Τυμπανιαίο πολιτικό πτώμα

Του Γιώργου Δελαστίκ - "Πριν"

 Συγκλονίστηκε η Ελλάδα και έμεινε έκπληκτη η Ευρώπη από τη μεγαλύτερη διαδήλωση που έγινε ποτέ στην ιστορία της χώρας για εργασιακά θέματα. Για συμμετοχή μισού εκατομμυρίου (!) λαού έκαναν λόγο ξένοι ανταποκρπές μέσων ενημέρωσης που μετέδιδαν από την Αθήνα. Τέτοιο πλήθος πραγματικά δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ. Ασφυκτικά γεμάτη η Πατησίων από το Μουσείο ως την Ομόνοια, ταυτόχρονα γεμάτες και η Πανεπιστημίου και η Σταδίου ως το Σύνταγμα, διαχώρητο πάνω και κάτω στην πλατεία, γεμάτη η Φιλελήνων ως τη Ρωσική Εκκλησία, υπερπλήρης η Αμαλίας από τη Βουλή ως τους Στύλους του Ολυμπίου Διός! Εκατοντάδες χιλιάδες λαού...

Η λαοθάλασσα όμως κατά κανένα τρόπο δεν εντυπωσίασε τα πολιτικά καθάρματα που συναπαρπζουν την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Τετάρτη η κοσμοχαλασιά, Πέμπτη αυτοί υπερψήφιζαν μαζικά, συντεταγμένα και με άρρηκτη πειθαρχία το πολυνομοσχέδιο του Βενιζέλου, με μοναδική τιμητική εξαίρεση τη Λούκα Κατσέλη. Ενα νομοσχέδιο -νόμο πλέον- που ανοίγει διάπλατα το δρόμο για να μειωθούν στο μισό και λιγότερο όλοι οι μισθοί, να γίνουν οι συντάξεις όλες τρία - τέσσερα κατοστάρικα ώστε μέσω αυτής ης «κινεζοποίησης» του πληθυσμού να αυξηθούν θεαματικά οι όροι κερδοφορίας του κεφαλαίου, ντόπιου πρωτίστως αλλά και ξένου και επιπροσθέτως να ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία έναντι πινακίου φακής. Παράλληλα, μέσω και της άγριας φορολογίας που γδέρνει τα φτωχά και μεσαία στρώματα, συμπληρώνεται η τεράστια επιχείρηση ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου υπέρ των πλουσίων - μια επιχείρηση που εκτός από την Ελλάδα λαμβάνει χώρα αυτή την εποχή με πρόσχημα την κρίση σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ, αν και στην Αμερική γίνεται με λιγότερο βίαιο τρόπο.

Δεν είχε φυσικά κανένας αμφιβολία ότι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα υπερψήφιζαν την οικονομική εξόντωση των Ελλήνων κάθε κοινωνικής τάξης και στρώματος πλην των μεγαλοαστών. Οι εκτιμήσεις αυτές δικαιώθηκαν. Αυτό δεν αναιρεί όμως το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου είναι η πιο μισητή κυβέρνηση που πέρασε ποτέ από τη χώρα.

Ο πρωθυπουργός -πρόεδρος και της ...Σοσιαλιστικής Διεθνούς, τρομάρα του!- είναι ο πιο αδίστακτος δούλος του κεφαλαίου που κυβέρνησε ποτέ τη χώρα. Μπορεί δικαίως να καυχάται ότι ποτέ κανένας άλλος εκπρόσωπος των πιο επιθετικών κύκλων του κεφαλαίου δεν κατόρθωσε να προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά στους εργαζόμενους από αυτόν! Τον ίδιο τιμητικό γι' αυτούς τίτλο των αδίστακτων και αποτελεσματικών υπηρετών του κεφαλαίου δικαιούνται όλοι ανεξαιρέτως οι 153 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Βάζοντας με την ψήφο τους την υπογραφή τους ο καθένας από αυτούς στο χειρότερο αντεργατικό νόμο στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία, κερδίζουν επάξια τη θέση τους στο «πάνθεον» των πιο μισητών προσώπων από τον κόσμο της εργασίας, της νεολαίας, των απόμαχων της δουλειάς. 

