"Ποια αριστερά ρε σεις; Τη ροζ αριστερά των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων", ή αυτούς που είναι τόσο ανώριμοι που μόνοι τους λένε ότι δε θέλουν την εξουσία, και άρα δε θέλουν να λαμβάνουν μέρος στη λήψη αποφάσεων? Ήμαρτον ρε σεις"
Η χρεοκοπημένη Αριστερά
Η όποια δυναμική κομμάτων και οργανώσεων της σύγχρονης «ριζοσπαστικής», «ανανεωτικής» ή «επαναστατικής» Αριστεράς αναπτύσσεται κυρίως εντός των μεσαίων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα σε αυτά που αναδύθηκαν την τελευταία εικοσαετία.
Έτσι, εκτός από την παραδοσιακή δεξαμενή της δημοσιοϋπαλληλίας, η Αριστερά αυτή ζει και αναπτύσσεται στο χώρο των Πανεπιστημίων και της «διανόησης», στα υψηλά κλιμάκια των υπουργείων και των οργανισμών, στα ευρωπαϊκά προγράμματα, στις επιδοτούμενες ΜΚΟ, στη διαφήμιση, στη βιομηχανία του θεάματος και της «νεολαιίστικης κουλτούρας», στον ανώτερο τεχνικό κόσμο και την πληροφορική.
Η σχέση της με τον κόσμο της χειρωνακτικής εργασίας, της υπαίθρου, του μικρού μαγαζιού ή της βιοτεχνίας και της απροστάτευτης ανειδίκευτης εργασίας είναι από αναιμική έως ανύπαρκτη.
Το πνεύμα του παρασιτισμού, του καταναλωτικού ευδαιμονισμού, του ατομισμού και εστετισμού, του διανοητικού κομφορμισμού που χαρακτηρίζει αυτά τα νέα μεσαία στρώματα δεν ετρώθη από την αριστερή τοποθέτηση κάποιων μελών τους, αλλά αντίθετα καθόρισε το επίπεδο της ανάλυσης της πραγματικότητας, της οργανωτικής μορφής και της ποιότητας του πολιτικού λόγου των αντίστοιχων αριστερών οργανώσεων και κομμάτων.
Ιδιαίτερα στον χώρο της νεολαίας και των πρώτων παραγωγικών ηλικιών, η ομολογία πίστεως στις «αξίες της Αριστεράς» δεν χρειάζεται να συνοδεύεται από μια ριζική διαφοροποίηση στο επίπεδο του τρόπου ζωής σε σχέση με τους ομήλικους που ενστερνίζονται άλλες «αξίες», πέρα ίσως από την τήρηση κάποιων κανόνων αριστερού λάιφ στάιλ και πολιτικής ορθότητος.
Επιπρόσθετα η μεταμοντέρνα δυσανεξία απέναντι σε σταθερές συλλογικές ταυτότητες οδηγεί και σε μια χαλαρή κι εξατομικευμένη δέσμευση απέναντι στις συλλογικότητες (οργάνωση, συνδικάτο κ.λπ.).
Έχει συνεπώς ενδιαφέρον να εντοπίσει κανείς ομοιότητες στην πολιτική συμπεριφορά που επέδειξαν οι πολιτικοί σχηματισμοί αυτής της Αριστεράς με χαρακτηριστικά της κοινωνικής συμπεριφοράς των νέων μεσαίων στρωμάτων.
Έτσι, τη στιγμή που ξέσπαγε με σφοδρότητα στη χώρα η κρίση του χρέους και οδηγούνταν στη χρεοκοπία (πραγματικά και μεταφορικά) το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο της μεταπολίτευσης, η συγκεκριμένη Αριστερά μιλούσε για «κρίση - πρόσχημα», «για τρικ του αστισμού» και λοιπές αστειότητες άρνησης της πραγματικότητας, βουτηγμένη στη μακαριότητα της καθημερινότητάς της: εξαγγελία μιας νέας αντιρατσιστικής πορείας, κινητοποίηση σε κάποια συνοικία για την αστυνομική αυθαιρεσία και νιοστή κατάληψη κάποιας πρυτανείας για το άσυλο.
