η ομάδα Familia και η Μάνια Παπαδημητρίου σε συνεργασία με το θέατρο Επί Κολωνώ
παρουσιάζουν από το Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011
την παράσταση «Η ΓΑΖΑ ΕΙΝΑΙ…»(Μαθήματα επιβίωσης)
στη σκηνή Black Box του Επί Κολωνώ
σε παραγωγή της Ομάδας Νάμα.
Μερικά λόγια για το έργο:
«Μόνο η θάλασσα με βοηθάει να ονειρεύομαι. Όταν στέκομαι στην ακτή φαντάζομαι την Κύπρο, ένα ταξίδι στο Παρίσι, μία πτήση στη Ρώμη…»
Μαχμούτ, έτος γέννησης 1995
Σε πρώτο επαγγελματικό ανέβασμα μια παράσταση βασισμένη στους μονολόγους παιδιών 13 έως 17 ετών που έζησαν τους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών στη Γάζα από το Δεκέμβριο του 2008 μέχρι τον Ιανουάριο του 2009. Μονόλογοι που απασχόλησαν καθηγητές και μαθητές σε πάνω από 40 χώρες και που στις 29 Νοεμβρίου 2010 παρουσιάστηκαν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη από μαθητές όλων αυτών των χωρών με σκοπό να δουν αυτοί που ορίζουν τις τύχες των λαών τι συμβαίνει στις ψυχές των παιδιών όταν καταπατώνται όλα τα άρθρα των συνθηκών που οι ίδιοι έχουν υπογράψει. Η παράσταση περιέχει σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό από την ιστορία της πολύπαθης Γάζας.
Μέσα σ’ ένα κλίμα οδύνης, οργής και ανησυχίας για τα δεινά που περιμένουν και τον Έλληνα πολίτη, πιστεύοντας ότι το θέατρο δεν είναι μόνο ένα όπλο συνειδητοποίησης και αντίστασης, αλλά και τρόπος για να ερευνήσει κανείς την αλήθεια, επιλέξαμε να ακούσουμε τις φωνές παιδιών που κάνουν θέατρο σε μία πολιορκημένη πόλη. Γιατί υπήρξαμε και εμείς κάποτε παιδιά και κάναμε θέατρο κάθε Μάρτιο με θέμα την πολιορκία του δικού μας Μεσολογγίου. Πώς μπορούμε τώρα που κάτι τέτοιο γίνεται δίπλα μας να κάνουμε ότι δεν συμβαίνει; Πώς μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια τους ανθρώπους που υποφέρουν όταν οι ίδιοι δεν είμαστε ικανοί ούτε να οργιστούμε αρκετά γι’ αυτό που τους συμβαίνει;
Όπως λέει και το γνωστό ρητό του pastor Martin Niemöller:
«Πρώτα ήρθαν και συλλάβανε τους κομμουνιστές. - Δε μίλησα γιατί δεν ήμουνα κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους. - Δε μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά συλλάβανε τους εργάτες των συνδικάτων. - Δε μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά τους καθολικούς. - Δε μίλησα γιατί δεν ήμουν καθολικός.
Αλλά όταν ήρθαν να πιάσουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει.»
Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του σκηνοθέτη και ακτιβιστή Juliano Mer-Khamis, που δολοφονήθηκε τον Απρίλιο του 2011 στην παλαιστινιακή πόλη Jenin. Ο Juliano Mer-Khamis ίδρυσε στην Jenin το Freedom Theater, που λειτουργεί μέχρι και σήμερα.
Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Πανελλήνιου Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση και του Ashtar Theater .
ΒΑΣΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Ειρήνη Αμπουμόγλι, Αριστέα Βαβουγιού,
Αντωνία Βασιλειάδου, Σίσυ Γρηγοριάδου,
Τζένη Καραβίτη, Μαρία Καραμούτσιου,
Μάρθα Κατσαρίδου, Ευάγγελος Μανιτάκης
Ευαγγελίου Μήτρου, Δάφνη Μουστακλίδου,
Ιωάννα Τότσιου, Μαρία Τσιώνα
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Σκηνικά/Σχεδιασμός αφίσας: Άρτεμις Θεοδωρίδη
Κοστούμια: Ευθυμία Μουτσιανά-Μαρρέ
Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Λανάρα
Σχεδιασμός Φωτισμού: Αλέκος Αναστασίου
Video/Μουσική επιμέλεια: Μάτα Καστρησίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Τζάνη
Φωτογραφίες: Θάνος Χόνδρος
Σχεδιασμός προγράμματος: Χρήστος Κατσάνος
Δημοσίευση σχολίου