Αυτό θα είναι πιθανότατα το τελευταίο μου ποστ (αν και θα μπορούσα να γράφω που και που, χωρίς όμως τη συχνότητα που είχα ως τώρα στις αναρτήσεις, ή -κυρίως- την έρευνα που έως τώρα έκανα σε καθημερινή βάση).
Θεωρώ ότι βοήθησα όσο μπορούσα, ειδικά τους πιο "παλιούς" αναγνώστες, να κατανοήσουν καλύτερα τα πράγματα. Μαζί τους βέβαια βελτιώθηκα και εγώ όλα αυτά τα χρόνια. Θα ήθελα να συνεχίσω...αλλά δεν το βλέπω πιθανό.
Το σταμάτημα μου αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει χρόνος, και ούτε προβλέπεται να υπάρχει στο μέλλον.
Το να γράφεις σε σχεδόν καθημερινή βάση, χωρίς ιδιαίτερα διαλείμματα (γενικά δεν υπάρχουν γιορτές, Σαββατοκύριακα, κτλ) είναι μια επίπονη δραστηριότητα, που κοστίζει πολύ σε χρόνο και κόπο, άσχετα με το πόσο ο κόσμος το καταλαβαίνει και το εκτιμά αυτό. Και όσο οι εξελίξεις γίνονται πιο έντονες και γρήγορες, τόσο μεγαλύτερη είναι η προσπάθεια και ο χρόνος που απαιτούνται.
Για να γράφω με τους ρυθμούς και την -όποια- ποιότητα που γράφω αφιερώνω από 5 ως 15 ώρες της ημέρας μου. Παράλληλα, πρέπει προφανώς να δουλέψω για να βγάλω τα «προς το ζην». Όπως (ελπίζω ότι) καταλαβαίνετε, το κόστος είναι μεγάλο.
Βέβαια, ίσως κάποιοι να θεωρείτε ότι αυτό που κάνω δεν είναι τόσο σημαντικό, ή ότι δεν το κάνω και τόσο επιτυχημένα. Αν είναι έτσι, μάλλον δεν έχει καν νόημα να διαβάσετε το υπόλοιπο άρθρο, μιας και σε αυτό το άρθρο ζητώ τη στήριξη όσων θεωρούν ότι αυτό που κάνω έχει αξία και το κάνω σχετικά καλά, ώστε να συνεχίσω να το κάνω.
Από το 2006 που ξεκίνησα να γράφω, μέχρι και σήμερα, το κόστος για να γράφω βάρυνε αποκλειστικά εμένα. Άλλωστε, ήταν ένα δικό μου "project", και δεν νομίζω ότι υπήρχαν και πολλοί που πίστευαν σε αυτό ή σε εμένα τότε, οπότε δεν υπήρχαν αρχικά άλλοι (αν και στην πορεία όλο και κάποιοι βρέθηκαν να βοηθήσουν- αν άλλωστε "φυτέψεις το σπόρο" και τον "περιποιηθείς", τότε γιατί να μην ανθίσει;)
---
Όπως έλεγε και ο Μαρξ «Ο πλούτος του ανθρώπου είναι ο ελεύθερος του χρόνος». Αυτό λοιπόν που έκανα εγώ είναι να δημιουργήσω όσο το δυνατόν πιο πολύ «ελεύθερο χρόνο» για μένα, ώστε να γράφω. Έτσι, ειδικά από το 2006 που συμπέρανα ότι έρχεται μια μεγάλη καπιταλιστική κρίση και πέρα, έχω δαπανήσει πάμπολλες ώρες και δυνάμεις για αυτό το σκοπό, θυσιάζοντας πολλά σε προσωπικό και οικονομικό επίπεδο. Ειδικά από τη στιγμή που η αριστερά ήταν παντελώς εκτός τόπου και χρόνου, ήταν επιτακτική η ανάγκη να στηθεί κάτι όσο το δυνατόν πιο σοβαρό (αρχικά για να μην ξεφτιλιστούμε και εντελώς, και μετά για να οργανωθούμε επαρκώς).
Όχι βέβαια πως η δική μου ανάλυση ήταν 100% σωστή, ή δεν είχε ελλείψεις, αλλά θεωρώ ότι κάτι καλύτερο είχε να πει από το 2006 που γράφω στο ίντερνετ σε σχέση με το τι έλεγε τότε η αριστερά σε όλες της τις εκφάνσεις (μην το ψάχνετε, ήταν δυστυχώς «εκτός τόπου και χρόνου» και γι’ αυτό και με χλεύαζαν όταν τους έλεγα για καπιταλιστική κρίση που έρχεται, ή αδυνατούσαν να με πάρουν στα σοβαρά και απλά αδιαφορούσαν). Και όσο υπάρχει η οικονομική δυνατότητα να συνεχίζω, θα συνεχίζω. Διότι δεν υπάρχει άλλη λύση από το να παλέψουμε, αυτό είναι ξεκάθαρο.