Όταν σύντομα κατάλαβε το μέγεθος του προβλήματος και τη βαναυσότητα της επίθεσης από τη μεριά της κυβέρνησης και των ελίτ που την στηρίζουν, άρχισε μια ακατάσχετη συνθηματολογία για «λεφτά που υπάρχουν», για «λαϊκά ομόλογα», για «πανευρωπαϊκές απεργίες» και λοιπές μπαρούφες, κάλυμμα της αδυναμίας οργάνωσης της λαϊκής ανταπάντησης, εδώ και τώρα και στο ίδιο επίπεδο σφοδρότητας με την επίθεση που δέχεται ο λαός και η χώρα.
Συνακόλουθα υποστηρίχτηκαν και τότε διαδικασίες και μέθοδοι πάλης που προσιδιάζουν στις παρελθούσες περιόδους της ευμάρειας, της ανάπτυξης και της «κοινωνικής συναίνεσης», στη θερμοκοιτίδα δηλαδή που ενηλικιώθηκαν τα νέα μεσαία στρώματα, και όχι σε μια περίοδο θανάσιμου ταξικού ανταγωνισμού όπου ο «θάνατος» πλατιών κοινωνικών στρωμάτων και ίσως και της ίδιας της χώρας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη «ζωή» των ντόπιων ελίτ και των υπερεθνικών προστατών ή συνεργατών τους. Συνεπώς: αναμονή από τα συνδικάτα - εξαγγελία 24ωρης απεργίας - πορεία - αναμονή για νέα εξαγγελία - νέα απεργία ή στάση εργασίας, κλπ, κλπ.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο πρώτος γύρος της αντιπαράθεσης έληξε με καθαρή νίκη (προσωρινή, ελπίζουμε) των κατοχικών δυνάμεων και της κυβέρνησης ανδρεικέλων του Παπανδρέου, καθώς ο τελευταίος, με την αμέριστη συμπαράσταση των ΜΜΕ, κατόρθωσε να πλασάρει εαυτόν ως εθνοσωτήρα που με τα μέτρα του αποσόβησε την άμεση πτώχευση της χώρας.
Ο λαός παραμένει παραζαλισμένος από τα χτυπήματα, το πολίτευμα ολιγαρχοποιείται τάχιστα, η χώρα οδεύει σε πλήρη εκποίηση, αν όχι διάλυση, η εθνική κυριαρχία περιορίζεται όχι μόνο σε επίπεδο εθνικής οικονομίας αλλά και σε εκείνο της εθνικής ακεραιότητας και η εν λόγω Αριστερά βγάζει τα «συμπεράσματά» της:
Είτε φταίει η «κακούργα κενωνία» κι ο «καθυστερημένος» λαός που δεν καταλαβαίνουν την (ανύπαρκτη) αριστερή πρόταση «αγώνα κι εξόδου από την κρίση», είτε φταίνε οι «αντικειμενικές συνθήκες», είτε φταίει «η πολυδιάσπαση της Αριστεράς» (άρα ξανά κι απ' την αρχή το προσφιλές σπορ των συζητήσεων και των πάρε - δώσε για μια «νέα» ενότητα της Αριστεράς), είτε τέλος το προγραμματικό, ιδεολογικό και οργανωτικό κενό αναπληρώνεται με κραυγαλέες διακηρύξεις για ένα «νέο ΕΑΜ», μια «νέα παλιγγενεσία», ένα «νέο '17» και άλλα ηρωικά και ταυτόχρονα πένθιμα, όταν εξαγγέλλονται από τη συγκεκριμένη αριστερά!
Συνάμα, σε πιο ατομικό επίπεδο, η αποστράτευση και η απογοήτευση των ειλικρινών οπαδών και η λογική ο σώζων εαυτόν σωθήτω των «περαστικών», κάνουν ορατά πια τα σημάδια τους εντείνοντας τον κίνδυνο της πολιτικής κατάρρευσης.
