Σημαντικές οι χθεσινές δηλώσεις -θα τις δούμε στη συνέχεια- του Σαρκοζί για το μέλλον της ευρωζώνης και της ΕΕ, και επίσης σημαντική και μια μελέτη γαλλικού think tank για "ευρώ 2 ταχυτήτων".
Στην Ελλάδα, η συζήτηση σχετικά με την επιστροφή στη δραχμή ή όχι έχει φουντώσει - οπότε κρίναμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε ένα απόσπασμα από ένα παλιότερο δικό μας ποστ, γραμμένο στις 19/10/2009 για το ζήτημα του ευρώ (το οποίο προβλέπαμε από το 2008, όταν πρωτοξέσπασε η κρίση ότι δε θα επιβιώσει, τουλάχιστον όχι στη σημερινή του μορφή):
Ο Πύρρος Δήμας, γνωστός αρσιβαρίστας, σηκώνει ούτε και εγώ ξέρω πόσα κιλά. Εσύ αγαπητέ αναγνώστη μπορείς να σηκώσεις αυτά τα κιλά?
Μάλλον όχι, και μάλλον αν δοκίμαζες όχι απλά θα αποτύγχανες, αλλά θα τραυματιζόσουν κιόλας.
Σκεφτείτε τώρα τη μπάρα με τα βάρη ως το ευρώ, που είναι "βαρύ" νόμισμα (όπως και τα βάρη που σηκώνει ο Δήμας είναι πολλά), το Δήμα ως Γερμανία (που αντέχει αυτά τα βάρη), και μετά σκεφτείτε την Ελλάδα ως κάποιον άλλο (όχι το Δήμα).
Τι θα γίνει άραγε με τα βάρη? Ή μήπως -λέω εγώ τώρα- ένας κράτος όπως η Ελλάδα, αλλά και κάμποσα άλλα, ΔΕΝ μπορούν να σηκώσουν αυτό το βάρος, και άρα όσο νωρίτερα σταματήσουν την προσπάθεια, τόσο καλύτερο θα είναι γι' αυτά?
Κακώς όμως, διότι εδώ παίζονται πολλά:
Η ευρωζώνη είναι δημιούργημα του καπιταλισμού την εποχή των "παχιών αγελάδων", όπως λέει ο Γιωργάκης. Ο καπιταλισμός προυπήρχε αυτής, και μπορεί να υπάρξει και χωρίς αυτήν.
Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει ο κόσμος να απορρίψει το μύθο πως "η ευρωζώνη δε μπορεί να πέσει", "δε μπορούμε να βγούμε από το ευρώ", και άλλα τέτοια: Στην πραγματικότητα, "ότι κλειδώνει ξεκλειδώνει".
Αν οι κυβερνώντες σε κράτη όπως η Ελλάδα ήταν πιο "ξύπνιοι", θα την είχαν ήδη διαλύσει, απλά είναι σε μεγάλο βαθμό αμόρφωτοι, ή/και επηρεασμένοι από διάφορα δόγματα περί "αυτορυθμιζόμενης αγοράς", κτλ, με αποτέλεσμα να την υποστηρίζουν από "κεκτημένη ταχύτητα" (κάτι που προσωπικά θεωρώ ότι θα συνεχίζεται για κάμποσο καιρό ακόμα, όμως, αργά ή γρήγορα, θα το καταλάβουν και οι ίδιοι ότι πρέπει να βγουν από το ευρώ). Όσο η έξοδος από το ευρώ καθυστερεί, τόσο θα χειροτερεύουν τα πράγματα, καθώς η Γερμανία απλά αρνείται να δεχτεί υποτίμηση του ευρώ, με εκτύπωση πληθωριστικού χρήματος από το πουθενά.
Κράτη όπως η Ελλάδα είναι καταχρεωμένα, χρειάζονται δανεικά, και, όπως κάθε απελπισμένος που χρειαζεται δανεικά, ζητάει από φίλους, από γνωστούς, από την τράπεζα, από τοκογλύφους, αρκεί να μη χρεοκωπήσει.
Ακόμα και αν πριν ήταν εναντίον του δανεισμού, τώρα λόγω της άμεσης ανάγκης για μετρητά, παραμερίζει τις παλιές του ιδεοληψίες, και δανείζεται.
Γι' αυτό και ο Γιωργάκης βαφτίζει ως "συντηρητική" τη συνθήκη του Μάαστριχτ, και ως "προοδευτική" την κατάργηση/χαλάρωση της (τα εισαγωγικά οφείλονται στο ότι και τα δύο ενδεχόμενα είναι συντηρητικά, έστω και αν όντως η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι συγκριτικά πιο συντηρητική - αυτό δεν κάνει την κατάργηση της "προοδευτική". Απλά επιτρέπει στην Ελλάδα να μη χρεωκοπήσει, τυπώνοντας χρήμα από το πουθενά. Όχι και άσχημα βέβαια, έτσι δεν είναι?)
