Αναδημοσιεύουμε, μεταφρασμένο στα ελληνικά, και χωρισμένο σε δύο μέρη, ένα εξαιρετικό άρθρο του Chris Hedges με τίτλο "Η κατάρρευση της Παγκοσμιοποίησης", που μιλά για τη σήψη του ιμπεριαλισμού (άλλο αν ο συντάκτης του ίσως δεν το συνειδητοποιεί πλήρως) και λέει πολλές αλήθειες.
Πριν δούμε το άρθρο, ας θυμηθούμε όμως τα πέντε βασικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού, όπως τα είχε ορίσει ο Λένιν:
1) Συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου, που έχει φτάσει σε τέτοια υψηλή βαθμίδα ανάπτυξης, ώστε να δημιουργεί μονοπώλια που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική ζωή.
2) Συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό και δημιουργία μιας χρηματιστικής ολιγαρχίας πάνω στη βάση αυτού του χρηματιστικού κεφαλαίου.
3) Εξαιρετικά σπουδαία σημασία αποκτά η εξαγωγή κεφαλαίου, σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων.
4) Συγκροτούνται διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών, οι οποίες μοιράζουν τον κόσμο.
5) Εχει τελειώσει το εδαφικό μοίρασμα της γης ανάμεσα στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές δυνάμεις. Ο ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός στο στάδιο εκείνο της ανάπτυξης, στο οποίο έχει διαμορφωθεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, έχει αποκτήσει εξαιρετική σημασία η εξαγωγή κεφαλαίου, έχει αρχίσει το μοίρασμα του κόσμου από τα διεθνή τραστ και έχει τελειώσει το μοίρασμα όλων των εδαφών της γης από τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές χώρες.
...
«Ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο οδηγεί στην πιο ολόπλευρη κοινωνικοποίηση της παραγωγής, τραβάει, μπορούμε να πούμε, τους καπιταλιστές, παρά τη θέληση και τη συνείδησή τους, σε κάποια νέα κοινωνική κατάσταση πραγμάτων, που είναι μεταβατική από την πλήρη ελευθερία του συναγωνισμού προς την πλήρη κοινωνικοποίηση.
Η παραγωγή γίνεται κοινωνική, η ιδιοποίηση όμως μένει ατομική. Τα κοινωνικά μέσα παραγωγής παραμένουν ατομική ιδιοκτησία ενός μικρού αριθμού προσώπων. Τα γενικά πλαίσια του τυπικά αναγνωρισμένου ελεύθερου συναγωνισμού παραμένουν και η καταπίεση των λίγων μονοπωλητών πάνω στον υπόλοιπο πληθυσμό γίνεται εκατό φορές πιο βαριά, πιο αισθητή και πιο αβάσταχτη»
Αξίζει να προστεθεί μια από τις περιγραφές των φαινομένων του καπιταλισμού, που σαπίζει στο στάδιο του ιμπεριαλισμού: «... η ανάπτυξη του καπιταλισμού έφτασε στο σημείο, που, αν και η εμπορευματική παραγωγή "βασιλεύει" όπως και πριν και θεωρείται η βάση όλης της οικονομίας, στην πραγματικότητα όμως, έχει πια υποσκαφτεί και τα κυριότερα κέρδη πάνε στις "μεγαλοφυίες" των χρηματιστικών μηχανορραφιών. Αυτές οι μηχανορραφίες και κατεργαριές έχουν για βάση τους την κοινωνικοποίηση της παραγωγής, η τεράστια όμως πρόοδος της ανθρωπότητας, που με τη δουλιά της έφτασε ως αυτή την κοινωνικοποίηση, πάει προς όφελος... των κερδοσκόπων.»
Ας δούμε τώρα και τι γράφει ο Chris Hedges:
Η κατάρρευση της Παγκοσμιοποίησης
Οι εξεγέρσεις στη Μέση Ανατολή, η αναταραχή που ξεσκίζει χώρες όπως η Ακτή Ελεφαντοστού, το "βράσιμο" της δυσαρέσκειας στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και τη Βρετανία και τις εργατικές διεκδικήσεις σε μέρη όπως το Ουισκόνσιν και το Οχάιο προμηνύουν την κατάρρευση της παγκοσμιοποίησης. Προμηνύουν έναν κόσμο όπου ζωτικοί πόροι, συμπεριλαμβανομένων των τροφίμων και του νερού, η εργασία και η ασφάλεια, γίνονται όλο και σπανιότεροι και πιο δύσκολο να καλυφθούν. Προμηνύουν αυξανόμενη δυστυχία για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους που βρίσκονται παγιδευμένοι στα αποτυχημένα κράτη, και βιώνουν κλιμάκωση της βίας και τεράστια φτώχεια. Προμηνύουν ολοένα και περισσότερα δρακόντεια μέτρα και κρατική βία
...
Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους καπιταλιστές, που έχουν καταλάβει τον έλεγχο των χρημάτων μας, των τροφίμων μας, της ενέργειας, της εκπαίδευση μας, τον Τύπο, το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης και τη διακυβέρνησης μας ως θανάσιμους εχθρούς που πρέπει να νικήσουμε.
Η επαρκής τροφή, το καθαρό νερό και η βασική ασφάλεια ήδη είναι απρόσιτα για ίσως και το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι τιμές των τροφίμων έχουν αυξηθεί 61 τοις εκατό σε παγκόσμιο επίπεδο από τον Δεκέμβριο του 2008, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η τιμή του σιταριού έχει εκραγεί, υπερδιπλασιαζόμενη τους τελευταίους οκτώ μήνες στο ύψος των 8,56 δολάριών / μπούσελ. Όταν το ήμισυ του εισοδήματός σας δαπανάται σε τρόφιμα, όπως γίνεται σε χώρες όπως η Υεμένη, η Αίγυπτος, η Τυνησία και η Ακτή του Ελεφαντοστού, οι αυξήσεις τιμών του μεγέθους αυτού φέρνουν μαζί τους τον υποσιτισμό και την πείνα. Οι τιμές των τροφίμων στις ΗΠΑ έχουν αυξηθεί τους τελευταίους τρεις μήνες με ετήσιο επιτόκιο 5 τοις εκατό. Υπάρχουν περίπου 40 εκατομμύρια φτωχών στις Ηνωμένες Πολιτείες που αφιερώνουν 35 τοις εκατό των εισοδημάτων (μετά φόρων) για να πληρώσουν για τρόφιμα. Καθώς το κόστος των ορυκτών καυσίμων ανεβαίνει, η αλλαγή του κλίματος συνεχίζει να διαταράσσει τη γεωργική παραγωγή και, καθώς οι πληθυσμοί και η ανεργία μεγαλώνουν, θα βιώσουμε περισσότερες παγκόσμιες και εγχώριες αναταραχές. Οι εξεγέρσεις για τρόφιμα και πολιτικές διαμαρτυρίες θα είναι αναπόφευκτες. Αλλά αυτό δεν σημαίνει κατ 'ανάγκη και περισσότερη δημοκρατία.
Η άρνηση από όλους τους "φιλελεύθερους" θεσμούς μας, συμπεριλαμβανομένου του τύπου, των πανεπιστημίων, κτλ, να αμφισβητήσουν την ουτοπική υπόθεση ότι η αγορά θα πρέπει να καθορίζει την ανθρώπινη συμπεριφορά ανοίγει το δρόμο στις εταιρείες και τις χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις να συνεχίσουν την επίθεσή τους, πχ μέσω της σπέκουλας σε βασικά προϊόντα που ανεβάζει τις τιμές των τροφίμων. Επιτρέπει σε εταιρείες άνθρακα, πετρελαίου και φυσικού αερίου να αναστέλλουν τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας και να εκπέμπουν θανατηφόρα αέρια στην ατμόσφαιρα. Επιτρέπει σε αγροτικές επιχειρήσεις να σταματήσουν την παραγωγή καλαμποκιού και σόγιας για την παραγωγή αιθανόλης και να συντρίψουν τα συστήματα τοπικής, βιώσιμης γεωργίας. Επιτρέπει στην πολεμική βιομηχανία να στραγγίξει το ήμισυ όλων των κρατικών δαπανών, δημιουργώντας τρισεκατομμύρια σε ελλείμματα, και να βγάλει κέρδη από τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, τις οποίες δεν έχουμε καμία πιθανότητα να κερδίσουμε (σ.σ. δηλαδή αν κέρδιζαν θα ήταν όλα καλά; Τέλος πάντων). Επιτρέπει στις εταιρείες να αποφύγουν τους πιο στοιχειώδεις έστω ελέγχους και κανονισμούς και να επιβάλλουν στη θέση τους μια παγκόσμια νεο-φεουδαρχία. Οι βιομήχανοι καπιταλιστές και οι κερδοσκόποι της Wall Street είναι οι τελευταίοι άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι υπεύθυνοι για τον εφοδιασμό μας σε τρόφιμα ή την κοινωνική και πολιτική ζωή μας, για να μην αναφέρουμε...την καλή διαβίωση των άρρωστων παιδιών.
