Μαζικό κίνημα, μπάχαλοι και μηχανισμοί

Αναδημοσιεύουμε τρία άρθρα από την εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς" που αναφέρονται στα πρόσφατα γεγονότα και στην στάση του ΚΚΕ.

Μαζικό κίνημα, μπάχαλοι και μηχανισμοί

Το μαζικό λαϊκό κίνημα, σε μεγάλο βαθμό αυτές τις μέρες, βρέθηκε στους ίδιους δρόμους. Με διαφορετικές σημαίες, διαφορετικά σχέδια, διαφορετικούς ίσως στόχους. Είναι αναγκαία η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα όλων όσων θέλουν να αγωνιστούν ενάντια στην κυβέρνηση και την τρόικα. Το κίνημα της πλατείας, οι Αγανακτισμένοι, όλες οι ομοσπονδίες και τα συνδικάτα, όλοι οι φοιτητικοί σύλλογοι, όλες οι αριστερές οργανώσεις και κόμματα, οι πάντες πρέπει να συσπειρωθούν κόντρα στη σημερινή πορεία εξαθλίωσης και χρεοκοπίας. Τα τελευταία γεγονότα δεν πρέπει να λειτουργήσουν σε βάρος αυτής της ανάγκης. Για αυτήν την ανάγκη ο χώρος των μπάχαλων αδιαφορεί προκλητικά. Το ΠΑΜΕ δέχτηκε μια δολοφονική επίθεση από ομάδες, που καμιά σχέση δεν έχουν με οποιαδήποτε αγωνιστική ιδεολογία και αντίληψη.

Είδαμε πέτρες, μάρμαρα και μολότοφ να εκτοξεύονται πάνω σε σώματα και κεφάλια απεργών και διαδηλωτών. Αυτές οι πρακτικές θυμίζουν, σαφώς, παρακρατικούς μηχανισμούς. Η πολιτικά απαράδεκτη απόφαση της ηγεσίας του ΚΚΕ να περιφρουρηθεί η Βουλή, κρατώντας μακριά διαδηλωτές άλλων σωματείων και πολιτικών χώρων αλλά και τεράστια τμήματα εργαζομένων και αγωνιζόμενου λαού, δεν δικαιολογεί, σε καμιά περίπτωση, τη φασιστικής έμπνευσης δολοφονική επίθεση.

Την προηγούμενη μέρα εκπαιδευτικοί πήγαν στον νοσοκομείο με ανοιγμένα κεφάλια, πάλι από τις ίδιες ομάδες βίας. Πριν από ενάμισι χρόνο η ελληνική κοινωνία πάγωσε στο άκουσμα τριών νεκρών στην Μαρφίν και η κυβέρνηση διασώθηκε. Είναι άλλης τάξης ζήτημα η αντιπαράθεση με μαζικούς και πολιτικούς όρους και άλλης τάξης πρόβλημα το δολοφονικό αμόκ του απολίτικου χουλιγκανισμού.
Αυτές οι ομάδες, εξ αντικειμένου, λειτουργούν συμπληρωματικά και υποβοηθητικά στους αστικούς και κρατικούς σχεδιασμούς. Αξιοποιούνται για το χτύπημα και την απομαζικοποίηση των διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων. Η Πλατεία Συντάγματος είναι ο χώρος έκφρασης του αγωνιζόμενου λαού. Σαν τέτοιος πρέπει να διαφυλαχθεί και νά έχει χαρακτήρα επικίνδυνο για το πολιτικό σύστημα της χρεοκοπίας και της κατοχής. Η Πλατεία Συντάγματος ενώνει τον λαό και τις αγωνιζόμενες δυνάμεις. Δεν τις χωρίζει, δεν τις διαιρεί. Η πλατεία μπορεί να λειτουργήσει ξανά σαν χώρος πραγματικού και όχι εικονικού κινήματος, πραγματικής και όχι εικονικής περικύκλωσης της Βουλής, πραγματικού και όχι εικονικού λαϊκού ξεσηκωμού. Ο χαρακτήρας των διαδηλώσεων μπορεί να διαφυλαχθεί μόνο από τον ίδιο τον αγωνιζόμενο λαό. Αυτό είναι βασικό δίδαγμα όλης της τελευταίας εμπειρίας του κινήματος.

