Τι να κάνουμε (επιτέλους);

Γράφει ο Σ.Μ

 Νομίζω ότι είναι, επιτέλους, καιρός να θέσουμε ορισμένα ερωτήματα στον εαυτό μας και να
 απαντήσουμε με απόλυτη ειλικρίνεια.
Οι καιροί τρέχουν και είμαστε, μόνιμα, πίσω από τα γεγονότα, ανακαλύπτοντας - δυστυχώς -
μόνο τις δυσάρεστες πλευρές τους. Η καθημερινή επιβίωση γίνεται, διαρκώς, όλο και πιο δύσκολη, το διεθνές κεφάλαιο έχει ρίξει προ πολλού τις μάσκες του και αναζητά, εναγωνίως, τρόπους και μεθόδους να σώσει όσο το δυνατό πιο πολλά από την κρίση που έχει σμπαραλιάσει την καλοδουλεμένη (όπως πίστευε) ανθρωποφάγα μηχανή του.

Η "ηθική" του τραπεζιτικοοικονομικού λεβιάθαν δεν ασχολείται με τις παράπλευρες απώλειες αλλά - έχοντας εξαντλήσει προ πολλού τις παραδοσιακές μορφές υπεράντλησης υπεραξίας - εξετάζει με εμμένεια, διεξόδους που θα σκορπίσουν τη φρίκη στον πλανήτη. Όποιος δεν συλλαμβάνει το πνεύμα της εποχής είτε εθελοτυφλεί αφήνοντας τον εαυτό του (και τους οπαδούς του) να περιπλανώνται σε μια νιρβάνα απολαμβάνοντας την αίγλη (;) του παρελθόντος είτε επιζητά και αποβλέπει σε πρόσκαιρες επιτυχίες που επιμένουν να αγνοούν το θηρίο που επέρχεται με καλπασμό.

Ο διεθνής καπιταλισμός, παρά τις επιμέρους αντιφάσεις του, γνωρίζει πολύ καλά πως μπορεί να
βγεί το σύστημα από την κρίση που το ίδιο δημιούργησε. Για το κεφάλαιο, η καταστροφή μέρους
του πλεονάσματος (κεφαλαίου ή/και παραγωγής) συνοδεύεται από την καταστροφή
σημαντικότατου αριθμού παραγωγών και μικροπαραγωγών. Η "καταστροφή" που θα επέλθει δεν
είναι θεωρητική, είναι μια καταστροφή που θα εμπλέξει την ανθρωπότητα σε μια σύγχρονη
φρικαλεότητα που μπροστά της θα ωχριούν ο πρώτος και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Η αρχή
έχει γίνει από την περιφέρεια της παγκόσμιας τοπογραφίας και κινείται, ολοταχώς, προς το κέντρο.

Οι αραβικές εξεγέρσεις επιβεβαιώνουν τις καταστροφολογικές προβλέψεις των αμερικάνων
οικονομολόγων της περασμένης διετίας που μιλούσαν για κλιμακούμενο χάος με απόληξη το Ιράν
και παγκόσμια εμπλοκή (με άγνωστα αποτελέσματα;). Τα επιμέρους συμφέροντα του ρώσικου και
κινέζικου καπιταλισμού αποτελούν την μοναδική - πρόσκαιρη - διορθωτική (;) παρέμβαση στο
παιχνίδι που έχει σχεδιαστεί στις πλάτες όλου του κόσμου. Ο παγκόσμιος όλεθρος είναι κάτι που,
προς το παρόν, πιθανόν να τρομάζει το κεφάλαιο χωρίς, όμως, να το εμποδίζει να επιζητά
μερικότερες, τακτικές, νίκες που του δημιουργούν ερείσματα για την τελική επίθεση (Συρία,
Βενεζουέλα, Αργεντινή κ.α.). Η επιταχυνόμενη κατάρρευση των πιο ευάλωτων καπιταλιστικών
οικονομιών υποκρύπτει την ανισομερή ανταλλαγή πλούτου και την επιδιωκόμενη θωράκιση
ορισμένων οικονομιών ώστε να περισώσουν το μέγιστο, δυνατόν, τμήμα του κεφαλαίου τους που
θα σπεύσουν να επανεπενδύσουν μετά σε ολόκληρη την υφήλιο.

