Ξέρετε υπάρχει κάτι χειρότερο από το ψέμα, που με απασχολεί.
Το γεγονός πως όποιος το λέει δεν ενδιαφέρεται αν το πιστεύω ή όχι.
Το ψέμα έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό. Το λέμε γιατί θέλουμε να κερδίσουμε κάτι με ύπουλο τρόπο –παραπλάνηση- ή το λέμε γιατί φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια –αποφυγή των επιπτώσεων- Σε κάθε περίπτωση όμως το λέμε γνωρίζοντας πως απέναντί μας είναι κάποιος που μπορεί να το χάψει ή το κατασκευάζουμε τόσο έντεχνα ώστε και ο πιο ψυλλιασμένος θα πέσει στη παγίδα.
Για πρώτη φορά βλέπουμε να εκτοξεύονται γύρω μας ψέματα άτεχνα, εντελώς παιδαριώδη που αδιαφορούν παντελώς αν θα γίνουν πιστευτά ή όχι.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι το εξής. Όταν έχω κάποιον απέναντί μου που μου αραδιάζει γελοία ψέματα και αδιαφορεί αν τα πιστέψω ή όχι συμβαίνουν δυο πράγματα. Πρώτον δεν τον ενδιαφέρει τι θα σκεφτώ ή πως θα τον χαρακτηρίσω και δεύτερον δεν φοβάται τιμωρία.
Συνεχίζοντας με αυτό το σκεπτικό γίνεται κατανοητό πως έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για τους όποιους χαρακτηρισμούς και να τους προσάψουμε και δεν φοβούνται ότι θα τιμωρηθούν. Μοιάζουν όλα σαν να είναι προκαθορισμένα και κανείς δεν βλέπει αστάθμητους παράγοντες που μπορούν να χαλάσουν τα σχέδια. Όλα κινούνται ερήμην της οποιαδήποτε λαϊκής θέλησης. Ακόμα και οι κλασσικές χούντες φρόντιζαν να έχουν τεχνικές ικανοποίησης των μαζών.
Ίσως για πρώτη φορά βλέπουμε κυβέρνηση να φθάνει σε τέτοιο σημείο απαξίωσης της οποιαδήποτε κοινής γνώμης σαν να είναι εδώ για να κάνει κάτι συγκεκριμένο σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, με συγκεκριμένα πλάνα τα οποία τηρεί ότι και να συμβαίνει γύρω. Δεν μοιάζει σαν να χρωστάμε απλά και να γίνεται μια προσπάθεια αποφυγής ενδεχόμενης κατάσχεσης από τους τοκογλύφους, μοιάζει σαν να έχουμε ήδη περάσει στη κατάσχεση και να έχει παραδοθεί η χώρα στους δικαστικούς κλητήρες.
Είναι σαν να σε βρίσκει κάποιος στο δρόμο και να σου λέει, «ξέρεις αύριο τέτοια ώρα θα έρθω με μια παρέα και θα σου αδειάσω το σπίτι» και να το λέει με τέτοια άνεση χωρίς να φοβάται ούτε ότι θα φωνάξεις την αστυνομία, ούτε ότι θα τον περιμένεις να τον αποκρούσεις, και χωρίς καθόλου να ντρέπεται φυσικά για το σχέδιό του.
Το παράλογο του θέματος είναι πως όπως βλέπουμε, ο κλέφτης έχει δίκιο. Γιατί πηγαίνει την επόμενη μέρα στο σπίτι, είσαι εκεί χωρίς να έχεις φωνάξει καμιά αστυνομία, και καθισμένος σε μια γωνιά τον βλέπεις με όλη του τη συμμορία να σου αδειάζει το σπίτι και το μόνο που κάνεις είναι να ψιθυρίζεις.
Αυτό λοιπόν που είναι ακόμα χειρότερο στις μέρες μας από τις ίδιες τις εγκληματικές πράξεις είναι το γεγονός πως όλα γίνονται με μια απόλυτη σιγουριά πως απέναντι δεν υπάρχει κανείς που να έχει το θάρρος να ζητήσει το λόγο. Τα ψέματα αντηχούν βροντερά, σείεται ο τόπος, και οι φωνές που αντιστέκονται φαντάζουν σαν χαριτωμένα νιαουρίσματα. Υπάρχει μια απόλυτη δυσαναλογία ανάμεσα στη σοβαρότητα των εγκλημάτων και την χαλαρότητα της αντίδρασης την οποία χαλαρότητα ακολουθούν ΟΛΕΣ οι πολιτικές δυνάμεις.
Υπάρχει κάτι που δεν κολλάει στην όλη ιστορία ή εμένα μου φαίνεται έτσι?
Αναδημοσίευση από vasiliskos2
Δημοσίευση σχολίου