Να σηκώσουμε το γάντι του δημοψηφίσματος και να δώσουμε τον αγώνα μέχρι τέλους

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι βρισκόμαστε λίγο πριν το σημείο της κατάρρευσης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και το ξέσπασμα μιας ανοιχτής πολιτικής κρίσης. Αυτό συμβαίνει κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος, με αποκορύφωμα τις κινητοποιήσεις της 48ωρης γενικής απεργίας 19 και 20 Οκτώβρη και της 28ης Οκτωβρίου, αλλά και της αδυναμίας του συστήματος να ξεπεράσει την κρίση του και να λύσει τις αντιφάσεις του. Η πρωτοφανής λαϊκή απονομιμοποίηση της κυβέρνησης στενεύει τα περιθώρια ελιγμών της άρχουσας τάξης, βάζοντας σε σκληρή δοκιμασία είτε το σενάριο των εκλογών, είτε αυτό του σχηματισμού κυβέρνησης “εθνικής σωτηρίας”. Στην πρώτη περίπτωση το μόνο σίγουρο είναι η παράταση της πολιτικής κρίσης, με ενισχυμένη μάλιστα την Αριστερά, ενώ στη δεύτερη καίγεται η ΝΔ, που ακόμη και τώρα μπορεί και κρύβει την ουσιαστική πολιτική της συμφωνία με τα μέτρα του μνημονίου πίσω από ένα θολό αντιμνημονιακό προσωπείο.

Σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την έγκριση της δανειακής σύμβασης της 26ης Οκτωβρίου αποτελεί μονόδρομο για το ΓΑΠ. Με αυτόν τον τρόπο πιέζει για αναγκαστική συναίνεση όλο το αστικό πολιτικό κατεστημένο, θέτοντας τα αστικά κόμματα προ των ευθυνών τους για το πέρασμα της αντεργατικής σφαγής που προβλέπει η νέα δανειακή σύμβαση. Γι’ αυτό και πανικόβλητος ο Σαμαράς προσπαθεί να αποφύγει το δημοψήφισμα, ζητώντας εκλογές, αφού θα είναι αναγκασμένος να πει τελικά το ΝΑΙ. Την ίδια στιγμή όμως το δημοψήφισμα δοκιμάζει βίαια τα όρια αντοχής ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, απειλώντας μάλιστα να καταστήσει το λαϊκό παράγοντα ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων. Και αυτό εξηγεί τον τρόμο που απλώθηκε χθες στα διεθνή χρηματιστήρια και τις άρχουσες τάξεις στην Ευρώπη, αφού παρά την τρομοκρατία της χρεοκοπίας και την “αδιαπραγματευτη ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας”, απειλείται το ξήλωμα όχι μόνο του PSI, αλλά και ολόκληρου του νεοφιλελεύθερου και αυταρχικού οικοδομήματος της Ε.Ε. Τη σφραγίδα του λαϊκού παράγοντα στις πολιτικές εξελίξεις, που μπορεί να ανοίξει το δημοψήφισμα, είναι που τρέμουν ο Καρατζαφέρης, η Μπακογιάννη και οι κάθε λογής Πρετεντέρηδες, που κατηγορούν το δημοψήφισμα ως τυχοδιωκτισμό.

Το δημοψήφισμα έχει και μία ακόμη σκοπιμότητα, βάζοντας αυτή τη φορά στο στόχαστρο την Αριστερά: υψώνει τον πήχυ της αντιπαράθεσης στο σημείο που αυτή να απαιτεί ρήξη όχι μόνο με την ΟΝΕ, αλλά και το σύστημα συνολικά, θέτοντας έτσι τις δυνάμεις της Αριστεράς προ των ευθυνών τους. Γιατί ένα ενδεχόμενο ΟΧΙ στο δημοψήφισμα θα σημάνει αυτόματα παραίτηση της κυβέρνησης και πρόωρες εκλογές, απαιτώντας καθαρές απάντησεις από την Αριστερά για την πολιτική προοπτική και το οικονομικό πρόγραμμα της επόμενης μέρας όταν θα έχει κλείσει η στρόφιγγα των δανείων. Και εδώ η άποψή μας είναι σαφής: η Αριστερά πρέπει να σηκώσει το γάντι του δημοψηφίσματος -ανεξάρτητα εάν η κυβέρνηση δεν καταφέρει καν να φτάσει μέχρι εκεί- και να οργανώσει μια ενωτική πολιτική καμπάνια από τα κάτω υπέρ του ΟΧΙ. Να απαντήσουμε στην τρομοκρατία μιας χρεοκοπίας -που έχει ήδη συντελεστεί- με ένα πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης για την «επόμενη μέρα», που θα περιλαμβάνει:

