Μερικές -σκόρπιες- σκέψεις για την χθεσινή απεργία και την αριστερά

Η φωτογραφία δεν είναι από τη χθεσινή άμαζη πορεία, αλλά από παλιότερη, όπου η συμμετοχή των εργατών ήταν μεγαλύτερη.

Γιατί ο κόσμος δεν πολυπήγε στην χθεσινή πορεία; Η κατάσταση άλλωστε έχει γίνει ακόμα χειρότερη, με ακόμα περισσότερο κόσμο να φτωχαίνει μέχρι αηδίας, να φοβάται μήπως χάνει τη δουλειά του αν δεν την έχει χάσει ήδη, να ζει με μισθούς πείνας, να βλέπει τους κυβερνώντες να κάνουν κουρελόχαρτο ακόμα και τους ίδιους τους νόμους και το σύνταγμα τους με πραξικοπηματικό τρόπο, να "κυβερνοποιούν" ακόμα και τους ακροδεξιούς του ΛΑΟΣ, να χαρίζουν δισεκατομμύρια στις τράπεζες, να ρίχνουν τους μισθούς και τις συντάξεις σε επίπεδα εξαθλίωσης, κτλ, κτλ, κτλ.

Παρόλα αυτά η συμμετοχή ήταν (αναμενόμενα) χαμηλή στην πορεία. Το κίνημα εμφανίζεται "βραχυκυκλωμένο" - ειδικά μετά και την πραξικοπηματική καθαίρεση του ΓΑΠ για να βάλουν στη θέση του έναν τραπεζίτη, που μάλιστα την παρουσίασαν με τέτοιο τρόπο ώστε να πείσουν κάποιον κόσμο ότι "τώρα μπορεί και κάτι να αλλάξει" (το ότι το κατάφεραν αυτό δείχνει βέβαια και το πόσο πίσω είμαστε ακομα, καθώς η εφαρμοζόμενη πολιτική είναι άνω από πρόσωπα, αλλά ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο, η τοποθέτηση ενός τραπεζίτη θα έπρεπε από μόνη της να σημαίνει για τον κόσμο ότι πάνε για ακόμα μεγαλύτερες επιδρομές):

Ο "Πιτσιρίκος" γράφει ότι τάχα φταίει το ότι φταίει η ηγεσία του κινήματος, από την Παπαρήγα μέχρι τον Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ (τους οποίους μάλιστα τσουβαλιάζει βάζοντας τους στο ίδιο σακί - ήμαρτον). Πράγματι βέβαια η αριστερά δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων, και αυτό αποτελεί σημαντικό παράγοντα.

Αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον κόσμο να κατέβει μαζικά σε προηγούμενες πορείες, άρα δεν είναι μόνο αυτό. Θα πούμε και για την αριστερά στη συνέχεια, αλλά πριν το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να πούμε κάτι ακόμα πιο σημαντικό:

Ότι αντί να κρυβόμαστε πίσω από την ανεπάρκεια της αριστεράς για να καλύψουμε τη δική μας ανεπάρκεια, θα πρέπει να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.

Όταν ο κόσμος άρχισε να κινητοποιείται πιο μαζικά, πίστευε ότι με μερικές πορείες, συνθήματα, άντε και μερικές συγκρούσεις έστω με τα ΜΑΤ η κυβέρνηση θα υποχωρούσε. Όμως, όπως ξανά και ξανά λέμε, αυτός είναι ένας αγώνας "μέχρι τέλους" - γι' αυτό και θα είναι πολύ σκληρός, και θα έχει πολλούς γύρους-χρονική διάρκεια.

Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται ένας ανώτερος τύπος στράτευσης του λαού στον αγώνα. Όπως η άρχουσα τάξη έχει στρατευτεί μέχρι τέλους και δεν υπολογίζει ούτε απώλειες, ούτε εξαθλιώσεις, ούτε αυτοκτονίες, ούτε λιποθυμίες παιδιών από πείνα, ούτε φτώχεια, ούτε τίποτα άλλο, έτσι και ο λαός θα πρέπει να το πάρει απόφαση ότι ΔΕΝ αρκούν μερικές απλές πορείες. Η ίδια η άρχουσα τάξη μιλά ανοιχτά για φτώχεια, για χούντες, για πολέμους, και παρότι τα παρουσιάζει εννοείται τρομολαγνικά, είναι γεγονός ότι εκεί μας οδηγούν.

