Σίγουρα σαν αστός δημοσιογράφος είναι πλήρως ευθυγραμμισμένος με τις σκοπιμότητες που προωθούν μέσα από τα έντυπα τους οι εργοδότες του. Από κει και πέρα όμως και σε σχέση με τις συλλήψεις των παιδιών που οι ασφαλίτες τους χρεώνουν συμμετοχή σε οργάνωση ένοπλης μειοψηφικής βίας, κράτησε μια νηφάλια, αξιοπρεπή θα λέγαμε, για αστό δημοσιογράφο, στάση και δεν μεταβλήθηκε σε ένα παπαγαλάκι των μπάτσων σε αντίθεση με το άλλο προβεβλημένο στέλεχος του ΔΟΛ, Πρετεντέρη.
Οποιος ακούσει αυτές τις μέρες τον παραθυράτο Πρετεντέρη στο Mega έχει την αίσθηση ότι ακούει εκπρόσωπο των μπάτσων στα «πέτρινα χρόνια» μετά το τέλος του εμφυλίου. Οποιος διάβασε το ελεεινό, ανιστόρητο, προβοκατόρικο, κείμενο του χτες στα ΝΕΑ μένει με την εντύπωση ότι δεν αποσκοπούσε τόσο να μας μιλήσει για το «θεάρεστο» έργο των κατασταλτικών μηχανισμών, αλλά να θέσει κι αυτός την πένα του στην υπηρεσία του κράτους στο μέτωπο που θέλει να δημιουργήσει ενάντια σ’ αυτούς «που καταστρέφουν τις ζωές τους και τις ζωές των άλλων µε τόση ελαφρότητα και τόση απερισκεψία», όπως γράφει για τους συλληφθέντες.
Ψιλά γράμματα για τον Ντελμπεντέρη το ότι μέχρι σήμερα ούτε οι ίδιοι οι μπάτσοι έχουν αποδώσει στους συλληφθέντες καμιά σχετική κατηγορία ότι «καταστρέφουν τις ζωές άλλων». Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να δημιουργεί εντυπώσεις.
Και επανερχόμαστε από εκεί που ξεκινήσαμε στο κείμενο που δημοσιεύει ο Αντώνης Καρακούσης σήμερα στο «Βήμα». Δεν θα λέγαμε ότι το διέπει ιδιαίτερη πολιτική διορατικότητα. Απλώς ο καλαμαράς του «Βήματος» γράφει κάποια αυτονόητα πράγματα και δεν δέχεται να συστρατευτεί στο δημοσιοκαφρικό μαύρο μέτωπο που επιδιώκει να δημιουργήσει η κυβέρνηση, με τον κατασκευασμένο εχθρό της κοινωνίας, την «τρομοκρατία».
Το αναδημοσιεύουμε:
Η αστυνομική πλευρά των γεγονότων είναι γνωστή και δεν εκπλήσσει κανέναν. Οι συνήθεις γιάφκες, οι γνωστές αποθήκες, τα όπλα και τα εκρηκτικά σχεδόν ίδια, οι συνωμοτικοί κανόνες κοινοί από την εποχή των παράνομων κομμουνιστών της μετεμφυλιακής περιόδου και τα πρόσωπα επίσης δεν έχουν κάτι το σπάνιο, είναι νέοι, φοιτητές στις περισσότερες των περιπτώσεων. Πάντα έτσι ήταν. Αυτό δείχνουν η ευρωπαϊκή και η ελληνική εμπειρία. Τις ομάδες ένοπλης πολιτικής βίας συγκροτούσαν συνήθως νεαρά άτομα που κινούνταν στην περιθωριακή ζώνη μεταξύ αριστερισμού, αυτονομίας και αντιεξουσιασμού.
