Βέβαια τα πράγματα δεν θα παραμείνουν όπως έχουν. Νέα «μέτρα» θα εμφανιστούν στον ορίζοντα με φόντο το περιβόητο κούρεμα. Νέοι εκβιασμοί θα προηγηθούν της 7ης δόσης. Η κρίση θα βαθαίνει, η οικονομική ύφεση θα σαρώνει τα πάντα. Είμαστε στην εποχή της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και τώρα χτυπάει τη λεγόμενη ευρωζώνη. Η Ελλάδα για πολλούς λόγους,
κυρίως λόγω της αδηφαγίας των λαμόγιων και των καπιταλιστών, βρέθηκε στην κορυφή του παγόβουνου. Ζούμε στο πετσί μας, αυτό που κάποτε διαβάζαμε στα βιβλία: Την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, το δημοκρατικό περίβλημα της βαρβαρότητας, αδυνατεί να μας κοροϊδεύει πια. Το σύνθημα «Η χούντα δεν τελείωσε το ‘73» περιγράφει με μοναδική γλαφυρότητα τη δικτατορία του κεφάλαιου απέναντι στην εργασία.
Τη δικτατορία των ΜΑΤ, των δακρυγόνων που δολοφόνησαν τον εργάτη Δημήτρη Κοτζαρίδη (τον πρώτο νεκρό διαδηλωτή από χημικά), των δικαστικών απαγορεύσεων, των χαρατσιών, των εκβιασμών, των δήθεν φίλων του λαού, που υπερασπίζονται τις ζεστές καρέκλες τους στην ιεραρχία της Πασοκικής και κρατικής εξουσίας.
Είναι οι πρώτοι που αρνούνται να καταλάβουν, ότι οι καιροί άλλαξαν δραματικά.
Εμείς όμως το συνειδητοποιούμε όλο και πιο πολύ. Οι εποχές της ατομικότητας τελείωσαν. Οι εποχές του ωχαδερφισμού συντρίφτηκαν. Οι εποχές των μικρών διεκδικήσεων έλαβαν τέλος. Οι εποχές των εκλεγμένων αντιπροσώπων, που δεχόμασταν να μας εκπροσωπούν με κάποιο ίδιο όφελος, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Οι εποχές που ασχολούμασταν με τα δικά μας και αφήναμε τα μεγάλα για τους μεγάλους, για την εξουσία, για τους πολιτικούς, για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, εξέπνευσαν στις 20 του Οκτώβρη, με την ψήφιση του πολυνομο-σχέδιου.
Υπάρχει όμως ένα ερώτημα που όλους μας βασανίζει. Η κυβέρνηση – η κάθε κυβέρνηση – και οι μηχανισμοί του κεφάλαιου, του κράτους, της ΕΕ, είναι ανίκητοι; Η απάντηση όχι δεν είναι ανίκητοι δεν χρίζει ηρωικών διακηρύξεων. Απαιτεί ψύχραιμη ανάλυση αυτών που είδαμε στο δρόμο, αυτών που διαπιστώσαμε στις συνελεύσεις, αυτών που σκεφτήκαμε μελετώντας τα πράγματα. Είναι γνωστό ότι το κίνημα όχι μόνο δεν είναι ενιαίο – ποτέ δεν θα είναι άλλωστε – αλλά περικλείει μέσα του εντελώς διαφορετικές, εχθρικά αντίθετες ορισμένες φορές, κατευθύνσεις και πρακτικές. Από τη μια υπάρχουν αυτά που πολλοί – και μέσα σ’ αυτούς και εμείς – ονομάζουν βαρίδια του κινήματος. Η γραφειοκρατική πρακτική, η κόσμια διαμαρτυρία, η υπόκλιση στους θεσμούς του κράτους όποιοι και αν είναι αυτοί, ο φόβος μπροστά στις οργανωμένες σκληρές διεκδικήσεις και απεργίες. Το παλιό κίνημα που όλα τα μεταφράζει και τα βλέπει σαν ψήφους. Που πούλησε τα ιμάτιά του για ένα πινάκιο φακής, όπως έλεγε ένας μεγάλος Γάλλος αγωνιστής. Από την άλλη, το καινούργιο κίνημα ακόμα δεν έχει μπει ορμητικά στο προσκήνιο, παρά το ότι σ’ αυτόν τον αγώνα είδαμε και κάναμε σημαντικά πράγματα. Μόνο ένα κίνημα «από τα κάτω», που θα συζητάει και θα αποφασίζει για όλα μπορεί να διεκδικήσει και να κερδίσει. Ένα κίνημα που θα αποφασίζει για το περιεχόμενο των διεκδικήσεων, για τις μορφές πάλης, για το αν, που και πως οργανωμένα, θα συγκρουστούμε με την κυβέρνηση και το κράτος, για το ξεκίνημα και το κλείσιμο των αγώνων. Δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Νίκες απέναντι σε τόσο αδίσταχτους αντίπαλους, απαιτούν δυναμικούς και επώδυνους αγώνες.
