Καταστάσεις στις ζωές των ανθρώπων
Οι ένοχοι δεν έχουν ενοχές. Διασκεδάζουν αδιάκοπα στα καταγώγια μεθώντας και παίζοντας χαρτιά. Ξέρουν να κρύβουν επιμελώς τις ενοοχές τους, να τις καταχωνιάζουν σε μέρη απροσπέλαστα σε αντίθεση με την μανία τους για την επίδειξη του πλούτου τους. Μια υπέροχη παρέα όλοι μαζί. Τυμβωρύχοι, τιμαριούχοι και τοκογλύφοι συμπλέκονται με λαθρεμπόρους, απατεώνες και μαφιόζους.
Προικίζουν τις αυλές τους με αυλοκόλακες της διανόησης και παλιάτσους της πολιτικής, με τους νομιμόφρονες λοβοτομημένους νομοθέτες και δικαστές που διαμορφώνουν το πλαίσιο απονομής της δικαιοσύνης. Απαλλαγμένο από κάθε ηθικό φραγμό και βασισμένο ακριβώς πάνω στην επίκληση της ηθικής ξορκίζουν τις Ερινύες και επιδιώκουν το ακαταδίοκτο. Διαμορφώνουν ανάμεσα σε καπνούς και οινόπνευμα τις τιμές στο χρηματιστήριο αξιών που κοστολογεί τις ανθρώπινες ζωές.
Η ζωή κοστίζει αλλά δεν έχει αξία. Καμία Η μοναδική αξία που έχει σημασία γι αυτούς είναι η ιδιοκτησία. Δια μέσω αυτής και η και διά του κέρδους και η ίδια η αυτοπραγμάτωση της δικής τους, της έχουσας υπέρτατη αξία, ζωής. Κάποτε ήταν ιδιοκτήτες, κύριοι και αφέντες της ζωής των υπηκόων τους. Το ίδιο επιδιώκουν και τώρα. Να ανακτήσουν την κυριότητα στις ζωές των υπηκόων τους…
Οι ενοχές φορτώνονται στους μικρούς. Στους ανελεύθερους και απελεύθερους του κόσμου τούτου. Η διεθνής των εκμεταλλευτών δεν έχει ενοχές. Δεν έχει καιρό για ενοχές. Δεν μπορεί να τις έχει την ώρα που σκοτώνει σε πολέμους, εκτοπίζει ελέω λιμών και ασθενειών, αφαιρεί ζωές για να εισπράξει κέρδη. Κάνει βιομηχανία ακόμη και την ίδια την φτώχεια. Που να στρέψει κανείς το βλέμμα στον κόσμο και να μην το δει; Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή στις φαβέλες του Ρίο; Στις παραγκουπόλεις της Βομβάης ή του Δελχί; Κάτω από τις γέφυρες στη Νέα Υόρκη ή στο μετρό του Παρισιού; Σε ένα υπόγειο στον Άγιο Παντελεήμονα;
Ο καθαγιασμός της ιδιοκτησίας μειώνει τις αναστολές. Απενοχοποιεί τους εγκληματίες και φορτώνει βάρη συνείδησης στα θύματα. Εξαιρετικά επινοημένος ο μηχανισμός. Για τον ντόπιο φταίει ο ξένος. Για τον άνεργο ο εργάτης και το αντίστροφο. Για τον φτωχό ο φτωχότερος. Και πυκνώνουν σε καθέναν από αυτούς οι ενοχές γιατί δεν μπορεί να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά επί τοθ άλλου. Ακόμη και να τον καταστρέψει. Ποτέ στον πυρήνα της φιλοσοφίας και του ππολιτισμού που οικοδόμησαν δεν φταίει ο άρπαγας. Ο έχων τη δύναμη να λεηλατεί, να καίει, να υποδουλώνει.
Σύγχρονοι τυμβωρύχοι συλητές κάθε ιστορικής μνήμης φορούν μανδύες αντιστασιακών και θυμάτων. Μοντέρνοι τιμαριούχοι ομνύουν στην ελευθερία της έκφρασης την οποία οι ίδιοι έχουν κλείσει στις ελάχιστες ίντσες των τηλεοπτικών δεκτών. Αειθαλείς τοκογλύφοι διαλαλούν το έργο τους ως σωτήριο.
