Σήμερα 17/10 11, στις 19.00 στην κεντρική πλατεία της Νέας Σμύρνης, στον Γαλαξία, θα γίνει μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση – αφιέρωμα στο σύγχρονο μαύρο μυθιστόρημα.Εισηγητές: Κρίτων Ηλιόπουλος, μεταφραστής («λατινοαμερικάνικο – ισπανόφωνο νουάρ»)
Δήμητρα Γιαννακού, κριτικός/σημειολόγος («ευρωπαϊκό και βορειοαμερικάνικο νουάρ»)
Αφηγούνται οι ηθοποιοί: Μαρία Γεωργιάδου και Μιχάλης Οικονόμου.
Μουσική: Κώστας Ζουλιάτης
Την εκδήλωση οργανώνει η Αριστερή παρέμβαση στους δρόμους της Νέας Σμύρνης και η εφημερίδα ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΑΝΑΠΟΔΑ στη μνήμη του συντρόφου τους Τάσου Κοζανιτά που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας:
«Στο τελευταίο σχήμα αποφασίσαμε να κάνουμε μια εκδήλωση στη μνήμη σου για το νουάρ μυθιστόρημα, που τόσο αγαπούσες και στο οποίο μας μύησες. Θα ‘ναι μια εκδήλωση όπου θα ανοίξουμε τα παράθυρά σου στον κόσμο, μια εκδήλωση για τους ήρωες του σκληρού αντάρτη Τσαβαρία και τις σκοτεινές φιγούρες του Τάιμπο, του Ιζζώ, του Αττιά, του Ράνκιν και άλλων…»
Παραθέτουμε το κείμενο που εκφωνήθηκε στην πολιτική εκδήλωση μνήμης για τον αδικοχαμένο σύντροφο Τάσο Κοζανιτά, καθώς και τον «αποχαιρετισμό» από την ΠΟΛΗ ΑΝΑΠΟΔΑ στην κηδεία του.
Να σημειώσουμε πάντως ότι η εκδήλωση παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον και για όσους δεν έτυχε να γνωρίσουν τον Τάσο.
Για τον Τάσο Κοζανιτά
Εκφωνήθηκε στην εκδήλωση μνήμης στις 18.6 στο Γαλαξία.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλοι και φίλες,
Σήμερα ρίχνουμε φως στην άδεια θέση του συντρόφου και φίλου μας.
Ήρθαμε σ’ ένα χώρο ο οποίος δεν παραδόθηκε σε ιδιώτες επειδή υπήρξαν άνθρωποι σαν τον Τάσο που είπαν ότι αυτό που αγαπάμε δεν το πουλάμε. Κι αν δεν έγινε έτσι όπως τον θέλαμε, κι αν δεν είναι εδώ ο Τάσος για να ξαναπροσπαθήσουμε όλοι μαζί, θα έρθουν άλλοι που θα το πάρουν στα σοβαρά, όπως στα σοβαρά έπαιρνε ο Τάσος αυτά που είχαμε να κάνουμε. Ο Χικμέτ λέει ότι «πρέπει να την πάρεις σοβαρά την ζωή, έτσι, γιατί τον θάνατο δεν θα τον πιστεύεις».
Ο Τάσος, ας πούμε, δεν πίστευε ότι ο θηριώδης κόσμος των ιδιωτικοποιήσεων είναι ο «καλύτερος δυνατός κόσμος» κι έγινε κομμουνιστής εν έτει 1999, κομμουνιστής στα χρόνια του Χρηματιστηρίου, δηλαδή χωρίς καμιά καβάτζα. Κι έτσι συναντηθήκαμε και πορευτήκαμε για παραπάνω από μια δεκαετία και είμαστε τώρα μια υπολογίσιμη ανατρεπτική δύναμη στην περιοχή μας, πράγμα όχι ακριβώς αυτονόητο την εποχή που επιλέγαμε να διευρύνουμε το πεδίο της σύγκρουσης στην πόλη. Σ’ αυτή τη διαδρομή, σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της, αλλά και στο αργό ξετύλιγμα της καθημερινής, άχαρης δουλειάς γνωρίζαμε χωρίς πολλά-πολλά ότι μπορούμε να στηριζόμαστε στον Τάσο.