Άρα, ήρθε η ώρα που ο καθένας θα πρέπει να διαλέξει στρατόπεδο. Και αν το στρατόπεδο της αριστεράς δεν είναι 100% έτοιμο, και έχει ελλείψεις και λάθη, ας δει ο καθένας πως μπορεί να τα βελτιώσει-ξεπεράσει, αντί απλά να τα επισημαίνει και να δικαιολογεί τη δική του απραξία-παθητικότητα χρησιμοποιώντας τα ως άλλοθι. Μόνο τότε άλλωστε η αριστερά θα ανθίσει - όταν οι μάζες εμπλακούν ενεργά στη μάχη εναντίον της βαρβαρότητας. Η αριστερά δεν τροφοδοτεί απλά τον κόσμο, αλλά τροφοδοτείται και από αυτόν.

Εδώ ένα απόσπασμα από ένα κείμενο που βρήκαμε στην "Ελληνοφρένεια":

«Θέλω να με πείσει η Αριστερά, να την ψηφίσω. Δεν με πείθει. Θέλω να προσπαθήσει να με πείσει. Εγώ είμαι έτοιμος να την ακούσω, αλλά…», μου έλεγε φίλος, χτες το πρωί, με ελαφριά δόση απόγνωσης. Δεν του απάντησα, γιατί βιαζόμουνα.

Αλλά αν του απαντούσα, θα του έλεγα περίπου τα εξής: Δεν φτάνει να θες να πειστείς, από κάποιον, αλλά να είσαι και έτοιμος να πειστείς. Να έχεις ανοιχτά αυτιά, μάτια, και νου, να ακούσεις αυτά που σου λένε, χωρίς την τσίχλα στο μυαλό.
[...]
Θα του πρόσθετα, ότι μάλλον, ΔΕ θέλει να πειστεί. Γιατί απλά αυτό που θέλει, δεν είναι να αλλάξει κάτι, στα σοβαρά, αλλά να βολευτεί με κάτι, όπως όπως. Γιατί έτσι μεγάλωσε, με τα ΠΑΣΟΚ και τις ΝΔ, κυνηγώντας συνέχεια το δικό του προσωπικό, ατομικό βόλεμα, την εύκολη λύση, την αρπαχτή χρημάτων, σκέψεων και ιδεών.

Θα του συμπλήρωνα, με ελαφρώς ελιτίστικη διάθεση, ότι στην συνεπή, μαχητική Αριστερά, έρχεται κάποιος που θέλει, και όχι που κάποιος που παρακαλεί να τον κάνουν να θέλει...

Η επίθεση της άρχουσας τάξης, με τα τρισεκατομμύρια που ζητούν οι τραπεζίτες και τις όσο το δυνατόν πιο "κινεζοποιημένες" συνθήκες εργασίας που ζητούν και προωθούν οι βιομήχανοι, οδηγεί πολλούς από εμάς σε πλήρη εξόντωση (θάνατο), ή εξαθλίωση και φτώχεια. Απέναντι σε αυτό, χρειάζονται εργάτες συνειδητοποιημένοι, που να ξέρουν ότι θα αντιμετωπίσουν φτώχεια, ξύλο και καταστολή από το κράτος, εργοδοτική τρομοκρατία, και θα χρειαστεί να κινητοποιηθούν, είτε με πορείες, είτε με λαϊκές συνελεύσεις, είτε με εκδηλώσεις, είτε με το να μιλήσει αντί να το το βουλώσει όταν βλέπει αδικίες, είτε σε τελική-τελική ανάλυση με το να πάρει τα όπλα, κτλ, κτλ, κτλ. Η αριστερά έχει έναν ρόλο να παίξει στο "να πείσει τους εργάτες", αλλά αυτό δεν απαλλάσσει κανέναν από την ευθύνη του να διαλέξει στρατόπεδο και να πολεμήσει για αυτό. Και να πολεμήσει μέχρι τέλους - όχι να τρομάξει, να απελπιστεί και να το βάλει στα πόδια με σκυμμένο το κεφάλι στην πρώτη δυσκολία. Μπορεί να το κάνει αυτό ο σημερινός εργάτης;