Αλλά όλα αυτά δεν πρόκειται να αλλάξουν μέχρι να γυρίσουμε την πλάτη μας στο Δημοκρατικό Κόμμα, να καταγγείλουμε τις "ορθόδοξες" δοξασίες που διδάσκονται στα πανεπιστήμιά μας και στον Τύπο από τα φερέφωνα των καπιταλιστών, και να κατασκευάσουμε την αντίθεσή μας στον "κορπορατισμό" από το μηδέν. Δεν θα είναι εύκολο. Θα πάρει χρόνο. Και θα απαιτεί από εμάς να αποδεχθούμε αρχικά την ταμπέλα του "περίεργου" από το καθεστώς των φρενοβλαβών του πολιτικού κατεστημένου μας που έχει την εξουσία.
Οι Friedrich von Hayek και Milton Friedman , δύο από τους σημαντικότερους αρχιτέκτονες του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού, δεν πρέπει ληφθούν σοβαρά υπόψη (σ.σ. αυτό δε μας βρίσκει καθόλου σύμφωνους, με την έννοια ότι πρέπει να μελετάμε τους αντιπάλους μας). Ωστόσο, ο συντάκτης μάλλον εννοεί ότι πρέπει να απορρίψουμε τις θεωρίες τους ως απαράδεκτες, όχι ότι δεν πρέπει να τους μελετήσουμε). Αλλά τα θαύματα της εταιρικής προπαγάνδας και της εταιρικής χρηματοδότησης τους έχουν κάνει "σεβαστούς προφήτες" στα πανεπιστήμιά μας, στα thnik tanks, τον Τύπο, τα νομοθετικά όργανα, στα δικαστήρια και στις εταιρικές αίθουσες συνεδριάσεων. Ακόμα ακούμε επικλήσεις στις απαξιωμένες οικονομικές θεωρίες τους, ακόμη και την ίδια ώρα που η Wall Street ρουφάει όλους τους πόρους του αμερικανικού Υπουργείου Οικονομικών και δραστηριοποιείται και πάλι στην κερδοσκοπία που έχει μέχρι στιγμής "εξανεμήσει" 40 τρισεκατομμυρία δολάρια από τον παγκόσμιο πλούτο. Όλα τα συστήματα πληροφοριών που υπάρχουν μας διδάσκουν ότι "η αγορά γνωρίζει καλύτερα".
Δεν έχει σημασία πχ ότι συγγραφείς όπως ο John Ralston Saul έχουν επισημάνει ότι κάθε μία από τις υποσχέσεις της παγκοσμιοποίησης κατέληξε να είναι ένα ψέμα. Δεν έχει σημασία ότι η οικονομική ανισότητα έχει γιγαντωθεί και ότι η πλειοψηφία του παγκόσμιου πλούτο του κόσμου έχει συγκεντρωθεί σε ελάχιστα χέρια. Δεν έχει σημασία ότι η μεσαία τάξη -η παλλόμενη καρδιά κάθε δημοκρατίας- εξαφανίζεται και ότι τα δικαιώματα και οι μισθοί της εργατικής τάξης βρίσκονται σε "ελεύθερη πτώση", αφού οι κανονισμοί εργασίας, η προστασία της βιομηχανικής βάσης μας και τα εργατικά συνδικάτα έχουν κατεδαφιστεί. Δεν έχει σημασία ότι οι εταιρείες έχουν χρησιμοποιήσει την κατάργηση των δασμών στο εμπόριο ως μηχανισμό για τη μαζική φοροδιαφυγή (σ.σ. και όχι μόνο: Δεν είναι μόνο το ζήτημα της φορολόγησης και των "φορολογικών παραδείσων",, αλλά και το ζήτημα της μετανάστευσης της παραγωγής προς προορισμούς όπως η Κίνα, όπου η εργατική δύναμη είναι πάμφτηνη και η συνεπαγόμενη διάλυση του παραγωγικού ιστού της δύσης), μια τεχνική που επιτρέπει σε ομίλους όπως η General Electric να αποφύγει πλήρως την καταβολή φόρων. Δεν έχει σημασία ότι οι εταιρείες βγάζουν λεφτά και από τη δολοφονία του οικοσυστήματος από την οποίο το ανθρώπινο είδος εξαρτάται για να ζήσει. Το ασταμάτητο μπαράζ αυταπατών διαδίδεται από εταιρικά συστήματα προπαγάνδας, όπου τα λόγια συχνά αντικαθίσταται από τη μουσική και τις εικόνες, και είναι αδιαπέραστη από την αλήθεια. Η Πίστη στην αγορά είναι για πολλούς ένα υποκατάστατο της πίστης σε ένα Θεό που είναι πανταχού παρόν. Και εκείνοι που διαφωνούν -από τον Ralph Nader έως τον Νόαμ Τσόμσκι- εξορίζονται ως "αιρετικοί".
Δημοσίευση σχολίου