Ας θυμηθούμε πώς όλη την περίοδο του κινήματος των πλατειών, από τις 25 Μάη και ειδικά στην τεράστια συγκέντρωση της 5ης Ιούνη, εκατοντάδες χιλιάδες λαού επέβαλλαν, χωρίς περιθώριο αμφισβήτησης από κανέναν, τον ειρηνικό χαρακτήρα που είχαν επιλέξει να έχουν οι κινητοποιήσεις τους. Η πιο πλατιά δημοκρατία, η πολιτική αντιμετώπιση των ζητημάτων, η ενεργητική συμμετοχή και ενημέρωση όλων, η εναντίωση σε κάθε λογική μηχανισμών, ιδιαίτερα μηχανισμών τυφλής βίας και στις στρατιωτικού τύπου αντιπαραθέσεις, είναι παρακαταθήκες για το νέο μαζικό λαϊκό κίνημα που θα βρει τρόπους, μορφές και υποδομές για να ξεπεράσει όσα το καθυστερούν και το συγκρατούν.

Η πολιτική στάση που ωθεί ή συγκρατεί την λαϊκή οργή

Οσα έγιναν στην πλατεία Συντάγματος, στην πλατεία που έχει κατοχυρωθεί ως το επίκεντρο της λαϊκής πάλης το τελευταίο διάστημα, προβληματίζουν δεκάδες χιλιάδες προοδευτικούς ανθρώπους.

Πέρα από τα τραγικά της δεύτερης μέρας χρειάζεται να εξεταστεί η στάση του ΚΚΕ και η πράξη του. Επέλεξε να έρθει και να μείνει στο Σύνταγμα αλλά επιβάλλοντας ορισμένους όρους που δεν είναι όροι απλά περιφρούρησης.
Την πρώτη μέρα για ώρες απέκλεισε με κορδόνια δεκάδες χιλιάδες κόσμου που ήταν σε διαφορετικά μπλοκ, χωρίς να έχει καμιά δικαιοδοσία και χωρίς κανείς να το έχει χρήσει υπεύθυνο για αυτό. Τη δεύτερη μέρα περικύκλωσε την Βουλή, αλλά η κατεύθυνση των περικυκλωτών δεν ήταν η Βουλή αλλά προς τον κόσμο. Οι περιφρουρήσεις με αυθαίρετο τρόπο «έκοβαν» κάθε διαδηλωτή, εμπόδιζαν την προσπέλαση προς το Σύνταγμα και ειδικά στα σκαλάκια, προκαλούσαν με τη στάση τους πάρα πολύ κόσμο που τους έθετε ερωτήματα, τους εκδήλωνε την αντίδραση του σε αυτήν την «περιφρούρηση», εισπράττοντας σιωπή ή και φραστικές επιθέσεις. Τα όσα ειπώθηκαν από δημοσιογράφους ή πολιτικούς, για χαλάρωση της αστυνομίας την ώρα εκείνη, για φύλαξη της Βουλής κι όχι για περιφρούρηση της συγκέντρωσης και τα πολλά συγχαρητήρια για τη στάση του ΚΚΕ δείχνουν ορισμένα πράγματα.

Υπάρχουν ερωτήματα πολλά. Αν έφθανε το μπλοκ της ΠΟΕ-ΟΤΑ στο φράγμα που είχε στήσει η αστυνομία, θα το ταρακουνούσαν, θα το έσπρωχναν σαν ένδειξη θυμού και λαϊκής οργής ή θα κοιτούσαν κατά Πανεπιστημίου μεριά μήπως περάσει κανένας περίεργος;

Υπήρξε ένας νεκρός. Ένας νεκρός διαδηλωτής του ΠΑΜΕ. Δεν είδαμε ύψωμα των τόνων του ΚΚΕ στις διάφορες δηλώσεις προς την κυβέρνηση, δεν είδαμε να καλούν το λαό σε κινητοποίηση την επόμενη μέρα, δεν τον χρέωσαν συνολικά στο Μνημόνιο, στην τρόικα, στον Γ. Παπανδρέου και να ζητήσουν την άμεση παραίτηση της κυβέρνησης του. Δεν έγινε ζήτημα. Πρόκειται για στάση που ωθεί την λαϊκή οργή, που ανεβάζει το κίνημα ή στάση συγκράτησης και αναχαίτισης; Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα.