Κανένα κράτος δε θέλει να χρεωκοπήσει, και μπροστά σε αυτό τον κίνδυνο, ο Γιωργάκης δε διστάζει να υιοθετήσει τη θέση του ΚΚΕ για κατάργηση του Μάαστριχτ. Και δεν είναι ο μόνος, και άλλα κράτη ζητούν, ή θα ζητήσουν στο μέλλον κατάργηση του Μάαστριχτ, του Συμφώνου Σταθερότητας, και άλλων δημιουργημάτων του καπιταλισμού κατά την περίοδο των "παχιών αγελάδων".
Δε είναι ίσως κάτι που το επιθυμούν, ωστόσο το ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ προκειμένου να μη χρεωκοπήσουν.
Σε παλιότερες εποχές, η Ελλάδα τύπωνε επανειλημμένα δραχμές από το πουθενά (πληθωρισμός - υποτίμηση της δραχμής), και συγκρατούσε έτσι την πτώση της: Αντί να πέφτει "μια και καλή", κατακόρυφα, έπεφτε σε σπιράλ, αργά αργά, με την εκτύπωση πληθωριστικού χρήματος να καθυστερεί μεν την πτώση, αλλά να την κάνει και πιο επώδυνη μακροπρόθεσμα.
Πλέον, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά όμως, καθώς το κουμπάκι του "εκτυπωτή χρημάτων" ΔΕΝ το έχει ο Γιωργάκης, ούτε ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, ούτε της Ισπανιας, ούτε της Ιταλίας, κτλ.
Το κουμπάκι το έχει η ΕΚΤ (Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα), και η Μέρκελ ξεκαθάρισε ότι ΔΕ θα δεχτεί να πατηθεί το κουμπάκι αυτό, διότι δεν έχει τόση ανάγκη το "φρέσκο" χρήμα, και δεν επιθυμεί το νόμισμα της να χάσει την αξία του (κάτι που ισοδυναμεί παρεπιπτόντως με έμμεση ληστεία εις βάρος όσων έχουν αυτό το νόμισμα).
Ο Γιωργάκης (και όχι μόνο) επιθυμεί διακαώς να πατήσει το κουμπάκι, γι' αυτό και φτάνει στο σημείο να "παλεύει εναντίον του Μάαστριχτ". "Πενία τέχνες κατεργάζεται" εξάλλου, και έτσι, αυτοί που μέχρι τώρα μας ζάλιζαν για την καταπληκτική ευρωζώνη, ΕΕ, κτλ, τώρα τη χαρακτηρίζουν "ξεπερασμένη" (από τι?). Δίκιο έχουν βέβαια, σαφώς και πρέπει να καταργηθεί, αλλά τι θα την αντικαταστήσει?
Η Γερμανία έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν τα δέχεται αυτά τα σχέδια, και έχομε δει και το γιατί.
Έτσι, από τη στιγμή που ο "προοδευτικός" Γιωργάκης θέλει να παλέψει εναντίον των "συντηρητικών" (Γερμανία) που θέλουν το Μάαστριχτ, το Σύμφωνο Σταθερότητας, κτλ, αναπόφευκτα θα πάμε σε σύγκρουση.
Παραθέτω και ένα σημερινό άρθρο του Ambrose Evans-Pritchard στη συντηρητική Telegraph, που όμως επειδή έχει "πιάσει το νόημα", φτάνει στο σημείο να μιλάει εναντίον των Συντηρητικών στην Αγγλία (πράγμα ασσύληπτο για την εφημερίδα που δουλεύει, καθώς είναι φουλ υπέρ του συγκεκριμένου κόμματος), και προτείνει να συνεχίσουν να τυπώνουν χρήμα από το πουθενά, χαρακτηρίζοντας την πτώση της λίρας Αγγλίας, του νομίσματος τους ως..."δώρο Θεού" ("A sterling crash is a godsend").
Μιλώντας στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, αφού είναι γνωστό πως η ανατροπή του είναι κάτι το "κακό" (πως θα ζήσουμε χωρίς τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους, και τους υπόλοιπους που απομυζούν την εργασία μας?), η μόνη διέξοδος για τη "δύση", πλην Γερμανίας, είναι να κάνει ότι έκανε κατά κόρον ο..."πρωτοπόρος" Ανδρέας Παπανδρέου, δηλαδή να τυπώσει πληθωριστικό χρήμα.
Αυτό απλά καθυστερεί την πτώση, και δίνει ελπίδες για μελλοντική ανάκαμψη (που εδώ στην Ελλάδα έχουμε δει πόσο "καλή" είναι, και που μπορεί να μας φτάσει η διαρκής υποτίμηση του νομίσματος)
Στην πραγματικότητα, η πτώση των νομισμάτων τώρα θα είναι μεγαλύτερη, πολύ μεγαλύτερη βέβαια, και κράτη όπως η Ελλάδα, όσο καθυστερούν, απλά χειροτερεύουν τη θέση τους, διότι όλοι οι άλλοι έχουν "ελαφριά νομίσματα" πλέον, ενώ τα κράτη της ευρωζώνης πρέπει να σηκώσουν τα [νομισματικά] κιλά του Πύρρου Δήμα.
Και όπως παρατηρεί ο Ambrose Evans-Pritchard,
"A crashing currency is not a pretty sight. Yet the iron rule is that once you have debauched your economy, you must let the exchange rate reflect reality. To pretend otherwise is to dig your nation deeper into a hole."
