Για τα γεγονότα του Λονδίνου

 Η λεζάντα που συνοδεύει τις εικόνες από την εγγλέζικη πρωτεύουσα ίδια παντού: «Το Λονδίνο καίγεται». Ε, και; Ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε η τελευταία.
Τι αλλάζει προς το καλύτερο για την εργατική τάξη όταν καίγονται κάποια κτίρια σε μια από τις μητροπόλεις του καπιταλισμού; Τι άλλαξε μετά από κάθε φωτιά που εύκολα φούντωσε σε μια πόλη σαν το Λονδίνο; Κάθε φωτιά όσο εντυπωσιακή κι αν είναι, όταν δεν βάζει φωτιά στο ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, μοιάζει περισσότερο με τη φωτεινή αναγγελία μιας ακόμα πιο βαθιάς υποταγής. Δυστυχώς...

"Ριζοσπάστης"
_______________

Του Γ.Γ. Πραγματικά δυσκολεύομαι να καταλάβω το σκεπτικό του συντάκτη αυτού του δημοσιεύματος του οργάνου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Σίγουρα δεν έχω την βαθιά μαρξιστική – λενινιστική κατάρτηση που διακρίνει όλους τους αρθρογράφους του «Ριζοσπάστη» αλλά θα ήθελα να με βγάλουν απ’ την άγνοια μου και να με ενημερώσουν στο απλό: Από πού προκύπτει ότι όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην Βρετανία μοιάζουν «περισσότερο με τη φωτεινή αναγγελία μιας ακόμα πιο βαθιάς υποταγής»; (Αναφέρεται στα λαϊκά στρώματα αυτής της χώρας, προφανώς ο «Ριζοσπάστης»).

Ας μην αναφερθώ σε σχόλια αστών αναλυτών σε όλα τα ξένα ΜΜΕ που έντρομοι προβλέπουν κοινωνικές εκρήξεις σε μια σειρά χώρες στις οποίες το χάσμα ανάμεσα στους πλουσιότερους και στους φτωχότερους διευρύνεται συνεχώς. Το ότι δεν θα έχουν αποτελεσματικότητα αυτές οι κοινωνικές εκρήξεις και δεν θα βλάψουν ουσιαστικά το αστικό σύστημα απ’ την στιγμή που δεν έχουν «ενιαία καθοδήγηση και επιτελικό σχέδιο», που θα έλεγε και ένας μαρξιστής είναι σωστό.

Γι’ αυτό και δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς με την συνέχεια του άρθρου από τον «Ριζοσπάστη»:

«Η ευκολία με την οποία αστοί αναλυτές μιλούν ως και για "προεπαναστατική κατάσταση| με αφορμή το γεγονός ότι μεγάλα τμήματα του πληθυσμού δηλώνουν πως οι κυβερνήσεις δεν έχουν νομιμοποίηση για τις πολιτικές που εφαρμόζουν, δεν πρέπει να δημιουργεί αυταπάτες ως προς το πού είναι στραμμένη σ' αυτή τη φάση η αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων. Είτε στην Αγγλία είτε στις ΗΠΑ εκδηλώνεται η αμφισβήτηση, αυτή παραμένει εντός των τειχών. Γεγονός που επιτρέπει στους αστούς αναλυτές μαζί με την διαπίστωση της αμφισβήτησης να προβάλλουν και τις λύσεις που βολεύουν το σύστημα. (...)
Για την εργατική τάξη όλου του κόσμου προβάλλει και πάλι έντονα το δίλημμα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα", δίλημμα που αναγκαστικά οδηγεί και στο επόμενο βήμα: Οργάνωση της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της κι αυτό σημαίνει οργάνωση της εργατικής τάξης στο δικό της κόμμα, το κομμουνιστικό, με στόχο την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών για την επιβολή σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Αυτό είναι το αίτημα των καιρών και μόνο ένας τέτοιος δρόμος μπορεί να χαροποιεί».

Κι αν επί της ουσίας δεν μπορείς να διαφωνήσεις σ’ αυτά τα γραφόμενα από τον συντάκτη του «Ριζοσπάστη» είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί απαξιώνει με τον τρόπο του όσα γίνονται αυτές τις μέρες στο Λονδίνο.

«Θα έρθει ίσως καιρός που τα ρεπορτάζ από τις πρωτεύουσες του δυτικού κόσμου θα μοιάζουν πιο πολύ με πολεμικές ανταποκρίσεις: θα περιγράφουν οδομαχίες σώμα με σώμα και θα μετρούν νεκρούς και τραυματίες. Το τοπίο που αφήνουν πίσω τους οι μαζικές νυχτερινές ταραχές στο Λονδίνο μοιάζει με πολεμική ζώνη», έγραφε χτες σε ένα πολύ καλό του κείμενο ο δημοσιογράφος Ρ. Βρανάς στα «Νέα», απεικονίζοντας τι θα επιφέρει το όσο και πάει βαθύτερο σάπισμα του καπιταλισμού.

Σίγουρα  είναι αυθόρμητα ξεσπάσματα αυτά που δεν μπορεί να έχουν διάρκεια και ξεκάθαρους στόχους. Όμως στους δρόμους διαμορφώνονται συνειδήσεις και όπως έγραφε ο Λένιν  «...το "αυθόρμητο στοιχείο" δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού». Είναι ελιτισμός κατά την άποψη μου να απαξιώνεις αυτά τα ξεσπάσματα και πολιτική μυωπία να ισχυρίζεσαι ότι μοιάζουν «περισσότερο με τη φωτεινή αναγγελία μιας ακόμα πιο βαθιάς υποταγής».