Τ.Τ.

Σε "χαμηλούς τόνους" και με περίεργη θολούρα

Ερωτηματικά προκαλεί η στάση του ΚΚΕ

Η απάντηση της μεγαλύτερης δύναμης της Αριστεράς, που από τους κόλπους της προέρχεται το νέο θύμα, αφήνει ακόμη πιο πικρή γεύση. Η τοποθέτηση της Γ.Γ. του ΚΚΕ μέσα στη Βουλή, αμέσως μετά την επίσημη ανακοίνωση του θανάτου, αποτέλεσε το επιστέγασμα της πολιτικής επιλογής της ηγεσίας του ΚΚΕ για το διήμερο των πραγματικά πρωτοφανών κινητοποιήσεων.

Η Α. Παπαρήγα, γιατί άραγε, ξεκαθάρισε εξαρχής το ύφος της: «Κυρίες και κύριοι βουλευτές, μη φανταστείτε ότι θα μιλήσω σε υψηλούς τόνους, θα βάλω τις φωνές, θα χειρονομήσω... ακόμα κι αν σήμερα υπάρχει ένας νεκρός, όπου αυτός ο νεκρός δεν έπεσε από ανακοπή κάνοντας βόλτα στο Ζάππειο, ούτε πίνοντας τον καφέ του, ούτε, ξέρω 'γω, κάνοντας περίπατο στην εξοχή...».
Η Γ.Γ. του ΚΚΕ προχώρησε στη συνέχεια σε μία δήθεν πιστή αναπαράσταση των γεγονότων: «θέλω να σταθώ στα σημερινά γεγονότα. Με χαμηλούς τόνους, αλλά ακούστε την ουσία του προβλήματος, διότι ό,τι έγινε σήμερα ήταν προσχεδιασμένο. (...) Κι εκεί ήρθε αμέσως και κάλυψε ένας χώρος ο οποίος ήταν τα κεντρικά πανό "δεν πληρώνω, δεν πληρώνω" και μέσα εκεί ήταν αναρχοαριστεροί, αναρχοδεξιοί, "χρυσή αυγή", φασιστοειδή, άνθρωποι του ΛΑΟΣ, λέω τι ήταν μέσα σ' αυτό. Υπάρχουν χώροι που μπαίνουν διάφοροι...».
Εδώ τσουβαλιάζονται τα πάντα από το «δεν πληρώνω» έως τους «αναρχοαριστερούς» και το ΛΑΟΣ.

Τι εξυπηρετεί αυτό το συνονθύλευμα κάτω από την ταμπέλα των προβοκατόρων, ώστε να αφήνονται σαφείς υπαινιγμοί και να ενοχοποιούνται άλλοι χώροι της Αριστεράς και κομμάτια του κινήματος; Γιατί συσκοτίζεται η σαφής και απερίφραστη καταγγελία της κυβερνητικής τρομοκρατίας και της δολοφονικής δράσης των συγκεκριμένων ομάδων της βίας; Κανείς δεν αμφισβήτησε ότι οι δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ βρέθηκαν στο στόχαστρο της εγκληματικής δράσης αυτών των μηχανισμών. Τι εξυπηρετούν, όμως, οι άνετοι «χαμηλοί τόνοι» και η λεπτομερειακή «έκθεση συμβάντων»;

Οι απαντήσεις δίνονται στη συνέχεια της ομιλίας: «Οχι, δεν είναι ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ χώρος που είναι υπέρ των κουκουλοφόρων, ιδεολογικά. Αλλά υπάρχει, δυστυχώς, η αντίληψη σε ορισμένους χώρους ότι μόλις κάνουμε ένα ντου στη Βουλή μέσα, από εδώ και από εκεί, να πέσει η κυβέρνηση και να είμαστε χρήσιμοι για μια καινούρια κυβέρνηση, κεντροδεξιά, κεντροαριστερή, δεν ξέρω πώς θα είναι. Αυτή είναι η λογική...».