Το πρόβλημα είναι ότι πλέον δεν έχω τον απαραίτητο πλούτο («ελεύθερο χρόνο») για να τον δαπανώ κάνοντας αυτό που έκανα. Δεν έχω δηλαδή πλέον τη δυνατότητα να δαπανώ 5-15 ώρες την ημέρα για να διαβάζω και να γράφω στο ίντερνετ. Βέβαια, μπορώ απλά να γράφω ή να αναδημοσιεύω ένα άρθρο κάθε δυο μέρες, αλλά αυτό (α) δε νομίζω ότι αρκεί και (β) υπάρχουν πλέον πολλοί που το κάνουν, και δε χρειάζεται άλλος ένας. Αντίθετα, χρειάζεται να γίνει μια αναλυτικότερη επεξεργασία-ανάλυση των γεγονότων, και αυτό απαιτείται ένας πόρος που λέγεται χρόνος.
Σε οικονομικό επίπεδο, από το 2006 και πέρα αποταμίευσα όσο μπορούσα κάποια χρήματα (σε μορφή χρυσού προφανώς), διότι ήταν προφανές ότι τα πράγματα θα «ζόριζαν» (και) οικονομικά, και άρα θα μου χρειάζονταν αργά ή γρήγορα.
Σήμερα, πράγματι αυτές οι αποταμιεύσεις που χρειάστηκαν, διότι η δουλειά πηγαίνει ολοένα και χειρότερα (δε νομίζω ότι χρειάζεται να σας εξηγήσω τι γίνεται στην αγορά), ενώ παράλληλα πέθανε ο πατέρας μου πριν κανά τριάρι μήνες, και πλέον θα πρέπει να συντηρώ τη μάνα μου, που για ένα περίπου χρόνο θα μείνει εντελώς άπορη (διότι δεν εργάζεται και ναι μεν θα πάρει τελικά μια μειωμένη σύνταξη ως χήρα του πατέρα μου, αλλά αυτό θα καθυστερήσει για ένα περίπου χρόνο. Την ίδια βέβαια που το κράτος αργεί να δώσει σύνταξη στη μάνα μου, και στην κάθε μάνα μου, οι υποχρεώσεις τρέχουν και αν η μάνα μου καθυστερήσει να πληρώσει, το κράτος θα την τιμωρήσει...Το "κερασάκι στην τούρτα" μάλιστα είναι ότι η μάνα μου είναι ηλικιακά κάτω των 55 ετών, και σύμφωνα με νέα μέτρα που σκέφτονται να επιβάλλουν, δε θα πάρει σύνταξη παρά μόνο όταν κλείσει τα 55 - δηλαδή σε ακόμα περισσότερο από "απλά" έναν χρόνο!).
Είναι λοιπόν δυνατόν να συνεχίζω να ξοδεύω 5 ως 15 ώρες καθημερινά για την ηλεκτρονική παρέμβαση στο site, όταν πρέπει να συντηρώ και τη μάνα μου, και μάλιστα έχοντας διαρκώς και λιγότερα έσοδα;
Προφανώς αυτό είναι αδύνατο. Όσο και να το θέλω, ΔΕΝ έχω την οικονομική δυνατότητα να το κάνω. Προς το παρόν, θα ξοδέψω τις αποταμιεύσεις μου. Αρά αργά ή γρήγορα, αυτές θα εξαντληθούν και τότε δε θα γράφω καθόλου στο site διότι απλούστατα θα δυσκολεύομαι για τα εντελώς απαραίτητα (πόσο μάλλον να έχω τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο για να κάνω αυτό που μέχρι τώρα πρόσφερα στο κίνημα).
Γι’ αυτό και πλέον σκέφτομαι σοβαρά το να φύγω για Αυστραλία, όπου εδώ και 1.5 χρόνο έχει ήδη πάει η κοπέλα μου. Πέρυσι το καλοκαίρι που είχε ξαναπροτείνει να φύγω, αλλά έμεινα, διότι καλώς ή κακώς προτιμώ να παλέψω εδώ (έστω και χωρίς αυτή), παρά να φύγω και απλά να "εξαφανιστώ" στην Αυστραλία (με αυτή).
Αλλά από τη στιγμή που πλέον δουλεύω λιγότερο και έχω και περισσότερες οικονομικές υποχρεώσεις, απλά δε γίνεται να μείνω.
