Γράφαμε και χτες για την καπιταλιστική οικονομική κρίση που αναγκάζει οικογένειες να ζητούν να στεγαστούν τα παιδάκια τους σε ορφανοτροφεία και παιδικά χωριά SOS αφού δεν μπορούν να τους εξασφαλίσουν ούτε ένα πιάτο φαγητό. Τα δημοσιεύματα του τύπου αναφέρουν ότι μόνο κατά τους τελευταίους μήνες 600 ελληνικές οικογένειες έχουν καταφύγει σε ανάλογα ιδρύματα ζητώντας λύση ώστε τα παιδάκια τους να μην υποφέρουν από ασιτία, με ότι σημαίνει αυτό.
Το ίδιο θέμα συναντούμε και στο βίντεο που παραθέτουμε από την τηλεόραση «Κόντρα». Όμως το ίδιο θέμα έχει και μια άλλη πλευρά. Αυτή που διαβάζουμε σήμερα σε ρεπορτάζ της τοπικής εφημερίδας της Λάρισας «Ελευθερία»:
«Το γεγονός ότι οι οικογένειες δεν μπορούν να δώσουν χρήματα στα παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο για να αγοράσουν κολατσιό είναι μια πραγματικότητα, όπως και ότι "ζητιανεύουν" για ένα κουλούρι στα κυλικεία, τα οποία έχουν ατελείωτα τεφτέρια. Από τη μια τα παιδιά δεν έχουν βιβλία, από την άλλη δεν έχουν φαγητό και οι φορείς μάλλον δεν έχουν καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Αν θέλουν να οργανώσουν την Παιδεία θα πρέπει εκτός από τον εκπαιδευτικό σχεδιασμό να προχωρήσουν και στον καθημερινό σχεδιασμό και να προσθέσουν ώρα φαγητού στο πρόγραμμα. Ένα σχολείο στη Μαγνησία κατάφερε να το κάνει, αυτό στο Σέσκλο και το πρόγραμμα που προσέφερε δωρεάν φαγητό στους μαθητές σταμάτησε καθώς υπήρχε έλλειψη πόρων. Ό,τι αρχίζει ωραίο δηλαδή τελειώνει με πόνο; Αντί όλα τα σχολεία να ακολουθήσουν αυτό το παράδειγμα, καταδικάζονται τα παιδιά στην πείνα; Ας συλλογιστούν λίγο οι φορείς κι ας δουν τι θα κάνουν με αυτό το θέμα» .
Το ίδιο θέμα συναντούμε και στο βίντεο που παραθέτουμε από την τηλεόραση «Κόντρα». Όμως το ίδιο θέμα έχει και μια άλλη πλευρά. Αυτή που διαβάζουμε σήμερα σε ρεπορτάζ της τοπικής εφημερίδας της Λάρισας «Ελευθερία»:
«Το γεγονός ότι οι οικογένειες δεν μπορούν να δώσουν χρήματα στα παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο για να αγοράσουν κολατσιό είναι μια πραγματικότητα, όπως και ότι "ζητιανεύουν" για ένα κουλούρι στα κυλικεία, τα οποία έχουν ατελείωτα τεφτέρια. Από τη μια τα παιδιά δεν έχουν βιβλία, από την άλλη δεν έχουν φαγητό και οι φορείς μάλλον δεν έχουν καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Αν θέλουν να οργανώσουν την Παιδεία θα πρέπει εκτός από τον εκπαιδευτικό σχεδιασμό να προχωρήσουν και στον καθημερινό σχεδιασμό και να προσθέσουν ώρα φαγητού στο πρόγραμμα. Ένα σχολείο στη Μαγνησία κατάφερε να το κάνει, αυτό στο Σέσκλο και το πρόγραμμα που προσέφερε δωρεάν φαγητό στους μαθητές σταμάτησε καθώς υπήρχε έλλειψη πόρων. Ό,τι αρχίζει ωραίο δηλαδή τελειώνει με πόνο; Αντί όλα τα σχολεία να ακολουθήσουν αυτό το παράδειγμα, καταδικάζονται τα παιδιά στην πείνα; Ας συλλογιστούν λίγο οι φορείς κι ας δουν τι θα κάνουν με αυτό το θέμα» .
+ σχόλια + 1 σχόλια
Ας καταλάβει ο κόσμος, ότι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα διαλυθεί ο ισχυρότερος δεσμός της κοινωνίας, η οικογένεια. Η αλληλοβοήθεια της εργατικής τάξης, η διαμόρφωση ταξικής συνείδησης είναι πιο απαιτητική σήμερα. Και τώρα βλέπουμε τα αποτελέσματα όχι μόνο της πολιτικής (αυτά τα ξέραμε), αλλά της μαύρης αντιδραστικής προπαγάνδας που σκοπό είχε να στρέψει τους εργαζόμενους εναντίον εργαζομένων. Χωρίς οργάνωση, συντονισμό, ενότητα, και χωρίς αλληλοβοήθεια η εργατική τάξη χάνει το πλεονέκτημα, δηλαδή την αριθμητική της υπεροχή. Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί στον κόσμο είναι αν πρέπει να αφήσουμε να συνεχιστεί αυτή η κόλαση ή να αναζητήσουμε ριζικές λύσεις. Εξαιρετικές οι αναλύσεις σας. ευχαριστώ. mitsos175.
Δημοσίευση σχολίου