Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης το 2008 και ήδη οι συνέπειες αυτής και της πολιτικής που την συνοδεύει, έχουν προκαλέσει την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων, οδηγώντας πολλούς από αυτούς στην εξαθλίωση. Επιπλέον, τίποτα δεν μας δείχνει ότι με κάποιο τρόπο προσεγγίζουμε το τέλος της.
Η χρηματοπιστωτική κρίση, ως μία από τις εκφράσεις της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, οδήγησε τα κράτη σε μία διαρκή προσπάθεια στήριξης από την μια πλευρά του τραπεζικού συστήματος, το οποίο ενισχύθηκε με υπέρογκα ποσά, και από την άλλη σε μια πρωτοφανή συρρίκνωση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων και παροχών. Αυτό που μέχρι πρόσφατα γνωρίζαμε ως "κοινωνικό κράτος", αποτέλεσμα πολύχρονων και αιματηρών κατακτήσεων του εργατικού κινήματος, αποχωρεί, αφήνοντας ταυτόχρονα όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας χωρίς πρόσβαση σε βασικά αγαθά, όπως υγεία, παιδεία, τροφή, στέγη κτλ. Ενώ η ανεργία αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, οι συνθήκες εργασίας, για όσους δουλεύουν, γίνονται όλο και πιο εχθρικές. Στους εργαζόμενους επιβάλλεται το μοντέλο της υποτελούς, χωρίς δικαιώματα και επαρκείς απολαβές εργασίας. Είναι επομένως φανερό ότι ο καπιταλισμός θα αναπαράγεται πλέον με όρους μαζικής ανεργίας και σχεδόν καθολικής επισφάλειας.
Η Ε.Ε. μαζί με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, υποστηρίζουν με κάθε τρόπο ένα καταστροφικό οικονομικό σύστημα το οποίο στηρίζεται στην υπερεκμετάλλευση του πληθυσμού και του περιβάλλοντος, ενώ παράλληλα επιβάλλουν μνημόνια και όλο και πιο αυστηρά δημοσιονομικά και κατασταλτικά μέτρα, στοχεύοντας στην πανάκεια της οικονομικής μεγέθυνσης. Συγχρόνως ενθαρρύνουν και αναπαράγουν τους διαχωρισμούς περί δήθεν καλών και εργατικών βορείων και τεμπέληδων και διεφθαρμένων νοτίων, ενισχύοντας το ρατσιστικό δηλητήριο. Χρησιμοποιούν εκβιαστικά το ψευδές δίλημμα ευρώ ή εθνικό νόμισμα, χρεοκοπία ή μνημόνια, στην προσπάθεια να αποσπάσουν κοινωνική συναίνεση. Η Ε.Ε. είναι η σύγχρονη φυλακή των λαών της Ευρώπης. Ο δρόμος της κοινωνικής χειραφέτησης περνάει μέσα από την ανατροπή και διάλυσή της, μέσα από τη συνεργασία των λαών και των κινημάτων στη βάση των κοινωνικών προταγμάτων και της δικής τους αυτοθέσμισης.
Στην Ελλάδα, από το Δεκέμβρη του 2008 έως και τις συγκεντρώσεις των πλατειών τον Μάιο και τον Ιούνιο, με όλες τις ενδιάμεσες κινητοποιήσεις στο πεδίο της εργασίας, της παιδείας και του περιβάλλοντος, η κοινωνία βρίσκεται σε συνεχή αναβρασμό, αντιδρώντας από την μία πλευρά στην επιβαλλόμενη εξαθλίωση και αναζητώντας, όπως μας έδειξαν και οι συνελεύσεις των πλατειών, νέες αυτοοργανωμένες μορφές έκφρασης, δημιουργίας και αλληλεγγύης. Στο ίδιο πνεύμα, οι εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες, το κίνημα των πλατειών που ακολούθησε και το κίνημα Οccupy έφεραν στο προσκήνιο την επιθυμία για κατάληψη και επανανοηματοδότηση του δημόσιου χώρου αλλά και την ανάγκη για διεθνοποίηση των αγώνων μας με οριζόντιο συντονισμό. Η αυτοοργάνωση των κινημάτων αυτών και τα αμεσοδημοκρατικά τους χαρακτηριστικά, ξαναέφεραν την πολιτική στο προσκήνιο, με νέους όρους, χωρίς κόμματα, διαμεσολαβητές και ηγέτες.
Η πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης ενάντια στον καπιταλισμό δεν είναι και δεν θέλουμε να γίνει μια ακόμη πανευρωπαϊκή ημέρα, αλλά ένα βήμα στην προσπάθεια ανταλλαγής εμπειριών, αναζήτησης μιας κοινής ριζοσπαστικής κατεύθυνσης και του συντονισμού κοινών δράσεων, χωρίς εθνικούς ή φυλετικούς διαχωρισμούς. Η “Ευρώπη των κάτω” πρέπει να βρει το δικό της κοινό αγωνιστικό βηματισμό απέναντι στη διεθνοποιημένη εξουσία του χρήματος και της εκμετάλλευσης, δημιουργώντας και επιβάλλοντας τις δικές της αντιδομές αγώνα, αλληλεγγύης και συνεργατικής δράσης.
Το δίλημμα που για εμάς γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο είναι Κοινωνική Επανάσταση και Άμεση Δημοκρατία ή ολοκληρωτική υποταγή και εξαθλίωση.
Συμμετέχουμε στη:
Συζήτηση για τις προοπτικές της πανευρωπαϊκής κοινής δράσης,
Παρασκευή 30/03/2012 στις 7μμ στο Πολυτεχνείο
Πορεία, Σάββατο 31/03/2012 στις 12μμ, από την Ομόνοια στα γραφεία της Ε.Ε.
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΔΙΟΡΘΩΝΕΤΑΙ, ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ
εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ
Δημοσίευση σχολίου