Η μοναδική λύση για να μείνω είναι να υπάρξει μια οικονομική ενίσχυση και για τη λειτουργία του site από τους αναγνώστες.
Ξέρω βέβαια ότι πολλοί δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να στηρίξουν την προσπάθεια αυτή, ακόμα και να ήθελαν. Και γίνονται ολοένα και περισσότεροι, καθώς η ανεργία μεγαλώνει, τώρα έρχονται και νέα χαράτσια, και μετά θα έρθουν κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα, όσο δεν εξεγείρεται ο κόσμος. Φαντάζομαι ότι για κάποιους θα είμαι «εκτός τόπου και χρόνου» να ζητάω χρήματα τη στιγμή που το κράτος ετοιμάζεται να αφήσει ένα τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού χωρίς ρεύμα (λόγω του χαρατσιού), ή και χωρίς σπίτι (γιατί οι άνεργοι θα ξεσπιτωθούν αργά ή γρήγορα αν δεν υπάρξει εξέγερση. Η ανάγκη βέβαια θα γεννήσει κατά την άποψη μου μια εξέγερση α λα Αργεντινή, έστω και καθυστερημένα, και έστω και σε μια «χαοτική»-ανοργάνωτη μορφή).
Για να αποφύγω -όσο μπορώ- την αναπόφευκτη γκρίνια που θα υπάρξει για την κίνηση μου να ζητήσω χρήματα, δηλώνω ότι:
ΔΕΝ ζητάω ελεημοσύνη: Απλά από τη στιγμή που τα οικονομικά μου δεν το επιτρέπουν, δεν μπορώ να συνεχίσω να παρέχω ενημέρωση/ανάλυση στο κίνημα χωρίς καμία απολύτως οικονομική ανταπόδοση. Ζητώ δηλαδή μια οικονομική στήριξη προκειμένου να κάνω κάτι προωθητικό για το κίνημα, όχι ως ζητιανιά, ούτε απλά για να «ζήσω» (επιβιώσω) στην πλάτη κάποιου. Τα χρήματα που ζητώ, τα ζητώ για να κάνω κάτι συγκεκριμένο, να συνεχίσω να κάνω αυτό που έκανα ως τώρα. Αυτό το "project", βέβαια δεν πρόκειται να αποφέρει άμεσα οικονομικά οφέλη σε όσους επενδύσουν σε αυτό. Θα αποφέρει, ή τουλάχιστον αυτή είναι η φιλοδοξία του, πολιτικά-ιδεολογικά-κοινωνικά οφέλη. Και σίγουρα υπάρχουν και κάποιοι (όχι όλοι προφανώς) που μπορούν πχ να δίνουν 5 ή 10 ευρώ/μήνα και έτσι να κρατήσουν εμένα και το blog ζωντανό. Το αν αυτή η διεργασία αξίζει, ή το πόσο καλά την φέρνω εις πέρας βέβαια, αυτό ας το κρίνει ο κόσμος.
Από την άλλη βέβαια, με μια εξέγερση που θα μπορούσε να συμβεί, όλα αυτά τα σενάρια που εξετάζουμε εδώ μπορεί να ανατραπούν, και άρα τότε τα πράγματα μπορεί να καλυτερέψουν, ή και να χειροτερεύσουν, με μαζικές διώξεις αγωνιστών, κτλ. Όπως και να έχει πάντως, η στήριξη που τώρα σας ζητάω δε θα είναι πλέον απαραίτητη.
Βέβαια, ίσως κάποιος να θεωρεί ότι αυτό που κάνω δεν είναι και τόσο προωθητικό για το κίνημα. Αν είναι έτσι, τότε πράγματι δεν υπάρχει λόγος στήριξης μου. Το ίδιο και αν υπάρχουν πολλοί ακόμα που μπορούν σε καθημερινό επίπεδο να κάνουν παρόμοια ή και καλύτερη δουλειά από εμένα, χωρίς να πληρώνονται καθόλου. Επίσης, ίσως κάποιος να θεωρεί ότι δεν αξίζει να δίνει ούτε ένα ευρώ για ενημέρωση/ανάλυση και ότι άλλο κάνω τέλος πάντων.
