του Μάκη Γεωργιάδη
Της άνοιξης τα παραμύθια…
Μακρύς και βαρύς ο χειμώνας που βγαίνει. Φεύγει άραγε; Οι συμβολισμοί και τα ορόσημα παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Διαβρωτικό, λυτρωτικό, εν πολλοίς όμως αδιόρατο.
Πρώτη μέρα της άνοιξης. Δες τα πρώτα χελιδόνια. Τα βλέπεις; Θυμάσαι όταν ήμασταν παιδιά με ποια γλυκιά λαχτάρα τα περιμέναμε να φανούν; Πόσο καιρό έχεις να ακούσεις για χελιδόνια…. Πόσα χρόνια ίσως έχεις να τα δεις να διαβαίνουν αιωρούμενα με τη δική τους μοναδική χάρη πάνω από το κεφάλι σου…
Σε έμαθαν τόσα χρόνια να κοιτάζεις χαμηλά. Τις μύτες των παπουτσιών σου. Να μετράς βήματα. Ατελείωτα βήματα σε ένα χρόνο χωρίς εναλλαγές στις εποχές του. Σε μια αδιάκοπη εναλλαγή του χειμώνα με χειμώνα. Ακόμη κι αν έξω είχε λιοπύρι ή μια σιγανή ανοιξιάτική βροχούλα. Ακόμη κι αν η γη ήταν στρωμένη με τα πέπλα του φθινοπώρου.
Κάποιοι σε έκαναν να πιστέψεις ότι όλα αυτά είναι τα φυσιολογικά συμπτώματα του χειμώνα. Σαν ένας οργανισμός που πότε καίγεται από πυρετό και πότε αναφλέγεται μέσα στη δροσιά του πρωινού.
Οι παππούδες μας θεωρούσαν ότι αν τα χελιδόνια έχουν χτίσει φωλιά σε κάποια γωνιά του σπιτιού σήμαινε καλοτυχία. Παγανισμοί και προκαταλήψεις αντικαταστάθηκαν εύκολα από εφήμερα όνειρα, επίπλαστη ευμάρεια και πλαστικό χρήμα.
Κάθε τι έχει την τιμή του στον καπιταλισμό. Η ευτυχία σου αποτιμήθηκε σε τετραγωνικά μέτρα, στην ιπποδύναμη ενός τετράτροχου, από το ύψος των καταθέσεων. Ακόμη και τη δυστυχία σου αποτίμησε ο καπιταλισμός. Η ελεύθερη αγορά είναι εδώ για όλες τις ανάγκες. Πρέζα, τζόγος, κατάθλιψη. Πληρωμένος έρωτας. Φάρμακα και ντόπα. Κενοδοξία και κατάχρηση Πρόζακ. Αλκοόλ . Τα πάντα στην υπηρεσία των ψευδαισθήσεων. Της πλήρωσης του κενού που, ω τι θαύμα, μέρα τη μέρα γίνεται μεγαλύτερο. Βαθύτερο. Ακόμη πιο δυσνόητο. Ένα με τα όρια της παράνοιας…
Πήρα τον μικρό μου φίλο, τον Ιάσονα, από το χέρι και βγήκαμε μια βόλτα. Ήταν ξημερώματα, αλλά του το είχα τάξει. Να δούμε μαζί την πρώτη αυγή της άνοιξης. Να ακούσουμε τα πουλιά να κελαηδούν. Περπατούσαμε αμίλητοι. Ήταν προφανώς νυσταγμένος αλλά έκανα λάθος. Με μια απότομη κραυγή φώναξε ενθουσιασμένος : «Να ! Νάτα τα χελιδόνια! Πετάνε, είναι από πάνω μας ! Τα βλέπεις»;
Έστρεψα το βλέμμα στον ουρανό. Είχε ξημερώσει για τα καλά, αλλά δυσκολευόμουν να δω κάτι. Όχι εξαιτίας της μυωπίας μου, αλλά γιατί κι εγώ είχα χάσει την αίσθηση της φυσικής τάξης των πραγμάτων. Ζούσα βολεμένος στην κανονικότητα μιας ζωής που οι εκπλήξεις από απλά πράγματα είχε εκλείψει από καιρό. Ωστόσο ο μικρός με την εγγύηση της αθωότητας που παρείχε η ηλικία του ήταν ο πιστότερος τρόπος για να αντιληφθώ ότι η άνοιξη κοντοζύγωνε.
