Με την ευκαιρία αυτή ας θυμηθούμε, κάποια αποσπάσματα από την δήλωση που έκανε αντί για απολογία ο Δημήτρης Κουφοντίνας για το πολιτικό σύστημα:
«Εχει ένα σύστημα δικαιοσύνης που είναι υποκριτικό γιατί αφήνει ατιμώρητο τον βιομήχανο που δολοφονεί και σακατεύει στα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα, τον εφοπλιστή που πνίγει στα σαπιοκάραβά του, τον μεγαλέμπορο ναρκωτικών, τον ληστή του δημόσιου πλούτου την ίδια ώρα που καταδικάζει σε βαρύτατες ποινές απόκληρους παραβάτες, μικροκλεφτρόνια και δυστυχισμένους χρήστες.
Ένα Δίκαιο που εφαρμόζεται μονόπλευρα και μεροληπτικά, που δεν ισχύει για τους ισχυρούς του πλούτου και της εξουσίας, που "πιάνει στην φάκα τα μικρά ποντικάκια", όπως έχετε πει, ενώ οι "μεγαλοπόντικες και οι αρουραίοι" ροκανίζουν ανενόχλητοι το "τυρί", τον κοινωνικό πλούτο….
Ένα κράτος, που με το ληστρικό του φορολογικό σύστημα και τον ελεγχόμενο τραπεζικό τομέα, κατεύθυνε τον πλούτο που παρήγαν οι πολλοί, στις τσέπες των λίγων για να δημιουργηθεί μεταπολεμικά και μέχρι σήμερα, μια τάξη που ενώ αρμέγει τη χώρα, να μην αναλαμβάνει κανένα ρίσκο, κανένα κόστος, παρά μόνο κέρδη, οδηγώντας τη χώρα σε μια στρεβλή, ρηχή ανάπτυξη και την αναπόφευκτη σήμερα αποβιομηχάνιση.
Ο Ωνάσης γλαφυρά περιέγραψε τη μεγάλη ιδιωτική επιχείρηση σαν ένα κουβά, όπου ο μεγαλοϊδιοκτήτης πετά μέσα ακαθαρσίες και όταν γεμίσει ξεφορτώνει το δύσοσμο κουβά στο κράτος, για να τον ξεπλύνει και πάλι καθαρό να τον παραδώσει στους επόμενους!...
Είδαμε την τάξη των ισχυρών του πλούτου και της εξουσίας να παραβιάζουν όλους τους αστικούς νόμους, τους νόμους των φιλελεύθερων επαναστάσεων, με σκάνδαλα, μίζες, απάτες, κομπίνες και να μένουν ανεξέλεγκτοι από την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη.
Είδαμε το πολιτικό προσωπικό της χώρας σε κάθε αλλαγή του να αλληλο-αμνηστεύεται. Η Ένωση Κέντρου αμνηστεύει την ΕΡΕ το ΄65, ο Καραμανλής τους Χουντικούς το ΄74, ο Παπανδρέου τη Νέα Δημοκρατία το ΄81, ο Μητσοτάκης το ΠΑΣΟΚ με μια παρωδία δίκης βέβαια χωρίς αποτέλεσμα, το ΠΑΣΟΚ αμνηστεύει το Μητσοτάκη και ο Καραμανλής ο νεώτερος -παρά τα όσα λέγει- θα αμνηστεύσει το ΠΑΣΟΚ αύριο, γιατί ξέρει ότι θα υπάρξει και μεθαύριο….
Μια από τις βασικές αρχές της δημοκρατίας, η ισονομία, δεν εφαρμόζεται. Οι νόμοι δεν ισχύουν για τους ισχυρούς. Όσον αφορά το κράτος πρόνοιας, εξαϋλώνεται για να καταστεί αόρατο μπρος στην επέλαση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας που σαρώνει κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών. Μια κοινωνία που δε νοιάζεται για τους αδύναμους, που δε φροντίζει τους ανήμπορους, που δεν έχει αλληλεγγύη, δεν είναι δημοκρατική κοινωνία.
20% των Ελλήνων είναι κάτω από τα όρια της φτώχιας. 15% η ανεργία, η μεγαλύτερη κοινωνική πληγή, η μεγαλύτερη τρομοκρατία, η μεγαλύτερη διαβρωτική δύναμη της κοινωνίας. Ένας στους τρεις νέους άνεργους. Χαρίζεται η δημόσια περιουσία, ο δημόσιος πλούτος, η δημόσια γη….
