Όλα συνεχίζονται: για την απεργία πείνας των 300 εργατών μεταναστών

Οι απεργοί πείνας μετανάστες εργάτες βρίσκονται ήδη στα Χανιά. Σήμερα, αύριο, μεθαύριο, θα πληροφορηθούμε για τις τελικές αποφάσεις τους και για την τελική αποτίμηση του αγώνα που δόθηκε. Για τον αγώνα αυτόν έχουν τον πρώτο λόγο. Και βεβαίως η άποψή τους βαραίνει πολύ στον τελικό απολογισμό της απεργίας πείνας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ντε και καλά πρέπει να συμφωνήσουμε επειδή το είπαν οι απεργοί πείνας.
«Η απεργία πείνας των 300ων απεργών μεταναστών εργατών». «Η απεργίας πείνας που ήταν πρωτοφανής για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα» κλπ., κλπ. Τα θυμίζουμε όλα αυτά για να έχουμε ένα όσο γίνεται πιο ακριβές πεδίο αποτίμησης της υπόθεσης. Από ‘κει και πέρα έχουμε όλοι το λόγο. Και όσοι συμμετείχαν γεμάτα, και όσοι βοήθησαν, και όσοι παρακολουθούσαν με ενδοιασμούς αλλά και συμπάθεια, και όσοι, και όσοι, και όσοι. Απλά πρέπει να θυμόμαστε ότι και οι κρίνοντες κρίνονται. Για να μη χάνουμε το μέτρο, για να μπορούμε να ανταλλάσουμε επιχειρήματα, για να μη συσκοτίζουμε μια τόσο σοβαρή υπόθεση. Επίσης είναι καλό να θυμόμαστε το ρητό: «Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο». Πολύ περισσότερο μάλιστα «ουδέν κρυπτό» σε μια μικρή χώρα και σε ένα μικρό κίνημα. Γιατί αυτό ακριβώς είμαστε.

Πολλά τα «εισαγωγικά» αλλά μάλλον χρειάζονται για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε. Και δεν φτάνουν μόνο αυτά. Γιατί όταν μιλάμε και ανταλλάσουμε σκέψεις και θέσεις για την αποτελεσματικότητα ενός κινήματος, πρέπει να έχουμε μια στοιχειωδώς κοινή αντίληψη για τα κριτήρια  αποτελεσματικότητας ενός κινήματος. Στο πεδίο της πολιτικής, στο πεδίο της ιδεολογίας και σίγουρα στο πεδίο των συγκεκριμένων αιτημάτων που αρθρώνει ένας αγώνας. Πρέπει να ξέρουμε τους πραγματικούς συσχετισμούς, την θέληση και το κουράγιο του ίδιου του υποκείμενου που δίνει τον αγώνα. Αλλιώς ή εθελοτυφλούμε ή κάνουμε την επιθυμία μας αντικειμενική πραγματικότητα. Το σημαντικότερο: Ελάχιστες είναι οι πεντακάθαρες αλήθειες στην ζωή, στην πολιτική, στον αγώνα. Και υπάρχουν αλήθειες που ισορροπούν επικίνδυνα με την άρνησή τους. Έτσι που το μισογεμάτο ποτήρι να ονομάζεται επιτυχία, ακόμα και νίκη και το ίδιο ποτήρι να αποκαλείται μισοάδειο, να ονομάζεται αποτυχία, ακόμα και ήττα.

Υπάρχει εδώ μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια. 44 μέρες απεργίας πείνας. Μάχη πραγματική. Μάχη νέων ανθρώπων, εργατών, που έβαζαν σε κίνδυνο τη ζωή τους. Με προβλήματα ίσως. Αλλά πως θα γινόταν αλλιώς; Τι ήταν οι 300 των Θερμοπυλών, σε αμερικάνικη ράμπο εκδοχή; Σε ποια εποχή, με ποιες αξίες, ιδανικά και πρότυπα; Ποια δυναμική μαζικής αλληλεγγύης τους στήριζε, άνοιγε κινηματικούς δρόμους, για να πάει η αποφασιστικότητά τους και το κουράγιο τους παραπέρα, μέχρι το «τέλος»;
Τους στήριζαν οι εκτιμήσεις – σωστές έστω - ότι η κυβέρνηση λόγο κυρίως διεθνούς συγκυρίας δεν μπορεί να αντέξει νεκρό και θα παραδοθεί; Δεν έφταναν.

Αν πιάσουμε να μιλάμε με φαμφάρες θα πούμε πολλά. Αλλά κινδυνεύουμε να χάσουμε την ουσία. Λίγα πράγματα πήρανε, σημαντικά γι’ αυτούς, που όμως θα είναι σε συνεχή αμφισβήτηση. Και δω υπάρχει ο «αντίλογος». Επειδή είναι κάτω από το τραπέζι είναι εύκολο να αμφισβητηθούν. Το σωστό είναι ότι είναι ευκολότερο να αμφισβητηθούν. Γιατί αν υπήρχε δέσμευση, δημόσια ή ακόμα καλύτερα γραπτή, θα ήταν πιο δύσκολο να αμφισβητηθούν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το κράτος ή η κυβέρνηση – που δεν είναι ποτέ η «ίδια» δεν θα τολμήσουν να πάρουν πίσω οποιαδήποτε δέσμευση, οποιαδήποτε κατάκτηση. Αλλοίμονο, καπιταλισμό έχουμε. Βεβαίως το κάτω από το τραπέζι είναι πάντα προβληματικό. Είτε είναι καλή ή συμφωνία είτε όχι. Είτε τηρηθεί από το κράτος, είτε δεν τηρηθεί.

