«Tο μεγαλύτερο εκδοτικό συγκρότημα της Ελλάδας, ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη – νυν Ψυχάρη, παίζει ξεδιάντροπα το ρόλο του Γραφείου τύπου της Τρόικας και του ΓΑΠ.
Ακολουθεί την παράδοση που έχει από τότε που ξεκίνησε. Το συγκρότημα Λαμπράκη ήταν πάντα παρόν: Και τον Απρίλη του '41 όταν χειροκροτούσε την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, και το Μάρτη του '52 όταν επιδοκίμαζε την εκτέλεση του Μπελογιάννη, και στα Ιουλιανά όταν έπαιζε το παιχνίδι της πολιτικής ανωμαλίας, και στη μεταπολίτευση που «πουλούσε» το... «νερό του Καματερού» ως φάρμακο "διά πάσαν νόσον και μαλακίαν"», γράφαμε σε περασμένη ανάρτησή μας.
Σήμερα διαβάζοντας το κύριο άρθρο από τα «Νέα» έχεις την αίσθηση ότι δεν αρκεί που αυτή η φυλλάδα –όπως και τα υπόλοιπα έντυπα του ΔΟΛ- υπηρετεί δουλικά το αστικό σύστημα, τώρα απροκάλυπτα «διατάζει» τον κυβερνητικό θίασο του ΓΑΠ –εξ ονόματος της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας που αποτελεί φερέφωνο της- να θωρακίσει τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς για να μπορέσει να εφαρμόσει αταλάντευτα την επιστροφή στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που έχει συμφωνήσει με τους ξένους συνεταίρους της.
Δεν χρειάζεται να έχει κανείς ιδιαίτερη πολιτική αντίληψη για να καταλάβει ότι η κοινωνία «βράζει». Ότι παρ’ όλο την φαινομενική ηρεμία, την αντίληψη της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» που φαίνετε να διακατέχει μεγάλο μέρος του πληθυσμού μας, τον ατομικισμό και την εγωστρέφεια που έχει καθηλώσει στον καναπέ τεράστιες εργατικές μάζες, μια κοινωνική έκρηξη μπορεί να εκδηλωθεί ανά πάσα στιγμή ακόμα και με αφορμή ένα τυχαίο γεγονός. Τουλάχιστον αυτό έχει δείξει η ιστορία.
Οι αποδοκιμασίες που εισπράττουν κυβερνητικά στελέχη δεν θέλει και πολύ ώστε «τα γιαούρτια να γίνουν Καλάζνικοφ» όπως είπε στο κοινοβούλιο τους ο βουλευτής της Ν.Δ. Πάνος Καμένος.
Αναλαμβάνει, λοιπόν, η φυλλάδα του ΔΟΛ, με ταχυδακτυλουργικό τρόπο, επικαλούμενη «πιασάρικα» παραδείγματα «μη εφαρμογής των νόμων» -φαινόμενα χουλιγκανισμού, μη εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου κ.α- να δώσει εντολές στην κυβέρνηση σε στυλ λοχία προς νεοσύλλεκτο φαντάρο, για το ποια πρέπει να είναι από δω και πέρα η λειτουργία της μνημονικής κυβέρνησης του ΓΑΠ.
Γράφουν, λοιπόν, τα «ΝΕΑ», ανάμεσα στα άλλα στο σημερινό κύριο άθρο: «Το τεκμήριο ομαλής λειτουργίας της δημοκρατίας σε μια χώρα είναι η εφαρμογή των νόμων της. Αν η νομιμότητα παραβιάζεται ή, ακόμη χειρότερα, αν δεν θεωρείται αυτονόητη η εφαρμογή της, τότε η δημοκρατία υπονομεύεται… Η ίδια η κυβέρνηση δείχνει αδυναμία είτε να υλοποιήσει τις αποφάσεις της είτε να επιβάλει την εφαρμογή της νοµιµότητας… Τα διαδοχικά επεισόδια ασυµφωνίας ή υπαναχωρήσεων σε διακηρυγμένες πολιτικές της κυβέρνησης υπονοµεύουν το κύρος της. Ρίχνουν νερό στον µύλο της ακυβερνησίας. Και ενθαρρύνουν τους πολίτες να παρακάµπτουν τη νοµιµότητα. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Αµέσως! Η Ελλάδα του Μνηµονίου δεν έχει την πολυτέλεια µιας δυνάµει ακυβερνησίας».
Στο όνομα δηλαδή της «δημοκρατίας», της δικτατορίας των μονοπωλίων θα λέγαμε εμείς, και της αστικής νομιμότητας, η φυλλάδα του ΔΟΛ, εκφράζοντας τις επιθυμίες του οικονομικού κατεστημένου, παροτρύνει την κυβέρνηση να δείξει σιδηρά πυγμή ώστε να υλοποιηθούν απόλυτα, οι σχεδιασμοί ντόπιων και ξένων καπιταλιστών.