Για παράδειγμα, κάθε φορά που είχαμε να βγάλουμε εφημερίδα, το μόνο σίγουρο και καλογραμμένο κείμενο που θα ‘ρχόταν στην ώρα του ήταν από εκείνον, δεν το «πιστόλιαζε», όπως έλεγε. Στην εφημερίδα μας, στο «Πριν» και στις «Αναιρέσεις» ξεδιπλώθηκε το δημοσιογραφικό του ταλέντο. Και χωρίς εκ των υστέρων εξιδανικεύσεις πιστεύουμε ότι η μαχόμενη, αριστερή δημοσιογραφία έχασε έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να την υπηρετήσει με συνέπεια.
Ο Τάσος ήταν από εκείνους τους κομμουνιστές που πήγαινε στο γήπεδο. Γι’ αυτόν το γήπεδο ήταν δημόσιος χώρος, λαϊκό πανηγύρι και κοινότητα, από τις 12 το μεσημέρι στην πλατεία με τους Πανιώνιους –άλλη αξιοπρεπής μειοψηφία και αυτοί- και τις ατελείωτες συζητήσεις για έναν σύλλογο έξω από τα κυκλώματα, αντάξιο της προσφυγικής ιστορίας του, βασισμένο στους ανθρώπους της γειτονιάς.
Σ’ αυτή λοιπόν τη γειτονιά, στην πλατεία μας, πίναμε και γελάγαμε μ’ εκείνες τις χοντρές πλάκες μας που δε λέγονται εδώ, ξεκαρδιζόμασταν με την παροιμιώδη άρνησή σου να μετακινηθείς από την καρέκλα σου και εσύ μας έλεγες «παλτά», ήμασταν φίλοι και αδέρφια. Στα γλέντια και στις χαρές μας θα κρατάμε ένα ποτήρι για σένα.
Όταν φεύγει ένας σύντροφος μας δίνει την ευκαιρία να ξαναψάξουμε το νόημα στην αλληλεγγύη και την τρυφερότητα, να ξαναδούμε με άλλο βλέμμα τον κόσμο και τους ανθρώπους μας, τα μεγάλα μας όνειρα. Να σκεφτούμε πόσο πολύτιμοι και ανεπανάληπτοι είναι οι συνταξιδιώτες μας.
Τάσο, είπαμε στη Νίκη να ‘ρχεται στο σχήμα, να ‘ναι κομμάτι της ζωής μας, και σκεφτόμαστε τους γονείς σου με αγάπη. Όσο για την Στέλλα, τη συντρόφισσα και φίλη μας, ξέρουμε ότι θα συμπορεύομαστε σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη.
Στο τελευταίο σχήμα αποφασίσαμε να κάνουμε μια εκδήλωση στις 30 Ιουνίου στη μνήμη σου για το νουάρ μυθιστόρημα, που τόσο αγαπούσες και στο οποίο μας μύησες. Θα ‘ναι μια εκδήλωση όπου θα ανοίξουμε τα παράθυρά σου στον κόσμο, μια εκδήλωση για τους ήρωες του σκληρού αντάρτη Τσαβαρία και τις σκοτεινές φιγούρες του Τάιμπο, του Ιζζώ, του Αττιά, του Ράνκιν και άλλων. Σας καλούμε να παρευρεθείτε.
Από τη Μια Πόλη Ανάποδα λοιπόν ένας χαιρετισμός, που είναι κόμπος στο λαιμό, και μια φωτογραφία σου στην καρδιά μας. Ένας χαιρετισμός από όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας, κι άμα ήταν εδώ και από τον Θανάση που χάσαμε πρόσφατα, και από τους πιο νέους συντρόφους μας στο σχήμα που δεν σε γνώρισαν, αλλά άκουσαν ότι έδωσες τα χρήματα που ‘χες μαζέψει στο σχήμα και την οργάνωσή σου –σα να μας μοίραζες την υπόσταση σου–, από τους φίλους μας στην πλατεία και τον Πανιώνιο, –μ’ ένα τραγούδι του Άκη Πάνου που μόλις είχαμε ανακαλύψει έναν Ιούλιο δυο χρόνια πριν σ’ εκείνο το αξέχαστο γλέντι μας «είναι πικρά, είναι φαρμάκι τα τελευταία τα φιλιά».