Τα άλλα κράτη αποδέχονται την καπιταλιστική πραγματικότητα (παρακμή για τα κράτη αυτά), και προσαρμόζονται σε αυτή, στα κράτη της ευρωζώνης (πλην Γερμανιας) ούτε ανατρέπουν την καπιταλιστική πραγματικότητα, ούτε προσαρμόζονται σε αυτή
Και αφού είδαμε όλα τα παραπάνω, ας δούμε τώρα και τις νεότερες εξελίξεις, με τη Γαλλία να υποτάσσεται ουσιαστικά στη Γερμανία, προωθώντας τη "λύση" του "ευρώ δύο ταχυτήτων". Ακόμα και οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ότι οι λαοί δε θα αντέξουν για πολύ ακόμα αυτό το βασανιστήριο που τώρα περνούν, και έτσι προωθούν τη δημιουργία ενός δεύτερου, πληθωρισμένου ευρώ.
Όπως έχουμε ξαναπεί, το σενάριο αυτό είναι το χειρότερο δυνατόν διότι συνδυάζει τα χειρότερα δυνατά στοιχεία για εμάς: Από τη μία το νόμισμα πέφτει, μειώνοντας την "αγοραστική δύναμη" αυτών που πληρώνονται σε αυτό, και από την άλλη η ισοτιμία του νέου αυτού ευρώ συνεχίζει να καθορίζει από τη Γερμανία και την παρέα της. Έτσι, η Γερμανία εξακολουθεί να έχει υπό τον οικονομικό έλεγχο της την Ελλάδα, ως προτεκτοράτο.
Ενδιαφέρον έχει όμως και το ότι η Γαλλία θα ήθελε ίσως να πάει με το "Νότιο ευρώ", ώστε να αποφύγει το "υπερβολικό ισχυρό" ευρώ που θέλει η Γερμανία, και παράλληλα να είναι "πρώτη στο χωριό παρά τελευταία στην πόλη", μιας και αν έχει το ίδιο νόμισμα με τα PIIGS, είναι προφανές ότι θα κάνει αυτή κουμάντο στο "Νότιο ευρώ", με τα PIIGS να βρίσκονται πλέον στο δικό της έλεγχο.
Εναλλακτικά σχέδια σωτηρίας του ευρώ παρουσιάζει η Le Monde
Στην Ελλάδα, η συζήτηση σχετικά με την επιστροφή στη δραχμή ή όχι έχει φουντώσει - οπότε κρίναμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε ένα απόσπασμα από ένα παλιότερο δικό μας ποστ, γραμμένο στις 19/10/2009 για το ζήτημα του ευρώ (το οποίο προβλέπαμε από το 2008, όταν πρωτοξέσπασε η κρίση ότι δε θα επιβιώσει, τουλάχιστον όχι στη σημερινή του μορφή):
***
Ο Πύρρος Δήμας, γνωστός αρσιβαρίστας, σηκώνει ούτε και εγώ ξέρω πόσα κιλά. Εσύ αγαπητέ αναγνώστη μπορείς να σηκώσεις αυτά τα κιλά?
Μάλλον όχι, και μάλλον αν δοκίμαζες όχι απλά θα αποτύγχανες, αλλά θα τραυματιζόσουν κιόλας.
Σκεφτείτε τώρα τη μπάρα με τα βάρη ως το ευρώ, που είναι "βαρύ" νόμισμα (όπως και τα βάρη που σηκώνει ο Δήμας είναι πολλά), το Δήμα ως Γερμανία (που αντέχει αυτά τα βάρη), και μετά σκεφτείτε την Ελλάδα ως κάποιον άλλο (όχι το Δήμα).
Τι θα γίνει άραγε με τα βάρη? Ή μήπως -λέω εγώ τώρα- ένας κράτος όπως η Ελλάδα, αλλά και κάμποσα άλλα, ΔΕΝ μπορούν να σηκώσουν αυτό το βάρος, και άρα όσο νωρίτερα σταματήσουν την προσπάθεια, τόσο καλύτερο θα είναι γι' αυτά?
Ειλικρινά δε γνωρίζω αν οι τηλεοράσεις "έπαιξαν" καθόλου αυτό το απόσπασμα από την ομιλία του Γιωργάκη, δεν πολυβλεπω τηλεόραση, πάντως στις εφημερίδες δεν έγινε καμία αναφορά."Απαντώ στις αιτιάσεις της άλλης Αριστεράς που καταγγέλλουν το διεθνές οικονομικό σύστημα. Κοιτάξτε, εγώ όχι μόνο θα συμφωνήσω αλλά και ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς έχω κάνει σκληρή κριτική στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά και στο πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης του πλανήτη μας που επιτρέπει τη συγκέντρωση τόσης εξουσίας ώστε να «αιχμαλωτίζονται» οι δημοκρατικοί θεσμοί παίρνοντας έτσι αποφάσεις με αδιαφάνεια και εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος τόσων λαών. Αύριο όμως που θα διαπραγματεύομαι στο Συμβούλιο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης ίσως να τους προβληματίσω με την κριτική μου. Ίσως ακόμα και να πείσω μερικούς απ’ αυτούς τους συντηρητικούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι το Μάαστριχτ έχει πολλά προβλήματα και έχει ήδη αυτοακυρωθεί αφού ο στόχος ήταν να περιορίσει τον πληθωρισμό σε εποχές «παχιών αγελάδων» ενώ σήμερα έχουμε ύφεση. Μην ξεχνάτε ότι εκεί πηγαίνω πρωτίστως για να προασπίσω τα συμφέροντα του Έλληνα πολίτη, να προασπίσω την αξιοπιστία της Ελλάδας."