Δείτε και αυτά τα -σύντομα- βιντεάκια:
Ο Ρόκι έχει αρχίσει να παρακμάζει, το έχει ρίξει (στο "Ρόκι ΙΙΙ") στις διαφημίσεις και στο σταριλίκι, στον υπερκαταναλωτισμό, κτλ. Και όταν έρχεται η ώρα να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο που είναι όντως ικανός, είναι εντελώς εκτός φόρμας, και -κυρίως- δεν έχει το περιβόητο "βλέμμα του τίγρη" ("eye of the tiger") που ήταν το χαρακτηριστικό του στο παρελθόν. Και θα πρέπει και τη φόρμα του να ξαναβρεί, και το "βλέμμα του τίγρη"...Μην προσπεράσετε τα βιντεάκια - έχουν κάτι να πουν, και σίγουρα έχουν κάτι καλύτερο να πουν από αναλύσεις του στιλ "ο κόσμος είναι χαζός", "η αριστερά είναι άχρηστη", "είμαστε αδύναμοι και δεν έχει νόημα να προσπαθούμε" και άλλα τέτοιες αναλύσεις που κυκλοφορούν κατά κόρον:

Και αφού είδαμε μέχρι και τον Ρόκι, ήρθε η ώρα για τις ευθύνες της αριστεράς, που βέβαια δε μπορούν εύκολα να συνοψιστούν σε ένα μόνο άρθρο, και ειδικά από τη στιγμή που δεν έχω και πολύ χρόνο στη διάθεση μου.

Το βασικό πάντως ζήτημα που μπαίνει είναι το κατά πόσο η αριστερά απλά θα γκρινιάζει και θα διαμαρτύρεται, ή αν θα οργανώσει ένα σχέδιο για να αναλάβει την εξουσία, περιγράφοντας στον κόσμο "την επόμενη μέρα μετά από το ευρώ". Ο κόσμος το βλέπει ότι τον ρημάζουν, αλλά όσο δεν έχει ένα σαφές και αξιόπιστο σχέδιο για το πώς θα οργανωθούν τα πράγματα αν παρακούσει τους αφεντάδες του, δε θα αποτολμά να τους παρακούσει. Πόσο μάλλον να συμμετέχει σε 24ωρες απεργίες χωρίς καν όραμα και συγκεκριμένο στόχο για το μέλλον.

Άσε που ένα από τα λάθη μεγάλου κομματιού της αριστεράς, είναι πως δε στήριξε τα προηγούμενα χρόνια όσο θα έπρεπε τη δημιουργικότητα, αλλά «έκλεισε το μάτι» σε μια "υπαλληλίστικη" νοοτροπία που έχει αναπτυχθεί σε τεράστιο βαθμό από το "ελληνικό" μοντέλο του καπιταλισμού, και διαπλάθει ανθρώπους χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς πρωτοβουλία και χωρίς να θέλουν/μπορούν να αναλάβουν ευθύνες και ρίσκα.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει "να σκέφτονται μόνοι τους", και άρα όχι απλά θέλουν, αλλά..."χρειάζονται"(!) σε τεράστιο βαθμό την άρχουσα τάξη, τον εργοδότη ή κάποιον τέλος πάντων, προκειμένου να τους λέει τι να κάνουν. Αφού μόνοι τους "δεν" ( ; ) μπορούν, νοιώθουν εξαρτημένοι από κάποιον άλλο που τους δίνει τις διαταγές και αυτοί απλά τις εκτελούν. Τώρα που αυτός που έδινε τις διαταγές τους διατάζει να πέσουν από το γκρεμό, καταλαβαίνουν σιγά-σιγά ότι αυτές οι διαταγές δεν είναι προς το συμφέρον τους, αλλά δεν έχουν εξασκήσει επαρκώς το μυαλό και τη σκέψη τους, ώστε να μπορέσουν να αντιπαλέψουν την κατάσταση και τους δυνάστες τους.

Και βέβαια, πέρα από όλα αυτά, υπάρχουν και βασικά ζητήματα προς απάντηση όπως για παράδειγμα το πως θα αντιμετωπίσει η αριστερά το θέμα της ανεργίας. Θα αναπτύξει πχ τη γεωργία; Τη βιομηχανία; Την πληροφορική; Θα δημιουργηθούν συνεταιριστικές επιχειρήσεις και δίκτυα διανομής; Τι θα γίνει με το πετρέλαιο (εμείς έχουμε εδώ και χρόνια πει ότι όλη η Δύση οδηγείται προς μια πετρελαϊκή κρίση α λα 1973, όχι μόνο η Ελλάδα, και άρα είναι επιτακτική ανάγκη το να δούμε τι μπορεί να γίνει όταν το πετρέλαιο δεν θα είναι τόσο προσιτό όσο είναι τώρα. Και αυτό ισχύει όχι μόνο αν βγούμε από το ευρώ, όπως πολλοί νομίζουν, αλλά και αν μείνουμε στο ευρώ); Επίσης, ας μην πέφτουμε στην παγίδα του να τα ανάγουμε όλα στο δίπολο "ευρώ ή δραχμή", διότι πχ άσχετα με το πιο νόμισμα έχουμε, η παραγωγική βάση διαρκώς μειώνεται, καθώς οι βιομήχανοι μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους στη Βουλγαρία, την Αλβανία, τη Ρουμανία, κτλ. Κάποια από αυτά τα εργοστάσια έφυγαν, και δε θα ξαναγυρίσουν, ασχέτως νομίσματος.

