Λίγος κόσμος στην Πρωτομαγιά - εγώ θυμήθηκα κάτι "'ασχετο" από τον Όργουελ

Η πορεία σήμερα, τουλάχιστον στην Πάτρα, είχε ελάχιστον κόσμο. Φαντάζομαι αντίστοιχη θα ήταν η εικόνα και αλλού

Πού είναι οι εκατομμύρια άνεργοι; Είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν;

Πού είναι οι εργάτες που κάθε μέρα τους ξεζουμίζουν ολοένα και περισσότερο;

Που είναι η νεολαία, που την προορίζουν για μια "χαμένη γενιά", όπως οι ίδιοι το ομολογούν, προεξοφλώντας ότι ειδικά οι σημερινή νεολαία θα υποφέρει άγρια;


Όσο για το τι πρεπει να γινει επιτελους για να βγουν ολοι αυτοι στους δρομους, , θα πρέπει κάποιος να τους δώσει ένα όραμα για να βγουν, αλλιώς είναι "ικανοί" να κάτσουν και να ψοφήσουν...αδιαμαρτύρητα.

Εδώ ένα μικρό απόσπασμα από το έργο του Όργουελ "Πεθαίνοντας στην Καταλονία", όπου εξιστορεί τις εμπειρίες του, όταν ο Όργουελ είχε πολεμήσει με το POUM (Partido Obrero de Unificación Marxista) στον ισπανικό εμφύλιο, εναντίον των φασιστών του Φράνκο.

Θα μου πείτε, τι σχέση έχει αυτό το πράγμα με την Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα του σήμερα;

Και όμως, εγώ αυτό το απόσπασμα θυμήθηκα σήμερα το πρωί, όταν πήγαινα στην πορεία, περνώντας έξω από ένα κουρείο, που διαφήμιζε στην πόρτα του με μια αφίσα ένα πάρτι της ΔΑΠ:

[...]Μαζί με όλα αυτά υπήρχε κάτι από το κλίμα του πολέμου. Η πόλη είχε μια αποστεωμένη και ακατάστατη εικόνα, οι δρόμοι και τα κτίρια ήταν σε κακή κατάσταση, οι
δρόμους τη νύχτα είχαν ελάχιστο φωτισμό για το φόβο των αεροεπιδρομών, τα καταστήματα ήταν ως επί το πλείστον άθλια και μισοάδεια. Το κρέας ήταν λιγοστό και το γάλα πρακτικά αδύνατο να βρεθεί, υπήρχε μεγάλη έλλειψη άνθρακα, ζάχαρης και βενζίνης, καθώς και μια πραγματικά τεράστια έλλειψη ψωμιού. Ακόμη και σε αυτή την περίοδο οι ουρές για ψωμί-συσσίτιο ήταν συχνά εκατοντάδες γιάρδες σε μάκρος.

Ωστόσο, μπορούσες να πεις ότι ο λαός ήταν ευχαριστημένος και είχε ελπίδα για το μέλλον. Δεν υπήρχε ανεργία, και το "κόστος ζωής" ήταν ακόμη εξαιρετικά χαμηλό. Υπήρχαν πολύ λίγοι εντελώς άποροι, και δεν υπήρχαν καθόλου ζητιάνοι εκτός από το τσιγγάνους. Πάνω απ' όλα, υπήρχε μια πίστη στην επανάσταση και το μέλλον, μια αίσθηση ότι ξαφνικά φτάσαμε σε μια εποχή ισότητας και ελευθερίας. Τα ανθρώπινα όντα προσπαθούσαν να συμπεριφέρεται ως ανθρώπινα όντα και όχι ως γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής. Στα καταστήματα των κουρέων ήταν αναρχικές ανακοινώσεις (οι κουρείς ήταν κυρίως αναρχικοί) που εξηγούσαν πανηγυρικά ότι οι κουρείς δεν ήταν πλέον σκλάβοι. Στους δρόμους οι χρωματιστές αφίσες έκαναν έκκληση στις πόρνες να σταματήσουν να είναι πόρνες...

Δεν υπάρχει κανένα όραμα μιας "άλλης κοινωνίας" (σε αντίθεση με τα όσα περιγράφει τότε ο Όργουελ) - και γι' αυτό κόσμος φτωχαίνει διαρκώς, τον ρημάζουν, και αυτός απλά αδυνατεί να αντιδράσει. Ο κουρέας που σήμερα στην πόρτα διαφημίζει το πάρτι της ΔΑΠ δεν έχει μέλλον. Ο κουρέας που δε θέλει να είναι σκλάβος και "γρανάζι στην καπιταλιστική μηχανή" και το βάζει και σε αφίσα στην πόρτα του μαγαζιού του έχει. ίσως το μέλλον να είναι αιματοβαμμένο, και ίσως έχει και ήττες. Αλλά τουλάχιστον υπάρχει, και σίγουρα εκτός από την περίπτωση της ήττας, υπάρχει και η περίπτωση της νίκης