Για την παρέμβαση της εκπαιδευτικής αριστεράς σήμερα

Βρισκόμαστε σε μια στιγμή πολιτικής κρίσης και εισβολής στο πολιτικό προσκήνιο ενός κόσμου κατάφορτου με ανησυχίες και ερωτήματα. Για μια αποτελεσματική αναμέτρηση με την «ιερή συμμαχία» κεφαλαίου – κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ και όλου του πολιτικού τους προσωπικού, για να ξαναγεννηθεί η ελπίδα μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, η Αριστερά δικαιούται και υποχρεούται να δώσει παρόν στη δημόσια συζήτηση, να προβάλλει άποψη και να πάρει θέση. Κι έχει δύο δρόμους για να το κάνει αυτό:

ή να βάλει τα ίδια ρούχα ανάποδα ώστε να μείνει ίδια αλλάζοντας τάχα, να δοκιμάσει νέους συνδυασμούς σχέσεων, συμμαχιών ανάμεσα στα κομμάτια της, εμφανίζοντας την ψευδαίσθηση της πλατύτητας, κερδίζοντας την αναπαραγωγή και την πολιτική της επιβίωση, με φαγωμάρα κάτω από το τραπέζι

ή να αποφασίσει να αλλάξει πραγματικά... Πριν από όλα να ενωθεί ξανά με τον σκοπό της, τη συγκρότηση δηλαδή του κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου των κάτω. Αυτών που δικαιούνται, μπορούν και έχουν συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλιστικού κανιβαλισμού και την κοινωνική επανάσταση και μέσα από αυτή την κίνηση να βοηθήσει στην ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, στην ανατροπή των ιδεολογικών, πολιτικών και πριν απ’ όλα κοινωνικών συσχετισμών.
Αφετηρία για να ακολουθήσουμε το δεύτερο δρόμο, είναι θέσεις, αιτήματα και πολιτικοί στόχοι που αναδείχτηκαν από τη μάχη ενάντια στην πολιτική του μνημονίου:

ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ – ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΜΕ!

•    Να μην περάσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και το Σύμφωνο για το ευρώ! Κατάργηση και όχι «επαναδιαπραγμάτευση» των Μνημονίων κυβέρνησης Ε.Ε-ΔΝΤ. Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων.

•    Δε χρωστάμε! Διαγραφή του χρέους. Δεν πληρώνουμε! Όχι μόνο γιατί το ληστρικό χρέος δεν είναι δικό μας. Aλλά και γιατί δεν οφείλουμε τίποτα σε μια κυβέρνηση, ένα κράτος, ένα σύστημα, που απομυζά το αποτέλεσμα της κοινωνικής εργασίας για να το αναδιανείμει με άνισο ταξικό τρόπο. Γεμίζοντας τις τσέπες των επιχειρηματιών, του πολιτικού υπηρετικού προσωπικού και των λοιπών σφουγγοκωλάριων.

•    Ρήξη και έξοδος από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ΕΕ δεν είναι η λύση είναι το πρόβλημα! Το σύμφωνο για το ευρώ, η πολιτική της ΕΕ για την εργασία, την εκπαίδευση κ.λπ. δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αυταπατών, ότι μπορεί να ανοίξει ένας άλλος δρόμος, φιλολαϊκής διαχείρισης στα πλαίσιά της.

•    Εθνικοποίηση των τραπεζών  και των βασικών επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας για τις κοινωνικές ανάγκες, με εργατικό έλεγχο. Σύγκρουση με την ελληνική αστική τάξη, όχι μόνο με την τρόικα αλλά και με αυτούς που την έφεραν, που είναι μέρος της τριπλής κατοχής και συνένοχοι της λαϊκής χρεοκοπίας, που τους ενδιαφέρουν τα κέρδη τους και η θέση τους στο διεθνή ανταγωνισμό κι όχι οι λαϊκές ανάγκες.

•    Δεν πουλάμε! Κάτω τα χέρια από το δημόσιο πλούτο. Γιατί χωρίς δημόσια υγεία, παιδεία, δημόσιες τηλεπικοινωνίες, ταχυδρομεία, παραγωγή ρεύματος, νερό δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αξιοπρεπούς κοινωνικής οργάνωσης. Γιατί, εμείς ιδρώσαμε για να δημιουργηθεί ο κοινωνικός πλούτος και μας ανήκει. Καμιά ιδιωτικοποίηση –ξεπούλημα. Δημόσιες όλες οι κοινωφελείς υπηρεσίες. Δωρεάν υγεία, παιδεία, ασφάλιση.

