Όπως λέγαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση μας επί του θέματος, το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ίρλανδία έφερε στην εξουσία της χώρας ένα κόμμα που, προεκλογικά τουλάχιστον, είχε ταχθεί κατά του αντίστοχιου "μνημονίου", και είχε ως βασικό του αίτημα την αναδιαπραγμάτευση των όρων του.
Αυτό, όπως σημειώναμε τότε, έδειχνε πως ο λαός στην Ιρλανδία δεν είναι μεν έτοιμος/πεισμένος για να δώσει τη μάχη "στα ίσα", ωστόσο αρχίζει πλέον να καταλαβαίνει ότι το "μνημόνιο" τον εξοντώνει (άλλωστε, όσο πολιτικά χαζός και αν είσαι, όταν βιώνει στο πετσί σου την ανεργία, τη φτώχεια, κτλ, ε δεν είναι και δύσκολο να κατανοήσεις ότι "κάτι δεν πάει καλά").
Επίσης, είχαμε τότε δει και μια ανάλυση της Morgan Stanley, η οποία δήλωνε δημοσίως ότι δεν ανησυχεί ιδιαίτερα από το αποτέλεσμα των εκλογών, διότι θεωρούσε ότι όλα αυτά τα -προεκλογικά- λόγια ήταν απλά για να κοροιδέψει τον κόσμο, και δε θα γίνει καμία ιδιαίτερη "αναδιαπραγμάτευση", απλά το κυβερνών -πλέον- κόμμα το λέει για να "τρομάξει" τους τραπεζίτες, και να κερδίσει λίγα:η παραπάνω χρηματοδότηση από την ΕΚΤ για τις χρεωκοπημένες ιρλανδικές τράπεζες, και όχι διότι όντως έχει σκοπό να κάνει κάτι "μάχιμο" εναντίον των τραπεζιτών.
Πριν καλά-καλά προλάβει να στεγνώσει το μελάνι λοιπόν, και ήδη το κυβερνών κόμμα έχει αρχίσει τις κωλοτούμπες. Έτσι, ναι μεν συνεχίζει να λέει ότι θέλει αναδιαπραγμάτευση του χρέους (κάτι που θα γίνει έτσι και αλλιώς βέβαια τελικά, καθώς το χρέος αυτό έτσι και αλλιώς ΔΕΝ μπορεί να αποπληρωθεί, και γι' αυτό ΟΤΑΝ οι τράπεζες ρουφήξουν αρκετά "πακέτα σωτηρίας" και άλλες επιδοτήσεις, ΤΟΤΕ θα κάνουν αναδιαρθρώσεις, κουρέματα, κτλ), ωστόσο ήδη φροντίζει να δίνει διαβεβαιώσεις για το υπόλοιπο "μνημόνιο", που αφορά απολύσεις, μειώσεις μισθών, κτλ.
Σε πρόσφατο άλλωστε άρθρο μας για την Ελλάδα λέγαμε τα εξής:
 |
Ο λόγος που εφαρμόζεται το "μνημόνιο" (ή όπως αλλιώς το ονομάσουν ίσως αργότερα, με ή χωρίς το ΔΝΤ, την "τρόικα", κτλ) είναι:
(α) να "κινεζοποιήσουν τους εργάτες" όσο το δυνατόν περισσότερο, κάνοντας τους πιο ελκυστικούς για το κεφάλαιο, ώστε να έρθει εδώ μετά την ισοπέδωση τους, και να επενδύσει, με πολύ μεγαλύτερα ποσοστά κέρδους για τον εργοδότη απ' ότι σήμερα. (β) να αρπάξουν ότι "ασημικό" μπορούν (εξ ου και τα τεράστια προγράμματα αποκρατικοποιήσεων) (γ) να αποτρέψουν την κήρυξη στάσης πληρωμών, καθυστερώντας την -αναπόφευκτη] κήρυξη χρεωκοπίας, έτσι ώστε να βρουν χρόνο οι τράπεζες να μαζέψουν αρκετά κεφάλαια για να καλύψουν τις ζημιές τους από τα ομόλογα της Ελλάδας που κατέχουν και δε θα εξοφληθούν πλήρως. Παράλληλα βέβαια, τόσο η ΕΚΤ, όσο και το κράτος της Ελλάδας χαρίζουν δισεκατομμύρια στις τράπεζες μέσω "πακέτων σωτηρίας" και άλλων μεθόδων, όσο να τις βοηθήσουν να μαζέψουν τα απαραίτητα γι' αυτές κεφάλαια, χρεοκοπώντας έτσι ακόμα περισσότερη όλη την κοινωνία. Γι' αυτό άλλωστε και η Κομισιόν, αντιδρώντας σήμερα στην υποβάθμιση της Moody's, δήλωσε ότι "δεν την νοιάζει", διότι "έχει το δικό της σύστημα αξιολογήσεων". Οι οίκοι αυτοί δε νοιάζονται για την τύχη του ευρώ, κτλ, άλλωστε είναι αμερικάνικοι. Επειδή όμως η Γερμανία, κτλ νοιάζονται για το ευρώ και τα ομόλογα τους, απλά μπορούν να γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις αξιολογήσεις, και να συνεχίζουν να υποκρίνονται ότι η Ελλάδα δεν είναι χρεωκοπημένη,για όσο καιρό χρειάζεται μέχρι να κάνουν αυτά που θέλουν να κάνουν ("ελεγχόμενη χρεωκοπία" όπως το ονομάζουν και οι ίδιοι). |  |
Αυτοί οι βασικοί λογικοί άξονες ισχύουν για όλες τις χώρες, με τις ιδιαίτερότητες έστω της καθεμιάς.
