Λίγο πριν από την τελική σύγκρουση στη βιομηχανία της ενημέρωσης

Οι εργοδότες πήραν το όπλο τους. Και αυτό το όπλο ενάντια στη μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων στο χώρο της ενημέρωσης δεν είναι άλλο από τους υποτακτικούς τους. Τους «Εφιάλτες» που χωρίς αιδώ, χωρίς καν ανταμοιβή, όπως έδειξε η ιστορία, ανοίγουν την τελευταία πόρτα αντίστασης και αντίδρασης. Για να περάσει ο οδοστρωτήρας των επιθετικών σχεδίων της εργοδοσίας.

Η επίθεση των αφεντικών στα Media κλιμακώθηκε αυτές τις μέρες. Σε όλα τα Μέσα, μικρά και μεγάλα, παραδοσιακά ή ψηφιακά, ταυτόχρονα ξέσπασε η θύελλα. Νέες ανακοινώσεις για μειώσεις αμοιβών, απολύσεις σε όσες εφημερίδες αντιστέκονται στην υπογραφή ατομικών συμβάσεων, τρομοκρατία, αγωγές και έφοδοι εισαγγελέα και αστυνομίας. Το κράτος με τους μηχανισμούς του πάει χέρι - χέρι με τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, ακόμη κι αν αυτοί εμφανίζονται ως «χρεώστες», «κυνηγημένοι» για χρέη στο Δημόσιο. Η ένταση της επίθεσης κλιμακώθηκε μόλις διαπιστώθηκε πως η αντίσταση των εργαζομένων αρχίζει να παίρνει συλλογικές μορφές και να γίνεται μαζική. Αυτή τη φορά οι δημοσιογράφοι, χωμένοι και χαμένοι στην αναξιοπιστία του επαγγέλματός τους, στριμωγμένοι από την κοινωνία, ξεζουμισμένοι από την υπερεντατικοποίηση και τις περικοπές της προηγούμενης χρονιάς, ψέλλισαν ή φώναξαν τα πρώτα τους «όχι» στην εργοδοσία.

Στον ΔΟΛ προειδοποίησαν με απεργία διαρκείας, αν ο Σταύρος Ψυχάρης επιμείνει στις μειώσεις 20%. Στον Σκάι αποφάσισαν να μη βάλουν την υπογραφή τους για δεύτερη φορά σε νέες μειώσεις μισθών. Στο Κέρδος οι απλήρωτοι αντιστέκονται συλλογικά στις ατομικές συμβάσεις και απειλούνται με απολύσεις, ενώ βρίσκονται από την Πέμπτη το απόγευμα σε απεργία. Στο Alter οι απλήρωτοι εργαζόμενοι παραμένουν στο κτίριο απαιτώντας τα δεδουλευμένα τους, βγάζοντας κάρτες στον αέρα του καναλιού που δεν εκπέμπει πρόγραμμα. Στον Αδέσμευτο προαπαίτησαν μετά από μήνες τα χρωστούμενα. Στην ΕΡΤ προχώρησαν ουσιαστικά σε απεργίες διαρκείας ενάντια στην επιβολή της συρρίκνωσης και του ενιαίου «φτωχολόγιου».

Σε αντίθεση με άλλες περιόδους το σωματείο τους, η ΕΣ Η Ε Α, με εκλεγμένο προεδρείο πλέον και με τους εκπροσώπους των αριστερών παρατάξεων και μόνο να βρίσκονται συνεχώς στο δρόμο και δίπλα στους εργαζόμενους των Μέσων, κηρύχθηκαν απεργίες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες μέρες, δίπλα στους αγώνες της Χαλυβουργίας, των γιατρών, των κινημάτων για το χαράτσι, ακούγονται και επικοινωνούνται -σε χώρους δουλειάς και όχι σε χώρους τηλεοπτικής πραγματικότητας- οι αγώνες της Ελευθεροτυπίας ή του Alter. Τα μηνύματα τα έπιασαν πρώτα από όλους οι εργοδότες. Και χτύπησαν ακαριαία με όλα τους τα όπλα. Με την κυβέρνηση υποτακτικών που μέσω της διοίκησης της ΕΡΤ έστειλε την απεργία διαρκείας στα δικαστήρια. Με τους εργοδοτικούς δημοσιογράφους που ανέλαβαν καθήκοντα να συνετίσουν τους αντιδρούντες δημοσιογράφους.