Τα βαρίδια του παρελθόντος λοιπόν βάρυναν τον αγώνα που δώσαμε. Παρά την πρωτοφανή σε σχέση με το παρελθόν κινητοποίηση των εργαζομένων. Παρά τις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις. Παρά τις καταλήψεις και τις άλλες μορφές πάλης. Τα βαρίδια του παρελθόντος ήταν καθοριστικά στη μάχη ενάντια στο πολυνομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ. Βοήθησαν για άλλη μια φορά την κυρίαρχη τάξη, που έτρεμε το μέγεθος των αντιδράσεων, να πετύχει τους στόχους της. Ξέρουμε όλοι ότι οι ξεπουλημένοι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, δεν ήταν απλά πολύ μακριά από τις διαθέσεις μας, ήταν και είναι εχθρικοί στην ανάγκη για σύγκρουση με την κυβέρνηση, το κράτος την ΕΕ και το κεφάλαιο.
Ξέρουμε όλοι ότι η ΠΟΕ-ΟΤΑ πήγε σε 20 μέρες απεργία, πιεσμένη από τους εργαζόμενους.
Παρ’ όλα αυτά η ανάγκη διαφοροποίησής της από τις άθλιες αντεργατικές και αντιδραστικές επιλογές της κυβέρνησης για την Αυτοδιοίκηση, δημιούργησαν χώρο για να εμφανιστεί ύστερα από πολλά χρόνια μια μαζικότατη κινητοποίηση στους ΟΤΑ. Με αιχμή του δόρατος τους εργαζόμενους στην καθαριότητα, χωρίς βεβαίως αυτή η διαπίστωση να υποβιβάζει στο ελάχιστο τις δυναμικές και συλλογικές προσπάθειες άλλων χώρων. Θα μπορούσε ο αγώνας μας να πάει και παραπέρα. Η ηγεσία της ΠΟΕ-ΟΤΑ όμως και κυρίως οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, που πήραν την ευθύνη να σταματήσουν την απεργία, δεν έχουν την πολιτική βούληση και τις αντοχές για τη συνέχιση του αγώνα.
Το ΠΑΜΕ, για άλλη μια φορά λειτούργησε αντιενωτικά. Ως η μοναδική – όπως λέει - αγωνιστική δύναμη, με φόντο την ενίσχυσή του σε ψήφους και ταυτόχρονα βαθύ σεβασμό στους κοινοβουλευτικούς κανόνες του αστικού παιχνιδιού. Γι’ αυτό περιφρούρησε τη Βουλή και τους βουλευτές από τους απεργούς και περιχαράκωσε τη συγκέντρωση. Ούτε το ΠΑΜΕ δείχνει να καταλαβαίνει ότι περάσαμε πλέον σε άλλη εποχή. Εμείς το μόνο που έχουμε να τονίσουμε εδώ, γιατί η συζήτηση είναι πολύ μεγάλη, είναι ότι κανένας δεν είναι ιδιοκτήτης του κινήματος, όπως και να αυτοπροσδιορίζεται, ό,τι όνομα και να δίνει στον εαυτό του, ό,τι σημαία και να κρατάει, ό,τι
φοράει ή ό,τι δεν φοράει στο κεφάλι του. Ο εμφύλιος ανάμεσα στους διαδηλωτές μόνο την κυβέρνηση και το κεφάλαιο εξυπηρετεί. Και εξυπηρέτησε.