- Γ. Παπανδρέου, από τα πρακτικά της Βουλής στη συνεδρίαση της 18ης Οκτωβρίου
Κακώς όμως, διότι εδώ παίζονται πολλά:
Η ευρωζώνη είναι δημιούργημα του καπιταλισμού την εποχή των "παχιών αγελάδων", όπως λέει ο Γιωργάκης. Ο καπιταλισμός προυπήρχε αυτής, και μπορεί να υπάρξει και χωρίς αυτήν.
Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει ο κόσμος να απορρίψει το μύθο πως "η ευρωζώνη δε μπορεί να πέσει", "δε μπορούμε να βγούμε από το ευρώ", και άλλα τέτοια: Στην πραγματικότητα, "ότι κλειδώνει ξεκλειδώνει".
Αν οι κυβερνώντες σε κράτη όπως η Ελλάδα ήταν πιο "ξύπνιοι", θα την είχαν ήδη διαλύσει, απλά είναι σε μεγάλο βαθμό αμόρφωτοι, ή/και επηρεασμένοι από διάφορα δόγματα περί "αυτορυθμιζόμενης αγοράς", κτλ, με αποτέλεσμα να την υποστηρίζουν από "κεκτημένη ταχύτητα" (κάτι που προσωπικά θεωρώ ότι θα συνεχίζεται για κάμποσο καιρό ακόμα, όμως, αργά ή γρήγορα, θα το καταλάβουν και οι ίδιοι ότι πρέπει να βγουν από το ευρώ). Όσο η έξοδος από το ευρώ καθυστερεί, τόσο θα χειροτερεύουν τα πράγματα, καθώς η Γερμανία απλά αρνείται να δεχτεί υποτίμηση του ευρώ, με εκτύπωση πληθωριστικού χρήματος από το πουθενά.
Κράτη όπως η Ελλάδα είναι καταχρεωμένα, χρειάζονται δανεικά, και, όπως κάθε απελπισμένος που χρειαζεται δανεικά, ζητάει από φίλους, από γνωστούς, από την τράπεζα, από τοκογλύφους, αρκεί να μη χρεοκωπήσει.
Ακόμα και αν πριν ήταν εναντίον του δανεισμού, τώρα λόγω της άμεσης ανάγκης για μετρητά, παραμερίζει τις παλιές του ιδεοληψίες, και δανείζεται.
Γι' αυτό και ο Γιωργάκης βαφτίζει ως "συντηρητική" τη συνθήκη του Μάαστριχτ, και ως "προοδευτική" την κατάργηση/χαλάρωση της (τα εισαγωγικά οφείλονται στο ότι και τα δύο ενδεχόμενα είναι συντηρητικά, έστω και αν όντως η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι συγκριτικά πιο συντηρητική - αυτό δεν κάνει την κατάργηση της "προοδευτική". Απλά επιτρέπει στην Ελλάδα να μη χρεωκοπήσει, τυπώνοντας χρήμα από το πουθενά. Όχι και άσχημα βέβαια, έτσι δεν είναι?)
Κανένα κράτος δε θέλει να χρεωκοπήσει, και μπροστά σε αυτό τον κίνδυνο, ο Γιωργάκης δε διστάζει να υιοθετήσει τη θέση του ΚΚΕ για κατάργηση του Μάαστριχτ. Και δεν είναι ο μόνος, και άλλα κράτη ζητούν, ή θα ζητήσουν στο μέλλον κατάργηση του Μάαστριχτ, του Συμφώνου Σταθερότητας, και άλλων δημιουργημάτων του καπιταλισμού κατά την περίοδο των "παχιών αγελάδων".
Δε είναι ίσως κάτι που το επιθυμούν, ωστόσο το ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ προκειμένου να μη χρεωκοπήσουν.
Σε παλιότερες εποχές, η Ελλάδα τύπωνε επανειλημμένα δραχμές από το πουθενά (πληθωρισμός - υποτίμηση της δραχμής), και συγκρατούσε έτσι την πτώση της: Αντί να πέφτει "μια και καλή", κατακόρυφα, έπεφτε σε σπιράλ, αργά αργά, με την εκτύπωση πληθωριστικού χρήματος να καθυστερεί μεν την πτώση, αλλά να την κάνει και πιο επώδυνη μακροπρόθεσμα.
Πλέον, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά όμως, καθώς το κουμπάκι του "εκτυπωτή χρημάτων" ΔΕΝ το έχει ο Γιωργάκης, ούτε ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, ούτε της Ισπανιας, ούτε της Ιταλίας, κτλ.