•    Αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές. Γενναία αύξηση της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου και όχι μείωσή της. Δραστική μείωση των έμμεσων και άμεσων φόρων για τα λαϊκά στρώματα, τους εργάτες, τους νέους και τους ανέργους. Σταθερή δουλειά για όλους. Απαγόρευση των απολύσεων.

•    Εκπαίδευση για τις ανάγκες και τα δικαιώματα της νεολαίας και της κοινωνίας. Όχι στο σχολείο της αγοράς! Δημόσιο, δωρεάν σχολείο στο οποίο θα έχει πρόσβαση κάθε παιδί στη γειτονιά και το χωριό του, με όλη την απαραίτητη υποδομή. Ένα σχολείο που δεν θα βλέπει το μαθητή σαν μελλοντικό υπάλληλο και εργάτη, αλλά σαν ενεργό πολίτη που παλεύει για ένα δίκαιο κόσμο. Ένα σχολείο με τον εκπαιδευτικό να μπορεί να είναι στήριγμα και εμπνευστής, όχι ένας κακομοίρης που προσκυνά τους πάντες για να έχει την ησυχία του (οργανική, αύξηση, μετάθεση), πιόνι σε ένα αντιδραστικό σχολείο που θα αφήσει τον κόσμο όπως τον έχει βρει. Αγώνας για ένα ενιαίο 12χρονο σχολείο, δημόσιο και δωρεάν, με εκπαιδευτικούς μόνιμους, με σταθερή εργασία, ουσιαστική επιμόρφωση αξιοπρεπείς αποδοχές και ασφάλιση, με παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία για όλους, μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς χωρίς διοικητικές παρεμβάσεις.

•    Κάτω η χούντα κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ. Ανατροπή της κυβέρνησης κι όλων των κυβερνητικών παραλλαγών άσκησης αυτής της πολιτικής.

Η δύναμη μας βρίσκεται στο δρόμο, την απεργία, τη διαδήλωση, την πλατεία, τη λαϊκή συνέλευση κι όχι στη μανία των εκλογικών λύσεων, που στέλνει τον κόσμο στο σπίτι του σε ρόλο θεατή, λύσεις που από τα πριν είναι κουτσουρεμένες από την κοινοβουλευτική δικτατορία του εκλογικού συστήματος και των ΜΜΕ. Ένα πολιτικό κίνημα ρήξης και ανατροπής θα οξύνει την ταξική πάλη και θα φέρει πλατιές μάζες εργαζομένων κοντύτερα στο καθοριστικό ζήτημα της εξουσίας. Μόνο η κίνηση των πραγματικών ανθρώπων μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπή της κατάστασης κι όχι τα τετράγωνα επιχειρήματα της κοινοβουλευτικής λογικής, της διαχείρισης ή τα επαναστατικά ευχολόγια που αρχίζουν και τελειώνουν στη δύναμη της ψήφου. Αυτή οφείλει να είναι η πρώτη ιεράρχηση της Αριστεράς σήμερα κι όχι να σώσει τον εαυτό της και τα εκλογικά της ποσοστά.

Να συναντηθεί η «πλατεία» και η λαϊκή συνέλευση με την προσπάθεια για ένα αντάξιο, άλλο, αναγεννημένο εργατικό κίνημα και τις εργατικές συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς. Να ξαναστήσουμε τα συνδικάτα και τα σωματεία στα πόδια τους. Να ξαναζωντανέψουμε τις ΕΛΜΕ ως  πραγματικές συλλογικότητες εργαζόμενων. Να αποφασίζουν και να διαχειρίζονται τον αγώνα τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί σε συντονισμό με τους άλλους κλάδους. Σαρώνοντας τις ανυπόληπτες ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, τις υποτελείς στην κυβέρνηση και την εργοδοσία, τις καταδικασμένες στη συνείδηση του κόσμου. Απαιτώντας και επιβάλλοντας στην ΟΛΜΕ να συμβάλλει σε μια τέτοια κατεύθυνση.  Να μη δεχτούμε να είμαστε το αριστερό άκρο, το πιο μαχητικό, ανιδιοτελές, έντιμο, πλην όμως μέρος της γραφειοκρατικής διαχείρισης των ομοσπονδιών, κομμάτι του προβλήματος του χρεοκοπημένου συνδικαλισμού, που δεν έχει σώσει καμιά κοινωνική κατάκτηση, κανένα λαϊκό δικαίωμα. Η ρήξη με αυτές τις λογικές αποτελεί όρο για να αποπειραθούμε τη συγκρότηση ενός άλλου, ταξικού και αντάξιου των συνθηκών εργατικού κινήματος ικανού να ενώσει πραγματικά και να νικήσει.