Και εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα: τι να κάνουμε επιτέλους; Όποιος θεωρεί ότι η Ελλάδα είναι
επίκεντρο της κρίσης εθελοτυφλεί. Η Ελλάδα είναι η (νέα) αφετηρία και όχι η αιτία της κρίσης που
έτσι κι αλλιώς είχε ξεσπάσει προ πολλού (Ν.Α. Ασία, ΗΠΑ). Το ενδεχόμενο να χάσουμε τα πάντα
δεν είναι τόσο απειλητικό όσο το ενδεχόμενο να μην υπάρχουμε για να δούμε την απώλεια των
πάντων!
Βουλιαγμένοι σε έναν απίστευτο ναρκισισμό, ερμηνεύουμε και ξαναερμηνεύουμε τα
γεγονότα (γεγονός = αυτό που έχει ήδη συμβεί), βαυκαλιζόμενοι ότι κατέχουμε το εργαλείο της
μοναδικότητας στην ερμηνεία και αρνούμενοι την οποιαδήποτε "συλλογικότητα" στο όνομα της
ορθότητας αυτής της ερμηνείας. Έτσι, όμως, αρνούμαστε μετά μανίας να προβλέψουμε το
επερχόμενο, γιατί; Μήπως θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε στον Φρόυντ και να αναλύσουμε αυτή την
τάση αυτομαζοχισμού ή, μήπως, θα πρέπει να ξαναασχοληθούμε με τη μεταφυσική περιμένοντας τη
γη της επαγγελίας σε ένα κόσμο που είμαστε σίγουροι ότι θα έρθει και θα είναι καλύτερος(!!);
 Καιγια να εξηγούμαστε με πιο απλό τρόπο: μεγαλώσαμε ακούγοντας τους γονείς μας να πεθαίνουν με μια φράση στα χείλη, "εμείς δεν θα ζήσουμε να το δούμε, εσείς , όμως, θα τα καταφέρετε"! Μπορεί σε πενήντα, εκατό, δύο χιλιάδες χρόνια! Αλήθεια, αυτή η ιστορία έχει μια απίστευτη ικανότητα να σαγηνεύει και να παραπλανά το ανθρώπινο είδος. Τι να κάνουμε, είναι τελικά το μεγάλο ερώτημα και αν το έθεσαν οι θεωρητικοί του μαρξισμού πριν από εκατό, περίπου, χρόνια αυτό δεν σημαίνει ότι απαντήθηκε ή ότι θα απαντηθεί!

Εδώ, όμως, είναι η στιγμή που κάθε ορθολογικά σκεπτόμενος άνθρωπος πρέπει να παρέμβει και
να απεγκλωβιστεί από τις αποστεώσεις του παρελθόντος. Θα απαντήσω ξεκάθαρα και με πλήρη
γνώση της τοποθέτησής μου. ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ τι πρότειναν οι θεωρητικοί μας πριν εκατό
χρόνια, δεν με ενδιαφέρει τι υποστήριξε ο Μαρξ, ο Εγκελς, ο Λένιν, ο Σταλιν, ο Τρότσκι, η
Λουξεμπουργκ, ο Μαο και τόσοι άλλοι. Δεν με ενδιαφέρει ποιος είχε δίκιο μιας και αποδεικνύεται,
συνεχώς, ότι όλοι είχαν και κάπου-κάπου λάθος εκτιμήσεις, δεν με ενδιαφέρουν οι χιλιάδες τόμοι
της μαρξιστικής βιβλιογραφίας από τη στιγμή που δεν επιλύουν αλλά συγκαλύπτουν (επειδή αυτό
επιλέγουμε) τα γεγονότα, δεν με ενδιαφέρουν οι τακτικές σας κκ. "μοναδικοί" από τη στιγμή που
παραβλέπετε την εξαθλίωση του τρίτου κόσμου, την αλλοτρίωση της εργατικής τάξης στον
ανεπτυγμένο καπιταλισμό, την κατασπατάληση του φυσικού πλούτου, την "εμπορευματοποίηση"
ακόμη και της ανθρώπινης ψυχής (το σώμα έχει γίνει εμπόρευμα προ πολλού), δεν με ενδιαφέρει
διότι έχετε απαξιώσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μπροστά στο βωμό που ονομάζεται κόμμα,
ομάδα, συνασπισμός, κίνημα και οτιδήποτε σαρώνει την υποκειμενικότητα και τη δημιουργικότητα
του ανθρώπινου πλάσματος.
Δεν με ενδιαφέρει, "σύντροφοι" της απανταχού αριστεράς αν η ανάλυσή σας θεμελιώνεται σε δεκάδες τσιτάτα των θεωρητικών, αν επιμένετε να αναπολείτε τον μεσαίωνα και τις (θεωρητικές) συντεχνίες, αν αφουγκράζεστε όχι τον παλμό του κυνηγημένου αλλά τον παλμό του κόμματος και, παράλληλα, έχετε αναιρέσει το αυτονόητο της μαρξιστικής σκέψης, τον βαθύτατο ανθρωπισμό της και την ανάγκη να απεγκλωβιστούμε (η εργατική τάξη αλλά και όλοι εμείς) από τις συνθήκες απόλυτης απαξίωσης της ανθρώπινης φύσης και της απόλυτης εξαθλίωσης μέσα από τα μοντέλα υπεράντλησης υπερκέρδους. Δεν με ενδιαφέρει ο μοναχικός σας λαβύρινθος όταν - εξ ορισμού - έχετε χάσει τον μίτο της εξόδου και σας περιμένει, χαμογελόντας στη γωνία, ο νέος μινώταυρος! Δεν ακουμπάτε καθόλου τις ψυχές μας, πλέον, όταν λησμονήσατε το αυτονόητο για την οικοδόμηση και ύπαρξη μιας ελεύθερης κοινωνίας, αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί τη σημαία μας και που λησμονήθηκε πολύ γρήγορα, την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