Συνοψίζοντας διαπιστώνουμε ότι οι πολιτικές αντιδράσεις αυτού του χώρου βρίσκονται σε συνάφεια με τη μεσοαστική ταξική του βάση. Ο μοντέρνος μεσοαστός βλέπει την καταστροφή να έρχεται, αλλά συνεχίζει να ζει στη λάιφ στάιλ μακαριότητά του.
● Όταν εκείνη έρθει, πανικόβλητος προσπαθεί να αντιδράσει, αλλά έχει ξεχάσει πως τα όπλα του είναι σκουριασμένα (συχνά, δε, στο πίσω μέρος του μυαλού του εξακολουθεί να παραμυθιάζεται με την ελπίδα πως κάτι θα γίνει και τα «πράγματα θα αλλάξουν»).
● Όταν η καταστροφή συντελείται, τότε είτε ρίχνει το φταίξιμο στους «άλλους», είτε το ρίχνει στους αυτοοικτιρμούς και την ομφαλοσκόπηση είτε «αντιμετωπίζει» την πραγματικότητα πυροβολώντας την με τους ευσεβείς του πόθους…
Εν τέλει θα ήταν ιστορικά παράδοξο πολιτικές οργανώσεις μεσοαστών να μπορούσαν να συνθέσουν και να οργανώσουν τη λαϊκή πάλη απέναντι σε μιας τέτοιας έκτασης πολύπλευρη επίθεση, όπως αυτή που δέχεται σήμερα ο ελληνικός λαός, χωρίς να αυτοαναιρεθούν.
Η ύπαρξη, εντός της υπό περιγραφή Αριστεράς, αξιόλογων φωνών και ομαδοποιήσεων, που δείχνουν να αντιλαμβάνονται το διακύβευμα και σίγουρα μπορούν να βοηθήσουν στην οργάνωση της λαϊκής άμυνας δεν αναιρεί την εικόνα που εκπέμπει ο μέσος όρος.
Η αναμενόμενη κατάρρευση πλήθους μεσοστρωμάτων, ακόμα και των ευνοημένων της τελευταίας δεκαετίας, απειλεί να συμπαρασύρει και τους πολιτικούς τους εκφραστές και όχι μόνο στα κόμματα εξουσίας.
...
Ακόμα και η προσφιλέστατη ενασχόληση της συγκεκριμένης αριστεράς με τους μετανάστες δεν έγινε στη βάση της οργάνωσής τους και της ενσωμάτωσής τους στην τοπική κοινωνία με άξονα την ταξική αναφορά και την κοινότητα των ταξικών ή βιοτικών τους συμφερόντων με τα κατώτερα στρώματα του γηγενούς εργατικού δυναμικού.
Αντίθετα έγινε στη βάση της υιοθέτησης και αναπαραγωγής των αστικοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων του «ατομικού δικαιώματος» και της «πολυπολιτισμικότητας», τα οποία επιτείνουν τη διάκριση και απαγορεύουν τη σύνθεση.
Το χειρότερο απ' όλα στη στάση που περιγράψαμε είναι ότι αυτή δεν προκύπτει από κάποια τεκμηριωμένη ανάλυση της υλικής πραγματικότητας, από μια βαθιά μελέτη των ταξικών και γεωπολιτικών σχέσεων την εποχή της παγκοσμιοποίησης.
...
Μέσα σε αυτό το ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο κινείται η εν λόγω Αριστερά τη στιγμή που ξεσπάει με σφοδρότητα η κρίση που απειλεί ευθέως τη χώρα και το λαό με ανυπολόγιστη καταστροφή και οπισθοδρόμηση. Το μεγαλύτερο μέρος της, έστω και με καθυστέρηση και παλινωδίες, αντιλαμβάνεται το θανάσιμο κίνδυνο.
● Καταλαβαίνει ότι «η αριστερά και οι αριστεροί», δηλαδή ο αυτοαναφορικός πολιτικός και κοινωνικός μικρόκοσμός της, δεν επαρκούν ούτε για αστείο για να αντιμετωπιστεί η ολομέτωπη επίθεση των υπερεθνικών εισβολέων και των ντόπιων υποτακτικών τους.