Η απάντηση στο σκηνικό του φόβου και της παράλυσης, που επιδιώκουν και πάλι να στήσουν οι γνωστοί μηχανισμοί κρατικοί, παρακρατικοί και τα παπαγαλάκια των μίντια, είναι το μπετονάρισμα των τειχών απέναντι στις άλλες αριστερές δυνάμεις και κομμάτια του κινήματος, πολύ περισσότερο αξιοποιώντας το τραγικό γεγονός.
Επανάληψη ευχών... «να πέσει η κυβέρνηση», αλλά πώς; Δια της γενικής ταξικής πάλης και ζύμωσης ακόμα και στον ...ΓΑΠ: «Κοιτάξτε να δείτε, να πέσει η κυβέρνηση μια ώρα αρχύτερα και ένας από τους λόγους που θέλουμε να καταψηφιστεί το νομοσχέδιο είναι γιατί θέλουμε, ναι, να πέσει η κυβέρνηση. Δεν το κρύβουμε. Αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι την ίδια ώρα η κυρίαρχη τάξη στη χώρα μας, τα είπα στον κύριο Παπανδρέου προχτές, έχει εναλλακτικές λύσεις. Δεν έχει φτάσει το κίνημα αυτή τη στιγμή να έχει τη δική του αυτοτελή λύση, χωρίς κανένα ίχνος συνδέσμων με το σημερινό σύστημα, τα κόμματα του και τις παραφυάδες. Αλλά, βεβαίως, δεν μπορείς να περιμένεις μια και έξω να γίνει αυτό. Κάποια διάδοχη κυβέρνηση θα γίνει, πιο αδύναμη πρέπει να είναι, οι ρωγμές που υπάρχουν πρέπει να διευρυνθούν. Είναι μερικοί που πιστεύουν ότι αν κάνεις ένα ντου εντάξει, τελείωσε, και μάλιστα αν ο κόσμος φοβηθεί, φωτιές, συγκρούσεις, απεργίες κ.λπ., θα πέσει στα μαλακά με μια κυβέρνηση που θα κάνει "αγωνιστική" διαχείριση στο σύστημα. Εμείς δεν παρασυρόμαστε από τέτοια. Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει ταξική πάλη. Είναι σκληρή, με όλες τις μορφές πάλης, χωρίς καμία εξαίρεση, αλλά αυτά τα αποφασίζει ο λαός που ξέρει τι θέλει και επιλέγει τι θέλει. Και όχι με τρικ και με ενσταντανέ και με χάπενινγκ να αντιμετωπιστεί το ζήτημα».

Πραγματικά δεν έχει γίνει εδώ καμία κο-πτοραπτική της ομιλίας της κ. Παπαρήγα στη Βουλή. Αξίζει να διαβαστεί ατόφια στο Ριζοσπάστη της 21/10, τα αποσπάσματα αδικούν την κριτική μας. Είχε την ευκαιρία το ΚΚΕ να σηκώσει τους τόνους, απευθύνοντας ενωτικό, μαζικό και μαχητικό προσκλητήριο άμεσης παλλαϊκής απάντησης σε όλη τη χώρα για να ματαιωθούν τα μαύρα σχέδια του καθεστώτος να σπείρει τον τρόμο και την ηττοπάθεια. Να φύγει εδώ και τώρα η επικίνδυνη κυβέρνηση , έστω να καταγγελθεί ονομαστικά ο Παπουτσής. Τίποτε τέτοιο δεν επέτρεψε η «επαναστατική ψυχραιμία» στην Α. Παπαρήγα να ξεστομίσει. Η συγκλονιστική παρουσία του λαού στο διήμερο άλλο δρόμο έδειξε. Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος δε θα μπορεί για πολύ ακόμη να καμώνεται ότι αυτή και μόνο αυτή γνωρίζει να διαβάζει τα σημεία της πυξίδας της ταξικής πάλης. Η στάση της στα δραματικά γεγονότα το αποδεικνύει.

Δ.Υ.