Ο άστεγος, ο μαύρος εργάτης στα ορυχεία της Αφρικής, ο έλληνας νεο-μετανάστης, ο πεινασμένος
και υποσιτισμένος πολίτης του κόσμου, ο πακιστανός άνθρωπος για όλες τις δουλειές, ο ινδός
τρεφόμενος από σάρκες νεκρών, ο εξαθλιωμένος κινέζος προλετάριος που δημιουργεί κολοσσούς
επιχειρηματικής δραστηριότητας και πυραμίδες χρυσού που μπροστά τους ωχριούν αυτές του
Χέοπα, οι Έλληνες που άρχισαν να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαϊ, και τόσοι άλλοι ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΝ
ΣΗΜΑΣΙΑ στις επικλήσεις σας για ανατροπή των ταξικών και νεο-ταξικών μορφών
εκμετάλλευσης από τη στιγμή που απουσιάζετε, τελείως, από το πλάι του τώρα που σας έχει
ανάγκη.

Μπορείτε να τυπώσετε εκατομμύρια προκηρύξεις, να γράψετε δεκάδες κείμενα που
αναπαράγουν τη μοναδικότητά σας (πονηρέ Στίρνερ, ξαναγεννήθηκες από αυτούς που σε
πολέμησαν), να οργανώσετε χιλιάδες μέλη στα κόμματά σας, να παίξετε με συνέπεια το παιχνίδι
της κοινοβουλευτικής αλητείας αλλά, κατά βάθος, γνωρίζετε πολύ καλά και τρέμετε για τη στιγμή
που οι πραγματικοί "μοναδικοί" (στη δυστυχία τους) σας απομυθοποιήσουν και σας πετάξουν στα
αζήτητα της ιστορίας.

