Η θυσία κι η ανθρωπιά.

Τους χαλάει τη ρατσιστική σούπα και το αποσιωπούν τα κανάλια. Αντιγράφω το ρεπορτάζ: 

 «Η θυσία τους έκανε το γύρο του κόσμου. Δε σκέφτηκαν τίποτα. Είδαν το ηλικιωμένο ζευγάρι να κινδυνεύει και έτρεξαν, ενώ άλλοι, Έλληνες και μετανάστες, απλά κοιτούσαν... Δεν είδαν ούτε άκουσαν το τρένο. Πέθαναν στην προσπάθεια να σώσουν δυο συνανθρώπους τους. Δεν υπολόγισαν ούτε θρησκεία, ούτε χρώμα, ούτε εθνικότητα.
Είναι οι δυο Πακιστανοί που έχασαν τη ζωή τους την περασμένη Παρασκευή στο Κρυονέρι Αττικής, όταν τρένο παρέσυρε αυτοκίνητο που είχε μείνει πάνω στις γραμμές. Είναι δυο σύγχρονοι ήρωες, που η θυσία τους ήρθε την ώρα που έχει ανοίξει η μεγάλη συζήτηση για το μεταναστευτικό...
Το αμάξι του ηλικιωμένοι ζευγαριού ανατράπηκε πάνω στις ράγες γιατί «έχασε» μια αριστερή στροφή. Άρχισαν να καλούν για βοήθεια. Συγκεντρώθηκαν σχεδόν 30 άνθρωποι. Μόνο τέσσερις πήγαν να βοηθήσουν. Ήταν όλοι από το Πακιστάν. Γύρισαν το αυτοκίνητο, έσπασαν το τζάμι αλλά δεν άκουσαν ούτε και είδαν το τρένο που ερχόταν. Κι εκείνο, δε σφύριξε εκείνη τη μέρα. Παρέσυρε το ζευγάρι και δυο από τους τέσσερις που έσπευσαν να βοηθήσουν. Ο Αχμάντ και ο Μασοούντ κατάφεραν να σωθούν. Τραυματίστηκαν, αλλά σώθηκαν γιατί κάποιος φώναξε τρένο και πρόλαβαν να απομακρυνθούν.

Ο 18χρονος Χομαγιούν Ανγουάρ και ο 33χρονος Βακάρ Αχμέντ, έχασαν τη ζωή τους κάνοντας το αυτονόητο, βοηθώντας δυο συνανθρώπους τους. Κατάγονταν από την πόλη Νταλγκάΐρ, που βρίσκεται ανάμεσα στη Λαχώρη και το Ισλαμαμπάντ.

Ο Χομαγιούν βρέθηκε ανάμεσα στο τρένο και το αυτοκίνητο. Το μόνο που πρόλαβε ήταν να σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Είχε έρθει στην Ελλάδα το 2009. Πρωτότοκος μιας οικογένειας με 4 παιδιά, οι γονείς του τον έστειλαν στην Ελλάδα να βρει δουλειά και να τους βοηθήσει οικονομικά. Πλήρωσαν 7.500 ευρώ στους διακινητές για να τον φέρουν στη χώρα μας.

Ο θείος του δεν τον άφησε να κυκλοφορεί πολύ γιατί δεν είχε χαρτιά και μπορεί να τον έπιαναν και να τον έδιωχναν. Άρχισε να μαθαίνει ελληνικά στον Πολιτιστικό Σύλλογο Δροσιάς. Βρήκε δουλειά, σε ένα ξυλάδικο. Επτά μέρες τη βδομάδα, χωρίς ένσημα, 10 ώρες τη μέρα για 25 ευρώ. Μετά το θάνατο του, ο εργοδότης του, κατέβαλε όλα τα χρήματα που του χρωστούσε.

Ο Βακάρ ήταν στην Ελλάδα από το 2004. Δούλευε ως κηπουρός. Ήταν εκείνος που ειδοποίησε άλλους τέσσερις. Ήταν εκείνος που έσπασε το τζάμι του αυτοκινήτου με έναν κασμά και προσπάθησε να βγάλει τον οδηγό, που είχε τραυματιστεί στο πόδι.

Ήταν ο μοναδικός από τα τέσσερα θύματα που δεν έχασε τη ζωή του ακαριαία. Πολλοί τον θυμούνται να καλεί σε βοήθεια μέσα από τα συντρίμμια.

Τα άσχημα νέα ταξίδεψαν γρήγορα ως το Πακιστάν. Εκεί θα βρίσκονται την Τετάρτη και οι σοροί τους. Τα 6.000 ευρώ που θα κοστίσει η μεταφορά, θα καλυφθούν από δωρεές Ελλήνων. Είναι το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν άλλωστε.

Το ταξίδι ως την πατρίδα θα κρατήσει 30 ώρες. Οι γονείς και οι συγγενείς τους, περιμένουν πως και πως να τους αποχαιρετίσουν. Ο θείος του Ανγουάρ, Κασέρ, θα συνοδέψει τις σορούς. «Είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας. Πέθαναν βοηθώντας», είπε.»

Το μόνο που θα πω, είναι πως υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι, οι γενναίοι. Αυτούς θα κλείσουμε σε στρατόπεδα; Τέτοιους ανθρώπους θέλουμε να φύγουν, επειδή δεν έχουν χαρτιά; Και να μείνουν ποιοι;

Ευχαριστούμε. Δεν θα ξεχάσουμε τη θυσία σας, ούτε το μάθημα ανθρωπιάς που διδάξατε.