● Κατανοεί ότι χρειάζεται η μαζική κινητοποίηση του «κόσμου» για να αναχαιτιστεί η επίθεση και να περισωθούν συλλογικά δικαιώματα και κατακτήσεις.
Η κινητοποίηση πια όχι των κοινοτήτων και ανθυποκοινοτήτων, των μειονοτήτων, των κολλητών του κοινωνικού κύκλου, των «πολλαπλών υποκειμένων» αλλά του Λαού, της ίδιας της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Όχι της «ετερότητας», την οποία λάτρεψε σαν νέο θεό το προηγούμενο διάστημα, αλλά του ενωμένου λαού. Αυτού του ίδιου που συκοφαντήθηκε ως βολεμένος και καθυστερημένος, ως εθνικιστής και θρησκόληπτος, ως απολίτιστος και άξεστος. Ενός λαού, όμως, εξαπατημένου, αποπροσανατολισμένου, ανοργάνωτου, αποσβολωμένου από τα χτυπήματα, με τη συλλογική του ταυτότητα διάτρητη πια.
Έκπληκτη η Αριστερά παρακολουθεί τη μεγαλύτερη επέλαση σε βάρος των λαϊκών εισοδημάτων και δικαιωμάτων, το πιο αισχρό ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και την πιο αδίστακτη έξωθεν κηδεμόνευση της χώρας από το 1950 και μετά, να συναντάνε τη μικρότερη αναλογικά αντίσταση.
Αναδημοσίευση από "Ανεμογκάστρι"
+ σχόλια + 5 σχόλια
Οι του "Αρδην" στο άρθρο τους "Η χρεοκοπημένη Αριστερά" μάλλον κοιτάζουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη. Και επειδή θεωρούν τον εαυτό τους "αριστερά" αντιλαμβάνονται την δική τους πολιτική χρεοκοπία ως γενικότερη της "αριστεράς". Της αριστεράς των μισόλογων
Στο άρθρο μιλούν για "κρατικοδίαιτους". Μόνο που ξεχνάνε πως το "κοινωνικό συμβόλαιο" χρησιμοποιήθηκε από το αστικό κράτος για την "άμβλυνση των αντιθέσεων", για την "κοινωνική ειρήνη".
Στο άρθρο μιλούν για ανυπαρξία ταξικών κριτηρίων στο μεταναστευτικό(σωστό) αλλά αυτοί το επικαλύπτουν με την αταξική έννοια "λαός".
Το μόνο που τους έχει μείνει είναι οι ομιλίες του Σερ-Μαρκεζίνη για την χάραξη "εθνικής πολιτικής"
. Και μάλιστα η παρουσία εκπροσώπων του "Άρδην" ήταν εις διπλούν ίσως για να τα εμπεδώσουν καλύτερα(Αθήνα - Θεσσαλονίκη).
Κριτική στον "οικονομολόγο"(λέμε τώρα) του Άρδην έκανε ο Καζάκης Αναδιαπραγμάτευση ή άρνηση του χρέους; Μια κριτική της κριτικής.
του Δ. Καζάκη.
Όσοι δεν έχουν θέση για το δημόσιο χρέος από την πλευρά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και φτωχών μικροαστικών στρωμάτων, τότε η πολιτική χρεοκοπία είναι δική τους.
Το ότι "χρειάζεται η μαζική κινητοποίηση του «κόσμου»" το έχει κατανοήσει πλέον και κάθε ηλίθιος. Και η "Αριστερα" κτενίζεται...
Πάντως με τις όποιες αδυναμίες της έχουμε την ποιο ισχυρή αριστερά της Ευρώπης. Αυτό μην σου ξεφεύγει milto62. Και μην θεωρείς αριστερά το ΔΗΑΡΙ και τους Οικολόγους Πράσινους. Σε αυτό έχει δίκιο οι Σακοράφα, στο ποιοι είμαστε εμείς. Μόνο που δεν είναι ατομικό, όπως λέει η Σακοράφα, αλλά συλλογικό. ποια αριστερά είμαστε και γιατί παλεύουμε.