Επαναλαμβάνουμε: Εκείνο που ηττήθηκε για άλλη μια φορά είναι το παλιό κίνημα. Τα βαρίδια του παρελθόντος.
Η ανάθεση. Οι αυτοπροσδιοριζόμενες πρωτοπορίες.
Όμως το παλιό κίνημα δεν είναι πλέον μόνο του. Δίπλα του αναδύθηκε για πρώτη φορά με τόσο καθαρό και σε ορισμένες περιπτώσεις με κατηγορηματικό τρόπο, το κίνημα «από τα κάτω». Πρωτοφανείς μαζικές και επαναλαμβανόμενες γενικές συνελεύσεις, που προσπαθούσαν να δώσουν απαντήσεις σε όλα. Συναδέλφισσες και συνάδελφοι που δεν «ακολουθούσαν» απλώς, αλλά συναποφάσιζαν, συνδιαμόρφωναν και υλοποιούσαν τις αποφάσεις. Στο Δήμο Καλλιθέας μετά από πολλά χρόνια η διοίκηση ανησύχησε σοβαρά. Για πρώτη φορά η συντριπτική πλειοψηφία των συναδελφισσών-συναδέλφων υλοποιούσε τις αποφάσεις των συνελεύσεων και
περιφρονούσε τις απεργοσπαστικές κινήσεις της διοίκησης. Για πρώτη φορά ο αντιδήμαρχος και η διευθύντρια στην καθαριότητα έδειξαν μεγαλοπρεπώς το αντεργατικό τους – για να μην πούμε καμιά πιο βαριά κουβέντα – προσωπείο. Για πρώτη φορά βρεθήκαμε στην ίδια και στην πρώτη γραμμή του αγώνα οι μόνιμοι, οι αορίστου χρόνου και οι συμβασιούχοι. Οι καιροί άλλαξαν δραματικά, αλλά η εξουσία στο Δήμο Καλλιθέας δεν τοκαταλαβαίνει. Δικαίωμά της.
Εμείς όμως – η συντριπτική πλειοψηφία των συναδελφισσών και των συναδέλφων νιώσαμε – ίσως πρώτη φορά οι περισσότεροι – τη δύναμη της ενωμένης πάλης και της αλληλεγγύης, την ομορφιά της συλλογικότητας, την ελευθερία των συνελεύσεων, το να αποφασίζουμε εμείς για μας και κανένας άλλος. Σε αυτό το δρόμο καλούμαστε να συνεχίσουμε. Είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Ένα δρόμος που καλούμαστε να βαδίσουμε όχι μόνο στο Δήμο Καλλιθέας, αλλά παντού. Όπου ζει και αναπνέει ο εργαζόμενος, ο άνεργος λαός και η νεολαία του. Όχι μόνο για τα «μικρά», «τα συνδικαλιστικά», αλλά για όλα, γιατί όλα εμάς αφορούν.
Μπροστά μας βέβαια έχουμε σημαντικά θέματα. Έχουμε να συζητήσουμε συλλογικά σε Γενική Συνέλευση για τα συμπεράσματα του αγώνα μας και πως πρέπει να συνεχίσουμε. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα χαράτσια και πολλά άλλα προβλήματα. Έχουμε να διεκδικήσουμε με βάση τις αποφάσεις των συνελεύσεών μας:
• Να πληρωθούν τα μεροκάματα των καταλήψεων σε όλους.
• Να πάρουν όλοι οι συνάδελφοι συμβασιούχοι την δίμηνη παράταση.
• Να πληρωθούν οι συνάδελφοι της ΔΗΚΕΚ και να διασφαλιστεί το εργασιακό τους μέλλον.
• Να οργανώσουμε συστηματικά τον αγώνα ενάντια στα χαράτσια.
• Να δημιουργήσουμε εργατικούς συλλογικούς θεσμούς αντίστασης και αλληλεγγύης.
Σ’ αυτόν τον αγώνα πράγματι δεν περισσεύει κανείς.
ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ
Η "εκτός των τειχών" είναι συλλογικότητα εργαζομένων στον δήμο Καλιθέας
Δημοσίευση σχολίου