Τι χαιρετάς σε ένα σύντροφο τελικά;
την αξιοπρέπεια;
την σταθερότητα;
τα ενδιαφέροντά του;
την πληρότητα που δίνει στο σύνολο;
την κάθε στιγμή που δεν θα είναι μαζί μας;
«Σίγουρα ότι κι ό, τι πιο όμορφο θα θελα να σου πω,
Δε στο ‘πα ακόμα»
Δύσκολο να μιλάς για ανθρώπους που βρίσκονται ακόμα εδώ, ανάμεσά μας, μέσα στις ψυχές μας, και να πρέπει να μιλάς σα να έχουν φύγει. Δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό μας ότι εδώ μαζευτήκαμε για να αποχαιρετήσουμε τον Τάσο. Ακόμα κι όταν όλοι μαθαίναμε ότι δεν ήταν καλά τα πράγματα κανείς δεν ήθελε να πιστέψει. Όχι για τον Τάσο…
Δεν τολμάμε να το πούμε ακόμα ο ένας στον άλλον, δεν τολμάμε να σκεφτούμε ότι όλες αυτές τις μέρες, ετοιμάζεται το φεστιβάλ κι ο Τάσος δεν θα τρέχει μαζί μας. Ότι στο επόμενο τεύχος της εφημερίδας μας δεν θα υπάρχει η υπογραφή σου. Ότι δεν θα υπάρχει εύκαιρη η προθυμία σου, να αναλάβεις οτιδήποτε.
Θα μας λείπεις όταν θα μαζευόμαστε στην πλατεία και δεν θα είσαι εκεί, με την παρουσία σου, με το χαμόγελο σου, με τις ατάκες σου να μας φωτίζεις τις τρομαγμένες νύχτες μας στην μητρόπολη. Θα μας λείψουν οι ιστορίες σου από το Μεξικό του Τάιμπο, του κομαντάντε Μάρκος και των επαναστατών στις ζούγκλες της λατινικής Αμερική. Θα μας λείψουν οι νουάρ ιστορίες σου από τη Μασσαλία και το Αλγέρι του Ιζό που μας έκαναν να αισθανθούμε, να δούμε, να γευθούμε αυτό που ήρθε και στην Ελλάδα την τελευταία διετία. Θα μας λείψουν οι ιστορίες σου από τα μουντιάλ και τα γήπεδα. Σε ευχαριστούμε που μας έμαθες να διαβάζουμε αυτή τη λογοτεχνία, σε ευχαριστούμε που μέσα από τις διηγήσεις σου πήρανε συναίσθημα και φαντασία τα συλλογικά μας σχέδια.
Την ίδια στιγμή που ακούγονταν το γέλιο μας δυνατά από τα πειράγματα σου και τον κοφτερό σου λόγο, εσύ ήσουν σοβαρό στήριγμα μας, έτοιμος να δώσεις την αμέριστη αλληλεγγύη σου σε όποιον από μας καταλάβαινες ότι τη χρειάζεται.
Με σένα Τάσο βρεθήκαμε μαζί μέσα σε ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής σου –και της δικής μας, μέσα στην αγωνία και τον αγώνα να φτιάξουμε μια ζωή όπως πιστεύουμε όλοι ότι θα ήταν καλύτερη. Όχι μόνο για την πάρτη μας αλλά για όλους. Και είναι συγκλονιστικό, ειδικά στις μέρες μας, να δένεσαι με τους ανθρώπους μέσα από μια τέτοια αγωνία, μέσα σε έναν τέτοιο αγώνα. Ο δεσμός αυτός δεν σπάει και η απώλεια γίνεται ανυπόφορη. Ελπίζω κάποιες φορές να γίνεται πείσμα και υπόσχεση ότι θα τα καταφέρουμε, όσο δύσκολος κι αν είναι ο δρόμος. Όταν ακούγαμε τους οπαδούς Liverpool να τραγουδάνε το “You’ll never walk alone” είχαμε πει ότι ποτέ κανείς μας δε θα περπατήσει μόνος του, τασούλη θέλουμε να πιστεύουμε ότι παραμείναμε πιστοί στα λόγια μας. Σύντροφε μας Τάσο, σε κάθε διαδρομή θα περπατάς πάντα μαζί μας… .
Τάσο θα μείνεις στη καρδιά και στο μυαλό όλων μας γιατί υπήρξες ακέραιος σαν χαρακτήρας,ανιδιοτελής και παθιασμένος με αυτά που αγαπούσες και είναι τόσα πολλά.
Θα δίνεις πάντα νόημα στη λέξη αξιοπρέπεια. Είσαι παράδειγμα για όλους μας.
Είτε σα φοιτητής ενάντια στην υποταγή και την επιχειρηματικοποίηση.
Είτε στο στρατό κόντρα στο βύσμα και την ατομικότητα.