Πρόσφερε η απεργία πείνας στην εργατική τάξη – ανεξαρτήτου εθνικότητας κλπ. – που ζει και δουλεύει εδώ; Πρόσφερε. Γιατί έθεσε στην κορυφή των ζητημάτων, έβαλε στην ατζέντα των κρίσιμων θεμάτων, έβαλε σε προβληματισμό στην εργαζόμενη κοινωνία ένα τεράστιο θέμα, που έχει να κάνει με την ίδια την προοπτική, με το μέλλον του κόσμου της δουλειάς. Ακόμα και αν αυτό έγινε με όρους «επικοινωνιακούς» το θέμα τέθηκε με δυνατό τρόπο και αυτό έχει ιδιαίτερη αξία.

Όμως το ποτήρι είπαμε είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Και έχει να κάνει με πολλά. Έχει να κάνει με την προετοιμασία ενός τέτοιου αγώνα. Με την προετοιμασία των εργαζόμενων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη κυρίως, «ελλήνων» και «ξένων», ότι πρόκειται να δοθεί αυτή η μάχη και θέλουμε την συμπαράσταση σας. Το στοιχείο του αιφνιδιασμού που είχε επιλεχτεί έτσι και αλλιώς δεν λειτούργησε, άρα δεν έστεκε και πολύ. Άλλωστε η ενημέρωση και η ζύμωση, για την ανάγκη να δοθεί μια τέτοια μάχη, δεν ήταν υποχρεωτικό να «δίνει» την μορφή πάλης και τον τόπο που θα επιλέγονταν για να  δοθεί.

Επακολούθησε η Νομική. Εδώ επρόκειτο για συντριβή. Συντριβή της διαμεσολάβησης, της επίσημης αριστεράς, ακόμα και των «πρωτοπόρων» τμημάτων του φοιτητικού κινήματος. Πρέπει να προσέξουμε πολύ. Ακόμα και αν θετικότατα εκτιμάμε το αποτέλεσμα του κινήματος δεν πρέπει με τίποτα να ξεχάσουμε το κάζο της Νομικής. Και αυτό έχει να κάνει πολύ λίγο με τους μετανάστες. Έχει να κάνει με τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους.

Η απεργία πείνας των μεταναστών εργατών πολύ λίγο γειώθηκε με τους φυσικούς τους συμμάχους, τους εργαζόμενους. Σε λίγους εργασιακούς χώρους έφτασε η φωνή τους, σε λίγους εργαζόμενους μοιράστηκε η ανακοίνωσή τους, λίγα σωματεία, σύλλογοι, συλλογικότητες δώσανε πραγματικό παρών πέρα από τα αναγκαία – που πολλές φορές λειτουργούν ως άλλοθι – ψηφίσματα συμπαράστασης. Οι μεταναστευτικές οργανώσεις το ίδιο. Κυκλοφορούν φήμες, για έντονες παρεμβάσεις του κράτους προς αυτές. Κινηματικά τα πράγματα ήταν πολύ αδύνατα. Ακόμα και συγκεντρώσεις ματαιώθηκαν. Το βάρος δίνονταν – όχι από τους μετανάστες – στην «επικοινωνία». Καλοί οι καλλιτέχνες, οι ποδοσφαιριστές, αλλά το παιχνίδι παίζεται στην εργατική τάξη. Το αποτέλεσμα είναι μόνο η απεργία πείνας να μετράει ως κόστος στην κυβέρνηση και τίποτα άλλο. Ή σχεδόν τίποτα άλλο. Και βέβαια η ευθύνη εδώ βαραίνει την πρωτοβουλία αλληλεγγύης. Που έτρεξε πολύ – αυτό άλλωστε ήταν αυτονόητο – αλλά δεν μετατράπηκε ποτέ σε ένα κινηματικό «εργαλείο» με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Δεν ήθελε και δεν μπορούσε. Παρά τις προτάσεις αγωνιστών που συμμετείχαν. Δεν θα το κρύψουμε ότι αρκετοί αλληλέγγυοι που έδωσαν τον εαυτό τους στην μάχη, δεν ήθελαν να πηγαίνουν στις συνελεύσεις της πρωτοβουλίας, γιατί η όλη κατάσταση λειτουργούσε αποτρεπτικά και δεν ήθελαν να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους. Το ίδιο συνέβαινε και με αρκετές συλλογικότητες.

Αφήσαμε για το τέλος ένα πολύ σοβαρό θέμα. Έχει τεθεί ήδη με ουσιαστικό  τρόπο από αγωνιστές και έντυπα. Αν μια συλλογικότητα 300 εργατών είναι σωστό να επιλέγει μια μορφή πάλης, όπως η απεργία πείνας. Δεχόμαστε όλες της μορφές πάλης. Δεν το συζητάμε. Και η απεργία πείνας είναι μια από αυτές. Με αρκετά αποτελέσματα αλλά και με ήττες. Η συζήτηση πρέπει να ανοίξει δεν πρέπει να κλείσει. Θα είναι και αυτό ένα από τα θετικά αποτελέσματα της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών εργατών.
                                                                        Β.