Αντικοινωνική είναι η κυβέρνηση και όχι ο λαός που αγωνίζεται
Ο αστικός κόσμος, στην ελλαδική εκδοχή του, παρασιτικός, ξενοπαρμένος, και αυθάδης προς τους υποτελείς υπηκόους του, παρουσίασε μια αντιστραμμένη εικόνα της πραγματικότητας. Με το που άρχισε να κερδίζει συνειδήσεις το κίνημα ανυπακοής, βγήκαν όλοι στα «κεραμίδια», κάνοντας έντεχνα λόγο για κατάληψη της χώρας από «τζαμπατζήδες», βάζοντας -με την αμέριστη βοήθεια των ΜΜΕ- στην ατζέντα μια ψευδεπίγραφη συζήτηση περί νομιμότητας. Έφτασαν, μάλιστα, στο σημείο, οι πλέον ακραιφνείς απολογητές του νεοφιλελευθερισμού να μιλούν για ιδιότυπο άσυλο σε όσους παρανομούν, δεν πληρώνουν, δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις.
Με πρόσχημα, λοιπόν, το ιδιότυπο άσυλο που ανακάλυψαν, οχυρώνουν το σύστημα με ένα πλέγμα μέτρων που παραπέμπουν σε κράτος έκτακτης ανάγκης. Αν θέλουμε να αναλογιστούμε ένα ιστορικό προηγούμενο, πρέπει να ανατρέξουμε στο περίφημο ιδιώνυμο, παρά τις όποιες διαφορές. Τώρα έχουμε «τζαμπατζήδες», «αλληλέγγυους», «παράνομους» κ.λπ. για τους οποίους ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του αναφέρουν ότι θα εφαρμοστεί το κράτος και ο νόμος. Οι βουλευτές του ΛΑΟΣ «αφρίζουν» και συμπορεύονται με το ΠΑΣΟΚ σε κάθε αντιλαϊκό και κατασταλτικό μέτρο. Η Ν.Δ. θέλει να σηκώσει τη σημαία του αγώνα κατά του ασύλου μήπως βρεθεί πίσω από τις εξελίξεις.
Κάτι φοβούνται, όλοι. Φοβούνται τη λαϊκή αφύπνιση και τη γενικευμένη ανυπακοή στη ληστεία και το πλιάτσικο που επιβάλλει το Μνημόνιο και η τρόικα. Φοβούνται το φούντωμα της ανυπακοής και του κινήματος «δεν πληρώνω». Φοβούνται μήπως οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες ξεπεράσουν τα γνωστά όρια, συντονιστούν και δημιουργήσουν ένα μεγάλο ποτάμι οργής. Φοβούνται μήπως ο κόσμος εξεγερθεί, οργανωθεί και αγωνιστεί με διαφορετικούς τρόπους. Ήδη η σκέψη και η πράξη έχουν κάνει βήματα που πριν 2 χρόνια δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.
Στις σημερινές συνθήκες η διαπίστωση πως με βάση όσα γίνονται η αντίδραση είναι μικρή έως μηδαμινή, ρίχνει στάχτη στα μάτια του κόσμου, σπέρνοντας απαισιοδοξία. Η πραγματικότητα είναι πως οι «από πάνω» είναι θυρυβημένοι από το κίνημα "δεν πληρώνω", φοβούνται μια εξάπλωση του, παίρνουν μέτρα για να το ανακόψουν. Τα σημάδια που αποδεικνύουν την ανησυχία των κρατούντων δεν αφορούν μόνο την αντίδραση για τα διόδια και τα εισιτήρια. Η μεγάλη απεργία στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ΜΜΜ) έχει αναδείξει μια διαφορετική συμπεριφορά των εργαζομένων, καθώς και κινήσεις που ξεπερνούν τους αγώνες όπως τους γνωρίζουμε τον τελευταίο καιρό: Υπάρχει άμεση παρέμβαση των εργαζομένων, οι οποίοι σπρώχνουν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις και δράσεις, ενώ προχωρά και ο συντονισμός ανάμεσα σε σωματεία και κλάδους. Και όλα αυτά, σε συνθήκες βαθέως ύπνου της ΓΣΕΕ και των εργατοπατέρων.
Όλα δείχνουν πως οδηγούμαστε σε μια όξυνση της κοινωνικής και ταξικής πάλης με επίκεντρο τα θέματα του Μνημονίου και τους αβάσταχτους όρους εργασίας και διαβίωσης που επιβάλλει.