Ήταν προ των πυλών. Παρούσα. Ήταν εδώ έστω και τώρα που το σύμπαν μου είχε γεμίσει ανεξήγητα ιερογλυφικά όπου κι αν κοίταζα. Στον ουρανό, στη γη, στα δέντρα… Πόσο αποτιμάται στην οικονομία της αγοράς το χρώμα από το λυκαυγές μιας άνοιξης; Η ευωδιά των ρόδων και των ανθών της αμυγδαλιάς; Τα κελαηδίσματα των πουλιών και το κελάρυσμα του νερού; Λες και διάβαζε τη σκέψη μου ο μικρός μου είπε : «Θες να μου χαρίσεις τα χρώματα που είδαμε, τις ευωδιές που μυρίσαμε και τους ήχους που ακούσαμε»;
Τον κοίταξα για λίγο σκεφτικός. Είχαμε πάρει το δρόμο για το γυρισμό και σε λίγο θα φτάναμε στο σχολείο. «Λοιπόν» του είπα, «θα μου υποσχεθείς ότι θα είσαι καλό παιδί και θα διαβάζεις και θα σου κάνω ένα δώρο που θα τα έχει όλα αυτά μέσα».
Απόρησε για λίγο. «Ναι μα αυτά δεν πουλιούνται ούτε αγοράζονται. Πως θα γίνει»; Φτάναμε στην πόρτα του σχολείου. «Μη σε νοιάζει. Εσύ θα είσαι καλό παιδί κι εγώ θα γράψω ένα παραμύθι με πρωταγωνιστή εσένα και με όλα όσα είδαμε την άνοιξη για ιστορία και θα το φυλάξεις για πάντα και θα το δείχνεις με περηφάνια και στους φίλους σου. Είμαστε σύμφωνοι»; «Ναιιιιιι», είπε και έφυγε τρέχοντας για το προαύλιο να βρει τους φίλους του…
Πήρα το δρόμο για το καφενείο όπου θα ήταν μαζεμένοι οι φίλοι. Τα ιερογλυφικά που είχα δει στον ουρανό, στη γη και στα δέντρα δεν ήταν παρά τα αδιέξοδα που δημιούργησε η αστική σκέψη στο διάβα των αιώνων. Η φαυλότητα της ατομικής ιδιοκτησίας, ο μικρός περιφραγμένος ιδιωτικός χώρος. Ο εκτροφέας του μίσους, της απληστίας και της αδικίας.
Σκέφτηκα πως αν λειτουργούσα με αυτή τη λoγική, τη λογική του ρίαλ εστέιτ θα έταζα στον μικρό μου φίλο αντί για ένα παραμύθι μια δική του φάρμα που να μπορεί να απολαμβάνει έγκλειστος τη δική του αντίληψη για τον κόσμο.
Να φτάσει κάποτε να μην μυρίζει, να μη βλέπει, να μην ακούει και να συναισθάνεται όπως δισεκατομμύρια πεπλανημένοι εραστές της ιδιώτευσης. Εγώ όμως έχω ακόμη καιρό να γράψω και να πω για όλα αυτά με παραμύθια… Έφτασα στο καφενείο και άνοιξα την πόρτα. Οι φίλοι ήταν εκεί και πριν παραγγείλω καν καφέ τους ανακοίνωσα το συμπέρασμά μου: «Μάγκες , η επανάσταση είναι σαν την άνοιξη. Μπορεί να αργήσει, αλλά κάποτε θα έρθει. Ακόμη κι αν το βλέπετε σαν παραμύθι κρατήσετε το δίδαγμα»!!!!
Μάκης Γεωργιάδης
Ι –ΙΙΙ 2012
Δημοσίευση σχολίου