Σ’ αυτά τα ζητήματα οφείλει να τοποθετηθεί η εκπαιδευτική Αριστερά. Με κριτήριο αν αυτά είναι αναγκαία και απαραίτητα κι όχι αν χωρούν στις -ως τώρα- πατημασιές της. Αν αυτό το πλαίσιο είναι αναγκαίο και δεν μπορεί να το υλοποιήσει η αστική εξουσία και καμιά αστική κυβέρνηση, δεν μπορεί να είναι αυτός ο λόγος να μη γίνει σημείο αναφοράς. Η Αριστερά οφείλει να συγκεντρώσει τις απαιτούμενες δυνάμεις για αυτό. Έτσι συναντούσε πάντοτε την ιστορία και όχι ασκώντας πολιτική ως τέχνη του εφικτού, βάζοντας την στην κλίνη του Προκρούστη, με αποτέλεσμα ο κόσμος να μην την αναγνωρίζει και η εξουσία να μην τη φοβάται.

Με βάση τα παραπάνω θεωρούμε ότι  στο συνέδριο της ΟΛΜΕ οφείλουμε να επιδιώξουμε:

•    Να συνταχτεί ο κλάδος με το πανεργατικό και παλλαϊκό κίνημα ώστε να μην περάσει το μεσοπρόθεσμο. Δεν είναι δυνατόν ο εργαζόμενος κόσμος να δίνει τη μάχη στους δρόμους και το συνέδριο να συζητάει. Πρέπει με την έναρξη του συνεδρίου να παρθεί απόφαση κάλεσμα προς όλους τους καθηγητές να κατέβουν στο δρόμο.

•    Να προτάξουμε ως  πολιτική αναγκαιότητα την ψήφιση  των πολιτικών στόχων που αναδείχτηκαν από τη μάχη ενάντια στο μνημόνιο, την τρόικα, το σύμφωνο για το ευρώ και το μεσοπρόθεσμο. 

•    Να αντιπαρατεθούμε στο σύνολο και στην «καρδιά» της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης  να προτείνουμε τρόπους και μορφές μπλοκαρίσματος της διάλυσης του δημόσιου σχολείου και της υποταγής του στις αγοραίες και « μνημονιακές» λογικές. Να προβάλλουμε  με πλήρη σαφήνεια και απαιτητικότητα το πρόταγμα- πρόγραμμα  για την εκπαίδευση των λαϊκών αναγκών και των δυνατοτήτων της εποχής

•    Να αποφασιστεί πρόγραμμα δράσης στη λογική της συνέχισης του γενικού ξεσηκωμού. Αποφασιστικός αγώνας διαρκείας με μέτωπο με όλους τους χώρους της εκπαίδευσης και τους εργαζόμενους, με Γενικές Συνελεύσεις και οριζόντιο συντονισμό. Ο «μαύρος Σεπτέμβρης» που ετοιμάζει η κυβέρνηση για τα σχολεία να γίνει «μαύρος» γι’ αυτήν και τα επιτελεία του αστικού μπλοκ εξουσίας.

Η Αριστερά στην εκπαίδευση υποχρεούται και  μπορεί να συμβάλλει σε άλλη κοινωνική πορεία παλεύοντας στον κοινωνικό της χώρο. Τα σχήματα των  Παρεμβάσεων αναμετριόνται με αυτή την αναγκαιότητα. Είμαστε σίγουροι ότι υπάρχουν κι αλλού αστείρευτες δυνάμεις, με πολιτισμό και ιδέες, ψυχή και γνώση, ένας υπέροχος και ανιδιοτελής κόσμος. Αν ακούσει, αν μιλήσει η Αριστερά ως τέτοια και δε σταθεί ως γεροντοκόρη ή πονόψυχη νοσοκόμα του πολιτικού συστήματος, θα αλλάξει μαζί με τους αγωνιζόμενους και μέσα από την κοινή της δράση θα φέρει στην επιφάνεια τον άλλο δρόμο, των κοινωνικών αναγκών και της δημοκρατίας των κάτω. Θα δείξει και θα αποδείξει ότι υπάρχει άλλος δρόμος από τον αστικό μονόδρομο της καταστροφής και της ελεεινολογίας. Το έχει ανάγκη αυτό.  Διαφορετικά, θα σαρωθεί.

Παύλος Αντωνόπουλος (αντιπρόσωπος στο συνέδριο της ΟΛΜΕ – Παρεμβάσεις Αθήνα)

Άννα Μπαχτή (αντιπρόσωπος στο συνέδριο της ΟΛΜΕ – Παρεμβάσεις Αθήνα)

Γιάννης Λαθήρας (αντιπρόσωπος στο συνέδριο της ΟΛΜΕ – Παρεμβάσεις Θεσ/νίκη)

Γιάννης Κυριακάκης (αντιπρόσωπος στο συνέδριο της ΟΛΜΕ – Παρεμβάσεις Χανιά)