Στην Ιρλανδία, ήδη το "αντιμνημονιακό" αυτό καπιταλιστικό κόμμα απλά θέλει να κάνει μια αναδιαπραγμάτευση (διότι δε γίνεται και αλλιώς), και όλα τα άλλα ήδη δηλώνει ότι τα αποδέχεται πλήρως. Αυτά θα πρέπει να τα δούμε και εδώ στην Ελλάδα, ώστε να γίνει κατανοητό πως δε θα δωθεί λύση στα προβλήματα του λαού με τέτοιου είδους λογικές προεκλογικών και μετακλογικών "δρ τζέκυλ και μίστερ χάιντ".
Η ώρα της κρίσης για τον Ιρλανδό πρωθυπουργό
| |
Γνωστά και συνήθη: Τώρα που η κεντροδεξιά ανέλαβε την εξουσία στην Ιρλανδία δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει (δεχτεί, υπακούσει) στα συμπεφωνηθέντα εν τη απουσία της. Ο Εντα Κένι, ο ηγέτης της Φίνε Γκάελ, κατέληξε σε συμβιβαστική συμφωνία με τον ηγέτη των Εργατικών, Ιμον Γκίλμορ: Μήπως τυχόν η δική τους κυβέρνηση καταφέρει να βγάλει τη χώρα από το τούνελ. Μήπως οι δικές τους μαγικές συνταγές είναι τελικά καλύτερες από αυτές της απερχόμενης κεντροαριστεράς. Αυτό υποσχέθηκαν, γι' αυτό τους ψήφισαν. Με την ελπίδα για καλύτερους όρους, νέες διαπραγματεύσεις, ταχύτερη έξοδο από την κρίση. Και τώρα; Τώρα αγωνία. Και μόνο...
«Σε ξεχωριστές συναντήσεις, τα δύο κόμματα συμφώνησαν σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που προβλέπει σημαντικές μειώσεις στις θέσεις εργασίας στο Δημόσιο, τη δημιουργία μίας στρατηγικής τράπεζας επενδύσεων και ένα ταμείο για την απασχόληση που θα χρηματοδοτηθεί από τις ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων», γράφουν οι Financial Times. Πιο συγκεκριμένα, το κυβερνητικό πρόγραμμα προβλέπει 25.000 εθελούσιες εξόδους από το δημόσιο μέσα σε μία τριετία αλλά και μείωση του χρέους στο 3% του ΑΕΠ έως το 2015. Αλλά όχι, εδώ δεν υπάρχουν λεπτομέρειες (σ.σ. διότι για να επιτευχθούν τέτοια πράγματα μέχρι το 2015 χωρίς στάση πληρωμών είναι απλά παραμύθι). Οι δύο εταίροι δεν ανακοίνωσαν αν συμφώνησαν και σε τι συμφώνησαν όσον αφορά τη μείωση του χρέους, που φέτος εκτιμάται ότι θα φθάσει στο 9,4%. Συμφώνησαν μόνον στο ότι οι περικοπές που είχε ανακοινώσει η προηγούμενη κυβέρνηση θα παραμείνουν σε ισχύ. Ήτοι, τα 6 δισ. ευρώ σε φορολογικές αυξήσεις και περικοπές δαπανών που είχε εξαγγείλει ο πρωθυπουργός Μπράιαν Κόουεν θα εφαρμοστούν κανονικά. Από το κυβερνητικό πρόγραμμα απουσιάζει επίσης η κοινή διαπραγματευτική θέση όσον αφορά τις κρίσιμες διαβουλεύσεις του Δουβλίνου στις Συνόδους Κορυφής της Ευρωζώνης, στις 11 Μαρτίου και της Ε.Ε. στις 24 και 25 Μαρτίου. Οι δύο εταίροι στο Δουβλίνο ψάχνουν. Παντού. Αναζητούν τη μαγική συνταγή που θα τους οδηγήσει στην απεξάρτηση από το ΔΝΤ και ξανά στην εθνική κυριαρχία. Και δεν τη βρίσκουν. Και είναι τέτοιος ο βαθμός απογοήτευσης που τα μέλη των Εργατικών αντιδρούν. Όχι, φωνάζουν κάποιοι στον Γκίλμορ, ας μην ενταχθούμε στην κυβέρνηση. Ας μείνουμε στην αντιπολίτευση. Να είμαστε οι μεγάλοι νικητές στις εκλογές του 2016. Δεν είναι μικροπολιτική. Είναι απλή ασυμφωνία χαρακτήρων. Και κυρίως, ασυμφωνία πολιτικής... | |
Για το τέλος, δείτε και άρθρο του ιρλανδικού Independent, που κάνει λόγο για προδοσία του κυβερνώντος κόμματος, που άλλα έταζε προεκλογικά, και άλλα κάνει:
Voter betrayal: FG/Labour to ditch pledges on economy
Spoiler:
Δημοσίευση σχολίου