Η συνολικοποίηση και πολιτικοποίηση όλων των επιμέρους αγώνων είναι το πρώτιστο καθήκον όλων. Μόνο έτσι θα αποκαλυφθεί και θα αναχαιτιστεί η πραγματική ανομία, δηλαδή η κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία ενώ (ακόμα και βάσει των πλέον συντηρητικών νομικών) έχει κουρελιάσει το Σύνταγμα και αυτό το ίδιο το αστικό Κοινοβούλιο, τολμά σήμερα να μιλά για νομιμότητα.
Δεν πληρώνομαι Δεν πληρώνω!
Το κίνημα αυτό δεν περιορίζεται απλά στην καταγγελία της αισχροκέρδειας και της ρεμούλας. Συμβάλλει στο να αποκαλυφθούν τα αίσχη των συμβάσεων με αριθμούς, ώστε να φανούν τα υπερκέρδη.
Συμβάλλει στο να αποκαλυφθεί η παρανομία, η παραβατικότητα που τους επέτρεψε η εξαγορασμένη πολιτική εξουσία. Το πολύπλευρο φαγοπότι (πολεοδομικές παραβάσεις, άνομες συμβάσεις, μίζες και «τούβλα» στα κομματικά ταμεία κ.λπ.).
Αυτό που φέρνει στην επιφάνεια το συγκεκριμένο κίνημα, είναι η κρατικά οργανωμένη και προστατευμένη κερδοσκοπία. Διότι, αν τα μέτρα έχουν άλλοθι τα ελλείμματα και πλασάρονται ως μονόδρομος για να «σωθεί» η χώρα από τους δανειστές, η ιδιωτική κερδοσκοπία δεν εξηγείται με τίποτα..
Το κίνημα «δεν πληρώνω» αποκαλύπτει ένα τεράστιο παιχνίδι κερδοσκοπίας και φαυλότητας. Αυτοί οι λόγοι το έκαναν κατ' αρχάς ενοχλητικό και στη συνέχεια επικίνδυνο.
Διευρύνοντας το πλαίσιο, το κίνημα οφείλει να δώσει ανοιχτή απάντηση στα εξής:
• ο λαός συντρίβεται, αγγίζει τα όρια της φτώχειας, της ανέχειας. Οφείλει να αμυνθεί, να κρατήσει κάτι από το εισόδημα του που καταληστεύεται πανταχόθεν, ώστε να μην πεινάσει.
Άρα απαιτείται κίνημα κατά της ακρίβειας.
• Το κίνημα είναι υποχρεωμένο να πολιτικοποιηθεί. Ο αγώνας ενάντια στην κερδοσκοπία είναι
μέρος του αγώνα αιχμής της περιόδου. Είναι μέρος του αντιμνημονιακου αγώνα. Δεν είναι αγώνας μόνο αντίστασης, αλλά και προοπτικής.
Η Ελλάδα γονάτισε, για να «σηκωθεί» δεν πρέπει να αντιπαλέψει μόνο το Μνημόνιο και τα μονοπώλια, αλλά και την κερδοσκοπία.
Ας κραυγάζουν και ας αφρίζουν οι αστοί πολιτικοί και τα φερέφωνα τους. Ο αγώνας ενάντια στην κερδοσκοπία, το κίνημα «δεν πληρώνω», αφού δεν πληρώνομαι, εύκολα μπορεί να συναντήσει μια πρόταση για μια άλλη κοινωνική οργάνωση. Γιατί οι δρόμοι να μην είναι δημόσιο αγαθό; Γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο με τα μέσα μεταφοράς; Είναι αδύνατο; Ή μήπως δεν χωρούν στα πλαίσια του χρεοκοπημένου καπιταλισμού τέτοιες "πτήσεις" της σκέψης, εντελώς λογικές και απολύτως ρεαλιστικές;
Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς
+ σχόλια + 1 σχόλια
Κι όμως εγώ θα το πω κι ας γίνω κακός ή προβοκάτορας. Σκέφτηκαν οι φωστήρες καθοδηγητές του σχετικού κινήματος ότι αδιαφορούν εντελώς για την επαρχία; Η σχετική τοποθέτηση και η πρόταση για τα εισητήρια αναφέρεται μόνο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τι γίνεται με τα αστικά ΚΤΕΛ σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, που διατηρούν τρελού κόστους εισιτήρια;
Αυτή η στάση και η στοχευμένη τοποθέτηση στις δύο μητροπόλεις δεν είναι λαϊκίστικη και ψηφοθηρική (περισσότερος του μισού πληθυσμού); Δεν αποτελεί εγκατάλειψη της υπαίθρου σε ιδιώτες στο όνομα των ψήφων; Δε δείχνει τον ωχαδερφισμό/ατομισμό των ανένταχτων συμμετεχόντων στο κίνημα;
Δημοσίευση σχολίου