Μνημόνιο for ever

Σε παλιότερο άρθρο μας αναφέραμε τα εξής:

"Η Ελλάδα θα πρέπει να δίνει 8-9% του ΑΕΠ κάθε χρόνο στους ξένους πιστωτές, από το 2012 και μετά". Αυτό παρατηρεί ο Simon Johnson, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, και όπως εύστοχα σχολιάζει ο Ambrose Evans-Pritchard σε σχετικό άρθρο του στη συντηρητική "Telegraph", "κανένας λαός δε μπορεί να ανεχτεί τέτοια υποδούλωση στους δανειστές του για πολύ" ("No nation will tolerate such debt servitude for long"). Μιλάμε πλέον για τοκογλυφία σε βαθμό εξαθλίωσης, και μετατροπής της Ελλάδας σε προτεκτοράτο των πιστωτών της. Για φαντάστείτε, το 8-9% του ΑΕΠ να καταλήγει στις τσέπες των τοκογλύφων, μόνο για το χρέος και τους τόκους... Είχαμε δει σε παλιότερη ανάρτηση μας ότι το βασικό πρόβλημα με το δημόσιο χρέος δεν είναι τα υψηλά επιτόκια δανεισμού, όπως ισχυρίζεται η επίσημη προπαγάνδα, αλλά η αδυναμία εξυπηρέτησής του. Για να πάρουμε μια ιδέα αρκεί να πούμε τούτο: ενώ το ελληνικό δημόσιο δαπάνησε για το 2009 συνολικά 59,1 δις ευρώ σε αποδοχές και συντάξεις δημοσίων υπαλλήλων, σε ασφάλιση, περίθαλψη, κοινωνική προστασία, λειτουργικές δαπάνες, κοκ, για εξυπηρέτηση του χρέους δαπάνησε συνολικά 41,4 σε τοκοχρεολύσια και 42,7 σε δαπάνες για βραχυπρόθεσμους τίτλους του δημοσίου, ειδικές εκδόσεις ομολόγων και βραχυπρόθεσμη ταμειακή διευκόλυνση. Σύνολο εξυπηρέτησης 84,1 δις ευρώ, δηλαδή 142% των πρωτογενών δαπανών του δημοσίου ή 35% του ΑΕΠ! Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτή η επιβάρυνση και πόσο ανατροφοδοτεί την έξαρση του δημόσιου χρέους, αρκεί να πούμε το εξής: Την τελευταία δεκαετία (2000-2009) το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε στους δανειστές του περίπου 450 δις ευρώ. Παρ’ όλα αυτά το δημόσιο χρέος της χώρας όχι μόνο δεν συγκρατήθηκε, αλλά αυξήθηκε την ίδια δεκαετία κατά 155 δις ευρώ! Και μιλάμε για μια περίοδο όπου το ύψος των επιτοκίων με το οποίο δανειζόταν το ελληνικό δημόσιο ήταν το ίδιο με αυτό της Γερμανίας. Επομένως το ζήτημα δεν είναι να βρεθούν με κάποιο τρόπο νέα χαμηλότοκα δάνεια. Κάθε νέο δάνειο που συνάπτει το ελληνικό δημόσιο αποτελεί ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο της ελληνικής οικονομίας. Ακόμη κι αν κατορθώσει να αποσπάσει ξανά επιτόκιο του επιπέδου της Γερμανίας. ... Προς το παρόν, υπάρχουν αυτά τα πακέτα, διότι πολύ απλά δε συμφέρει τους πιστώτες της Ελλάδας να κυρηχθεί πτώχευση, ή ακόμα χειρότερα γι' αυτούς, στάση πληρωμών. Όπως εύστοχα σχολίασε ο Ambrose Evans-Pritchard, "αυτό δεν είναι ένα bail-out για την Ελλάδα. Πρόκειται για ένα bail-out για τους ευρωπαίους πιστωτές που αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο μέρος του εξωτερικού χρέους στην Ελλάδα € 391δις (163% του ΑΕΠ).

Επιπλέον, ακόμα και το ίδιο το ΔΝΤ έχει πολλάκις παραδεχτεί ότι οι πολιτικές που προωθεί θα αυξήσουν το χρέος. Έτσι, και επειδή προφανώς οι τράπεζες-δανειστές δεν είναι ευχαριστημένοι από το ότι θα χάσουν μέρος των χρημάτων που υπολόγζαν ότι θα έβγαζαν από του;ς τόκους, πλέον ανακοινώθηκε η περαιτέρω εφαρμογή της "λιτότητας" του μνημονίου για μέχρι το 2015 ("κι έχει ο Θεός"):

Ζητεί συναίνεση για «νέο Μνημόνιο» έως και το 2015 ο Γ. Παπανδρέου

Τη συναίνεση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, και πρωτίστως της Ν.Δ., στο αυστηρό μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό πλαίσιο της περιόδου 2012-2015, που επί της ουσίας συνιστά ένα «νέο Μνημόνιο», θα επιζητήσει ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου.

Ας δούμε και το σχόλιο του Γ. Κύρτσου, που είναι "ξύπνιο" φερέφωνο. Βέβαια, αναμασά τις γνωστές και κλισαρισμένες απόψεις περί "κακοδιαχείρισης", που ναι μεν ισχύουν αλλά ωχριούν μπροστά στο κυρίαρχο ζήτημα που είναι ότι το κεφάλαιο απαιτεί συνθήκες σημαντικής "κινεζοποίησης" προκειμένου να αναπτυχθεί. Παρόλα αυτά, κάνει και μερικές σωστότατες επισημάνσεις, που αξίζουν τις προσοχής μας:

Οι λογαριασμοί των άλλων

Όλα δείχνουν ότι η πολιτική του μνημονίου θα διαρκέσει μία εικοσαετία. Από τη θεωρία σύμφωνα με την οποία το μνημόνιο θα έλυνε το πρόβλημα χρηματοδότησης του ελληνικού Δημοσίου και θα έβαζε την ελληνική οικονομία σε νέα πορεία ανάπτυξης από τα τέλη του 2011 περάσαμε ξανά σε φάση διαχειριστικής αγωνίας. Θυσίες χωρίς ελπίδα Πρόσθετα μέτρα για το 2012-2013 και άλλα μέτρα με πρωτοβουλία, υποτίθεται, της ελληνικής κυβέρνησης για το 2014 και νέα μέτρα με ορίζοντα εικοσαετίας μόλις ανακοινωθούν οι κανόνες της γερμανικής πειθαρχίας. Οι πιστωτές του ελληνικού Δημοσίου αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους με βάση το χρονοδιάγραμμα του μνημονίου και κάνουν μακροπρόθεσμες ρυθμίσεις για να μην τα χάσουν. Όσο για την κυβέρνηση Παπανδρέου, επιδίδεται στη μετρολαγνεία, που κατά περιόδους καταγγέλλουν τα στελέχη της. Μέτρα, πρόσθετα μέτρα, νέα μέτρα στο πλαίσιο μιας στρατηγικής που συνοψίζεται στη φράση «θυσίες χωρίς ελπίδα». Όποιος προλάβει Η δημοσιονομική εξυγίανση, με την έννοια της δημιουργίας δημοσιονομικού πλεονάσματος, που θα οδηγήσει στη μείωση του δημόσιου χρέους ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, αποδεικνύεται ανέφικτη.

"...Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι
Κηρύττουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
Ζητάνε θυσίες..."
-Μ. Μπρεχτ