Εντάξει, ξέρω ότι χθες είπα ότι το ποστ που έκανα θα ήταν πιθανότατα το τελευταίο μου, αλλά...24 ώρες μετά γράφω ένα ακόμα ποστ, με μερικές διευκρινήσεις, καθώς δέχτηκα διάφορα emails και νομίζω είναι σωστό να μη μείνουν αναπάντητα.
1) Καταρχήν, να ξεκαθαρίσω λοιπόν ότι δεν προτείνω το site να γίνει συνδρομητικό (επειδή ρωτήθηκα και για αυτό). Στόχος άλλωστε είναι να γίνει μαζική λαϊκή παρέμβαση, και όχι μόνο για όσους έχουν λεφτά να πληρώνουν. Αλλοίμονο αν κάνουμε τα κείμενα μας μη προσβάσιμα στο κατεξοχήν κοινό τους, δηλαδή στα λαικά στρώματα του πληθυσμού. Απλά είπα να δοκιμάσω, ως έσχατη λύση, να βάλω ένα paypal button, ώστε όσοι μπορούν να στηρίξουν την προσπάθεια (διότι εγώ αδυνατώ να διαθέσω τον απαραίτητο χρόνο/χρήμα πλέον). Το περιεχόμενο θα εξακολουθήσει να είναι προσβάσιμο για όλους. Για παράδειγμα, δείτε το αντίστοιχο κουμπί πάνω-πάνω στο site www.counterpunch.org της αμερικανικής αριστεράς, ή το κεντροαριστερό blog theautomaticearth.blogspot.com, κτλ (που βέβαια ζητούν πολύ μεγαλύτερα ποσά από αυτά που εγώ ζητώ εγώ).
2) Σε ότι αφορά τα οικονομικά, αν μπορούσα να συγκεντρώσω τουλάχιστον 200 ευρώ/μήνα (με βάση τις τρέχουσες συνθήκες τουλάχιστον), θα μπορούσα να συνεχίσω. Τα 200 ευρώ/μήνα είναι μάλιστα πολύ μικρό ποσό κατ’ εμέ - αυτά που παρέχω θεωρώ ότι αξίζουν παραπάνω αν θέλουμε να τα «χρηματοποιήσουμε» με «αγοραία» κριτήρια. Αλλά δέχομαι συνειδητά να πάρω μόνο 200 ευρώ για αυτό που κάνω, διότι το κίνημα πρέπει να στηριχθεί. Ως τώρα, εγώ δεν ζητούσα ούτε καν 200 ευρώ/μήνα όπως κάνω τώρα, διότι απλούστατα δεν είχα την οικονομική ανάγκη να το κάνω. Τώρα όμως αυτό άλλαξε. Επιπρόσθετα, μια καλή ιδέα θα ήταν να στέλνω (χωρίς επιβάρυνση) ένα αντίτυπο από το βιβλίο μου «Η καπιταλιστική κρίση και η επιστροφή του ιμπεριαλισμού» σε όσους συνεισφέρουν οικονομικά. Όχι ότι είναι και κάτι το «φοβερό», αλλά πάντως είναι και αυτό «κάτι».
3) Από χθες μέχρι σήμερα, υπήρξες 2-3 δωρεές μέσω paypal, και καναδυό άτομα που προθυμοποιήθηκαν να μου στέλνουν χρήματα μέσω τράπεζας, μιας και δεν έχουν paypal. Τους ευχαριστώ όλους, αλλά τα ποσά αυτά είναι μικρά και αν δε βρεθούν περισσότερα άτομα απλά το όλο εγχείρημα δε θα είναι οικονομικά βιώσιμο.
