Αστικοί μύθοι

Γράφει ο mitsos175
Η καπιταλιστική προπαγάνδα έχει δημιουργήσει πολλούς μύθους για την απεργία:
Γιατί να αγωνιστούμε αφού δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, αφού άλλοι θα καπηλευτούν τους αγώνες κλπ.

Για τους Αριστερούς βέβαια δεν τίθεται τέτοιο ερώτημα. Θα προσπαθήσω όμως να απευθυνθώ στον κόσμο που παρακολουθεί σιωπηλός και δύσπιστος.

Μύθος πρώτος, δεν θα αλλάξει κάτι. Λάθος. Πολλές φορές στην Ιστορία οι λαοί κίνησαν τις διαδικασίες για αλλαγή. Οι αλλαγές αυτές προήλθαν πάντα μέσα από αγώνες των λαϊκών δυνάμεων. Χάρη στους ταξικούς αγώνες, ακόμα και μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, καθιερώθηκαν οι ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, το συνδικαλιστικό δικαίωμα, το δικαίωμα της απεργίας, το οκτάωρο, οι αργίες, τα επιδόματα, οι αυξήσεις  των μισθών και των συντάξεων. Το θέμα είναι ότι ο καπιταλισμός δεν μένει αδρανής. Περνά στην αντεπίθεση και με όπλο το φόβο, τη βία, το ψέμα, περιορίζει ή εξαφανίζει τις λαϊκές κατακτήσεις. Χρειάζονται λοιπόν οι εργαζόμενοι να ξανακερδίσουν το χαμένο έδαφος στο συνεχή ταξικό πόλεμο, μέχρι την πραγματική νίκη της εργατιάς.

Μύθος δεύτερος: Οι εργατοπατέρες θα κερδίσουν, οι πολιτικοί κλπ. Μεγάλο λάθος. Από τις κινητοποιήσεις κερδίζει μόνο ο λαός. Τα σύστημα φοβάται, υποχωρεί και αναγκάζεται  να παραχωρήσει, ή τουλάχιστο να μην πειράξει βασικά εργασιακά δικαιώματα. Ποτέ στις πορείες δεν πήγα για τους συνδικαλιστές ή τα κόμματα. Ποτέ. Κατεβαίνω γιατί το σύστημα εκμεταλλεύεται εμένα και τους συνανθρώπους μου. Αύριο θα κατέβω γιατί έκοψαν τη σύνταξη στους ηλικιωμένους συγγενείς και φίλους. Ετοιμάζονται επίσης να τους αφήσουν χωρίς συντάξεις. Έκοψαν τον μισθό σε όλους μας. Ετοιμάζονται να μας πουν να δουλεύουμε τζάμπα. Κατεβαίνω γιατί είμαι άνεργος. Γιατί χάρη στο μνημόνιο έχασα τη δουλειά μου, και γιατί όσο εφαρμόζεται η πολιτική αυτή, οι ουρές στον ΟΑΕΔ θα αυξάνονται. Διαμαρτύρομαι για τις συμβάσειςδουλείας.

Δε σπούδασα για να κάνω το αφεντικό πλούσιο. Σπούδασα για να μπορώ να ζήσω. Συμμετέχω γιατί δεν γουστάρω να δέρνουν φτωχούς και να τους κάνουν άστεγους. Παλεύω γιατί θέλω οι γύρω μου να είναι χαρούμενοι. Θέλω ακόμα περίθαλψη για όλους. Ζητώ να με σέβονται, να έχω τα ίδια δικαιώματα. Να μπορώ να εκφράσω την άποψη μου ελεύθερα, χωρίς φόβο. Για χίλιους άλλους λόγους. Αν κάποιοι μετά από αυτούς κάνουν την ίδια πολιτική, θα χουν την ίδια αντιμετώπιση απ’τον κόσμο και το ίδιο τέλος.

Το να κάθομαι σε ένα καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο χέρι ή να μη μιλάω, δε σημαίνει ότι δε θα αλλάξει κάτι. Θα αλλάξει, αλλά προς τοχειρότερο. Η έλλειψη αντίστασης θεωρείται από τους κυβερνώντες ως ανοχή και σιωπηλή επιδοκιμασία. Το βλέπετε, δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσουν ή να φύγουν από μόνοι τους. Σαν τον καρκίνο. Αν δεν πάρουμε δραστικά μέτρα θα μας πεθάνουν. Χωρίςτύψεις.