Συναγελάζονται με αδίστακτους λαθρεμπόρους της ελπίδας για μια ανθρώπινη ζωή. Με επικίνδυνους απατεώνες της στατιστικής και της χρηματαγοράς. Με σκληροπυρηνικούς μαφιόζους εκμεταλλευτές του πόνου και της ανάγκης. Ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της άκρατης παρακμής κουνούν το δάχτυλο στους καταπιεζόμενους. Απλά πράγματα ζητούν. Υπακοή και υποταγή. Σπέρνουν τη μοιρολατρία και το φόβο. Τη συνενοχή για έναν πολιτισμό πνευματικού ξεπεσμού. Τούτη την ώρα που αισθάνονται ότι μπορούν να πνιγούν στις ίδιες τους τις ακαθαρσίες επιζητούν τη σωσίβια λέμβο στη λήθη που καλλιεργούν και στην ψευδεπίγραφη δημοκρατία τους. Αυτοί. Οι άρπαγες. Οι ανενδοίαστοι. Οι νοσηροί.
Με πράξεις και με παραλείψεις ιδιάζοντος ειδεχθείς επιδιώκουν τη διαιώνιση και την επέκταση της βασιλείας τους. Διεκδικούν να έχουν αναφαίρετο το δικαίωμα να βομβαρδίζουν αμάχους για να προστατέψουν πετρέλαια και άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές. Να στηρίζουν δικτάτορες και απολυταρχικά καθεστώτα που καταδικάζουν τους λαούς τους στην πείνα και το θάνατο. Επιδιώκουν να συντηρήσουν τα κέρδη και τα υπερκέρδη των βιομηχανιών τους σακατε΄τοντας και πολτοποιώντας κορμιά και δικαιώματα.
Τύραννοι που μπορούν ανενόχλητοι να σκοτώνουν παιδιά για να πάρουν προς μεταμόσχευση τα οργανά τους. Μπορούν να αρπάξουν και να φυλακίσουν στα υπόγεια ψυχές για ένα κομμάτι ψωμί βγαλμένο από τα ναρκωτικά ή την πορνεία. Διεκδικούν το προνόμιο να επιδεικνύουν την ανθρωπιστική και «δημοκρατική τους ευαισθησία χτίζοντας φράχτες από τα σύνορα ΗΠΑ - Μεξικού μέχρι τον Έβρο και στρατόπεδα συγκέντρωσης από το Γκουαντάναμο ως την Κοζάνη. Φορτώνοντας πάντα την ενοχή στο θύμα. Είσαι ένοχος ακόμη και που γεννήθηκες. Κι αν δεν αποδεχτείς πως η μοίρα σου είναι να παραμείνεις για όλη σου τη ζωή φτωχός και εξαθλιωμένος ίσως και να μετατραπείς σε εγκληματία…
Ένοχή και βαθιά συνενοχή για αθώους και θύματα. Ένα πλέγμα που ισχυροποιήθηκε τις παλιές καλές μέρες του καπιταλισμού με την ανοχή και την ιδιώτευση. Αυτό το πλέγμα ήρθε η ώρα να σπάσει. Κανένα σύστημα και καμία κατάσταση δεν μπορούν να είναι αιώνιες και αδιασάλευτες αξίες. Κάτι τέτοιο θα ήταν έξω και από τους νόμους της φύσης. Ασχέτως αν η υπέροχη παρέα , αυτές οι φάλαγγες της μαύρης τάξης, λυσσασμένα επιδιώκουν να πείσουν για το αντίθετο και συνεχώς προβάλλουν μονόδρομους και διχαστικά ή εκβιαστικά διλήμματα. Κατανοούν και οι ίδιοι ότι τα διαμάντια τους, τα βαμμένα με αίμα, δεν είναι παντοτινά.
Ο νέος πολιτισμός της επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας και των παραγωγικών σχέσεων μπορεί να αποτελέσει την ελπίδα για την ανθρωπότητα και δε σηκώνει ενοχές. Ούτε άλλες ανοχές και ψευδαισθήσεις για το πολιτικό σύστημα που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Αν υπάρχει κάποια ελπίδα για το αύριο αυτή είναι στην ανατροπή που θα αποδώσει και τις ευθύνες και τις ενοχές σε εκείνους που τις δημιούργησαν και τους ανήκουν αποκλειστικά.
Αν στο κείμενο υπάρχουν ομοιότητες με πρόσωπα και γεγονότα της ελληνικής πραγματικότητας είναι… εντελώς συμπτωματικές και τυχαίες!!!
Μάκης Γεωργιάδης
Οι ένοχοι δεν έχουν ενοχές. Διασκεδάζουν αδιάκοπα στα καταγώγια μεθώντας και παίζοντας χαρτιά. Ξέρουν να κρύβουν επιμελώς τις ενοοχές τους, να τις καταχωνιάζουν σε μέρη απροσπέλαστα σε αντίθεση με την μανία τους για την επίδειξη του πλούτου τους. Μια υπέροχη παρέα όλοι μαζί. Τυμβωρύχοι, τιμαριούχοι και τοκογλύφοι συμπλέκονται με λαθρεμπόρους, απατεώνες και μαφιόζους.
Προικίζουν τις αυλές τους με αυλοκόλακες της διανόησης και παλιάτσους της πολιτικής, με τους νομιμόφρονες λοβοτομημένους νομοθέτες και δικαστές που διαμορφώνουν το πλαίσιο απονομής της δικαιοσύνης. Απαλλαγμένο από κάθε ηθικό φραγμό και βασισμένο ακριβώς πάνω στην επίκληση της ηθικής ξορκίζουν τις Ερινύες και επιδιώκουν το ακαταδίοκτο. Διαμορφώνουν ανάμεσα σε καπνούς και οινόπνευμα τις τιμές στο χρηματιστήριο αξιών που κοστολογεί τις ανθρώπινες ζωές.
Η ζωή κοστίζει αλλά δεν έχει αξία. Καμία Η μοναδική αξία που έχει σημασία γι αυτούς είναι η ιδιοκτησία. Δια μέσω αυτής και η και διά του κέρδους και η ίδια η αυτοπραγμάτωση της δικής τους, της έχουσας υπέρτατη αξία, ζωής. Κάποτε ήταν ιδιοκτήτες, κύριοι και αφέντες της ζωής των υπηκόων τους. Το ίδιο επιδιώκουν και τώρα. Να ανακτήσουν την κυριότητα στις ζωές των υπηκόων τους…
Οι ενοχές φορτώνονται στους μικρούς. Στους ανελεύθερους και απελεύθερους του κόσμου τούτου. Η διεθνής των εκμεταλλευτών δεν έχει ενοχές. Δεν έχει καιρό για ενοχές. Δεν μπορεί να τις έχει την ώρα που σκοτώνει σε πολέμους, εκτοπίζει ελέω λιμών και ασθενειών, αφαιρεί ζωές για να εισπράξει κέρδη. Κάνει βιομηχανία ακόμη και την ίδια την φτώχεια. Που να στρέψει κανείς το βλέμμα στον κόσμο και να μην το δει; Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή στις φαβέλες του Ρίο; Στις παραγκουπόλεις της Βομβάης ή του Δελχί; Κάτω από τις γέφυρες στη Νέα Υόρκη ή στο μετρό του Παρισιού; Σε ένα υπόγειο στον Άγιο Παντελεήμονα;
Ο καθαγιασμός της ιδιοκτησίας μειώνει τις αναστολές. Απενοχοποιεί τους εγκληματίες και φορτώνει βάρη συνείδησης στα θύματα. Εξαιρετικά επινοημένος ο μηχανισμός. Για τον ντόπιο φταίει ο ξένος. Για τον άνεργο ο εργάτης και το αντίστροφο. Για τον φτωχό ο φτωχότερος. Και πυκνώνουν σε καθέναν από αυτούς οι ενοχές γιατί δεν μπορεί να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά επί τοθ άλλου. Ακόμη και να τον καταστρέψει. Ποτέ στον πυρήνα της φιλοσοφίας και του ππολιτισμού που οικοδόμησαν δεν φταίει ο άρπαγας. Ο έχων τη δύναμη να λεηλατεί, να καίει, να υποδουλώνει.
Σύγχρονοι τυμβωρύχοι συλητές κάθε ιστορικής μνήμης φορούν μανδύες αντιστασιακών και θυμάτων. Μοντέρνοι τιμαριούχοι ομνύουν στην ελευθερία της έκφρασης την οποία οι ίδιοι έχουν κλείσει στις ελάχιστες ίντσες των τηλεοπτικών δεκτών. Αειθαλείς τοκογλύφοι διαλαλούν το έργο τους ως σωτήριο.
Συναγελάζονται με αδίστακτους λαθρεμπόρους της ελπίδας για μια ανθρώπινη ζωή. Με επικίνδυνους απατεώνες της στατιστικής και της χρηματαγοράς. Με σκληροπυρηνικούς μαφιόζους εκμεταλλευτές του πόνου και της ανάγκης. Ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της άκρατης παρακμής κουνούν το δάχτυλο στους καταπιεζόμενους. Απλά πράγματα ζητούν. Υπακοή και υποταγή. Σπέρνουν τη μοιρολατρία και το φόβο. Τη συνενοχή για έναν πολιτισμό πνευματικού ξεπεσμού. Τούτη την ώρα που αισθάνονται ότι μπορούν να πνιγούν στις ίδιες τους τις ακαθαρσίες επιζητούν τη σωσίβια λέμβο στη λήθη που καλλιεργούν και στην ψευδεπίγραφη δημοκρατία τους. Αυτοί. Οι άρπαγες. Οι ανενδοίαστοι. Οι νοσηροί.
Με πράξεις και με παραλείψεις ιδιάζοντος ειδεχθείς επιδιώκουν τη διαιώνιση και την επέκταση της βασιλείας τους. Διεκδικούν να έχουν αναφαίρετο το δικαίωμα να βομβαρδίζουν αμάχους για να προστατέψουν πετρέλαια και άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές. Να στηρίζουν δικτάτορες και απολυταρχικά καθεστώτα που καταδικάζουν τους λαούς τους στην πείνα και το θάνατο. Επιδιώκουν να συντηρήσουν τα κέρδη και τα υπερκέρδη των βιομηχανιών τους σακατε΄τοντας και πολτοποιώντας κορμιά και δικαιώματα.
Τύραννοι που μπορούν ανενόχλητοι να σκοτώνουν παιδιά για να πάρουν προς μεταμόσχευση τα οργανά τους. Μπορούν να αρπάξουν και να φυλακίσουν στα υπόγεια ψυχές για ένα κομμάτι ψωμί βγαλμένο από τα ναρκωτικά ή την πορνεία. Διεκδικούν το προνόμιο να επιδεικνύουν την ανθρωπιστική και «δημοκρατική τους ευαισθησία χτίζοντας φράχτες από τα σύνορα ΗΠΑ - Μεξικού μέχρι τον Έβρο και στρατόπεδα συγκέντρωσης από το Γκουαντάναμο ως την Κοζάνη. Φορτώνοντας πάντα την ενοχή στο θύμα. Είσαι ένοχος ακόμη και που γεννήθηκες. Κι αν δεν αποδεχτείς πως η μοίρα σου είναι να παραμείνεις για όλη σου τη ζωή φτωχός και εξαθλιωμένος ίσως και να μετατραπείς σε εγκληματία…
Ένοχή και βαθιά συνενοχή για αθώους και θύματα. Ένα πλέγμα που ισχυροποιήθηκε τις παλιές καλές μέρες του καπιταλισμού με την ανοχή και την ιδιώτευση. Αυτό το πλέγμα ήρθε η ώρα να σπάσει. Κανένα σύστημα και καμία κατάσταση δεν μπορούν να είναι αιώνιες και αδιασάλευτες αξίες. Κάτι τέτοιο θα ήταν έξω και από τους νόμους της φύσης. Ασχέτως αν η υπέροχη παρέα , αυτές οι φάλαγγες της μαύρης τάξης, λυσσασμένα επιδιώκουν να πείσουν για το αντίθετο και συνεχώς προβάλλουν μονόδρομους και διχαστικά ή εκβιαστικά διλήμματα. Κατανοούν και οι ίδιοι ότι τα διαμάντια τους, τα βαμμένα με αίμα, δεν είναι παντοτινά.
Ο νέος πολιτισμός της επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας και των παραγωγικών σχέσεων μπορεί να αποτελέσει την ελπίδα για την ανθρωπότητα και δε σηκώνει ενοχές. Ούτε άλλες ανοχές και ψευδαισθήσεις για το πολιτικό σύστημα που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Αν υπάρχει κάποια ελπίδα για το αύριο αυτή είναι στην ανατροπή που θα αποδώσει και τις ευθύνες και τις ενοχές σε εκείνους που τις δημιούργησαν και τους ανήκουν αποκλειστικά.
Αν στο κείμενο υπάρχουν ομοιότητες με πρόσωπα και γεγονότα της ελληνικής πραγματικότητας είναι… εντελώς συμπτωματικές και τυχαίες!!!
Μάκης Γεωργιάδης
Δημοσίευση σχολίου