 Στην κορυφή της επίθεσης βρέθηκε ο Σκάι, προπύργιο της τροϊκανής ενημέρωσης. Η ιδιοκτησία και κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα κατά της απεργίας και έβαλε τους απεργοσπάστες στον αέρα. Μέχρι που τους υποσχέθηκε πως αν διαγραφούν από την ΕΣΗΕΑ θα τους καλύψει τις ιατροφαρμακευτικές δαπάνες.
Στο Νέο φάληρο αλλά και Τα Νέα του ΔΟΛ οι απεργοσπάστες είναι πολλοί. Αποδείχθηκε στον αέρα, αποδείχθηκε από τις πράξεις. Στα μικρόφωνα του Σκάι βγήκαν έως και εκλεγμένοι συνδικαλιστές να ψελλίσουν για τα προβλήματα των ΜΜΕ, βγήκαν παρουσιαστές που ανακαλύπτουν μυξοκλαίγοντας την ήττα του λάιφ στάιλ τους.
Στα Νέα ο Σταύρος Ψυχάρης «έπεισε» την 3μελή επιχειρησιακή επιτροπή δημοσιογράφων πως η μείωση 20% στους μισθούς τους είναι για το συμφέρον των συντακτών της εφημερίδας... Στη φωτιά του πολέμου που άναψε στα ΜΜΕ φτάνει η στιγμή της κορύφωσης. Όχι τόσο για το αν θα μειωθούν οι μισθοί ή για το αν θα γίνουν νέες περικοπές, φθάνει η στιγμή για τους δημοσιογράφους να διαλέξουν με ποια πλευρά θα είναι: Με τη δημοσιογραφία και τις αρχές της ενημέρωσης για την κοινωνία ή θα συμφωνήσουν στην ένταξή τους σε ένα νέο επάγγελμα που γεννιέται και που δεν είναι άλλο από αυτό του πληροφοριοδότη των εργοδοτών προς την κοινωνία. Το δεύτερο δεν έχει καμία απολύτως ελπίδα επιβίωσης στα ΜΜΕ που τώρα διαμορφώνονται.

 Πηγή: Ματίνας Παπαχριστούδη - "Δρόμος της Αριστεράς"

 __________________

 Αγαπητοί σύντροφοι. Με αφορμή την σημερινή κινητοποίηση του κλάδου μου θέλω να γράψω κάποιες σκέψεις, οι οποίες δεν μου δημιουργήθηκαν πρόσφατα αλλά μου είναι παγιωμένες από τον πρώτο καιρό που βρέθηκα σ’ αυτό το χώρο.

Δεν θα μιλήσω για το «διευθυντικό δικαίωμα» που στέλνει εργαζόμενους 30-35 χρονών να παίρνουν τσιγάρα στον αρχισυντάκτη. Ούτε θα αναφερθώ στην εργοδοτική αυθαιρεσία που φτάνει στο σημείο να εξευτελίζει νέες κοπέλες που έχουν όνειρο να γίνουν «λειτουργοί της ενημέρωσης». Ούτε θα μιλήσω επίσης για το «χαρτζιλίκι» που παίρνουμε αντί για μισθό, τις εργασιακές συνθήκες γαλέρας που επικρατούν στο επάγγελμά μας, το αβάσταχτο άγχος της δουλειάς, κ.λπ. Όλα αυτά είναι γνωστά όπως γνωστό είναι ότι σήμερα οι μεγαλοϊδιοκτήτες των ΜΜΕ εκμεταλλεύονται την καπιταλιστική κρίση με στόχο την παραπέρα συρρίκνωση των όποιων δικαιωμάτων και κεκτημένων της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων στα ΜΜΕ.