Είτε στην αναζήτηση εργασίας και την επιλογή σου να διαλέξεις το δύσκολο δρόμο των εξετάσεων για τη σχολή δημόσιας διοίκησης και όχι το δρόμο του ρουσφετιού και της υποταγής.
Πόσο μάλλον όταν μας πήρες τηλέφωνο και μας ανακοίνωσες την αρρώστια σου. Και έφτασες να δίνεις σε μας κουράγιο και να μας χαμογελάς μέχρι την τελευταία στιγμή.
Πάντα κυριαρχούσε η ίδια η αγάπη σου για τη ζωή και το θάρρος σου μπροστά στο αναπόφευκτο.
Μαζί όμως ερχόταν και η αγάπη σου για τον άνθρωπο. Οι αγώνες που έδωσες τόσα χρόνια από φοιτητής ακόμα σε κάθε μετερίζι, όπου κι αν βρέθηκες, είχαν αυτόν τον παρανομαστή. Την ελευθερία του ανθρώπου. Είχες δύο μεγάλες συλλογικές αγάπες. Την αντικαπιταλιστική πάλη και την κομμουνιστική απελευθέρωση και ταυτόχρονα την αγάπη σου για το λαό της Νέας Σμύρνης και τον πανιώνιο.
Νεοσμυρνιώτης από γεννησιμιού σου, ήσουν μαζί μας σε χαρές και λύπες, στο γήπεδο αλλά και στους αγώνες για μια πιο ανθρώπινη γειτονιά. Οι δρόμοι της Νέας Σμύρνης θα έχουν πάντα τα βήματα σου πάνω τους γιατί τους περπατούσες θέλοντας να τους κάνεις καλύτερους.
Βέβαια από όλες τις αγάπες σου μεγαλύτερες ήταν αυτές για την οικογένεια σου και τη συντρόφισσα μας, το Στελλάκι σου.
Από τη Μια Πόλη Ανάποδα της Νέας Σμύρνης –το σχήμα σου– θέλουμε να σε αποχαιρετήσουμε τώρα που πας στο μεγάλο ταξίδι.
Συμμετείχες από το 2000 στην Αριστερή Παρέμβαση και ήσουν παρών στους αγώνες που έδωσε το σχήμα για τις ανάγκες, τα δικαιώματα και τις επιθυμίες του κόσμου. Στρατευτήκαμε με χαρά γιατί αλλιώς δεν άξιζε. Στην πιο δύσκολη εποχή, επέλεξες να μην είσαι ιδιώτης και υποταγμένος, αλλά κομμουνιστής.
’Έγινες κομμουνιστής γιατί ήθελες να ανήκεις σε μια φυλή που θέλει να απογειωθεί, για να αλλάξει πραγματικά τη ζωή. Έγινες κομμουνιστής γιατί πίστευες ότι για να είσαι ευτυχισμένος, θα είσαι μόνο αν είναι και οι άλλοι. Πολλά πρόσφερες και πολλά θα μπορούσες να προσφέρεις στο κίνημα, την Αριστερά, τους αγαπημένους σου.
Και τώρα;Και τώρα τι; Για μένα,το Φώτη και για όλους μας στο σχήμα της νέας σμύρνης, ήσουν και θα παραμείνεις ένας αδερφός. Θα μείνουν τα γραπτά σου στην εφημερίδα μας. Θα μείνει η αξιοπρέπειά σου οδηγός για τη ζωή μας. Θα μας συντροφεύεις πάντοτε στη μάχη «για όλα όσα κάνουν τον άνθρωπο απαλό και ανθρώπινο», θα μας μείνει η ατελείωτη ώθηση σου να είμαστε πάντα κάτι παραπάνω από το εαυτό μας Τασούλη θα είσαι πάντα κομμάτι του επαναστατικού ονείρου μας.
Τι ειρωνεία ρε Τασούλη να λείπεις, τώρα που γεμίζουν οι πλατείες και οι δρόμοι. Όμως, αν καμιά φορά σε δούμε κλεφτά σε μια διαδήλωση, στην πλατεία ή στον ιστορικό θα είναι επειδή ό,τι ζήσαμε ήταν αληθινό και πολύτιμο. Γεια σου Τάσο σύντροφε και φίλε μας.
Α. Παπασπυρίδης, από την Αριστερή Παρέμβαση στους δρόμους της Νέας Σμύρνης – Μια Πόλη Ανάποδα
Δημοσίευση σχολίου