Η επαίσχυντη στάση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ αποδεικνύει εμπράκτως πόσο εντελώς κενή ουσιαστικού πολιτικού περιεχομένου έχει πλέον καταντήσει η φαρσοκωμωδία του αστικού κοινοβουλευτισμού. Άντρο πολιτικών λεχριτών που αδιαφορούν προκλητικά ακόμη και για την οικοδόμηση ενός υποκριτικά φιλολαϊκού προφίλ, έχουν καταντήσει τη Βουλή οι βουλευτές των κομμάτων εξουσίας και τα «εξαπτέρυγα» των μικρότερων κομμάτων που ονειρεύονται να συμμετάσχουν στη νομή της.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι οι θεσμοί του αστικού κράτους έχουν πλήρως απαξιωθεί στα μάτια του ελληνικού λαού. Με ραγδαίους ρυθμούς απομυθοποιούνται και στη συνείδηση των πολιτικά πιο καθυστερημένων ή παρασυρμένων από πολιτικές αυταπάτες τμημάτων του πληθυσμού. Από χίλιες μεριές η κατάσταση φωνάζει ότι βρισκόμαστε σε φάση όπου ο καπιταλισμός αδιαφορεί και αδυνατεί μέσα στον παροξυσμό αλαζονείας για την ισχύ του να οικοδομήσει κοινωνικές συμμαχίες. Νομίζει όπ οι μηχανισμοί καταστολής, οι οποίοι όντως σήμερα είναι πιο ισχυροί παρά ποτέ, ισχυρότεροι από εκείνους του ναζισμού ή του φασισμού, είναι σε θέση να αντικαταστήσουν επαρκώς τις κοινωνικές συμμαχίες. Όλα τα κοινωνικά συστήματα έτσι αισθάνονταν και συμπεριφέρο-νταν στη φάση που άρχιζε η ιστορική κατάρρευση τους. Το ίδιο γίνεται και τώρα. Από πλευράς αντικειμενικών συνθηκών, βρισκόμαστε σε φάση κοινωνικών επαναστάσεων στην Ευρώπη. Ο καπιταλισμός είναι ώριμος για να ανατραπεί. Από πλευράς υποκειμενικών συνθηκών όμως, από πλευράς δηλαδή συγκρότησης του επαναστατικού υποκειμένου, η κατάσταση είναι εμφανώς ανώριμη.

Τα κινήματα που αυθόρμητα ξεσπούν, αγκαλιάζουν εν ριπή οφθαλμού εκατομμύρια ανθρώπους και στη συνέχεια ξεφουσκώνουν συνιστούν μαρτυρία των σπασμών των κοινωνιών που ασφυκτιούν και αναζητούν διέξοδο σύμφωνη με τα λαϊκά συμφέροντα. Τα κινήματα αυτά κατά κανένα τρόπο δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τα επαναστσπκά κόμματα της εποχής μας που απαιτούνται για να υπάρξουν νικηφόρες επαναστάσεις.

Το γεγονός όμως ότι βαθαίνει εμφανώς ο αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας τους (ας δούμε π.χ. πόσο πιο αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο έχει το κίνημα των «αγανακτισμένων» από το κίνημα κατά της «παγκοσμιοποίησης» που προηγήθηκε) υποδηλώνει όπ η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας γίνεται προς τη σωστή κατεύθυνση. Η Αριστερά όμως πρέπει να προλάβει και να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, αν δεν θέλει να χαθεί αυτή η ιστορική ευκαιρία που η απώλειά της ίσως συμπαρασύρει και την Αριστερά από το πολιτικό προσκήνιο.