Εκείνο που εκπλήσσει και διαφοροποιεί την παρούσα περίοδο από άλλες είναι, πρώτον, ο αριθμός των εμπλεκομένων στις ομάδες ένοπλης βίας και, δεύτερον, ότι ο αντιεξουσιαστικός χώρος είναι αυτός που τροφοδοτεί κυρίως τις ομάδες ένοπλης βίας και όχι αριστερίστικες μαρξιστικολενινιστικές οργανώσεις, που παλαιότερα ζύμωναν στους κόλπους τους την ιδέα της ένοπλης πάλης.
Ο αριθμός είναι πρωτοφανής για χώρες σαν την Ελλάδα. Οι νέες οργανώσεις πολιτικής βίας που γεννήθηκαν μετά τα καυτά γεγονότα του 2008 είναι εμφανώς μαζικές. Στις τάξεις της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς» μπορεί να είναι ενταγμένα εκατοντάδες άτομα. Ηδη κοντεύουν στη φυλακή 20 μέλη και μαζί με τους καταζητούμενους μπορεί να προσεγγίζουν τα 30. Τα τελευταία δύο χρόνια, από τη συγκρότησή τους δηλαδή, έχουν εκτελέσει περισσότερες από 200 επιθέσεις- βόμβες, γκαζάκια και εμπρησμούς-, άλλες μεγαλύτερες, άλλες μικρότερες, αλλά πάντοτε πράξεις βίαιες, που απαιτούσαν συμμετοχή και προετοιμασία, που δεν μπορούσαν να υπηρετήσουν 20 ή 30 άτομα. Η πολιτική προέλευση επίσης έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές στην Ελλάδα δεν είχαν παραδόσεις ένοπλης βίας. Από κάποιο σημείο και πέρα ο χώρος άλλαξε, η διαρκής σύγκρουση με την Αστυνομία μετέβαλε το πολιτικό περιβάλλον και με τον καιρό διαμόρφωσε συνείδηση σύγκρουσης. Με την υποχώρηση μάλιστα της επιρροής των κομμουνιστικογενών ομάδων στους χώρους της νεολαίας, ο αντιεξουσιαστικός χώρος αναπτύχθηκε, διεύρυνε τις ζώνες επιρροής του και πολλαπλασιάστηκαν οι αφανείς διεργασίες στο εσωτερικό του. Τα τελευταία 10 χρόνια διαμορφώθηκε ολόκληρο ρεύμα, το οποίο κέρδισε σημαντικά τμήματα της νεολαίας που απεχθάνονταν την ξύλινη και απολύτως δεσμευτική ρητορική και πρακτική των κομμουνιστικογενών ομάδων και οργανώσεων. Καθώς περνούσαν τα χρόνια το αντιεξουσιαστικό ρεύμα, εξελισσόμενο και αναπτυσσόμενο, ειδικά μετά τον Δεκέμβρη του 2008, καλλιέργησε συνειδήσεις, απέκτησε κουλτούρα και επέβαλε κανόνες και αρχές κοινωνικής συμπεριφοράς και δράσης. Ο κοινοβιακός βίος έγινε της μόδας, η ρεφενέ κουζίνα επίσης, η ανέξοδη διασκέδαση σε πεζόδρομους και πλατείες επιβλήθηκε, το κύμα αντιεξουσιασμού και αμφισβήτησης εξελισσόμενο στον χρόνο και εκμεταλλευόμενο το κενό και την έκπτωση της επίσημης πολιτικής κέρδισε οπαδούς και φίλους. Και το κυριότερο, όπως είπαμε, διαμόρφωσε συνειδήσεις και κουλτούρα πολιτικής συμπεριφοράς.
Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι 19χρονα και 20χρονα παιδιά πέρασαν με μεγάλη ευκολία στην παρανομία και δέχθηκαν να ζήσουν από τόσο μικρή ηλικία βίο αβίωτο, κυνηγημένοι και φυγάδες. Δεν είναι απλό το φαινόμενο της νέας τρομοκρατίας. Είναι πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα, έχει εύρος, βάθος και πολλούς πρόθυμους να συνεχίσουν. Γι΄ αυτό και η αξιολόγησή του δεν μπορεί να είναι μόνο αστυνομική.
Δημοσίευση σχολίου