Μύθος τρίτος: Θα φάμε ξύλο, θα υπάρχουν προβοκάτορες κλπ.Τρίχες. Εντάξει μπορεί να υπάρχουν δυο η τρείς προβοκάτορες , όχι όμως πάντα.Το να βλέπουμε παντού προβοκάτορες καταντά γελοίο. Και βολικό για το σύστημα που θέλει την καχυποψία μεταξύ των διαδηλωτών. Τα ελάχιστα μπάσταρδα της ΕΛΑΣπου κάνουν αυτό το έργο, ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες το γάλα. Γίνονται αμέσως αντιληπτοί, όπως έγινε εκείνος ο τυπάκος που τον περιποιηθήκανε οι διαδηλωτές. Που πας ρε Καραμήτρο;

Έχουμε επίσης ένα πολύτιμο σύμμαχο. Τη λογική μας. Δεν είναι προβοκάτορας ο αναρχικός πιτσιρικάς που βρίζει τα ΜΑΤ. Ούτε αυτός που αμύνεται στη βία της εξουσίας. Ψυχραιμία, αλληλεγγύη και όχι βιαστικά συμπεράσματα. Άλλωστε αν θέλουν τα ΜΑΤ να ασκήσουν βία δε χρειάζονται αφορμή. Βαράνε γέρους και παιδία έτσι, επειδή τους διέταξαν. 

Τα πάντα εξαρτώνται από τη συμμετοχή. Αν κατέβουν μερικές χιλιάδες είναι εύκολο στις δυνάμεις καταστολής να τους «διαχειριστούν». Θα τους πουν να ανοίξουν τον δρόμο, θα τους απωθήσουν κλπ. Αν κατέβει μεγάλο κομμάτι του λαού, οι μπάτσοι θα το σκεφτούν πολύ. Δεν είναι εύκολο να διαλύσεις ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων αποφασισμένων και οργισμένων. Αν επιχειρήσουν τα γνωστά κολπάκια θα χάσουν. Δε θα τολμήσουν λοιπόν.

Υπήρχαν παλαιότερα και άλλοι μύθοι, που κατέρρευσαν: Να βάλουμε πλάτη να μην πτωχεύσουμε (και πτωχεύσαμε τρεις φορές), θα μας σώσει ο Σαμαράς (έσωσε τον Γιωργάκη, έκανε την εφεδρεία, συμφώνησε την μείωση βασικού μισθού, το ξεπούλημα κλπ), να διαπραγματευτούμε (δεν συνηθίζω να διαπραγματεύομαι πως θα κόψω το κεφάλι μου. Δεν το κόβω), οι απεργίες εμποδίζουντην κυκλοφορία (περισσότερο τα διόδια, ή οι κακοτεχνίες), στοιχίζουν στην οικονομία (ούτε όσο μισή μίζα βουλευτή) και άλλα πολλά.

Είναι λοιπόν σίγουρο ότι καλούμαστε να διαλέξουμε. Πολλές οι επιλογές:

1.      Να συνταχθούμε με το μνημόνιο και να πεθάνουμε με  φρικτά βασανιστήρια.
2.      Να αδιαφορήσουμε και να πεθάνουμε, απλά.
3.      Να  περιμένουμε να μας σώσουν οι Σαμαράδες και άλλοι εθνοσωτήρες και να πεθάνουμε αργά και μαρτυρικά.
4.      Να ρίξουμε το φταίξιμο στους μετανάστες, στα άλλα κράτη, σ’ εμάς τους ίδιους, σε άλλες τάξεις εργαζομένων και να πεθάνουμε ανεγκέφαλοι.
5.      Μπορούμε να προτιμήσουμε τον καναπέ, να πούμε «κάνει κρύο που να τρέχουμε» και να πεθάνουμε από υπερβολικό αυνανισμό.
6.      ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΠΑΛΑΙΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ  ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΙΑΕΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ.

Τόσες επιλογές. Τι να διαλέξει κανείς…
mitsos175.