Ξεχνούν φυσικά οι καλαμαράδες του Λαμπρακιστάν ότι η ιστορία δεν γράφεται με νόμους και διατάγματα.
Ακολουθεί την παράδοση που έχει από τότε που ξεκίνησε. Το συγκρότημα Λαμπράκη ήταν πάντα παρόν: Και τον Απρίλη του '41 όταν χειροκροτούσε την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, και το Μάρτη του '52 όταν επιδοκίμαζε την εκτέλεση του Μπελογιάννη, και στα Ιουλιανά όταν έπαιζε το παιχνίδι της πολιτικής ανωμαλίας, και στη μεταπολίτευση που «πουλούσε» το... «νερό του Καματερού» ως φάρμακο "διά πάσαν νόσον και μαλακίαν"», γράφαμε σε περασμένη ανάρτησή μας.
Σήμερα διαβάζοντας το κύριο άρθρο από τα «Νέα» έχεις την αίσθηση ότι δεν αρκεί που αυτή η φυλλάδα –όπως και τα υπόλοιπα έντυπα του ΔΟΛ- υπηρετεί δουλικά το αστικό σύστημα, τώρα απροκάλυπτα «διατάζει» τον κυβερνητικό θίασο του ΓΑΠ –εξ ονόματος της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας που αποτελεί φερέφωνο της- να θωρακίσει τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς για να μπορέσει να εφαρμόσει αταλάντευτα την επιστροφή στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που έχει συμφωνήσει με τους ξένους συνεταίρους της.
Δεν χρειάζεται να έχει κανείς ιδιαίτερη πολιτική αντίληψη για να καταλάβει ότι η κοινωνία «βράζει». Ότι παρ’ όλο την φαινομενική ηρεμία, την αντίληψη της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» που φαίνετε να διακατέχει μεγάλο μέρος του πληθυσμού μας, τον ατομικισμό και την εγωστρέφεια που έχει καθηλώσει στον καναπέ τεράστιες εργατικές μάζες, μια κοινωνική έκρηξη μπορεί να εκδηλωθεί ανά πάσα στιγμή ακόμα και με αφορμή ένα τυχαίο γεγονός. Τουλάχιστον αυτό έχει δείξει η ιστορία.
Οι αποδοκιμασίες που εισπράττουν κυβερνητικά στελέχη δεν θέλει και πολύ ώστε «τα γιαούρτια να γίνουν Καλάζνικοφ» όπως είπε στο κοινοβούλιο τους ο βουλευτής της Ν.Δ. Πάνος Καμένος.
Αναλαμβάνει, λοιπόν, η φυλλάδα του ΔΟΛ, με ταχυδακτυλουργικό τρόπο, επικαλούμενη «πιασάρικα» παραδείγματα «μη εφαρμογής των νόμων» -φαινόμενα χουλιγκανισμού, μη εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου κ.α- να δώσει εντολές στην κυβέρνηση σε στυλ λοχία προς νεοσύλλεκτο φαντάρο, για το ποια πρέπει να είναι από δω και πέρα η λειτουργία της μνημονικής κυβέρνησης του ΓΑΠ.
Γράφουν, λοιπόν, τα «ΝΕΑ», ανάμεσα στα άλλα στο σημερινό κύριο άθρο: «Το τεκμήριο ομαλής λειτουργίας της δημοκρατίας σε μια χώρα είναι η εφαρμογή των νόμων της. Αν η νομιμότητα παραβιάζεται ή, ακόμη χειρότερα, αν δεν θεωρείται αυτονόητη η εφαρμογή της, τότε η δημοκρατία υπονομεύεται… Η ίδια η κυβέρνηση δείχνει αδυναμία είτε να υλοποιήσει τις αποφάσεις της είτε να επιβάλει την εφαρμογή της νοµιµότητας… Τα διαδοχικά επεισόδια ασυµφωνίας ή υπαναχωρήσεων σε διακηρυγμένες πολιτικές της κυβέρνησης υπονοµεύουν το κύρος της. Ρίχνουν νερό στον µύλο της ακυβερνησίας. Και ενθαρρύνουν τους πολίτες να παρακάµπτουν τη νοµιµότητα. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Αµέσως! Η Ελλάδα του Μνηµονίου δεν έχει την πολυτέλεια µιας δυνάµει ακυβερνησίας».
Στο όνομα δηλαδή της «δημοκρατίας», της δικτατορίας των μονοπωλίων θα λέγαμε εμείς, και της αστικής νομιμότητας, η φυλλάδα του ΔΟΛ, εκφράζοντας τις επιθυμίες του οικονομικού κατεστημένου, παροτρύνει την κυβέρνηση να δείξει σιδηρά πυγμή ώστε να υλοποιηθούν απόλυτα, οι σχεδιασμοί ντόπιων και ξένων καπιταλιστών.
Ξεχνούν φυσικά οι καλαμαράδες του Λαμπρακιστάν ότι η ιστορία δεν γράφεται με νόμους και διατάγματα.
Δημοσίευση σχολίου