Εγώ θέλω να επικεντρωθώ αλλού. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που διαδηλώσαμε σήμερα είμαστε συνένοχοι στο «έγκλημα» που διαπράττετε εδώ και χρόνια σε βάρος της δημοσιογραφίας.

Μήπως τόσα χρόνια στο σινάφι μας δεν γνωρίζουμε ποιοι είναι οι «συνάδελφοι» που τσεπώνουν «τα μαύρα» για να εκτελούν διατεταγμένοι υπηρεσία;

Μήπως δεν ξέρουμε τους «τρόφιμους» του υπουργείου Εσωτερικών όπως και του Προστασίας του Πολίτη που τσεπώνουν τα «μυστικά κονδύλια»;

Ολοι μας δεν γνωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί οι δημοσιογράφοι που χρησιμοποιούν την πένα και τα μικρόφωνα τους για να εκτελούν, με το αζημίωτο, «διατεταγμένη υπηρεσία»;

Γιατί ποτέ δεν βγήκαμε να τα αποκαλύψουμε αυτά; Μήπως και εμείς την «βρίσκαμε» με την «δόξα» του γυαλιού, και την «επωνυμία» της υπογραφής; Ή έστω μας παραμύθιαζαν οι εργοδότες μας για «τις προοπτικές που έχουμε» και κάναμε «γαργάρα» όσα βλέπαμε να συμβαίνουν γύρω μας;

Δεν γνωρίζουμε όλοι μας ότι όλα τα σημαντικά ΜΜΕ, με δυνατότητα παρέμβασης στην κοινή γνώμη έχουν συγκεντρωθεί στα χέρια 5-6 καπιταλιστών που χρησιμοποιούν την δημοσιογραφία ως «επιχειρηματική δραστηριότητα» που αποσκοπεί στο κέρδος; Ότι χρησιμοποιούν τα τηλεοπτικά κανάλια μέσω των οποίων ασκείται η «πίεση» στους κυβερνώντες για την ανάληψη δημοσίων έργων και προμηθειών; Μήπως δεν ξέρουμε ότι τα περισσότερα ΜΜΕ έχουν μεταβληθεί οχήματα πίεσης, εκβιασμών και απειλών για να εξυπηρετούνται οι μπίζνες των ιδιοκτητών τους; Γιατί ποτέ δεν μιλήσαμε για τα παραπάνω;

Γνωρίζω ότι η αντίληψη περί «συλλογικής ευθύνης» είναι ναζιστική αρχή και δεν θέλω να τσουβαλιάσω όλους τους δημοσιογράφους. Αλλά ας μου απαντήσουν οι συνάδελφοι: Πότε αντισταθήκαμε όταν ο αρχισυντάκτης έκοβε και έραβε τα κείμενα μας για να προσαρμόζονται στην «γραμμή» του ΜΜΕ που εργαζόμαστε; Μήπως είναι ψέματα ότι όλοι μας έχουμε φτάσει στο σημείο να αυτολογοκρινόμαστε σ’ αυτά που γράφουμε και λέμε γιατί διαφορετικά ο κίνδυνος της απόλυσης είναι πάνω απ’ τα κεφάλια μας;
Εμείς λοιπόν που κάθε εργατική διεκδίκηση την προβοκάραμε συνειδητά, για να είμαστε αρεστοί στα αφεντικά μας πώς τώρα έχουμε απαίτηση ο λαός να μας συμπαρασταθεί τώρα που η οικονομική κρίση άγγιξε και τον κλάδο μας;

Ενας δημοσιογράφος με μπλοκάκι.