Το γεγονός ότι ακόμη και η «επικουρική υποστήριξη» αντιβαίνει στις διατάξεις του συντάγματος, που απαιτούν ως μοναδική αποστολή των ενόπλων δυνάμεων της χώρας την εθνική άμυνα, δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν στην κυβέρνηση.
Ο κ. Παπανδρέου χαρακτήρισε θέμα εθνικής σημασίας την κατάσταση στη Λιβύη και είπε: «Η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει ο επιτήδειος ουδέτερος στις εξελίξεις στην περιοχή. Η στάση αυτή δεν θα βοηθούσε τα εθνικά συμφέροντα», ανέφερε ο πρωθυπουργός και δικαιολόγησε τις επιλογές της διεθνούς κοινότητας για τη Λιβύη, ώστε, όπως ανέφερε, να αποφευχθεί η ομαδική σφαγή αμάχων και ένα συνεπαγόμενο μαζικό κύμα μετανάστευσης, καθώς και για να υπηρετηθούν οι δημοκρατικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή.
Το γεγονός είναι ότι ο κ. Παπανδρέου και η παρέα του σίγουρα δεν είναι «επιτήδειοι ουδέτεροι»: έχουν αποδείξει ότι είναι απλά επιτήδειοι. Η «επικουρική υποστήριξη» στην ιμπεριαλιστική σφαγή του λιβυκού λαού, προκειμένου να μετατραπεί η Λιβύη σε προτεκτοράτο των πετρελαϊκών και άλλων επιχειρηματικών συμφερόντων της αγοράς, έδωσε μια ακόμη ευκαιρία στη σημερινή κυβέρνηση να αποδείξει πόσο ανοιχτή είναι στις διεθνείς αγορές και πόσο αξιόπιστη όταν αναλαμβάνει δεσμεύσεις έναντι του επενδυτικού υπόκοσμου που ακολουθεί τις στρατιές της Δύσης στις «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» της ανά την υφήλιο.
«Ως χώρα έχουμε συμφέρον να συμβάλουμε στην ενίσχυση της διεθνούς μας αξιοπιστίας χωρίς τη λογική των δύο μέτρων και δύο σταθμών», ανέφερε ο κ. Παπανδρέου ξεκαθαρίζοντας ότι και η συμμετοχή σε επεμβάσεις αποτελεί μέρος της αποκατάστασης της αξιοπιστίας στις διεθνείς αγορές.
Η συμμετοχή της κυβέρνησης Παπανδρέου δεν οφείλεται μόνο ή απλά στις προφανείς σχέσεις δουλικότητας που τη διακρίνει απέναντι στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Συνιστά μια σοβαρή αλλαγή του βασικού δόγματος της εξωτερικής πολιτικής, η οποία συνδέεται άρρηκτα με την προσέγγιση με το Ισραήλ και αποκαλύπτει την ένταξη της Ελλάδας στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.
Συνιστά επιπλέον απόδειξη της σύμφυσης, της απροκάλυπτης ταύτισης αυτής της κυβέρνησης με τα πιο αδίστακτα και κερδοσκοπικά συμφέροντα της διεθνούς αγοράς. Η εμπλοκή της χώρας στις επιχειρήσεις στη Λιβύη εξυπηρετεί άριστα το καρτέλ πετρελαίου της Μεσογείου με έδρα τη Μασσαλία, στο οποίο περιλαμβάνονται και τα πάλαι ποτέ κρατικά Ελληνικά Πετρέλαια Α.Ε. Γι' αυτό και η Γαλλία, που οι δικές της πετρελαϊκές επιχειρήσεις, μαζί με την ισπανική Repsot, ηγούνται του καρτέλ, βιάστηκε να επιτεθεί στη Λιβύη χωρίς να περιμένει ούτε καν τις ΗΠΑ.
