαση. Η αστική δικτατορία πρέπει να καταστείλει εν τη γενέσει της κάθε αντίδραση. Κάθε φλόγα που μπορεί πυροδοτήσει καταστάσεις. 

Το μήνυμα στέλνεται με χιλιάδες τρόπους. Το κράτος δεν θα ανεχτεί ούτε μύγα στο σπαθί της καταστολής. Από την άλλη, όλοι εμείς που μιλάμε στο όνομα της εργασίας, που θέλουμε να αντιπαλέψουμε όχι μόνο το μνημόνιο και τα συναφή αλλά τον ίδιο τον καπιταλισμό, δεν έχουμε κανένα περιθώριο να σφυρίζουμε αδιάφορα απέναντι στην Οργουελική καταστολή. Γιατί πολύ απλά αν δεν την αντιπαλέψουμε, με οργανωμένο και μαχητικό τρόπο, κανένας αγώνας, ακόμα και ο πιο «δίκαιος», δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα επιτυχίας.