Γυρίζουν τη χώρα πενήντα χρόνια πίσω

 Η επερχόμενη (;) εκλογική αναμέτρηση βρίσκεται έξω από το συνηθισμένο πλαίσιο των κομματικών αναμετρήσεων και των αντιλήψεων -ιδεολογικών και πολιτικών- που χαρακτήρισαν όλες σχεδόν τις εκλογές της μεταπολιτευτικής περιόδου. Κι αυτό γιατί μέσα σε δύο χρόνια η χώρα και η κοινωνία γύρισαν πολλές δεκαετίες πίσω στον ιστορικό χρόνο.

Η διαπίστωση αυτή δεν αφορά μόνο στο οικονομικό επίπεδο, στην κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, στη διάλυση των κοινωνικών θεσμών, στις ογκούμενες στρατιές των ανέργων. Παράλληλα, η καταστροφική πορεία που ακολουθούμε εγείρει στρατηγικού τύπου ερωτήματα, που αφορούν στην υπόσταση, στο μέλλον της χώρας, στις τύχες μιας ολόκληρης κοινωνίας. Τέτοιου είδους ερωτήματα τέθηκαν τις πρώτες δεκαετίες μετά τον Εμφύλιο και αφορούσαν στην εθνική ανεξαρτησία, στην αυτονομία του πολιτικού συστήματος από τις εξωγενείς παρεμβάσεις, στη λειτουργία της Δημοκρατίας, στον τύπο της κοινωνικο-οικονομικής ανάπτυξης...

Πράγματι, οι βίαιες και καταστροφικές συνέπειες των νεοφιλελεύθερων επιλογών των Μνημονίων και ο απροκάλυπτος και κυνικός τρόπος επιβολής μιας ξένης κατοχής, που ευτελίζει και καταλύει τους δημοκρατικούς θεσμούς, διαμορφώνουν τους όρους μιας στρατηγικού τύπου αντιπαράθεσης, με επίκεντρο το Μνημόνιο και τα συστημικά συμφέροντα που το στηρίζουν.

Πάνω σ' αυτούς τους στρατηγικούς όρους, πάνω σ' αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα διαμορφώνεται η αντίθεση μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, που, παρά τη σχηματοποίησή της, διαπερνά τους κομματικούς σχηματισμούς, αποδομεί τις επί πολλά χρόνια δεσπόζουσες ιδεολογικές σταθερές και θεμελιώνεται σε μια νέα κοινωνική πραγματικότητα, η οποία διαμορφώθηκε από τη διάλυση της μεσαίας τάξης και την περιθωριοποίηση των πλέον αδύναμων τμημάτων του πληθυσμού.

Δεν πρόκειται, συνεπώς, ούτε για τυπικό κομματικό ανταγωνισμό ούτε για σύγκρουση ηγετικών ομάδων ούτε για αντιπαράθεση κομματικών αρχών και αντιλήψεων. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΚΟΣΜΟΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ, ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΗ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΤΗΣ, ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ.

Τα κόμματα του Μνημονίου και τα συμφέροντα που τα στηρίζουν έχουν απαντήσει ξεκάθαρα σ' αυτά τα ερωτήματα. Έχουν αποδεχτεί και νομιμοποιήσει την ξένη κατοχή της χώρας την εξαθλίωση του λαού της, τον ευτελισμό των δημοκρατικών θεσμών. ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ, ΜΑΛΙΣΤΑ, ΝΑ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΟΥΝ

Με «πρωτεργάτες» το ΠΑΣΟΚ, τον Γιώργο Παπανδρέου αλλά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο και την σημερινή ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ -που παριστάνουν τώρα τα «αθώα θύματα» που παρασύρθηκαν από τον Γιώργο Παπανδρέου- όχι μονο δεν επιχείρησαν καν να διαπραγματευτούν τους όρους μιας καταστροφικής «συμφωνίας», αλλά δεν έχουν ούτε σήμερα το στοιχειώδες φιλότιμο να απαντήσουν -έστω και τυπικά- σε προσβλητικές δηλώσεις, όπως αυτή του Ματίας Μορς, ο οποίος καλεί τους Έλληνες να ψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία για να συνεχιστεί η «βοήθεια»... Φυσικά, δεν έχουμε παρόμοιες απαιτήσεις από τον εντεταλμένο υπάλληλο της τραπεζικής «δικτατορίας» Λουκά Παπαδήμο, ο οποίος δήλωσε ότι de jure «δεν ασκεί καμιά κριτική στην τρόικα» (ιταλική II Sole 24 Ore).

Η κατάρρευση του δικομματισμού οδήγησε στη διάλυση του πολιτικού συστήματος, που δεν είχε τη δυνατότητα αναδιοργάνωσης και εξακολουθεί να λειτουργεί τόσο με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό όσο και κάτω από τις «δουλείες» του παρελθόντος.
Γι' αυτό και το υπό διαμόρφωση κοινωνικό - πολιτικό αντιμνημονιακό μέτωπο δεν μπορεί να εκφραστεί ενιαία και συνεκτικά σε κομματικό - πολιτικό επίπεδο. Παρά ταύτα, όμως, η σαφής και ξεκάθαρη αντιμνημονιακή ψήφος, η πλειοψηφική αντιμνημονιακή κοινωνική συμμαχία μπορεί να αποτελέσει τον ιστορικό καταλύτη των εξελίξεων.

Η διεθνής κερδοσκοπία, το Δ' Ράιχ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αγωνίζονται να επιβάλουν ως αυριανή συγκυβέρνηση τους «δίδυμους» υποτακτικούς τους και να διορίσουν, μάλιστα, και τον πρωθυπουργό. Ακόμα, όμως, και σ' αυτή την περίπτωση, μια κυβέρνηση η οποία θα συγκεντρώσει κάτω του 45% και θα στερείται κοινωνικής νομιμοποίησης αλλά και δεν θα διαθέτει πολιτικές συμμαχίες δεν πρόκειται να έχει κανένα μέλλον. Ίσως, μάλιστα, να αποτελέσει το τελευταίο "πολιτικό καύσιμο" της τρόικας, πριν ο λαός πάρει στα χέρια του τη μοίρα του, την πορεία της πατρίδας του.
Μενέλαος Γκίβαλος - Περιοδικό "Επίκαιρα"

Διαβάστε επίσης απ' το ίδιο περιοδικό "Το φαινόμενο του κόμματος του Πάνου Καμμένου" του Γ. Δελαστίκ