Το κουμπάκι το έχει η ΕΚΤ (Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα), και η Μέρκελ ξεκαθάρισε ότι ΔΕ θα δεχτεί να πατηθεί το κουμπάκι αυτό, διότι δεν έχει τόση ανάγκη το "φρέσκο" χρήμα, και δεν επιθυμεί το νόμισμα της να χάσει την αξία του (κάτι που ισοδυναμεί παρεπιπτόντως με έμμεση ληστεία εις βάρος όσων έχουν αυτό το νόμισμα).
Ο Γιωργάκης (και όχι μόνο) επιθυμεί διακαώς να πατήσει το κουμπάκι, γι' αυτό και φτάνει στο σημείο να "παλεύει εναντίον του Μάαστριχτ". "Πενία τέχνες κατεργάζεται" εξάλλου, και έτσι, αυτοί που μέχρι τώρα μας ζάλιζαν για την καταπληκτική ευρωζώνη, ΕΕ, κτλ, τώρα τη χαρακτηρίζουν "ξεπερασμένη" (από τι?). Δίκιο έχουν βέβαια, σαφώς και πρέπει να καταργηθεί, αλλά τι θα την αντικαταστήσει?
Η Γερμανία έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν τα δέχεται αυτά τα σχέδια, και έχομε δει και το γιατί.
Έτσι, από τη στιγμή που ο "προοδευτικός" Γιωργάκης θέλει να παλέψει εναντίον των "συντηρητικών" (Γερμανία) που θέλουν το Μάαστριχτ, το Σύμφωνο Σταθερότητας, κτλ, αναπόφευκτα θα πάμε σε σύγκρουση.
Παραθέτω και ένα σημερινό άρθρο του Ambrose Evans-Pritchard στη συντηρητική Telegraph, που όμως επειδή έχει "πιάσει το νόημα", φτάνει στο σημείο να μιλάει εναντίον των Συντηρητικών στην Αγγλία (πράγμα ασσύληπτο για την εφημερίδα που δουλεύει, καθώς είναι φουλ υπέρ του συγκεκριμένου κόμματος), και προτείνει να συνεχίσουν να τυπώνουν χρήμα από το πουθενά, χαρακτηρίζοντας την πτώση της λίρας Αγγλίας, του νομίσματος τους ως..."δώρο Θεού" ("A sterling crash is a godsend").
Μιλώντας στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, αφού είναι γνωστό πως η ανατροπή του είναι κάτι το "κακό" (πως θα ζήσουμε χωρίς τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους, και τους υπόλοιπους που απομυζούν την εργασία μας?), η μόνη διέξοδος για τη "δύση", πλην Γερμανίας, είναι να κάνει ότι έκανε κατά κόρον ο..."πρωτοπόρος" Ανδρέας Παπανδρέου, δηλαδή να τυπώσει πληθωριστικό χρήμα.
Αυτό απλά καθυστερεί την πτώση, και δίνει ελπίδες για μελλοντική ανάκαμψη (που εδώ στην Ελλάδα έχουμε δει πόσο "καλή" είναι, και που μπορεί να μας φτάσει η διαρκής υποτίμηση του νομίσματος)
Στην πραγματικότητα, η πτώση των νομισμάτων τώρα θα είναι μεγαλύτερη, πολύ μεγαλύτερη βέβαια, και κράτη όπως η Ελλάδα, όσο καθυστερούν, απλά χειροτερεύουν τη θέση τους, διότι όλοι οι άλλοι έχουν "ελαφριά νομίσματα" πλέον, ενώ τα κράτη της ευρωζώνης πρέπει να σηκώσουν τα [νομισματικά] κιλά του Πύρρου Δήμα.
Και όπως παρατηρεί ο Ambrose Evans-Pritchard,
"A crashing currency is not a pretty sight. Yet the iron rule is that once you have debauched your economy, you must let the exchange rate reflect reality. To pretend otherwise is to dig your nation deeper into a hole."
Τα άλλα κράτη αποδέχονται την καπιταλιστική πραγματικότητα (παρακμή για τα κράτη αυτά), και προσαρμόζονται σε αυτή, στα κράτη της ευρωζώνης (πλην Γερμανιας) ούτε ανατρέπουν την καπιταλιστική πραγματικότητα, ούτε προσαρμόζονται σε αυτή
***
Ειδικά η τελευταία πρόταση από το παλιότερο αυτό άρθρο μας είναι "όλα τα λεφτά", καθώς αφορά τη συμπεριφορά πολλών που συμπεριφέρονται ως..."ξεπεσμένοι ευγενείς":
Από τη μία, υποστηρίζουν τον καπιταλισμό, δηλαδή ένα σύστημα που βασίζεται στην ανταγωνιστικότητα. Αν είσαι ανταγωνιστικός, όπως η Γερμανία, τότε μπορείς να εντάξεις τα "νομισματικά κιλά" του ευρώ, ενός δηλαδή σκληρού νομίσματος.