Για να ξαναέρθω στα αρχικά, είναι ένας λόγος που η Ελληνική κοινωνία γίνεται "πειραματόζωο" στην ΕΕ.
Aν τα καταφέρουν εδώ, μία χώρα με ισχυρή αριστερά, πιστεύουν πως δεν θα συναντήσουν και τόσο μεγάλη αντίσταση στην ΕΕ. Με εξαίρεση ίσως από τη Γαλλία (και μερικώς από Ιταλία). Στις οποίες αν κάτι πάει άσχημα με τους "πειραματισμούς", κλονίζεται το σύστημα παγκοσμίως.
Παλαιότερα οι θεωρίες των Σικάγο Μπόις(μονεταρισμός) δοκιμάστηκαν στην Χιλή (1973 με την δικτατορία Πινοσέτ), πριν εφαρμοστούν στις ΗΠΑ επί Ρέιγκαν.
Και μεσα σε ολη αυτη τη κατασταση μπαντες τις αριστερας οι οποιες αντιλαμβανονται τι προσπαθεια χρειαζεται για να αναπτυχθουν ταξικες συνειδησεις οχι απλα δε παλευουν, αλλα ονομαζουν επαναστατικα υποκειμενα μεσαια στρωματα.που να τρεχουμε μωρε για παρεμβαση στα εργοστασια!!
@ναρου
Oι πολιτικά χρεοκοπημένοι πενηντάρηδες του Άρδην, όσκ κριτική και να κάνουν στην αριστερά(κυρίως στον ΣΥΝ), δεν έχουν να προσφέρουν. Είναι εκτός εποχής.
Συνήθως(όχι όμως πάντα) αυτά που λες τα λένε αυτοί που δεν παρεμβαίνουν. 'Η όσοι που δεν μπορούν να ορίσουν το τι σημαίνει εργατική τάξη την σημερινή εποχή. Δεν είναι μόνο στα εργοστάσια αυτοί που παράγουν τον πλούτο. Ή οι εκμεταλλευόμενοι.
Η συνειδητότητα καθορίζεται και από τα γεγονότα, από τον πολιτικό χρόνο. Και το πούλημα μιας εφημερίδας είναι καλό αλλά δεν αρκεί.
Το έλλειμα της αριστεράς(τουλάχιστον αυτής που δεν επιθυμεί να συνδιαχειριστεί την κρίση προτείνοντας ευρωομόλογα ή χαμηλά επιτόκια) είναι άλλο.
Η μη παραγωγή πολιτικής. Του συνδετικού κρίκου μεταξύ θεωρίας και πράξης.
Η έλλειψη αριστερής πολιτικής απέναντι στην κρίση - μεταβατικού πρόγραμματος. Από την πλευρά των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Το οποίο μπορεί να συνενώνει και των "κοντινών" μικροαστικών στρωμάτων. Ίσως με εξαίρεση το ΑΝΤΑΡΣΥΑ(όχι όλες οι συνιστώσες) το οποίο έχει ένα πρόπλασμα μεταβατικού προγράμματος, με πρώτο παύσης πληρωμών προς τις τράπεζες - διαγραφή του χρέους. Το τελευταίο αποτελεί την αναγκαία αταλάντευτη διαχωριστική γραμμή.
Τα πολιτικά και οργανωτικά καθήκοντα αλληλεπιδρούν, είναι αλληλένδετα. Το πρόγραμμα χρειάζεται κόμμα της εργατικής τάξης. Του οποίου τα μέλη, αυτή την στιγμή ή βρίσκεται "διάσπαρτα" σε οργανώσεις - κόμματα - ομίλους σκέψης ή είναι στο σπίτι του.
Εκεί είναι το ερώτημα, το πως πολιτικά, "από τα κάτω", συννενώνονται τα πολλά μικρά ρυάκια σε ένα ορμητικό ταξικό ρεύμα.
Συντροφικά
Δημοσίευση σχολίου