Ο κοινοβουλευτικός καρκίνος έχει εξαπλωθεί, βαθύτατα, μέσα στο σώμα σας
και σας έχει κάνει να λησμονάτε τους βασικούς στόχους σας, να έχετε παρακρούσεις και
οφθαλμαπάτες, να έχετε γαντζωθεί σε ένα σαρκίο που μετά βίας επιβιώνει περιμένοντας τη
ληξιαρχική πράξη θανάτου. Δεν ερμηνεύετε την πραγματικότητα, δεν κατανοείτε την ιστορικότητα
των συνειδήσεων, δεν μαθαίνετε από τα λάθη, αγνοείτε το "θεωρητικό υπόβαθρο" της ίδιας της
θεωρίας, καταληστέψατε την ιστορία των εξεγερμένων, κατασπαταλήσατε τη μοναδικότητα της
μαρξιστικής ανάλυσης, εξαφανίσατε τη διαφορετικότητα, εγκλωβιστήκατε σε ένα αδιέξοδο
θεωρητικό και πολιτικό και, τώρα, την κατακλυσμιαία στιγμή προσπαθείτε να επιβιώσετε
αναζητώντας κιβωτό! ΟΧΙ, δεν θα σας προτείνουμε, εμείς οι "άλλοι", τι να κάνετε, ΟΧΙ δεν θα σας
βοηθήσουμε στον κατήφορο που επιλέξατε, άλλωστε γιατί να θέτουμε το ερώτημα: "τι να
κάνουμε;", μήπως δεν έχετε ούτε εσείς απάντηση;;
ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ, ξεκολλήστε επιτέλους από τη μονοσήμαντη ασημαντότητα σας!
ΒΑΡΕΘΗΚΑΜΕ να σας βλέπουμε να εκλιπαρείτε, με ευχολόγια και ρητορείες, τις μάζες να
προσδράμουν στον εξαθλιωμένο μονόδρομο που αποκλειστήκατε! ΧΟΡΤΑΣΑΜΕ κινητοποιήσεις,
πορείες, διαδηλώσεις, απεργίες, μαζώξεις, ενημερώσεις και τόσα άλλα. Αν δεν τολμάτε να
συγκρουστείτε με τον δυνάστη σας, θα το κάνουμε μόνοι μας. Ο κόσμος αρχίζει και σας γυρίζει τις
πλάτες, δεν ανταποκριθήκατε ούτε στο ελάχιστο στις προσδοκίες του, αφήσατε να περάσουν
ανεκμετάλλευτες τόσες και τόσες ευκαιρίες, αλήθεια ΤΙ, ακριβώς, ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ; Ή μήπως ούτε
εσείς γνωρίζετε;

Πιστεύετε ότι η απόλυτη εξαθλίωση θα συνδράμει στην κομματική σας στελέχωση; Εκτός από ανιστόρητοι είσαστε και θεωρητικά ανεπαρκείς! ΟΥΔΕΠΟΤΕ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ οδήγησε σε επαναστατικές μετατροπές (πάγια μαρξιστική θέση), αντίθετα καλλιέργησε την απομάκρυνση, τον ενδοστρεφισμό, την αποδοχή της λογικής: "ο σώζων εαυτόν σωθείτο"! Ο συμβιβασμός και η ηττοπάθεια κάνουν, ήδη, πάρτυ στο μέλλον μας και στο μέλλον των γενιών που ακολουθούν! ΣΑΣ ΒΑΡΕΘΗΚΑΜΕ και το φωνάζουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, προφανώς, ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ!

Τι να κάνουμε; Το ερώτημα απευθύνεται μόνο σ' αυτούς που απελπίστηκαν, που βίωσαν και
βιώνουν την φτώχεια, την εγκατάλειψη, την ανεργία, την εκμετάλλευση, σε όλους αυτούς που
έχουν το θάρρος να κοιτούν την αριστερά στα μάτια και να της απευθύνουν το ερώτημα: "γιατί;" Τι
να κάνουμε, επομένως, ένα ουσιώδες ερώτημα για τη ζωή μας, για τις μέρες που ζούμε. Αν
μπορούσα να απαντήσω δεν θα ήμουν ένας απλός εργάτης στο μέτωπο που ανοίγεται, αν
μπορούσαν να απαντήσουν θα είχαμε έναν διαφορετικό κόσμο. Η απάντηση, όμως, είναι μέσα μας,
είναι στο πείσμα ΟΛΩΝ των ανθρώπων που εξακολουθούν και είναι άνθρωποι, όλων αυτών που
ορμούν ενάντια στα τείχη αδιαφορώντας για τη μοναδικότητά τους, είναι στο πνεύμα της
Συλλογικότητας και της Αλληλεγγύης, είναι σε όλους τους αγωνιστές της αριστεράς που
χλευάζονται ως αντικομμουνιστές και περιθωριακοί γιατί είναι πράγματι Κομμουνιστές. Η
απάντηση πλανιέται στον αέρα, σαν άλλο φάντασμα, και στοιχειώνει τον ύπνο των αδιάλλακτων
και των καθεστωτικών. Την απάντηση θα την δώσουμε εμείς όταν συνειδητοποιήσουμε ότι
τρέφονται από τη σάρκα μας, όταν καταλάβουμε - επιτέλους - ότι εμείς θα φτιάξουμε τις νέες
συλλογικότητες που θα ανατρέψουν αυτήν την πραγματικότητα. Όταν, επιτέλους, καταλάβουμε τι
πρέπει να κάνουμε!
-----------
αφιερωμένο στην απανταχού αριστερά και την απελπιστική μιζέρια της. ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