Αντίθετα, αν δεν είσαι ανταγωνιστικός (όπως συμβαίνει με Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία, ακόμα και η Γαλλία ζορίζεται, και γενικά όλη η Δύση έχει πρόβλημα), τότε το να έχεις ένα σκληρό νόμισμα δε σου επιτρέπει να γίνεις ανταγωνιστικός. Το να επιμένεις να προσπαθείς να σηκώσεις τα ίδια κιλά με τον Πύρρο Δήμα είναι κωμικοτραγικό (με έμφαση στο τραγικό, μιας και δε μιλάμε για έναν αγώνα άρσης βαρών, αλλά για αμέτρητα λουκέτα, ανεργία, κτλ). Η συνέχιση της ευρωζώνης στην παρούσα μορφής της θα ήταν δηλαδή "αστείο", αν δεν ήταν τόσο σοβαρά τα πράγματα με την εξαθλίωση που φέρνει. Οι πραγματικές επιλογές είναι:
1) Να βάλεις λιγότερα κιλά στην μπάρα (υποτίμηση νομίσματος), και να "προπονηθείς" ώστε να γίνεις κάποτε και εσύ πολύ ανταγωνιστικός σαν τον Πύρρο Δήμα. Η "προπόνηση" αυτή περιλαμβάνει όπως ήδη βλέπουμε τεράστιες μειώσεις μισθών, χειρότερα ωράρια, ελαστική/ανασφάλιστη εργασία, συντριβή συντάξεων, κτλ, κτλ, κτλ. Όλα αυτά κάνουν την εργατική δύναμη του εργάτη πιο φτηνή για τους κεφαλαιοκράτες, και έτσι πείθονται να επενδύσουν. Έτσι, μετά από κάποια στιγμή -στο πιο αισιόδοξο σενάριο τέλος πάντων- θα έχουμε φτώχεια για τον εργάτη, αλλά και "επανεκκίνηση της οικονομίας". Άσε που με την πληθωρισμένη δραχμή ορισμένα αγαθά και υπηρεσίες που είναι εγχώρια θα φτηνύνουν όσο θα φτηνύνει και ο μισθός του εργάτη (άρα δε θα φανεί εκεί η πτώση).
Όσο για το πόσο θα πέσει η δραχμή, αν γυρίσουμε σε αυτή:
Τελικά ο υπερπληθωρισμός να είναι αναπόφευκτος και για το ευρώ. Πρέπει να εκτυπωθούν τρισεκατομμύρια επί τρισεκατομμυρίων για να διασωθούν οι τράπεζες. Μιλάμε για διψήφιο αριθμό χρόνων στα οποία κάθε λίγο και λιγάκι θα τυπώνονται νομίσματα για να σωθούν οι τράπεζες (σε παγκόσμια κλίμακα). Ποιος θα θέλει ένα τέτοιο νόμισμα; Κανένας (εξ ου και η [επι]στροφή στο χρυσό που μένει σταθερός-δεν πληθωρίζεται).
Από εκεί και πέρα όμως, εγώ θα ήθελα να ρωτήσω το εξής:
Η Ισλανδία κήρυξε ουσιαστικά στάση πληρωμών στο χρέος της, και υποτίμησε το νόμισμα της (δεν ήταν στο ευρώ) κατά 50%.
Εκεί γιατί το νόμισμα δεν υπερπληθωρίστηκε; Γιατί να μην γίνει και εδώ το ίδιο;
Άλλο πληθωρισμός, άλλο υπερπληθωρισμός. Μη λέμε ότι αυτομάτως η δραχμή θα υπερπληθωριστεί, αυτά είναι ανοησίες. Θα πέσει, αλλά όχι για να υπερπληθωριστεί (τουλάχιστον όχι άμεσα).
2) Αντί ο εργάτης να μελετά αποκλειστικά και μόνο το ποιος είναι ο πιο ανώδυνος τρόπος να φτωχύνει, ώστε να γίνει ανταγωνιστικός, θα πρέπει εκτός από το να βγει από την ευρωζώνη, αποτινάσσοντας το ζυγό των ξένων ιμπεριαλιστών από πάνω του, να κοιτάει το πώς θα πάρει συνολικά την εξουσία στα χέρια του. Για πολλούς είναι θέμα επιβίωσης πλέον.
Αν η άρχουσα τάξη συνεχίσει να έχει την εξουσία, μας οδηγεί σε ένα χάος, σε μια κοινωνία ζούγκλα με ελάχιστους ολιγάρχες που ελέγχουν τα πάντα, και αμέτρητους άνεργους, ξεσπιτωμένους, ή έστω φτωχούς και -κυρίως- τσακισμένους (οικονομικά και ψυχολογικά) εργάτες, μικροαστούς, κτλ. Θα τους αφήσουμε να μας τσαλαπατήσουν χωρίς ούτε καν να ρίξουμε μια τουφεκιά "για την τιμή των όπλων";
Από τη μία, υποστηρίζουν τον καπιταλισμό, δηλαδή ένα σύστημα που βασίζεται στην ανταγωνιστικότητα. Αν είσαι ανταγωνιστικός, όπως η Γερμανία, τότε μπορείς να εντάξεις τα "νομισματικά κιλά" του ευρώ, ενός δηλαδή σκληρού νομίσματος.