Γενικώς υπάρχουν ένα σωρό αναπάντητα (ή μη επαρκώς απαντημένα) ερωτήματα που όσο δεν απαντιούνται, η άρχουσα τάξη θα μπορεί να τρομοκρατεί τον κόσμο. Και επίσης, η αριστερά πάσχει και σε έναν άλλο κρίσιμο τομέα: Στον τομέα της αλληλεγγύης. Ειδικά σε μια κρίσιμη στιγμή όπως αυτή, θα πρέπει να οργανώσει τον κόσμο, να δημιουργηθούν δίκτυα αλληλοβοήθειας, ώστε ο κόσμος να ξέρει ότι θα έχει κάποιον δίπλα του στις δύσκολες στιγμές, αλλιώς θα αισθάνεται μόνος, και άρα αδύναμος. Έχουν γίνει βήματα βέβαια, με συνελεύσεις γειτονιάς, επιτροπές για τα χαράτσια, κτλ. Και νομίζω ότι σε τέτοιες στιγμές είναι που ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι, καθώς πολλοί απλά θα αποχωρήσουν από τις τάξεις της αριστεράς και θα έρθουν άλλοι, με όρεξη και ικανότητες να προχωρήσουν τα πράγματα, βγαλμένοι μέσα από τους αγώνες του ίδιου του λαού.

Σε ότι αφορά τις ευθύνες των οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς στη συγκυρία, ας δούμε καταρχήν το #1 θέμα των ημερών, δηλαδή τη δημιουργία ενός "ενιαίου μετώπου δράσης". Την πρόταση αυτή κυρίως την κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, και την αρνείται το ΚΚΕ. Δεν έχουν κι άδικο οι κουκουέδες - πώς να συμμαχήσεις με τους "ευρωλιγούρηδες" που υπάρχουν στο ΣΥΡΙΖΑ; Αφού στην πραγματικότητα κοροϊδεύουν τον κόσμο, και ίσως και τους ίδιους τους τους εαυτούς, ότι από τη μία θέλουν την ευρωζώνη, αλλά από την άλλη δε θέλουν την επιστροφή στο μεσαίωνα που η ευρωζώνη ζητάει για χατίρι των τραπεζιτών και των βιομηχάνων που την ελέγχουν (ειδικά οι Γερμανοί και οι Γάλλοι). Αν και όταν οι ΣΥΡΙΖΑίοι διαλέξουν ξεκάθαρα μια πλευρά, αντί να ακροβατούν ανάμεσα σε δύο βάρκες (ο Τσίπρας μάλιστα μέχρι και συνέντευξη στο ημιφασιστικό olympia.gr έδωσε, κάνει ανοίγματα προς την Εκκλησία, κτλ, δηλαδή πατάει ανάμεσα...σε τρεις βάρκες!), τότε τα ξαναλέμε.

Από την άλλη, το ΚΚΕ πάσχει από άλλα προβλήματα, καθώς απορρίπτει...τους πάντες. Και άντε να δεχτούμε ότι είναι όλοι οπορτουνιστές. Είναι ανάγκη να τους ρίχνει λάσπη, όπως έγινε πρόσφατα με το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ; (Αν δεν το πήρατε χαμπάρι, ο Ριζοσπάστης δημοσίευσε ανυπόγραφο άρθρο, στο οποίο κατηγορεί το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ότι επιτέθηκε στους κουκουέδες, ενώ υπάρχει έως και βίντεο που διαψεύδει αυτούς τους ισχυρισμούς). Είναι αυτό κομμουνιστική ή αντικομμουνιστική συμπεριφορά; Και το χειρότερο είναι πως μερικοί θα κουκουέδες θα απαντήσουν ότι το ΚΚΕ δεν έχει αντικομμουνιστικές συμπεριφορές, με το ίδιο πείσμα που οι φανατικοί χριστιανοί πιστεύουν ότι ο Πάπας έχει το αλάθητο και δεν κάνει ποτέ λάθος. Και αν από το Βατικανό δεν περιμένουμε και τίποτα παραπάνω (δεν ισχυρίζονται ότι είναι μαρξιστές ή κομμουνιστές ή οτιδήποτε τέτοιο), το να βλέπεις αυτή την κατάντια από το ΚΚΕ είναι θλιβερό. Αυτή μάλιστα η νοοτροπία με την οποία γαλουχούνται τα μέλη του ΚΚΕ τελικά στρέφει τον κόσμο εναντίον τους - πχ δείτε εδώ ανακοίνωση του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, όπου του βρίζει. Μερικά επιχειρήματα δεν μου φαίνονται και σωστά, ωστόσο έχουν δίκιο στο ότι οι άνθρωποι αυτοί παλεύουν, τρώνε ξύλο, και ακόμα και αν είναι οπορτουνιστές που παλεύουν με λάθος τρόπο και για λάθος σκοπό, είναι εγκληματικό να χρεώνονται με ψεύτικες επιθέσεις, μόνο και μόνο για να χτιστούν νέα τείχη ανάμεσα στον κόσμο του ΚΚΕ και τους υπόλοιπους.