Ευκαιρία κερδοσκοπίας
Η επιχείρηση στη Λιβύη προσφέρει μια ιδανική ευκαιρία κερδοσκοπίας με τις τιμές του πετρελαίου, οι οποίες πολλοί παρατηρητές πιστεύουν ότι μπορεί να εκτιναχθούν έως και τα 220 δολ. το βαρέλι στο τέλος του 2011. Προσφέρει επίσης την ευκαιρία για ανεξέλεγκτες ανατιμήσεις στις τιμές διύλισης, που αποφασίζονται στην έδρα του καρτέλ στη Μασσαλία και πληρώνει η ελληνική οικονομία στο μονοπώλιο του ομίλου Ελληνικά Πετρέλαια Α.Ε. 'Εχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι ο όμιλος, που ουσιαστικά μονοπωλεί τον τομέα διύλισης πετρελαίου και διακίνησης καυσίμων στη χώρα, παρουσίασε καθαρά κέρδη το 2010 της τάξης των 180 εκατ. ευρώ, παρά την κρίση και τη συρρίκνωση της οικονομίας.
Ο κύριος διευθύνων σύμβουλος του ομίλου σχολίασε: «Πετύχαμε ικανοποιητικά αποτελέσματα λόγω του καλύτερου διεθνούς περιβάλλοντος διύλισης, της αύξησης των τιμών πετρελαίου, της ενδυνάμωσης του δολαρίου καθώς και της σημαντικής προόδου στα έργα βελτίωσης αποδοτικότητας, τα οποία αντιστάθμισαν το δυσμενές περιβάλλον στην εγχώρια αγορά».
Με άλλα λόγια τα Ελληνικά Πετρέλαια εξαρτούν την κερδοφορία τους από τη χειραγώγηση των τιμών, την κερδοσκοπία σε διεθνές επίπεδο και φυσικά την «εξωστρέφεια» τους. Δηλαδή την επέκταση σε γειτονικές χώρες με τον έλεγχο της διύλισης στο κράτος των Σκοπίων, αλλά και με την ΕΚΟ, η οποία ελέγχει σημαντικό μέρος του δικτύου καυσίμων σε Σερβία και Βουλγαρία, όπου σημείωσε αύξηση κερδών το 2010 κατά 25%.
Ένας από τους λόγους ήταν και η αυξημένη κίνηση από Βορειοελλαδίτες που μεταβαίνουν σ' αυτές τις χώρες για να γεμίσουν τα ρεζερβουάρ με χαμηλότερες τιμές.
Την κερδοσκοπία με τις τιμές και την αυξανόμενη εξωστρέφεια του μονοπωλίου της διύλισης, αλλά και του διεθνούς καρτέλ καυσίμων υπηρετεί, εκτός όλων των άλλων, η εμπλοκή της κυβέρνησης στον τυχοδιωκτισμό του ΝΑΤΟ στη Λιβύη. Άλλωστε ο πρωθυπουργός της χώρας δεν χάνει ευκαιρία να θριαμβολογεί για τη δυναμική των εξαγωγών τους τελευταίους μήνες, η οποία οφείλεται κατά κύριο λόγο σε μια εντυπωσιακή άνοδο της εξαγωγής πετρελαιοειδών γύρω στο 25%. Ούτε εμιράτο πετρελαίων να ήταν η Ελλάδα. Αν και πολύ φοβάμαι ότι η χώρα έχει μετατραπεί σε τυπικό εμιράτο, όχι πετρελαίων, αλλά τυχοδιωκτών της οικονομίας και της πολιτικής.
Αυτή ακριβώς η ταύτιση συμφερόντων κυβέρνησης, μονοπωλίων και καρτέλ, ειδικά στον τομέα του πετρελαίου και των καυσίμων, αλλά και σε άλλους τομείς, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο που θα σημάνει την άμεση εμπλοκή της χώρας σε πολύ άσχημες περιπέτειες στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια, καθώς η Δύση επέλεξε να την αναφλέξει με αυτόν τον τρόπο. Κι όλα αυτά για να ενισχυθεί η «επιχειρηματική εξωστρέφεια» της ελληνικής οικονομίας.
«Τέλος» η εσωτερική αγορά
Θα πρέπει να έχουμε καθαρό ότι, καθώς η εσωτερική αγορά πεθαίνει, χάνει κάθε δυναμική τζίρου και αγοραστικής δύναμης, το μόνο που μένει για μια πολιτική εξουσία που αρνείται να σπάσει τα δεσμά της εξάρτησης και της υποτέλειας είναι η εξωστρέφεια. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι κυβερνήσεις από εδώ και μπρος θα είναι πιο επιρρεπείς και πρόθυμες να ενισχύσουν τυχοδιωκτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό επ' ωφελεία οικονομικών ομίλων και επιχειρηματικών συμφερόντων που δεν ενδιαφέρονται πια τόσο για την εγχώρια αγορά.