Αντίθετα, αν δεν είσαι ανταγωνιστικός (όπως συμβαίνει με Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία, ακόμα και η Γαλλία ζορίζεται, και γενικά όλη η Δύση έχει πρόβλημα), τότε το να έχεις ένα σκληρό νόμισμα δε σου επιτρέπει να γίνεις ανταγωνιστικός. Το να επιμένεις να προσπαθείς να σηκώσεις τα ίδια κιλά με τον Πύρρο Δήμα είναι κωμικοτραγικό (με έμφαση στο τραγικό, μιας και δε μιλάμε για έναν αγώνα άρσης βαρών, αλλά για αμέτρητα λουκέτα, ανεργία, κτλ). Η συνέχιση της ευρωζώνης στην παρούσα μορφής της θα ήταν δηλαδή "αστείο", αν δεν ήταν τόσο σοβαρά τα πράγματα με την εξαθλίωση που φέρνει. Οι πραγματικές επιλογές είναι:
1) Να βάλεις λιγότερα κιλά στην μπάρα (υποτίμηση νομίσματος), και να "προπονηθείς" ώστε να γίνεις κάποτε και εσύ πολύ ανταγωνιστικός σαν τον Πύρρο Δήμα. Η "προπόνηση" αυτή περιλαμβάνει όπως ήδη βλέπουμε τεράστιες μειώσεις μισθών, χειρότερα ωράρια, ελαστική/ανασφάλιστη εργασία, συντριβή συντάξεων, κτλ, κτλ, κτλ. Όλα αυτά κάνουν την εργατική δύναμη του εργάτη πιο φτηνή για τους κεφαλαιοκράτες, και έτσι πείθονται να επενδύσουν. Έτσι, μετά από κάποια στιγμή -στο πιο αισιόδοξο σενάριο τέλος πάντων- θα έχουμε φτώχεια για τον εργάτη, αλλά και "επανεκκίνηση της οικονομίας". Άσε που με την πληθωρισμένη δραχμή ορισμένα αγαθά και υπηρεσίες που είναι εγχώρια θα φτηνύνουν όσο θα φτηνύνει και ο μισθός του εργάτη (άρα δε θα φανεί εκεί η πτώση).
Όσο για το πόσο θα πέσει η δραχμή, αν γυρίσουμε σε αυτή:
Τελικά ο υπερπληθωρισμός να είναι αναπόφευκτος και για το ευρώ. Πρέπει να εκτυπωθούν τρισεκατομμύρια επί τρισεκατομμυρίων για να διασωθούν οι τράπεζες. Μιλάμε για διψήφιο αριθμό χρόνων στα οποία κάθε λίγο και λιγάκι θα τυπώνονται νομίσματα για να σωθούν οι τράπεζες (σε παγκόσμια κλίμακα). Ποιος θα θέλει ένα τέτοιο νόμισμα; Κανένας (εξ ου και η [επι]στροφή στο χρυσό που μένει σταθερός-δεν πληθωρίζεται).
Από εκεί και πέρα όμως, εγώ θα ήθελα να ρωτήσω το εξής:
Η Ισλανδία κήρυξε ουσιαστικά στάση πληρωμών στο χρέος της, και υποτίμησε το νόμισμα της (δεν ήταν στο ευρώ) κατά 50%.
Εκεί γιατί το νόμισμα δεν υπερπληθωρίστηκε; Γιατί να μην γίνει και εδώ το ίδιο;
Άλλο πληθωρισμός, άλλο υπερπληθωρισμός. Μη λέμε ότι αυτομάτως η δραχμή θα υπερπληθωριστεί, αυτά είναι ανοησίες. Θα πέσει, αλλά όχι για να υπερπληθωριστεί (τουλάχιστον όχι άμεσα).
2) Αντί ο εργάτης να μελετά αποκλειστικά και μόνο το ποιος είναι ο πιο ανώδυνος τρόπος να φτωχύνει, ώστε να γίνει ανταγωνιστικός, θα πρέπει εκτός από το να βγει από την ευρωζώνη, αποτινάσσοντας το ζυγό των ξένων ιμπεριαλιστών από πάνω του, να κοιτάει το πώς θα πάρει συνολικά την εξουσία στα χέρια του. Για πολλούς είναι θέμα επιβίωσης πλέον.
Αν η άρχουσα τάξη συνεχίσει να έχει την εξουσία, μας οδηγεί σε ένα χάος, σε μια κοινωνία ζούγκλα με ελάχιστους ολιγάρχες που ελέγχουν τα πάντα, και αμέτρητους άνεργους, ξεσπιτωμένους, ή έστω φτωχούς και -κυρίως- τσακισμένους (οικονομικά και ψυχολογικά) εργάτες, μικροαστούς, κτλ. Θα τους αφήσουμε να μας τσαλαπατήσουν χωρίς ούτε καν να ρίξουμε μια τουφεκιά "για την τιμή των όπλων";
Και αφού είδαμε όλα τα παραπάνω, ας δούμε τώρα και τις νεότερες εξελίξεις, με τη Γαλλία να υποτάσσεται ουσιαστικά στη Γερμανία, προωθώντας τη "λύση" του "ευρώ δύο ταχυτήτων". Ακόμα και οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ότι οι λαοί δε θα αντέξουν για πολύ ακόμα αυτό το βασανιστήριο που τώρα περνούν, και έτσι προωθούν τη δημιουργία ενός δεύτερου, πληθωρισμένου ευρώ.