Να πούμε για τις μίζες των δισεκατομμυρίων στους εξοπλισμούς; Το διαρκές έγκλημα των δημοσίων έργων; Τα ΜΜΕ των βαρόνων εργολάβων; Τη νέα μεγάλη ιδέα της Ολυμπιάδας, των αρπακτικών, της ρεμούλας και της απάτης; Για πόσα χρόνια θα την πληρώνουμε μετά το 2004;
Για το υποβαθμισμένο Κοινοβούλιο που νομοθετεί κατά παραγγελία όπως διαβάσαμε πρόσφατα και στον Κουταλίδη και όπως το βλέπουμε όλοι;
Για μια αδύνατη Κυβέρνηση που άγεται και φέρεται σύμφωνα με τις διαθέσεις των ισχυρών; Ποια δημοκρατία;…
Ο κοινωνικός ανταγωνισμός, ο κοινωνικός πόλεμος, ο εμφύλιος πόλεμος, διεξάγεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, περνά φάσεις όξυνσης και ύφεσης, άλλοτε είναι εμφανής, άλλοτε αφανής, άλλοτε υπό τη μάσκα του κράτους δικαίου, άλλοτε στην πιο καθαρή του μορφή. Και θα συνεχίζεται μέχρις ότου πάψουν να υφίστανται τάξεις.
Όταν η ανθρωπότητα βγει από τη βάρβαρη προϊστορία της, από τους πολέμους, την εξαθλίωση, την προσφυγιά, τον αναλφαβητισμό, τη λεηλασία του πλανήτη από τις πολυεθνικές, όταν περάσει στο βασίλειο της ελευθερίας, της ισότητας, της ανεμπόδιστης ανάπτυξης του ανθρώπου, όταν η ανθρωπότητα χειραφετηθεί, όταν οι άνθρωποι επανοικειοποιηθούν την ανθρωπιά τους, τότε η ανθρώπινη ζωή θα είναι αυταξία πραγματική και όχι υποκριτική…».
Όσο υπάρχουν τάξεις, όσο υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί θα υπάρχει βία. Τη βία την γεννάει η βασική κοινωνική αντίθεση του πλούτου με τη φτώχια. Αυτό δεν είναι ανακάλυψη της επαναστατικής Αριστεράς. Έτσι ακριβώς το διατύπωση πριν 2.500 χιλιάδες χρόνια ο Πλάτωνας. Η βία, ο βωβός εξαναγκασμός των οικονομικών σχέσεων κατά τον Μάρξ, η βαρβαρότητα και οι πόλεμοι θα συνεχιστούν μέχρι ο κόσμος της εργασίας να απελευθερώσει τον εαυτό της και την κοινωνία και η ανθρωπότητα αρχίσει να ζει επιτέλους την ιστορία της.
Αυτή η πραγματικότητα ότι έχουμε κοινωνικό πόλεμο και όχι κοινωνική ειρήνη, κοινωνική αλληλεγγύη και ουσιαστική δημοκρατία ήταν που οδήγησε την δράση της 17Ν. Η κρατική βία, η ιμπεριαλιστική εξάρτηση που μετέτρεψε τη χώρα σε αποικία, η φτώχια, η ανεργία, η υποβάθμιση της ζωής, η αποξένωση που γεννά το απάνθρωπο εκμεταλλευτικό σύστημα, η αδικία και η προκλητική ατιμωρησία όσων ασυδοτούν ενάντια στον λαό και τη χώρα όπλισαν το χέρι της 17Ν.
Δεν δράσαμε με όρους πολέμου. Στην αδιάκριτη κρατική βία και τρομοκρατία αντιτάξαμε την προσεκτική και επιλεγμένη δίκαιη λαϊκή αντιβία. Αντιμετωπιστήκαμε όμως με όρους ολοκληρωτικού, λυσσαλέου και αδυσώπητου πολέμου, με ωμή βία, με ένα τεραστίων διαστάσεων προπαγανδιστικό επικοινωνιακό πόλεμο συκοφάντισης και διαστρέβλωσης, με ειδικούς νόμους αντίθετους ακόμα και με την αστική νομιμότητα, με εξοντωτικές συνθήκες κράτησης, με την διαφαινόμενη προοπτική της έκδοσης για μερικούς από μας στα σύγχρονα Νταχάου.
Δεν παραπονιόμαστε. Όσοι από μας, γιατί υπάρχουν ανάμεσά μας κάποιοι που βρέθηκαν εδώ από την εκδικητικότητα του συστήματος και για την εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων, όσοι από μας διάλεξαν αντί για το βόλεμα και την ενσωμάτωση να βρουν την ανθρωπιά τους μέσα από την επανάσταση και να συμβάλλουν με τον τρόπο τους στον αγώνα της κοινωνικής απελευθέρωσης γνώριζαν καλά πού πήγαιναν.
Αδιαφορούμε για τις ποινές. Εσείς θα μας χαρακτηρίσετε ένοχους με βάση το δίκαιο του νικητή και αυτό δεν το θεωρούμε παράλογο, είναι μέσα στη λογική του πολέμου. Για μας οι κοινωνικοί αγώνες για την απελευθέρωση του ανθρώπου δεν είναι ούτε αθώοι, ούτε ένοχοι. Είναι δίκαιοι και αναγκαίοι.
Δημοσίευση σχολίου