Δε θα ξεχάσω ποτέ πχ έναν "αριστερό" που μου έλεγε πέρυσι ότι είναι "λογικό" να δίνονται 2000 ευρώ στη μπάντα και σε εξοπλισμό για να εμφανιστούν σε ένα αριστερό φεστιβάλ τα "Κίτρινα Ποδήλατα", μια μάλλον μέτρια -και αν- μουσική μπάντα. Αντίθετα, ο ίδιος αυτός «αριστερός», όταν τον ρώτησα μεταξύ σοβαρού και αστείου για αυτό που κάνω εγώ και αν αξίζει να στηριχθεί οικονομικά, μου είπε "Τρελός είσαι; Σιγά μη δώσω λεφτά για αυτά". Βέβαια, δεν είναι όλοι έτσι, αλίμονο, ωστόσο σαφώς και πολλοί ΔΕΝ έχουν τη στοιχειώδη κατανόηση ότι για να κάνεις καλά αυτό το πράγμα, χρειάζεσαι γνώσεις, διάθεση και πίστη σε αυτό που κάνεις, αλλά χρειάζεσαι και χρόνο και δυνάμεις. Και αυτά κοστίζουν. Εκτός και αν νομίζετε ότι το μόνο που κοστίζει είναι το να τυπώνεις αφίσες ή να πληρώνεις συγκροτήματα για να τραγουδήσουν σε ένα φεστιβάλ, ενώ το να κάνεις καθημερινή μαζική παρέμβαση σε αυτό το επίπεδο είναι «άνευ κόστους».
---
Προσωπικά, εδώ και χρόνια έχω πάρει τις αποφάσεις μου, και είμαι διατεθειμένος να μείνω, έστω και με φτώχεια, έστω και χωρίς την κοπέλα μου, έστω και με τις διώξεις που αργά ή γρήγορα θα προσπαθήσει να εξαπολύσει το κράτος εναντίον αυτών που θέλουν να οργανώσουν τους εργάτες εναντίον της άρχουσας τάξης. Χωρίς αυτούς, ο λαός μένει ανοργάνωτος, χωρίς κατεύθυνση, και άρα είναι εύκολος στόχος (δείτε πχ τι γίνεται τώρα, που λόγω ακριβώς της έλλειψης οργάνωσης, δεν υπάρχει μια συγκροτημένη πολιτική δύναμη που να μπορεί να καλέσει μαζικά τον κόσμο να μην πληρώσει τα χαράτσια, και έτσι υπάρχει ένα σωρό κόσμος που θέλει μεν να εξεγερθεί, θέλει να μην πληρώσει, αλλά...φοβάται, και δεν έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, οπότε υπάρχει «παγωμάρα» και απογοήτευση. Οι «αγανακτισμένοι» ήταν ένα θετικό ξέσπασμα, διότι έδειξε σε όλους ότι «είμαστε και εμείς εδώ»...αλλά απαιτείται περαιτέρω οργάνωση και ιδεολογική-πολιτική συγκρότηση για να ανταπεξέλθει σε αυτά που γίνονται γύρω μας).
Σε αυτή την κατεύθυνση, εγώ θα ήθελα να συνεχίσω να γράφω, ίσως να κάνω και βίντεο-εκπομπές, ή στο ιντερνετικό ραδιόφωνο, κτλ. Αλλά δυστυχώς δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να το κάνω. Όσο για να στηριχθώ στις ηγεσίες της αριστεράς δεν το συζητάμε, έχω χάσει κάθε ελπίδα για αυτές εδώ και χρόνια, αφού είναι ξεκάθαρα πίσω από τα γεγονότα, άσε που αν είναι να προωθήσουν/διαφημίσουν κάποιον, πόσο μάλλον να τον στηρίξουν οικονομικά, θα προτιμήσουν κάποιον που δε θα τους κάνει καμία κριτική, και δε μπορεί (ή δε θέλει) να δει κανένα πρόβλημα με την υπάρχουσα αριστερά, και όχι κάποιον σαν εμένα.
Αλλά πάντα υπάρχει ο «απλός κόσμος», που πιστεύω ότι έστω και με μια χίλια μύρια προβλήματα του είναι πιο ώριμος από αυτούς, και θα ήθελα να εξαντλήσω τα όποια περιθώρια παραμονής μου υπάρχουν πριν φύγω οριστικά.
Για όσους θέλουν και μπορούν να στηρίξουν, εδώ είναι το προσωπικό μου blog, όπου υπάρχει και ένα paypal button (προς το παρτόν τουλάχιστον δεν υπάρχει αντίστοιχο paypal button στο Βαθύ Κόκκινο διότι ο Γιώργης διαφωνεί με την κίνηση αυτή)
Αν τυχόν δεν υπάρξει ανταπόκριση, ευχαριστώ όσους στήριξαν την προσπάθεια, και ελπίζω ότι βοήθησα, έστω και λίγο, ώστε τα επόμενα χρόνια να δημιουργηθεί αυτό που τώρα λείπει, δηλαδή μια κομμουνιστική αριστερά που θα εκπαιδεύσει το λαό ώστε να βάλει με τους εκμεταλλευτές του.
Γιάννης Τσαφογιάννης
ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ:
Δημοσίευση σχολίου