Όπως έχουμε ξαναπεί, το σενάριο αυτό είναι το χειρότερο δυνατόν διότι συνδυάζει τα χειρότερα δυνατά στοιχεία για εμάς: Από τη μία το νόμισμα πέφτει, μειώνοντας την "αγοραστική δύναμη" αυτών που πληρώνονται σε αυτό, και από την άλλη η ισοτιμία του νέου αυτού ευρώ συνεχίζει να καθορίζει από τη Γερμανία και την παρέα της. Έτσι, η Γερμανία εξακολουθεί να έχει υπό τον οικονομικό έλεγχο της την Ελλάδα, ως προτεκτοράτο.
Ενδιαφέρον έχει όμως και το ότι η Γαλλία θα ήθελε ίσως να πάει με το "Νότιο ευρώ", ώστε να αποφύγει το "υπερβολικό ισχυρό" ευρώ που θέλει η Γερμανία, και παράλληλα να είναι "πρώτη στο χωριό παρά τελευταία στην πόλη", μιας και αν έχει το ίδιο νόμισμα με τα PIIGS, είναι προφανές ότι θα κάνει αυτή κουμάντο στο "Νότιο ευρώ", με τα PIIGS να βρίσκονται πλέον στο δικό της έλεγχο.
Εναλλακτικά σχέδια σωτηρίας του ευρώ παρουσιάζει η Le Monde
Spoiler:
Σαρκοζί: Οδεύουμε σε μία Ευρώπη δύο ταχυτήτων
Spoiler:
Η Γαλλία μπαίνει από σήμερα στο σκοτεινό τούνελ της μακροχρόνιας λιτότητας
Spoiler:
Όπως έχουμε πει ξανά και ξανά, η Γερμανία ΔΕΝ θέλει αυτή τη στιγμή να διώξει την Ελλάδα, ούτε κανέναν άλλο. Το κόστος θα ήταν για αυτήν, και για τις τράπεζες της, πολύ μεγάλο. Αυτοί έχουν περισσότερα να χάσουν από οποιονδήποτε άλλο.
Επιστολή Σόιμπλε αποκαλύπτει ότι μπλόφαρε με την πτώχευση της Ελλάδας
Πριν από λίγες μόλις ημέρες ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωνε πως πλέον το κόστος διάσωσης της Ελλάδας είναι ανάλογο με το κόστος κατάρρευσής της και πως η Γερμανία ήταν έτοιμη να αναλάβει αυτό το ρίσκο. Τότε χαρακτηρίσαμε τους ισχυρισμούς του Σόιμπλε ως παντελώς ανακριβείς και λανθασμένους και υποστηρίξαμε ότι απλώς μπλοφάρει ελπίζοντας στην υποχώρηση της Ελλάδας στις απαιτήσεις της Γερμανίας.Η Deutsche Bank ζητά να μην ξαναέχουμε κουρέματα για άλλες χώρες, τουλάχιστον προς το παρόν (διότι προφανώς ΔΕ θα τα αντέξει):
Σήμερα η γερμανική εφημερίδα Leipsiger Volkszeitung αποκαλύπτει επιστολή του Σόιμπλε προς τον εκπρόσωπο για θέματα προϋπολογισμού του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Κάρστεν Σνάιντερ, όπου οι εκτιμήσεις για τις συνέπειες μίας ελληνικής πτώχευσης είναι πολύ διαφορετικές από αυτές που υποστήριζε στις δηλώσεις του πριν από λίγες ημέρες.
Συγκεκριμένα ο Σόιμπλε γράφει πως μία ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας θα αναγκάσει τους πιστωτές της να δεχθούν μεγαλύτερες απώλειες από τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν σημειώνοντας πως το πρόσθετο κόστος συνεπάγεται στήριξη με δισεκατομμύρια ευρώ διαφόρων τραπεζών, κάτι που, για να γίνει, θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν κονδύλια που δεν έχουν υπολογιστεί στον προϋπολογισμό της γερμανικής κυβέρνησης.
Deutsche Bank: «Το ελληνικό κούρεμα άνοιξε ένα επικίνδυνο κουτί της Πανδώρας»
Spoiler:
Κι άλλοι τσακωμοί στην Ευρώπη, διότι η ευρωζώνη προωθεί αλλαγή των κανονισμών, ώστε τα μέλη της ευρωζώνης να έχουν σε ΜΟΝΙΜΗ βάση την πλειοψηφία στα υπουργικά όργανα της ΕΕ.
Αυτό έχει προκαλέσει την οργή των κρατών της ΕΕ που δεν είναι στην ευρωζώνη, με πρώτη και καλύτερη την Αγγλία (που ήδη διαμαρτύρεται, και βέβαια δε λέει ψέματα, ότι η ευρωζώνη προσπαθεί να περάσει νόμους που θα υπονομεύσουν το ρόλο της Αγγλίας ως χρηματοπιστωτικό κέντρο. Η κόντρα εξάλλου Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας είναι πανάρχαια).
Britain faces new isolation threat from eurozone 'caucus'
Spoiler:
Συμμετοχή των χωρών εκτός ευρωζώνης στο Eurogroup θέλει η Τσεχία
Spoiler:
Δημοσίευση σχολίου