Σήμερα μαθαίνω ότι στην πορεία της Αθήνας το ΚΚΕ είχε παραπάνω κόσμο από την πορεία της ΓΣΕΕ. Λογικό, καθώς ο κόσμος του ΚΚΕ είναι εργάτες, και μάλιστα πεισμένοι σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, οπότε έρχονται πάντα στις κινητοποιήσει, βρέξει-χιονίσει (σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, που όπως φάνηκε και σήμερα, δεν είναι και τόσο πεισμένοι). Από την άλλη όμως, όσο αναζητούν μανιωδώς τρόπους να μη συμμαχούν με κανέναν (διότι περί αυτού πρόκειται), τόσο θα βρίσκουν τέτοιους τρόπους, έστω και με προβοκάτσιες όπως το δημοσίευμα για το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ. Ο απομονωτισμός θα συνεχίζεται, και έτσι πάντα οι προφητείες τους ότι οι συσχετισμοί δεν είναι υπέρ μας πάντα θα επιβεβαιώνονται, μιας και...αν δε θέλεις να νικήσεις, πάντα θα χάνεις. Όσοι στο ΚΚΕ θέλουν να νικήσουν, ας σκεφτούν να θα νικήσουν με προβοκάτσιες εναντίον του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, ή με τακτικές πάσης θυσίας απομονωτισμού, και ας αναλάβουν τις ευθύνες τους, για τη διαμόρφωση της γραμμής τους στο μέλλον.

Όσο για το ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όσο η κάθε οργάνωση βάζει πρώτα το μαγαζί της, τότε προκοπή δε θα δούμε. Δεν είναι τυχαίο που ακόμα δεν υπάρχει καν μια εφημερίδα που να λέει τις απόψεις του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μιας και για να φτιαχτεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να βρουν τρόπο οι συνιστώσες να συνυπάρχουν όλες μαζί κάτω από μία "στέγη". Τέλος πάντων, βλέπω ότι υπάρχει διάθεση, και μπαίνει κόσμος στο εγχείρημα, αλλά ακόμα έχει δρόμο μπροστά του. Είχα σκοπό να γράψω κι άλλα, αλλά έτυχε να πέσει στην αντίληψη μου και κάτι ακόμα πριν από λίγο, που μου φάνηκε "για γέλια και για κλάματα". Θα κλείσω λοιπόν με αυτό, καθώς είναι χαρακτηριστικό δείγμα μιας παλιότερης νοοτροπίας, που πιστεύω -και ελπίζω- ότι σιγά σιγά εξαφανίζεται (αλλά μετά βλέπω κάτι τέτοια δημοσιεύματα και...προσγειώνομαι ανώμαλα). Πρόκειται για ανακοίνωση του ΝΑΡ, μιας οργάνωσης του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για τη σημερινή απεργία, την οποία χαρακτηρίζει..."μαζική", και όχι απλά δεν προβληματίζεται ή αναλύει την πτώση της συμμετοχής του κόσμου, αλλά...ούτε καν την αναφέρει! Αν κάποιος δηλαδή διαβάσει μόνο αυτή την ανακοίνωση, θα νομίζει ότι η συμμετοχή του κόσμου ήταν...μεγάλη. Αυτές οι κωμικοτραγικές ανακοινώσεις, όπου όλες οι κινητοποιήσεις χαιρετίζονται αυτομάτως ως "πετυχημένες", απλά για να βαυκαλιζόμαστε, πρέπει να πάρουν τέλος. Όπως και πολλά άλλα βέβαια. Αλλά μόνο του δεν διορθώνεται τίποτα - και ήρθε η ώρα για όλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους.