Η Ελλάδα δεν μας ενώνει…(ή μία Πρόταση Πολιτικής Ενότητας από Μη Επώνυμο)

Ένα από τα πολλά ερωτήματα των ημερών είναι το γιατί δεν επιτυγχάνεται ενότητα της αριστεράς ή των αριστερών. Το ζήτημα διατυπώνεται με πολλές μορφές, ως ενότητα των αντιμνημονιακών, των αντιφιλελεύθερων, των πατριωτικών δυνάμεων, των δυνάμεων του ελληνικού Λαού (το Λ με κεφαλαίο) ενάντια στις ξένες επεμβάσεις και τους ντόπιους προδότες και άλλα λίγο ως πολύ γνωστά.

Μα τελικά πού πρέπει να φτάσει η κρίση, η φτώχεια, η καταπίεση «για να ενωθούμε επιτέλους» και να δώσουμε μια αποτελεσματική απάντηση και τη «δική μας» διέξοδο, ενάντια στους δανειστές, τοκογλύφους και συκοφάντες της πατρίδας μας; Γιατί δεν γίνεται το νέο ΕΑΜ ή ό,τι άλλο αντίστοιχο; Είναι τόσο ξεροκέφαλες οι ηγεσίες που ο καθένας επιμένει στις θέσεις του και δεν βρίσκεται το κοινό νήμα; Ίσως. Αλλά το θέμα του παρόντος κειμένου όμως δεν είναι να κάνει ψυχογράφημα των ηγεσιών αλλά μια προσπάθεια εξήγησης με βάση υλικές συνθήκες που αντανακλώνται στις πολιτικές τοποθετήσεις.



Θα ήταν χρήσιμο να παρατηρήσουμε ότι σχεδόν οι πάντες επιχειρούν να σχεδιάσουν πολιτικές θέσεις με μονάδα βάσης τη «χώρα», επιδιώκοντας τη βελτίωση ή την ανάπτυξη ή την  αποδέσμευση κλπ, της  οικονομικής και πολιτικής ενότητας (αυτού) που αποκαλείται η «χώρα». Άλλοι αναφέρονται περισσότερο στον όρο «Λαός» που συνήθως νοηματικά ταυτίζεται με τη «χώρα». Οι περισσότερες ενωτικές προτάσεις έχουν ως βάση συζήτησης το Λαό και τη Χώρα, είτε προτείνουν την έξοδο από την Ε.Ε είτε όχι, είτε προτείνουν παύση πληρωμών του χρέους είτε αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη, είτε εθνικοποιήσεις και κοινωνικό έλεγχο της παραγωγής και διάφορα άλλα μέτρα οικονομικής σωτηρίας του Λαού και του Τόπου. Η κάθε τέτοια Πρόταση Διεξόδου συνήθως συμπεριλαμβάνει κι ένα κατεβατό από «όρους και προϋποθέσεις» που απαντούν σε ενδεχόμενα προβλήματα και τότε αρχίζουν τα «δεν αρκεί μόνο η Διαγραφή του Χρέους αλλά…» πχ  ώστε να διαχωρίζεται από άλλες ταυτόσημες προτάσεις που μπορεί να προέρχονται και από πλευρές του αντιπάλου.

Ίσως φανεί παραδοξολογία αλλά ακριβώς σε αυτή τη βασική «κοινή αποδοχή» περί Χώρας θα μπορούσαν να αναζητηθούν οι αιτίες της αποτυχίας των προσπαθειών ενότητας. Η κοινή αποδοχή και χρήση των όρων Λαός και Χώρα δεν είναι λεξιλογικό πρόβλημα αλλά πολιτικό. Άλλωστε οι λέξεις χρησιμοποιούνται αποδίδοντας το κοινωνικό τους νόημα, τη σημασία που τους δίνει η πλειονότητα των χρηστών. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι αδύνατο να επιτευχθεί σύγκλιση απόψεων της Αριστεράς (ή όποιων τέλος πάντων την επικαλούνται με στόχο την οικονομική σωτηρία του Λαού και της Χώρας) απλούστατα διότι υπάρχουν αντικρουόμενα ΥΛΙΚΑ συμφέροντα και όχι απλώς ξεροκεφαλιές.

Στη βάση της «φοβερής» διαμάχης για το θέμα «δραχμή ή ευρώ» και «μέσα ή έξω από την ΕΕ» βρίσκονται διαφορές οικονομικών συμφερόντων. Το ίδιο και σε άλλες απόψεις για την οικονομική διέξοδο (διέξοδο για ποιόν άραγε;). Οι ηγεσίες και οι πολίτες που συζητούν για ενότητα έχουν συχνά αντικρουόμενα οικονομικά συμφέροντα ή ασυμβίβαστα, καθότι άλλος είναι ταξιτζής και άλλος χρήστης ταξί, άλλος είναι παραγωγός πατάτας και άλλος έμπορος (μεσάζοντας) πατατών και μανάβης της γειτονιάς, άλλος είναι αστυνομικό όργανο και άλλος ποιητής, άλλος είναι σπιτονοικοκύρης και άλλος ενοικιαστής, άλλος έχει καταθέσεις σε ευρώ και άλλος έχει δάνεια σε ευρώ, άλλοι είναι «ομολογιούχοι» και άλλοι θέλουν «κούρεμα», άλλος έχει μισθό που εξαρτάται από την Ε.Ε και άλλος έχει μισθό που εξαρτάται από «ντόπια» συμφέροντα, άλλος έχει όφελος από τις εισαγωγές και άλλος έχει όφελος από τις εξαγωγές, άλλος προτιμά τα «ξένα» και άλλος τα «ελληνικά προϊόντα», άλλος γουστάρει κόκα κόλα κι άλλος κρασάκι, άλλος μακντόναλντ και άλλος βιολογικά προϊόντα. Έτσι φτάνουμε στον άλλον περιβόητο διαχωρισμό μεταξύ Ευρωλιγούρηδων και Εθνικιστών, με όλες τις παραλλαγές, σε οικονομικό ή πολιτισμικό επίπεδο. Παρεμπιπτόντως, υπάρχει προϊστορία.

Η «κόντρα» κρατάει (τηρουμένων των αναλογιών) σε όλη τη διάρκεια ύπαρξης του νέου ελληνικού έθνους, από την εποχή του Όθωνα και του Μακρυγιάννη, ως τον «Ανήκομεν είς τη Δύση» και «Η Ελλάδα στους Έλληνες», «τεκίλα ή κρασί», «ροκ ή ρεμπέτικα», «Ευρωπαϊκό ιδεώδες και Των Ελλήνων οι Κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία»  όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι.

Όταν επιδιώκεται κοινή δράση με οικονομικά αιτήματα για το λαό και τη χώρα, είναι αναμενόμενο να προκύψουν περιστασιακές συμμαχίες και αντιπαλότητες που μόνο σύγχυση προξενούν, όπως να συμπίπτει η Χρυσή Αυγή με τους Χαλυβουργούς ή το παράδοξο να ταιριάζουν διάφορες αντικαπιταλιστικές απόψεις με ορισμένες ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδιαίτερα όταν διάφοροι «ντόπιοι» αναπτυξιακοί επιχειρηματίες «επαναστατούν» κατά των Ευρωπαίων δυναστών που βάζουν όρια στην ασυδοσία καταστροφής του περιβάλλοντος (λόγου χάρη) και συμμαχούν με τους εργάτες τους που «θέλουν δουλειά και όχι ανεργία».

Θα βοηθούσε ίσως πολύ αν κατόρθωναν οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις να αφαιρέσουν από τη φρασεολογία τους  τις «αμφισημίες» και την αόριστη χρήση του πρώτου πληθυντικού, «εμείς», «να φύγουΜΕ (εμείς) από το ευρώ ή να μην ΠληρώσΟΥΜΕ (εμείς) τα χρέη. Ωστόσο, κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε νέα κοινωνικά υποκείμενα,  (όχι το Λαό και τη Χώρα), το «εμείς» θα ήταν πιο συγκεκριμένο αλλά ίσως τότε να ήταν μειοψηφικό και ανθενωτικό. Ίσως το αντίθετο. Δεν υποστηρίζω σώνει και καλά να ηγεμονεύσει κάποια κοινωνική ομάδα, το παρόν άρθρο δεν έχει κάποια συγκεκριμένη πρόταση για τη  διαμόρφωση ενός νέου «εμείς» στη θέση του εθνικού. Απλώς προτείνεται η κατάργηση της χρήσης του εθνικού πρώτου πληθυντικού και της έννοιας του «λαού» που είναι συνώνυμη με τη χώρα. Δεν είναι απαραίτητο η κάθε πρόταση να περιλαμβάνει όλη τη χώρα και όλο το λαό. Επειδή όμως βλέπουμε ότι αυτό είναι κάτι δύσκολο, θα μιλήσουμε για ένα συντομότερο μονοπάτι κοινής αντίστασης.

Τελικά είναι αδύνατη η ενότητα; Είναι αδύνατη μια μαζική δυναμική απάντηση; Να κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια και να περιμένουμε να διαμορφωθούν οι όροι της Χ επανάστασης ή την έλευση της χιλιετίας και του Μεσία; Δεν υπάρχει άμεσο πρόγραμμα στο οποίο να συμφωνήσουν οι αριστερές δυνάμεις;

Το αντίθετο. Στις δεδομένες συνθήκες όπου στη «χώρα» αλλά και αλλού διαμορφώνεται ένα αυταρχικό καθεστώς με φασιστικά χαρακτηριστικά, με κατάργηση δημοκρατικών λειτουργιών που κατοχυρώθηκαν από την περίοδο της Γαλλικής επανάστασης, με κατάργηση ακόμα και αρχών του Ρωμαϊκού Δικαίου, όπου κάθε αυθαιρεσία της εξουσίας είναι θεμιτή και όπου ο κίνδυνος του φασισμού είναι ορατός, όταν ο ρατσισμός και η ξενοφοβία παίρνουν διαστάσεις τρομακτικές, όταν η απαγόρευση των διαδηλώσεων και των συναθροίσεων  είναι μπροστά μας, όταν η καταστολή δικαιωμάτων και διαμαρτυριών είναι ανεκτή καθημερινότητα, η ενότητα μικροαστών και εργατών, ευρωπαϊστών και ελληνιστών, ιδιοκτητών και ενοικιαστών, κλπ θα ήταν δυνατή και αναγκαία στη βάση δημοκρατικών, αντιφασιστικών, αντιρατσιστικών αιτημάτων.

Ας θυμηθούμε ότι και το ΕΑΜ πολέμησε κατά των Γερμανών όχι τόσο επειδή ήταν Γερμανοί αλλά κυρίως επειδή ήταν Φασίστες (Ναζί) Γερμανοί. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να οικοδομήσουμε ένα Αντιφασιστικό Μέτωπο για να προστατευτεί ο Λαός από δικτατορίες και από «Παπαδημοκρατίες», από δίκες και καταδίκες, από αυθαίρετες συλλήψεις, από πογκρόμ μεταναστών, από φαιοπράσινους υπερασπιστές της τάξης και της εξουσίας.

Στις οικονομικές διεξόδους για τη χώρα είναι πρακτικώς αδύνατο να συμφωνήσουμε, ας ενωθούμε στο πολιτικό αίτημα της δημοκρατίας και του αντιφασισμού. Ας αφήσουμε τις συγκεκριμένες οικονομικές προτάσεις διεξόδου να οριοθετηθούν από τη σύγκρουση αντιθέτων στην καθημερινή πάλη. (Ο αντικαπιταλισμός και η αντίθεση με τα μέτρα υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων θεωρούνται πράγματα δεδομένα και δεν τίθενται υπό συζήτηση, είναι το μίνιμουμ εφόσον μιλάμε για αριστερές δυνάμεις. Άνετα θα μπορούσαν να εκφραστούν κοινές θέσεις γι’ αυτά και δεν χρειάζεται εδώ να επεκταθούμε σε αιτήματα πχ κατά των περικοπών, των απολύσεων, της φορομπηξίας και φοροαπαλλαγών αντίστοιχα κλπ.).

Προτείνεται λοιπόν στις ηγεσίες της Αριστεράς που αναζητούν «σημεία επικοινωνίας», να μην επιμείνουν στις οικονομικές διεξόδους τους αλλά να τα βρουν σε πολιτικές θέσεις για ζητήματα ουσιαστικής δημοκρατίας, δικαιοσύνης, εκλογών, και για το μέγα θέμα του Ρατσισμού και της Μετανάστευσης, ώστε τουλάχιστον να υπάρχει ένα αντιφασιστικό Μέτωπο και μια πρώτη γραμμή άμυνας προτού μας χτυπήσουν την πόρτα τα ξημερώματα και δεν είναι ο γαλατάς.

Κ.Η (Μη Επώνυμος με φοβικό σύνδρομο 1933)