α. Στάση πληρωμών στους τοκογλύφους πιστωτές (και όχι τα ασφαλιστικά ταμία) και μονομερής διαγραφή του χρέους, ώστε να βρεθούν χρήματα για μισθούς και συντάξεις. Άνοιγμα των βιβλίων του χρέους και ενίσχυση του έργου της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του χρέους ώστε όλοι και όλες να μάθουν ποιοι δημιούργησαν και ωφελήθηκαν από το δημόσιο χρέος.

β. Kοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων, ώστε να αποτελέσει εργαλείο χρηματοδότησης μιας φιλολαϊκής ανάπτυξης.

γ. Bαριά φορολόγηση του πλούτου, των Α.Ε και τη δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, με ταυτόχρονη μείωση του ΦΠΑ και της φορολογίας στα χαμηλά εισοδήματα, ώστε να γίνει αναδιανομή πλούτου.

δ. Eθνικοποίηση επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο ώστε να λειτουργήσουν με άξονα τις λαϊκές ανάγκες και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

ε. Άνοιγμα των τραπεζικών λογαριασμών των φοροδιαφυγόντων καπιταλιστών και κατάσχεσή τους, δημόσιος έλεγχος στις κινήσεις κεφαλαίων, στο εσωτερικό και εξωτερικό εμπόριο.

Στο ερώτημα αν υπάρχει πολιτικός φορέας που μπορεί να υλοποιήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, η απάντηση είναι μία: ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να υλοποιήσει μόνο μια κυβέρνηση της Αριστεράς, κάτι που απαιτεί το γρήγορο ξεπέρασμα των πολιτικών αδυναμιών που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Είναι σίγουρο ότι, ειδικά ένα λαβωμένο σύστημα, δεν πρόκειται να δεχτεί μια τέτοια κυβερνητική λύση και γι’ αυτό θα κλιμακωθεί άμεσα ο συνολικός αγώνας για την εξουσία. Γι’ αυτό πρέπει να παλέψουμε για τη μεγάλη ανατροπή μέσα στην Αριστερά, για τη συμμαχία και τη συγκέντρωση των ριζοσπαστικών, αντικαπιταλιστικών και επαναστατικών δυνάμεων, για τη δημιουργία των υποκειμενικών πολιτικών προϋποθέσεων ώστε ο αγώνας για την εξουσία να δοθεί νικηφόρα μέχρι το τέλος. Και σε αυτό δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή, κανένας ενδιάμεσος πολιτικός τόπος για τις δυνάμεις της Αριστεράς, αφού ο αντίπαλος είναι αποφασισμένος να δώσει τη μάχη μέχρι τέλους.

Γιατί είναι αντιληπτό ότι αποτελεί κεντρική επιλογή της άρχουσας τάξης να τσαλαπατήσει ακόμα και τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, αφού είναι ανίκανοι και αυτοί οι ίδιοι να τους δώσουν πολιτική λύση. Το δικό τους σενάριο για την επόμενη μέρα είναι μια κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης που θα βάλει στο γύψο άρθρα του Συντάγματος και θα βαθύνει τον κοινωνικό μεσαίωνα που άνοιξε το μνημόνιο. Και ένα ΟΧΙ στο δημοψήφισμα θα αποτελέσει στην πραγματικότητα «επανάσταση» ενάντια σε μια λαβωμένη άρχουσα τάξη. Και για τα καθήκοντα της Αριστεράς από την επόμενη μέρα να δώσει αυτόν τον αγώνα μέχρι τέλους, αξίζει να θυμηθούμε τη φράση του Γάλλου επαναστάτη Σαιν Ζυστ: “Όποιοι κάνουν μισή επανάσταση σκάβουν το λάκκο τους”.

Αναδημοσίευση από avantgarde