Άλλωστε η προοπτική είναι, με ή χωρίς δημόσιο χρέος, να συρρικνωθεί δραματικά η εγχώρια καταναλωτική ζήτηση τόσο των νοικοκυριών όσο και του κράτους, Αυτό σημαίνει ότι δεν προβλέπεται ανάκαμψη της εσωτερικής αγοράς τουλάχιστον στο μεσοπρόθεσμο μέλλον. Γι' αυτό δίνεται τέτοια έμφαση στη λεγόμενη εξωστρέφεια των επιχειρήσεων και της οικονομίας.
Οι πολιτικές του μνημονίου δεν συντρίβουν μόνο τις βιοτικές λειτουργίες της εγχώριας αγοράς σε επίπεδο εισοδημάτων, παραγωγής και αγοραστικής δύναμης, αλλά και την προοπτική της. Στο νέο αναπτυξιακό πρότυπο που σφυρηλατείται με όλη τη βαρβαρότητα που διακρίνει το ΔΝΤ και την Ε.Ε. η εγχώρια αγορά θα επιβιώνει μόνο ως απόηχος των εξωστρεφών δραστηριοτήτων και εξαγωγικών επιδόσεων συγκεκριμένων μονοπωλιακών ομίλων. Κι όχι ως εσωτερική έκφραση της αγοραστικής δύναμης κυρίως των λαϊκών εισοδημάτων, όπως συνέβαινε μέχρι χθες.
Αυτό σημαίνει, αφενός, ότι οι επιχειρήσεις, ιδίως οι μικρές και μεσαίες, που εξαρτώνται από την εσωτερική αγορά, δεν έχουν ούτε παρόν ούτε, πολύ περισσότερο, μέλλον, θα επιβιώσουν μόνο εκείνες που θα λειτουργούν ως υπεργολάβοι των μεγάλων καρτέλ εξαγωγικού ή εξωστρεφούς χαρακτήρα.
Σημαίνει αφετέρου ότι η χώρα μετατρέπεται ανοιχτά σε εφαλτήριο τυχοδιωκτικών επιχειρήσεων από και προς το εξωτερικό, τόσο στο επίπεδο της οικονομίας όσο και στο επίπεδο της πολιτικής. Με άλλα λόγια η ίδια η επιβίωση της θα εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από το πόσο ανοιχτή θα είναι στις πιο αδίστακτες δυνάμεις της διεθνούς αγοράς και της διεθνούς πολιτικής. Κι αυτό είναι που θα τη σπρώχνει συνεχώς σε μια όλο και πιο ενεργό συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς, σε πολεμικές εμπλοκές, σε βίαιες αλλαγές συνόρων και σε κάθε είδους στρατιωτικοπολιτικές επιχειρήσεις αναδιάταξης σφαιρών επιρροής.
Μπορεί πράγματι η τωρινή κυβέρνηση να είναι η χειρότερη, η πιο αδίστακτη και η πιο επικίνδυνη για τη χώρα που έχει υπάρξει από την εποχή του εμφυλίου, αλλά αυτό δεν οφείλεται απλώς στον κ. Παπανδρέου και την παρέα του. Οφείλεται πρώτα και κύρια στο πώς οικοδομείται η οικονομία και η πολιτική της χώρας υπό το καθεστώς χρεοκοπίας που έχει επιβληθεί στον εργαζόμενο λαό. Γι' αυτό δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτή την καταστροφική προοπτική μόνο με το να ξεφορτωθούμε την κυβέρνηση Παπανδρέου, έστω κι αν κάτι τέτοιο αποτελεί πρώτη και βασική προϋπόθεση για οτιδήποτε άλλο.
Χρειάζεται ανατροπή των κυρίαρχων επιλογών και πλαισίων άσκησης πολιτικής. Χρειάζεται ανατροπή ολόκληρου του καθεστώτος που οικοδομείται υπό την κηδεμονία του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Χρειάζεται το τσάκισμα όλων των μονοπωλιακών καταστάσεων, των καρτέλ και των τραστ που κυριαρχούν στην ελληνική οικονομία και αναπαράγονται στη διακυβέρνηση της χώρας μέσα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Δημοσίευση σχολίου