4) Με ρώτησε κάποιος αν «θέλω» να πάω στην Αυστραλία Η απάντηση είναι όχι. Προτιμώ να μείνω εδώ και να παλέψω μέχρι τέλους. Αλλά αν δε γίνει σύντομα μια κοινωνική εξέγερση προκειμένου να ανατραπούν οι σημερινές πολιτικές, απλά δεν έχω τη δυνατότητα να μείνω (εξήγησα χθες το γιατί). Στην πραγματικότητα εδώ και χρόνια είχα πάρει την απόφαση να μείνω – άλλωστε, το να γράφω αυτά τέλος πάντων που γράφω είναι το μοναδικό πράγμα που το κάνω ευχάριστα, και γι’ αυτό το κάνω και σχετικά καλά (αντίθετα, στη δουλειά μου ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός (παρότι «είμαι ξύπνιος» όπως με αποκάλεσε), διότι συχνά τα πράγματα που κάνω στη δουλειά μου φαίνονται ανούσια, αν όχι αντιδραστικά. Με αποτέλεσμα να μην τα κάνω με όρεξη, και άρα να μην τα κάνω καλά.
Άσε που είναι δύσκολο να έχεις πράγματα να πεις, και να μη μπορείς. Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που η Μέρκελ έβαλε για πρώτη φορά ένα «στοπ» στην εκτύπωση πληθωριστικών ευρώ (03/06/2009): Ήμουν στη δουλειά, και το διάβασα το πρωί. Εγώ βέβαια την είδα την είδηση, και κάτι κατάλαβα από τη σημασία της (το βράδυ εκείνης της ημέρας έγραψα αυτό). Γύρω μου, ήταν ένας συνδικαλιστής του ΠΑΣΟΚ στην εταιρεία που δούλευα τότε, ο οποίος έλεγε ότι «τα μέτρα που επιβάλλονται είναι σωστά για να σωθεί η χώρα, μπλα, μπλα, μπλα», δύο άλλοι τύποι που έλεγαν για τον Ολυμπιακό, δύο άλλες που έλεγαν για βαφές μαλλιών, οπότε εγώ απλά πήγα και έκανα ένα 15λεπτο διάλλειμα, παρότι μόλις είχα πιάσει δουλειά, μπας και συνέλθω λίγο, μιας και ήταν φανερό ότι θα είχαμε άγριες εξελίξεις (ειδικά όταν οι περισσότεροι με αντιμετώπιζαν ως «γραφικό» όταν τους το έλεγα).
Όλα αυτά τα λέω για να δείξω ότι ούτε πολύ καλός είμαι, αλλά ούτε και μου πολυταιριάζει οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα. Είναι άλλα τα προβλήματα που θα πρέπει να λυθούν στον κόσμο, και με το να πάω στην Αυστραλία απλά ποτέ δε θα είμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένος, διότι θα είμαι μακριά από αυτά τα ζητήματα που με ενδιαφέρουν. Θα το κάνω αυτό βέβαια («βιοπορισμός»), διότι αλλιώς δε θα έχουμε να φάμε, αλλά από την άλλη είναι κρίμα να μην μπορέσω να συνεχίσω κάτι που με «γεμίζει», και το θεωρώ προωθητικό. Ελπίζω να μη θεωρείτε ότι φεύγω σαν τα ποντίκια πριν βουλιάξει το πλοίο: Στην πραγματικότητα εγώ προσπαθώ να μείνω με όποιον τρόπο μπορώ και να παλέψω. Διότι τελικά δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Για το τέλος, και επειδή αυτό πιθανότατα να είναι το τελευταίο μου ποστ (το έχω ξαναπεί βέβαια αυτό αλλά τέλος πάντων), ένα βίντεο που πάντοτε μου άρεσε, από το Terminator 2: Η Σάρα βλέπει στο όνειρο της τον κόσμο να καταστρέφεται, και όταν ξυπνά το έχει πάρει απόφαση να αλλάξει την κατάσταση (στη συνέχεια της ταινίας που δε φαίνεται στο συγκεκριμένο βιντεάκι παίρνει το όπλο και πάει να καθαρίσει αυτόν που δημιυργησε τον "κακό υπερυπολογιστή" της ταινίας)
Δημοσίευση σχολίου